«Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική διαφορά της με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, είναι νομικής φύσης. Ομως εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί από αυτήν της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από τη θέση σε ισχύ της νέας Σύμβασης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας του 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητεί και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ (...) Η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι "κάθονται" πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, γιατί η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό "παρελθόν" (...) Οταν η Ελλάδα αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ, τότε απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ (...) Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με αυτήν της Κύπρου είναι ένα από τα μεγάλα λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Κλειδί σε αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται - δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα - και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ (...) Το κρισιμότερο όμως είναι ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τη βάση της τουρκικής λογικής και μετέχει σε κύκλους επαφών για την οριοθέτηση μόνο της υφαλοκρηπίδας και όχι της ΑΟΖ, και μάλιστα μόνο στο Αιγαίο και όχι στην Ανατολική Μεσόγειο, ώστε να περιλαμβάνεται το Καστελόριζο (...) Πολλοί, τώρα τελευταία, αναφέρουν ότι οι Τούρκοι απαιτούν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μαζί μας. Αυτό δεν είναι ακριβές. Οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Αμερικανοί, οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει τακτική για δεκαετίες και χρησιμοποίησαν τη λέξη "συνεκμετάλλευση" για πρώτη φορά το 1975. Οι ΗΠΑ ζήτησαν τότε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ξεκινήσει συνομιλίες για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, αλλά αυτός αρνήθηκε να το κάνει, κάτι που ενόχλησε πολύ τους Αμερικανούς τότε. Είναι προφανές ότι ορισμένα σενάρια επανέρχονται».

Το παραπάνω απόσπασμα δεν αποτελεί ανάλυση του ΚΚΕ, ή κάποιων παρανοϊκών, που πλέκουν σενάρια συνωμοσίας για να υπονομεύσουν την κυβέρνηση και να υπερασπιστούν τις θέσεις του «βαθέος κράτους» της Τουρκίας, όπως συκοφαντικά κατηγόρησε το ΚΚΕ ο πρωθυπουργός την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, απαντώντας με ύβρεις στη σχετική Ερώτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Οι θέσεις που καταγράφονται παραπάνω προέρχονται από άρθρο στο Βήμα, του Θ. Καρυώτη, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημιακό Σύστημα του Μέριλαντ στις ΗΠΑ και μέλους της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν από τους πλέον αρμόδιους στα υπό συζήτηση θέματα και μάλιστα εκπρόσωπο του επίσημου κράτους στον ΟΗΕ. Τα όσα λέει επιβεβαιώνουν στο ακέραιο την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ στην κυβέρνηση για την εξωτερική της πολιτική και για τους κινδύνους που αυτή κρύβει σε ό,τι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και το μέλλον των λαών στην ευρύτερη περιοχή. Επαληθεύεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ο λαός καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείχνει στην κυβέρνηση και στις κορόνες του πρωθυπουργού, οι οποίες, το μόνο που εξυπηρετούν είναι να σκεπάσουν το πλέγμα των προαποφασισμένων διευθετήσεων και συμβιβασμών υπέρ των μονοπωλίων, που θα ανοίξουν νέους ασκούς του Αιόλου στην ευρύτερη περιοχή.

Στεναχώρια από το ΝΑΡ και την εφημερίδα τους «Πριν» γιατί το ΚΚΕ εντάσσει στους φορείς του οπορτουνιστικού ρεύματος το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για απόδειξη χρησιμοποιεί τους άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους τους και το ζήτημα της εξουσίας. Ποιους εννοεί άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους; Τα αιτήματα για «τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού συστήματος με εγγύηση των καταθέσεων, την αποχώρηση από το ευρώ, την ευρωζώνη, με στόχο την έξοδο και αντικαπιταλιστική διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης... Αιτήματα που δίνουν νόημα και υλικό περιεχόμενο στον κοινό στόχο "την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές", αυτοί οι μοναδικά ένοχοι. Και τελικά απέναντι στη φρίκη της προωθούμενης πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ, ΔΝΤ, να οδηγεί στην αποσυσπείρωση αντί της συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων» («Πριν», 16/1/2011).

Στην ίδια ρότα, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ, το «μέτωπο του Αλαβάνου», ο Π. Λαφαζάνης και δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ προτείνουν ως φιλολαϊκή διέξοδο από την «κρίση χρέους», όπως λένε, το λένε και αστοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, «αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κ.λπ.»(«Δρόμος», 8/1/2011), τους οποίους επίσης βαφτίζουν αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και προοπτικά οδηγούν στο σοσιαλισμό. Επιμένουν μάλιστα ότι το αίτημα της αλλαγής της κυβέρνησης είναι αντικαπιταλιστικό! Οπως συμφωνούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας, όταν το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ελλάδα επέλεξε αυτό το δρόμο και δεν του επιβλήθηκε. Οταν το χρέος έγινε το πρόσχημα για αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, αυξάνοντας την εκμετάλλευση.

Ταυτόσημες, λοιπόν, πολιτικές εξόδου από την κρίση, όπως φαίνεται από τα γραφτά τους, και μάλιστα με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ως φιλολαϊκές, δυνάμεων φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών χώρων που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση, αφού ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που κάνουν κριτική στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη του συστήματος. Κι όμως, συμπίπτουν σε στρατηγικά ζητήματα.

Αυτή η κοινή πολιτική πρόταση εμφανίζει σαν κεντρικό ζήτημα το ύψος του δημόσιου χρέους, απομονωμένο απ' τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας οικονομίας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης.

Ας δούμε όμως και την ουσία αυτής της δήθεν αντικαπιταλιστικής πολιτικής.

Το βασικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ποια κυβέρνηση θα επιβάλει όλα τα παραπάνω και αν αυτή θα πάρει μέτρα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και για τα δυο δε λένε κουβέντα. Από τα συμφραζόμενα μιλούν για μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αρα μια άλλη αστική κυβέρνηση, που θα υπηρετεί το κεφάλαιο. Κάνουν λόγο για κρατικοποίηση τραπεζών (αυτό το έχουν κάνει άπειρες φορές καπιταλιστικές κυβερνήσεις, όπως της ΝΔ όταν κρατικοποίησε τον όμιλο Ανδρεάδη που είχε την Εμπορική, ή του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα την Εθνική). Ο καπιταλισμός έμεινε καπιταλισμός.

Επομένως, ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιεί, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγεί, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.

Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση ως φιλολαϊκή διέξοδο. Μιλούν για έναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! Μόνο που συγκαλύπτουν την αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου σε ανισόμετρη βεβαίως βάση και είναι αντικειμενικό. Θα συνεχίζεται ακόμη και αν εφαρμοστεί η «επαναστατική τους πρόταση». Αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό. Ας μην παραπονιούνται λοιπόν για τον οπορτουνισμό τους.