ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επίθεση στις συμβάσεις

Μετά το χτύπημα των συντάξεων και, συνολικά, της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, στο στόχαστρο της αντεργατικής επίθεσης μπαίνουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Σε μια νέα κατά μέτωπο επίθεση, το κεφάλαιο επιχειρεί να σπάσει τη βασική γραμμή άμυνας των εργαζομένων και να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα. Πρόκειται για στρατηγικό στόχο της πλουτοκρατίας, που με επιμονή και συνέπεια υπηρετούν η ΕΕ και η κυβέρνηση. Γιατί οι συλλογικές συμβάσεις δεν αφορούν μόνο τους μισθούς και τα μεροκάματα. Το σπάσιμό τους θα συμπαρασύρει, εκτός από το εργατικό εισόδημα, το ωράριο και το χρόνο εργασίας, τις συνθήκες δουλειάς, τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, τη σύνταξη, θα έχει δραματικές συνέπειες σε όλο τον εργατικό βίο.

Οι προειδοποιητικές βολές άρχισαν με την υπογραφή του Μνημονίου και, επιστρατεύοντας την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ υπέγραψε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που μείωνε το εργατικό εισόδημα για την τριετία 2010-2012. Ετσι, ενώ ο επίσημος πληθωρισμός το 2010 έφτασε το 5,5% η Εθνική Σύμβαση «πάγωσε» τους κατώτερους μισθούς και τα μεροκάματα στα επίπεδα του 2009. Δεν είναι, όμως, μόνον η μείωση των μισθών. Εξίσου σημαντική με την υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, είναι η υιοθέτηση της άποψης από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πως οι εργάτες πρέπει να θυσιάσουν τους μισθούς τους για να ξεπεραστεί η «κρίση», είναι η αποδοχή εκ μέρους της πλειοψηφίας της βασικής αξίωσης του ΣΕΒ, που είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Γι' αυτό και στη συνέχεια η κυβέρνηση με τροπολογία έσπευσε να γενικεύσει τους όρους της Εθνικής Σύμβασης και να απαγορέψει για τις κλαδικές συμβάσεις κάθε αύξηση πάνω απ' αυτά που ορίζει η Εθνική. Η επίθεση συνεχίστηκε με το νόμο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, με τον οποίο μεμονωμένα σε κάθε επιχείρηση θα επιβάλλονται όροι εργασίας κάτω από τις κλαδικές. Την ίδια στιγμή, με αντίστοιχες νομοθετικές παρεμβάσεις, η κυβέρνηση επιβάλλει ειδικό καθεστώς εργασίας - εκτός συμβάσεων - για τους νεοπροσλαμβανόμενους μέχρι 24 ετών με 592 ευρώ μισθό, ενώ αντίστοιχη μοίρα επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους στις εργολαβίες, τις οποίες επεκτείνει όλο και πιο πολύ σε υπηρεσίες του Δημοσίου.

Γίνεται φανερό ότι η επίθεση των κεφαλαιοκρατών στις συλλογικές συμβάσεις γενικεύεται και οξύνεται. Βασική τους επιδίωξη, να σπάσουν την αντικειμενική βάση ενότητας και αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Να επιβάλουν όρους και συνθήκες εργασίας ξεχωριστά σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μεμονωμένο εργάτη. Σε αυτήν την κατεύθυνση έντεχνα αξιοποιούνται το Μνημόνιο και οι επαναλαμβανόμενοι «έλεγχοι» εκ μέρους της τρόικας. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου δεν έχει όρια. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, που διακηρύσσει, περνάει μέσα από την ερημοποίηση των εργατικών δικαιωμάτων, από την κατάργηση κάθε ίχνους συλλογικής προστασίας.

Γι' αυτό οι εργάτες και οι εργάτριες της χώρας μας ένα δρόμο έχουν: Αξιοποιώντας το βήμα αγώνα με την απεργία των ταξικών δυνάμεων το Φλεβάρη, να μην επιτρέψουν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Να μην υπάρξει εργοστάσιο, ειδικότητα, κλάδος που θα υποκύψει στους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Να μη δεχτούν να φορτωθούν αυτοί το κόστος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν και την ικανοποίηση των αναγκών τους. Να εξασφαλίσουν για τις γενιές που τους ακολουθούν δουλειά με δικαιώματα.

«Σωτηρία» η χρεοκοπία

Γρηγοριάδης Κώστας

«Σχέδιο σωτηρίας», «βελούδινη λύση», «ευνοϊκή ρύθμιση»... Επιασαν πάλι δουλειά τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια και με αφορμή τα διάφορα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους, επαναγοράς κρατικών ομολόγων, επιμήκυνσης εξόφλησης, κάνουν ό,τι έκαναν και με το μνημόνιο, δηλαδή εμφανίζουν το μαύρο άσπρο. Επιδίδονται σε συστηματική πλύση εγκεφάλου με στόχο να περάσει στη λαϊκή συνείδηση ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή τα εργαλεία με τα οποία θα καταστρέψουν ολοσχερώς τη ζωή του λαού και θα τον βουλιάξουν πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση, είναι κάτι «καλό». Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οποιοδήποτε από τα παραπάνω σενάρια ή όλα μαζί και αν εφαρμοστούν, δεν πρόκειται να προσφέρει καμία «ανακούφιση» ή «ανάσα» στο λαό. Αντίθετα, όλα αυτά τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιβολή νέων ακόμη πιο σκληρών μέτρων. Μιλούν για «ταχεία προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή γοργή εφαρμογή αυτών των αντεργατικών μέτρων που ως τώρα έχουν παρθεί, δηλαδή κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, γενικευμένο πετσόκομμα των μισθών με τις επιχειρησιακές συμβάσεις και το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο, πετσόκομμα και των συντάξεων, κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων με τις λεγόμενες συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας γης και άλλων τομέων κρατικής ιδιοκτησίας κ.ο.κ., αλλά θα έρθουν και νέα μέτρα όπως επιβολή νέων αντιλαϊκών φόρων, γενικευμένη εμπορευματοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών μέσω Καλλικρατικής διοίκησης, νέο χτύπημα στο Ασφαλιστικό, (επικουρικές συντάξεις, επαγγελματικά ταμεία κλπ.). Οι εργαζόμενοι πρέπει να τελειώνουν με τις αυταπάτες. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό. Η αναδιάρθρωση χρέους, όποια μορφή και αν πάρει τεχνικά για να εξυπηρετήσει συνάμα τα συμφέροντα των ισχυρών μερίδων της πλουτοκρατίας, είναι μοχλοί για την ελεγχόμενη αλλά σίγουρη πτώχευση του λαού.

