Τα ταξικά συνδικάτα, οι αγωνιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που συμμετέχουν στη 2η Διεθνή Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη στο Ανεσί (Γαλλία), απευθύνουν προσκλητήριο στην εργατική τάξη, σε όλους τους καταπιεσμένους από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για αγώνα και διεθνιστική αλληλεγγύη.

Η δεύτερη σύσκεψή μας χαιρετίζει τους αγώνες του Σιάτλ, της Μελβούρνης, της Πράγας και άλλων πόλεων ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και την «G7» και ενάντια σε όλες τις οργανώσεις του ιμπεριαλισμού που εργάζονται για την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους και για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Η «παγκοσμιοποίηση», η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων εκφράζουν την καπιταλιστική εξαθλίωση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Οι παρεμβάσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας και του ΝΑΤΟ ενάντια σε ανεξάρτητες και κυρίαρχες χώρες αποτελούν φαινόμενα άκρως επικίνδυνα, που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη. Η ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών είναι βασικά σημεία της καπιταλιστικής ενοποίησης στην Ευρώπη και της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, που ενδυναμώνουν τις δυνάμεις του κεφαλαίου, μεγεθύνουν την ανεργία, τη μιζέρια και την κοινωνική αδικία. Ωστόσο, η τεχνολογική πρόοδος, ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, ανοίγουν τις δυνατότητες για να επιλυθούν τα προβλήματα των λαών και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτή η δυνατότητα προσκρούει στη δύναμη κυριαρχίας των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, που εκμεταλλεύονται τους λαούς και συσσωρεύουν κέρδη. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν κι άλλοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα ελάχιστα για την επιβίωσή τους.

Το μέλλον της εργατικής τάξης, το μέλλον των λαών δε συμβιβάζεται με τον καπιταλισμό. Η στράτευση στον ταξικό αγώνα για την υπεράσπιση, τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, καθώς και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο παίρνουν χαρακτήρα κρίσιμο.

Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια σφοδρή επίθεση από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, ενάντια στα δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις. Πίσω από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση αντανακλάται η κρίση του καπιταλισμού, η δίψα για κέρδη.

Βλέπουμε επίσης να εμφανίζεται το αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων για την εργατική τάξη, που επιβλήθηκε μετά από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Το δικαίωμα της εργασίας αμφισβητείται.

Η ανεργία, που οργανικά συνδέεται με τον καπιταλισμό, αποτελεί μία κοινωνική μάστιγα. Τα εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνονται με δραματικό ρυθμό. Οι κοινωνικές δαπάνες ελαττώνονται και τα κοινωνικά δικαιώματα υποβαθμίζονται. Η κοινωνική ασφάλιση παραδίνεται όλο και περισσότερο στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, οι κυριότεροι τομείς της οικονομίας ιδιωτικοποιούνται. Η εκπαίδευση, η υγεία και όλα αυτά που συνιστούσαν το κράτος πρόνοιας εμπορευματοποιούνται. Το περιβάλλον κινδυνεύει. Οι συνθήκες εργασίας στρέφονται κατά της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικότερα. Νέες μορφές σκληρής εκμετάλλευσης αναδύονται, η ελαστικότητα γίνεται κανόνας στην εργασία, η διάρκεια της καθημερινής εργασίας βλέπει τα όριά της να καταργούνται, η ημερήσια εργασία των 8 ωρών, η σταθερή απασχόληση, οι συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις χτυπιούνται. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες όλο και περισσότερο περιορίζονται.

Για όλη αυτή την κατάσταση, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν και ακολουθούν τη γραμμή συνεργασίας των τάξεων έχουν τεράστιες ευθύνες. Αποτελούν ενεργά στηρίγματα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των αντιλαϊκών πολιτικών από τις σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις που οδηγούν σε περιορισμούς, στην κατάργηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων πρωταρχικής σημασίας. Η χρεοκοπημένη τακτική της «ταξικής συνεργασίας» αποτελεί άρνηση της ταξικής πάλης και της ανάπτυξης των αγώνων για την υπεράσπιση των κοινωνικών, οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων ακολουθεί μια επικίνδυνη ρεφορμιστική πολιτική υποστήριξης του κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Προσβλέπει στην ενσωμάτωση των εργαζομένων στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Οι δυνάμεις που παλεύουν για ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό καταγγέλλουν αυτή τη γραμμή της συναίνεσης και τους εχθρούς της τάξης μας. Υπερασπίζονται την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, οργανώνουν τον αγώνα των εργαζομένων στην κατεύθυνση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Σ' αυτή την προοπτική, ο ταξικός και μαζικός συνδικαλισμός πρέπει να αναπτύξει αρχικά τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τον κοινό αγώνα, το συντονισμό όλων των δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με τις ακόλουθες διεκδικήσεις και αιτήματα:

1. Υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, των μισθών, των συνθηκών εργασίας, της κοινωνικής ασφάλειας, που είναι καρπός των αγώνων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στον 20ό αιώνα. Οι κατακτήσεις αυτές αποτελούν τη βάση για την αγωνιστική δράση.

2. Απαιτούμε συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα σε όλες τις χώρες. Απαιτούμε την κατάργηση των αντι-εργατικών και αντι-δημοκρατικών νόμων που απαγορεύουν το δικαίωμα της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης και καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις.

3. Κυρίαρχο στόχο αποτελεί η μαζικοποίηση των συνδικάτων.

4. Υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα για συντονισμένη δράση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για ενίσχυση των αγώνων των εργαζομένων.

5. Αγώνας ενάντια στην ανεργία, για τα δικαιώματα των ανέργων χωρίς φυλετικές, θρησκευτικές και γλωσσικές διακρίσεις. Αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική, αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική του ΔΝΤ, του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου και της «G7».

6. Υπεράσπιση της ειρήνης στην Ευρώπη και σ' ολόκληρο τον κόσμο, απαίτηση να διαλυθεί η Ατλαντική Συμμαχία και το ΝΑΤΟ. Αγώνας για την άμεση αποχώρηση όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από τα Βαλκάνια, το Ιράκ, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και από όλες τις χώρες του κόσμου.

7. Συνεχής αγώνας για κοινωνικά, δημοκρατικά, οικολογικά δικαιώματα. Αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη βαριά φορολογία, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την εμπορευματοποίηση της υγείας.

8. Αγώνας για τις 35 ώρες εργασίας εβδομαδιαία χωρίς μείωση μισθού, πενθήμερη εβδομάδα εργασίας στη βάση των 7 ωρών εργασίας ημερησίως. Αύξηση των μισθών και των συντάξεων, δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση.

9. Είμαστε αντίθετοι στη γραμμή υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στο μεγάλο κεφάλαιο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στη γραμμή της συναίνεσης που ακολουθεί η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και οι άλλες ρεφορμιστικές εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις.

10. Δημιουργούμε Συντονιστική Επιτροπή που αποτελείται από 7 συνδικαλιστές από ευρωπαϊκές χώρες για να συντονίσει τη δράση μας σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

11. Δεσμεύεται ο καθένας από εμάς και κάθε οργάνωση ότι θα δράσουμε για την προώθηση του ταξικού μαζικού συνδικαλισμού στον αγώνα ενάντια στα αφεντικά, τις κυβερνήσεις που είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

12. Η πρώτη ανοιχτή μεγάλη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ μας θα γίνει στη Γενεύη τον Ιούνιο του 2001, με την ευκαιρία των εργασιών του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Αυτή η διαμαρτυρία πρέπει να θεωρηθεί σαν η αρχή των πρωτοβουλιών που θα ληφθούν σε κάθε χώρα.

Το κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης να είναι: