ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πεθαίνουν από πείνα

Εξήντα χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα, κατά μέσο όρο, από την πείνα, σε όλο τον κόσμο. Μόνο ένα στα τρία παιδιά παρακολουθεί τακτικά το σχολείο, ενώ 250 εκατομμύρια παιδιά χρησιμοποιούνται ως εργάτες και πολλά εκατομμύρια ζουν σε άθλιες συνθήκες, κυρίως στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, αλλά και σε περιοχές του πλανήτη, όπου κυριαρχεί μεγάλη φτώχεια.

Τα παραπάνω στοιχεία ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Μέρα των Παιδιών και μαζί με τα γνωστά σε όλους στοιχεία της συσσώρευσης αμύθητου και συνεχώς αυξανόμενου πλούτου στα χέρια των ελάχιστων, που αποτελούν την παγκόσμια ολιγαρχία, φανερώνουν χαρακτηριστικά και με ιδιαίτερη ενάργεια μια σοβαρή αντίθεση του σύγχρονου κόσμου. Μια αντίθεση, που οξύνεται συνεχώς και ζητά, όλο και περισσότερο έντονα, την επίλυσή της.

Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις

Ωμή και απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Γιουγκοσλαβίας χαρακτήρισε η μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών εφημερίδων το πρόσφατο «μήνυμα» των 15 ΥΠΕΞ της Κοινότητας προς το λαό της γειτονικής χώρας. Οπως καταλαβαίνετε, όμως, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία δε γίνονται μόνον ή κυρίως με τη μορφή δημοσίων ανακοινώσεων. Τόσο η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όσο και οι άλλες των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς. Ουσιαστικά, συνεχίζουν με άλλα μέσα τον πόλεμο ενάντια στη γειτονική μας χώρα.

Πρόσφατα, η «Ουάσιγκτον Ποστ» αποκάλυψε, ότι οι οργανώσεις της σερβικής αντιπολίτευσης έχουν λάβει μέχρι σήμερα από τις ΗΠΑ 70 εκατομμύρια δολάρια (28 δισ. δραχμές), πάντα, υπό τη μορφή... βοήθειας. Τα γραφεία των αντιπολιτευομένων οργανώσεων έχουν εξοπλιστεί με υπολογιστές, που έχουν προσφέρει οι ΗΠΑ, ενώ αμερικανικές εταιρίες δημοσκοπήσεων παρέχουν την τελευταία τεχνολογία για τη διενέργεια δημοσκοπήσεων και ερευνών κοινής γνώμης στη Σερβία, στα πλαίσια της γενικότερης επιχείρησης χειραγώγησης του γιουγκοσλαβικού λαού.

Ο πόλεμος συνεχίζεται με άλλα μέσα

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρόμοιες αποκαλύψεις έχουν κάνει και οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Σε πρόσφατο δημοσίευμά τους έγραφαν: Ακόμη και πριν τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδευαν περίπου 10 εκατομμύρια δολάρια το μήνα σε παροχή βοήθειας στα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης και κάθε είδους οργανισμό, που αντιστεκόταν στον Μιλόσεβιτς. Το τρέχον οικονομικό έτος η αμερικανική κυβέρνηση έχει ξοδέψει μέχρι στιγμής 25 εκατομμύρια δολάρια για τον εκδημοκρατισμό της Σερβίας και ζητά για τον επόμενο χρόνο το ποσό των 41,5 εκατ. δολαρίων...

Και σημείωνε χαρακτηριστικά η εφημερίδα: «Ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι του Τύπου και της τηλεόρασης λαμβάνουν εγγυήσεις από Αμερικανούς αξιωματούχους ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν για όσα ξοδεύουν στον αγώνα τους κατά του Μιλόσεβιτς, διότι θα ακολουθήσουν πολύ περισσότερα αν αυτός ανατραπεί».

Εχετε, μήπως, την παραμικρή αμφιβολία, ότι και η ελληνική κυβέρνηση - η οποία διεκδικεί και πρωταγωνιστικό ρόλο στις αντι-μιλοσεβιτσικές επεμβάσεις - έχει προχωρήσει σε τέτοιες ή παρόμοιες δραστηριότητες;

Χωρίς όρια υποκρισία

«Καταδικάζουμε κάθε διεθνή παρέμβαση στις επικείμενες εκλογές στη Γιουγκοσλαβία...», σημειώνει σε ανακοίνωσή της η ΠΑΣΚΕ Αθήνας, αφού πρώτα, όμως, «εκφράσει τη διαφωνία της σχετικά με την κατά πλειοψηφία απόφαση του ΔΣ του ΕΚΑ, για επιλεκτική καταγγελία ενεργειών διεθνών Οργανισμών, που σχετίζονται με τις επικείμενες εκλογές στη Γιουγκοσλαβία». Και η ανακοίνωση καταλήγει: «Οφείλουμε να απαιτήσουμε να γίνει απόλυτα σεβαστό το κυρίαρχο δικαίωμα του γιουγκοσλαβικού λαού να εκφράσει ελεύθερα τη βούλησή του και να επιλέξει την κυβέρνηση που επιθυμεί!»...