Διαπιστώσεις της «Καθημερινής»...

Πολύ ενδιαφέρουσες οι αναλύσεις της «Καθημερινής». Απροσχημάτιστα, προκλητικά, με κυνισμό που σπάει κόκαλα εξηγούν με ακρίβεια ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Οχι όπως περιγράφονται στις περίτεχνες παρουσιάσεις των κυβερνώντων, αλλά με λόγια σταράτα και με βάση τα οικονομικά μοντέλα που χρησιμοποιούν τα επιτελεία του κεφαλαίου.

Το παράδειγμα με τα κλειστά επαγγέλματα είναι χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα, γράφει η εφημερίδα στο κυριακάτικο φύλλο της, έχει σοβαρό πρόβλημα, επειδή, αν και το μέσο ποσοστό επιχειρηματικού κέρδους είναι αισθητά υψηλότερο (32,4%) από το αντίστοιχο της ΕΕ (20,1%), σε επίπεδο επιχείρησης η σχέση αυτή αναστρέφεται και τα κέρδη ανά επιχείρηση είναι, στη χώρα μας, πολύ χαμηλότερα. Αυτό συμβαίνει, εξηγεί ο αναλυτής, επειδή υπάρχει διασπορά των κερδών, εξαιτίας του σημαντικού αριθμού μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες στερούν από τα μεγάλα οικονομικά επιχειρηματικά συγκροτήματα τη δυνατότητα να αποκομίζουν μεγάλο κέρδος, πράγμα πολύ κακό, σύμφωνα με την εφημερίδα, επειδή οι μικρές επιχειρήσεις είναι «η δομή που "παράγει" την φορο-εισφοροδιαφυγή και βεβαίως αναπαράγει την καθυστέρηση», ενώ οι μεγάλες είναι εστίες βελτίωσης της παραγωγικότητας και υιοθέτησης των νέων τεχνολογιών. Και για να μην πολυλογούμε, το μοίρασμα των επιχειρηματικών κερδών σε πολλές επιχειρήσεις έχει ως αποτέλεσμα «μέσα σε ένα αρχιπέλαγος πολύ μικρών επιχειρήσεων, (να) πνίγονται οι προϋποθέσεις να γίνουμε ανταγωνιστικοί»...

Οι άνθρωποι δεν λένε βλακείες. Αυτό ακριβώς είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Αυτή είναι η νομοτελειακή εξέλιξη των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, αυτό προϋποθέτει η ίδια η αναπαραγωγή του συστήματος. Η ολοένα και μεγαλύτερη επιχείρηση συγκεντρώνει προοδευτικά μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας και καταβροχθίζει συνεχώς περισσότερο κομμάτι από τα κέρδη που παράγονται.

... και συμφέροντα των μονοπωλίων

Οσο οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις λειτουργούν συμπληρωματικά προς τις μεγάλες και διεκπεραιώνουν ένα μέρος από τις δραστηριότητες που διευκολύνουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου είναι αναγκαίες για το σύστημα. Οταν όμως η υπερσυσσώρευση κερδών δημιουργεί λιμνάζοντα - αναξιοποίητα κεφάλαια, τότε οι μικρότερου μεγέθους επιχειρήσεις γίνονται εμπόδιο και βαρίδι για την παραπέρα ανάπτυξη της μεγάλης επιχείρησης. Ετσι, εκεί που η μικρομεσαία επιχείρηση, οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τώρα πρέπει να σπάσει η ραχοκοκαλιά των επιχειρήσεων αυτών, ώστε τα υψηλά κέρδη που παράγονται στην κοινωνία, να μοιράζονται σε μικρότερο αριθμό επιχειρήσεων.

Μόνο που όλα αυτά δεν είναι ούτε απλά οι ευσεβείς πόθοι της οικονομικής ολιγαρχίας, ούτε μόνο η προπαγανδιστική παρέμβαση που κάνει η «Καθημερινή» για να στηρίξει το σύστημα. Είναι πορεία νομοτελειακού χαρακτήρα για τον καπιταλισμό, είναι αντικειμενική εξέλιξη που προσιδιάζει στις σχέσεις εκμετάλλευσης. Που σημαίνει, προλεταριοποίηση των αυτοαπασχολουμένων και ένταξη πολλών απ' αυτούς στις στρατιές των ανέργων. Ο μόνος τρόπος να ανακοπεί αυτή η διαδικασία βρίσκεται στην προοπτική ανατροπής των ίδιων των σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού και η λύτρωση, τόσο των εργαζομένων όσο και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, από τη γάγγραινα του κέρδους και της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Γιατί τότε τα μονοπώλια θα κοινωνικοποιηθούν, οι μικροπαραγωγοί θα ενταχτούν σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς και όλοι θα παράγουν για το λαό, δηλαδή για τους ίδιους και όχι για λίγους καπιταλιστές.