ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Την εξαθλίωση θα φρενάρει μόνο η ταξική οργάνωση

Χαρακτηριστική η πείρα από τον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας

Η συσπείρωση μεταναστών εργατών στο ΠΑΜΕ αφορά κάθε εργάτη

Σε απελπιστική κατάσταση βρίσκονται οι μετανάστες που εργάζονται στον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας. Δίχως να πληρώνονται, δίχως ένσημα, μισοπαράνομοι, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τους κόβουν το ρεύμα ή το νερό, ή ακόμη και περιπτώσεις όπου οι εργοδότες τους επιτίθενται. Το ταξικό Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Αττικής, αγωνίζεται μαζί με τους μετανάστες ενάντια σε αυτή τη βαρβαρότητα. Αλλωστε, οι μετανάστες αποτελούν σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας.

Ο «Ρ» μίλησε με μετανάστες που εργάζονται σε διάφορες βιοτεχνίες - φασονατζίδικα της Αττικής και κατέγραψε τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ο Μασούτ, από το Μπαγκλαντές, βρίσκεται τρία χρόνια στην Ελλάδα. Τους τελευταίους έξι μήνες, όπως μας λέει, δεν έχει δουλειά, ενώ ο παλιός του εργοδότης ακόμη δεν του έχει πληρώσει 450 ευρώ! «Οταν πήγα να του ζητήσω τα λεφτά μου είπε πως δε με ξέρει και να φύγω», μας λέει. Ο Οσμάν, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου, προσθέτει: «Πρόκειται για μια πάγια τακτική. Οταν πηγαίνουμε να ζητήσουμε δεδουλευμένα που μας χρωστάνε, τότε αυτοί απαντάνε πως δεν μας ξέρουν. Πολλές φορές καλούν και την αστυνομία».

Μια τέτοια περίπτωση είναι του Ρατζού, επίσης από το Μπαγκλαντές, στον οποίο ο εργοδότης χρωστάει 850 ευρώ. «Οταν πήγα να του ζητήσω τα λεφτά αυτός με χτύπησε στο πόδι και κάλεσε την αστυνομία (σ.σ.: εκείνη την ώρα σηκώνει το παντελόνι του και μας δείχνει το σημάδι στο πόδι του). Μου φώναξε να μην ξαναπατήσω εκεί». Οι περισσότερες από αυτές τις βιοτεχνίες, στην πραγματικότητα είναι φασονατζίδικα, που λειτουργούν στα υπόγεια. Εκεί, ράβονται οι ακριβότερες μάρκες ρούχων, όπως η «BSB» και η «ΛΑΠΕΝ».

Μονόδρομος η συσπείρωση στα συνδικάτα

Τα περιστατικά αυτά δεν είναι μεμονωμένα. Στη Νέα Ιωνία, για παράδειγμα, σε ένα ακόμη φασονατζίδικο, πάνω από 50 εργαζόμενοι μετανάστες βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο, όταν η εργοδοσία ανακοίνωσε, ξαφνικά, ότι το κλείνει. Συνολικά τους χρωστάει πάνω από 50.000 ευρώ! Ομως, αυτή τη φορά οι εργάτες, μαζί με το ταξικό τους Συνδικάτο, απάντησαν άμεσα. Από την 1 Νοέμβρη, προχώρησαν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και έβαλαν απεργιακή φρουρά έξω από τη βιοτεχνία, προκειμένου να μην επιτρέψουν στον εργοδότη να πουλήσει τα μηχανήματα. Αντίστοιχα και στο κέντρο της Αθήνας, στη Σοφοκλέους, σε ένα άλλο φασονατζίδικο, οι περίπου 20 μετανάστες που δουλεύουν παραμένουν 5 μήνες απλήρωτοι και συνολικά τα χρωστούμενα ξεπερνούν τα 25.000 ευρώ.

Ο Οσμάν μάς λέει πως είναι πλέον συνηθισμένο το φαινόμενο να κόβουν το ρεύμα και το νερό στους μετανάστες. «Ζούμε τέσσερις και πέντε μαζί σε ένα σπίτι, απ' τους οποίους δουλεύει ένας κι αυτός δεν πληρώνεται. Μας κόβουν νερό, ρεύμα, τηλέφωνο. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Χρωστάμε νοίκια. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη».

Ο Βασίλης Σταμούλης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος Ελλάδας (ΟΕΚΙΔΕ), μιλώντας στο «Ρ», σημείωσε: «Στόχος μας είναι να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας με τους μετανάστες του κλάδου, που υπόκεινται σε άγρια ταξική εκμετάλλευση. Να βρεθούν μαζί μας, δίπλα μας, μπροστάρηδες στους αγώνες που έρχονται, ως αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας μας και του κλάδου. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν πια αποθρασυνθεί, με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν τα φασονατζίδικα και αυτά με τη σειρά τους να εκμεταλλεύονται ακόμη πιο άγρια τους μετανάστες. Απαιτούμε τη λήψη άμεσων μέτρων προστασίας για τους μετανάστες και τους ανέργους του κλάδου, όπως την απλοποίηση των διαδικασιών για την ένταξη στο ταμείο ανεργίας».

Το «δίκαιο» των μονοπωλίων

«Η κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων σημαίνει για τους εργαζόμενους επιστροφή στο μεσαίωνα (...) σημαίνει περισσότερα λουκέτα και μεγαλύτερη ανεργία. Ομως, είναι σε όλους γνωστό ότι οι συλλογικές συμβάσεις εμπίπτουν στο εθνικό δίκαιο και δεν έχει καμιά δικαιοδοσία η τρόικα και το μνημόνιο. Είναι απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης να αποφασίσει τι μέλλον θέλει, τι μέλλον προετοιμάζει για τους εργαζόμενους της χώρας».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρα, ο οποίος μάλλον δεν αγνοεί ότι ένα καπιταλιστικό κράτος, μάλιστα μέλος της ΕΕ, δεσμεύεται σε ένα «δίκαιο», αυτό που διαμορφώνεται με μπούσουλα τις ανάγκες και τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προφανώς και έχει αποφασίσει, προ πολλού, τι μέλλον θέλει για τους εργαζόμενους της χώρας. Από το Μάαστριχτ, τη Λισαβόνα, την «Ευρώπη 2020», σήμερα το μνημόνιο, κρίκοι όλοι της ίδιας αλυσίδας, της στρατηγικής υπέρ των μονοπωλίων που σε ευρωενωσιακό επίπεδο συνομολογείται, ήταν πεντακάθαρο προς τα πού πάνε τα πράγματα σε ό,τι αφορά κεκτημένα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα. Αλλωστε, ο ΣΥΝ έχει δώσει και δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ, και κάνει σαν την απατημένη σύζυγο, τάχα διαπιστώνοντας πως η κυβέρνηση εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική σφάζει τα εργασιακά δικαιώματα. Τι να αποφασίσει λοιπόν τώρα η κυβέρνηση; Τα προαποφασισμένα; Το ζήτημα είναι να αποφασίσει ο λαός να ανακόψει αυτήν την πορεία και να εκτρέψει τις εξελίξεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Κι αυτό γίνεται μόνο με οργάνωση και αγώνα, με συμπόρευση με το ΚΚΕ. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού...

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...

Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;

Χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη γράφαμε για την όξυνση των αντιθέσεων εντός της ΕΕ, που διαπλέκονται με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διεθνώς αλλά και τις αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου εντός των ισχυρών ιδιαίτερα καπιταλιστικών κρατών κάτω και από την επίδραση της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Γράφαμε ταυτόχρονα πως εκδηλώνονται διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης του κρατικού χρέους διαφόρων κρατών ή ακόμη και διαφορετικές προσεγγίσεις του συγκεκριμένου προβλήματος εντός, π.χ., της ίδιας της Γερμανίας. Χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε ότι με τη συγκρότηση του μόνιμου μηχανισμού στήριξης υπερχρεωμένων κρατών - μελών της ΕΕ από την ίδια την ΕΕ με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ, τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι υποχρεωμένα να συμβάλλουν στη στήριξη ενός μέρους του δανείου που ζητά το κράτος που μπαίνει στο μηχανισμό για να αποπληρώνει το χρέος του (το άλλο δίνεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), με δικό τους χρήμα από το κρατικό τους ταμείο, με συγκεκριμένο μερίδιο το καθένα. Ταυτόχρονα, μ' αυτό το χρήμα που βγαίνει από τα κρατικά ταμεία και το ταμείο του ΔΝΤ, πληρώνονται τραπεζικοί όμιλοι που δάνεισαν το χρεωμένο κράτος. Εδώ φαίνεται να εστιάζεται η θέση της γερμανικής κυβέρνησης ότι δεν μπορεί να εκταμιεύει το γερμανικό κράτος για να πληρώνονται οι τράπεζες, ας αναλάβουν και αυτές να πληρώνουν μέρος αυτών των χρεών, αφού κέρδισαν από τους τόκους δανείζοντας το χρεωμένο κράτος.