Ας τους πει κάποιος ότι ακόμη και η υποκρισία έχει τα όριά της.

Οι διεθνείς τρομοκράτες

Οι ωμές επεμβάσεις - με τη μια ή την άλλη μορφή - στα εσωτερικά τρίτων χωρών ήταν και είναι, βέβαια, το «ψωμοτύρι» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι ομολογίες που είδαν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες. Είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια μετά το πραξικόπημα στη Χιλή, η αμερικανική CIA έδωσε στη δημοσιότητα μια έκθεση, όπου ομολογείται - για πρώτη φορά - ότι είχε ενεργό ανάμειξη στο στρατιωτικό πραξικόπημα, το 1973, στη Χιλή και στην άνοδο στην εξουσία του πραξικοπηματία στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ. Η αμερικανική μυστική υπηρεσία επιχειρεί, βέβαια, να... δικαιολογηθεί, σημειώνοντας ότι «δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να ξέρει πως ο Αλιέντε θα ηρνείτο να διαφύγει με ασφάλεια από το βομβαρδιζόμενο προεδρικό μέγαρο του Σαντιάγκο, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί»...

Στην ίδια έκθεση ομολογείται, επίσης, η ανάμειξη της CIA στην επιχείρηση απαγωγής του Χιλιανού στρατηγού Ρενέ Σνάιντερ, αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, δυο μέρες πριν την ορκωμοσία του Αλιέντε, το 1970. Βέβαια, η απαγωγή εκείνη απέτυχε, αλλά οι απαγωγείς τραυμάτισαν τον στρατηγό, ο οποίος απεβίωσε τρεις μέρες αργότερα. Γράφει η έκθεση συγκεκριμένα: «Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η υπηρεσία επιθυμούσε το θάνατο του στρατηγού Σνάιντερ, διότι αυτός αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Αλιέντε το 1970. Ωστόσο η CIA υποστήριξε την ιδέα της απαγωγής του και μάλιστα κατέβαλε 35.000 δολάρια προς όσους οργάνωσαν την αποτυχημένη επιχείρηση». Σημειώνεται, ακόμη, ότι οι πληρωμές των επίδοξων απαγωγέων και δολοφόνων του Σνάιντερ συνεχίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα «για ανθρωπιστικούς λόγους», από μυστικά κονδύλια της CIA...

Βιβλίο

«Πανόραμα» του Ποντιακού Θεάτρου

Οσοι από τους σημερινούς και μέλλοντες μελετητές και ιστορικούς του Νεοελληνικού Θεάτρου ερευνήσουν μακρινά, ανεξερεύνητα, σβησμένα από το χρόνο «τοπία» του, όσοι θελήσουν να ιστοριογραφήσουν όλες τις εποχές, περιοχές, μορφές, έργα, πρόσωπα, παραστάσεις κ.ο.κ, του προεπαναστατικού, μετεπαναστατικού και νεότερου ελληνικού θεάτρου, θα οφείλουν μεγάλες χάρες στην τεράστια, πρωτότυπη, πληρέστατη ερευνητική «κατάθεση» ενός και μόνον ανθρώπου. Του παλαίμαχου σκηνοθέτη Ερμή Μουρατίδη (εργάστηκε αρκετά χρόνια στο ΚΘΒΕ και ζει στη Θεσσαλονίκη), ο οποίος προσφέρει στην ιστοριογραφία του ελληνικού θεάτρου, ένα έργο ζωής. Το τρίτομο σύγγραμμά του, «Το Ποντιακό Θέατρο», αποτέλεσμα μακρόχρονης έρευνας, συλλογής, διασταύρωσης, καταγραφής και έπειτα μελέτης και ολόπλευρης (ιστορικής, κοινωνικής, εθνολογικής, γλωσσολογικής, θεματολογικής, μορφολογικής, αισθητικής) ανάλυσης πληθώρας τεκμηρίων του Ποντιακού Θεάτρου. Για την ακρίβεια, όλων των μορφών θεατρικής δημιουργίας του - διάσπαρτου σ' έναν ευρύτατο ευρωασιατικό χώρο - Ποντιακού Ελληνισμού. Και μάλιστα στη διάρκεια, σχεδόν, δύο αιώνων. Από το 1810 έως το 1985.