Ταυτόχρονα, η αβεβαιότητα αποπληρωμής των χρεών σε τράπεζες που δάνεισαν κράτη, τις φέρνει σε αντίθεση με τέτοιες προσεγγίσεις όπως της γερμανικής κυβέρνησης.

Να γιατί ο επικεφαλής της Deutshce Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, εκτιμά ότι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης επιταχύνει το ντόμινο της κατάρρευσης οικονομιών, όπως της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, βάζοντας σε κίνδυνο πλέον και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, λέγοντας συγκεκριμένα ότι «γερμανικές, γαλλικές, βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες κουβαλάνε στα χαρτοφυλάκιά τους "τόνους" κρατικά ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Τι θα γίνει με όλα αυτά τα "χαρτιά" αν η πολιτική της κυρίας Μέρκελ σπρώξει τις χώρες αυτές σε χρεοστάσιο ή οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους τους;». Δε νοιάζεται για την κατάρρευση οικονομιών, αλλά επειδή δε θα πληρωθούν τα χρέη τους και θα καταστραφούν κεφάλαια τραπεζών.

Ουσιαστικά ο Γ. Ακερμαν λέει ανάγλυφα πως θα καταστραφούν τράπεζες, δηλαδή θα καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου. Αυτό αποκαλύπτει πως το πρόβλημα των αντιθέσεων εκδηλώνεται στις διαφορετικές μορφές διαχείρισης των χρεών, αλλά αντικειμενικά εκφράζει τους φόβους του αναπόφευκτου σε συνθήκες κρίσης, δηλαδή της καταστροφής κεφαλαίου. Και σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα, που είναι και η καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στην καταστροφή κεφαλαίου για να αρχίσει ο κύκλος της κρίσης τη φάση αναζωογόνησης, δηλαδή για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία. Πράγματι, διάφορες τράπεζες διαφορετικών κρατών έχουν ομόλογα υπερχρεωμένων κρατών της ΕΕ.

Αλλά και η ΕΕ έχει αποφασίσει ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίων, μόνο που το ποια κεφάλαια θα την πληρώσουν είναι ακόμη ζητούμενο.

Βεβαίως, για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή για να αρχίσουν να γίνονται επενδύσεις και να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, απαιτείται κρατικό χρήμα το οποίο δίνεται σε διάφορες μερίδες κεφαλαίου, με διάφορες μορφές, πιο συνήθεις σε μεγάλο μέρος είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Και σ' αυτό, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, εκφράζονται οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου ενός καπιταλιστικού κράτους, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης.

Ομως, όποια μορφή διαχείρισης των χρεών και αν εφαρμοστεί, κανένα όφελος δε θα έχει για την εργατική τάξη και το λαό. Η κρίση θα καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου, αλλά ήδη έχει καταστρέψει πολλαπλάσια την εργατική τάξη, αφού η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι μόνιμη και δε θα αλλάξει ούτε στη φάση αναζωογόνησης (ανάπτυξη λένε οι αστοί), όχι μόνο γιατί θα είναι αναιμική, αλλά γιατί επιδίωξη είναι η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας έτσι που στην όποια καπιταλιστική ανάπτυξη μετά την κρίση, η εργατική δύναμη να συνεχίσει να είναι πάμφθηνη όπως στην περίοδο της κρίσης.

Να γιατί χρειάζεται οργάνωση της εργατικής τάξης σε ταξική κατεύθυνση, λαϊκή συμμαχία, αντιμονοπωλιακή πάλη και αποδέσμευση από την ΕΕ, βάζοντας εμπόδια σήμερα αλλά στη ρότα της λαϊκής εξουσίας. Μόνο τότε μπορεί να είναι αποτελεσματική. Σ' αυτή τη γραμμή χρειάζεται η πάλη κατά της πολιτικής κυβέρνησης - τρόικας - κεφαλαίου.

Ι.