Ο Ερμής Μουρατίδης, ξέροντας πόσο ευάλωτη απέναντι στο χρόνο είναι η «εφήμερη» τέχνη του θεάτρου, πόσο εύκολα χάνονται τα «ίχνη» της και συνειδητοποιώντας το εύρος, τη σημασία, την ιδιαίτερη παράδοση και πολιτισμική αξία του θεάτρου του Ποντιακού Ελληνισμού, και το τίμησε και το διέσωσε από τη λήθη, με το, καθόλα, σπουδαίο έργο του. Διέσωσε και παρέθεσε θεατρικά έργα, γραμμένα στην ποντιακή διάλεκτο. Επωνυμίες και φωτογραφίες αιθουσών, καθώς και επαγγελματικών και ερασιτεχνικών θιάσων. Προγράμματα και φωτογραφίες παραστάσεων. Ονόματα, φωτογραφίες, φιλοτεχνημένα πορτρέτα, βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία συγγραφέων, σκηνοθετών, σκηνογράφων, συνθετών, επαγγελματιών και ερασιτεχνών ηθοποιών. Δημοσιεύματα ελληνόφωνων εφημερίδων, περιοδικών και άλλων εντύπων του Ποντιακού Ελληνισμού και σχετική ποντιακή και ελληνική βιβλιογραφία. Περιέγραψε - με ντοκουμέντα, ιστορικές, κοινωνιολογικές, ιδεολογικές και αισθητικές αναφορές για την κάθε εποχή - έργα, παραστάσεις, πρόσωπα. Μεγάλο μέρος του έργου του εξετάζει την πλουσιότατη θεατρική δράση των Ποντίων, σ' όποιες Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ έζησαν, από το 1917 και μέχρι το 1985. Σ' αυτήν την εποχή επικεντρώνει ο συγγραφέας τον τρίτο τόμο, με υπότιτλο «Νότια Ρωσία - Γεωργία - Ουκρανία - Αζερμπαϊτζάν - Τσετσενία 1917 - 1985» (Θεσσαλονίκη 2000, έκδοση με τη συνδρομή του Δήμου Κιλκίς), όπου προλογικά τονίζει: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία σήμανε μια νέα αρχή για την ελληνικήν κοινότητα και τις σχέσεις της με τις άλλες εθνικές κοινότητες. Το θέατρό της, την περίοδο 1917-1985, συντάσσει με την ασφαλέστερη μέθοδο, τη δομή αυτής της κοινωνίας και τη σχέση της με τις άλλες εθνικές κοινότητες».

ΠΡΟΣΩΠΟ

Αλβέρτο Φουτζιμόρι

Μία βδομάδα πριν ανακοίνωσε την παραίτησή του, εγκαταλείποντας έτσι την «παρτίδα σκακιού» μετά από κίνηση ματ... που δεν ήταν άλλη από την προβολή βίντεο, όπου έδειχνε τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών, της περιβόητης SIN, και δεξί χέρι του Φουτζιμόρι, Βλαντιμίρο Μοντεσίνος να δωροδοκεί βουλευτή του κόμματος της αντιπολίτευσης ώστε να αποστατήσει.

Οι αποδείξεις για τις κατηγορίες περί διαφθοράς και καλπονοθείας, που σημάδεψαν τις πρόσφατες κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές και έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ήταν πια γεγονός. Ο κύριος αντίπαλός του και υποψήφιος της αντιπολίτευσης, Αλεχάντρο Τολέδο, από τις ΗΠΑ όπου βρισκόταν, πανηγύριζε... Αποδείχτηκε ότι ήταν για λίγο μόνο, καθώς, επιστρέφοντας μία νέα παρτίδα σκακιού είχε στηθεί και ο στρατός πια ήταν ο αντίπαλός του. Οι πληροφορίες που ήθελαν το στρατό να συλλαμβάνει τον Μοντεσίνος, μετά την ανακοίνωση Φουτζιμόρι για διάλυση της SIN, διαψεύσθηκαν, όμως η θέα των στρατιωτών σε διάφορα σημεία της περουβιανής πρωτεύουσας έριχνε ένα αποπνικτικό πέπλο πάνω από τη χώρα. Ο στρατός τελικά έσπασε τη σιωπή του και ανακοίνωσε την υποστήριξή του στο πρόσωπο του Φουτζιμόρι.

Η κίνηση αυτή αναθάρρησε για λίγο τον Φουτζιμόρι, που παρέτεινε ακόμη περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία, μέχρι τον Ιούλη του 2001, και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι εκ νέου υποψήφιος το 2005! Συνεπώς ο «απολυταρχικός κύκλος» Φουτζιμόρι δεν έχει κλείσει ακόμη οριστικά. Ακόμη και μετά την εγκατάλειψή του από τις ΗΠΑ, που δείχνουν σαφέστατη προτίμηση στο πρόσωπο του αμερικανοθρεμμένου Τολέδο, καθώς το πλατό στη Λατινική Αμερική είναι άκρως επικίνδυνο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που προτιμούν να προλάβουν τα χειρότερα. Δηλαδή, μία εναλλαγή στην εξουσία, ώστε να μη ρισκάρουν την αναγέννηση του κινήματος στο Περού, μετά τη «γενοκτονία» που έκανε για λογαριασμό τους το μέχρι πρότινος «αγαπημένο παιδί», ο Φουτζιμόρι...

Χρ. Μ.

ΑΕΙ

Μετά το δράμα,

σίγουρα, θα έρθει

η κωμωδία,

με νέες πάλι

«αλλαγές»

και «νόμους»

στην Παιδεία,

μα ό,τι απ' το σύστημα

το σκάρτο

κι αν αλλάξει