Οσο οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις λειτουργούν συμπληρωματικά προς τις μεγάλες και διεκπεραιώνουν ένα μέρος από τις δραστηριότητες που διευκολύνουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου είναι αναγκαίες για το σύστημα. Οταν όμως η υπερσυσσώρευση κερδών δημιουργεί λιμνάζοντα - αναξιοποίητα κεφάλαια, τότε οι μικρότερου μεγέθους επιχειρήσεις γίνονται εμπόδιο και βαρίδι για την παραπέρα ανάπτυξη της μεγάλης επιχείρησης. Ετσι, εκεί που η μικρομεσαία επιχείρηση, οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τώρα πρέπει να σπάσει η ραχοκοκαλιά των επιχειρήσεων αυτών, ώστε τα υψηλά κέρδη που παράγονται στην κοινωνία, να μοιράζονται σε μικρότερο αριθμό επιχειρήσεων.

Μόνο που όλα αυτά δεν είναι ούτε απλά οι ευσεβείς πόθοι της οικονομικής ολιγαρχίας, ούτε μόνο η προπαγανδιστική παρέμβαση που κάνει η «Καθημερινή» για να στηρίξει το σύστημα. Είναι πορεία νομοτελειακού χαρακτήρα για τον καπιταλισμό, είναι αντικειμενική εξέλιξη που προσιδιάζει στις σχέσεις εκμετάλλευσης. Που σημαίνει, προλεταριοποίηση των αυτοαπασχολουμένων και ένταξη πολλών απ' αυτούς στις στρατιές των ανέργων. Ο μόνος τρόπος να ανακοπεί αυτή η διαδικασία βρίσκεται στην προοπτική ανατροπής των ίδιων των σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού και η λύτρωση, τόσο των εργαζομένων όσο και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, από τη γάγγραινα του κέρδους και της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Γιατί τότε τα μονοπώλια θα κοινωνικοποιηθούν, οι μικροπαραγωγοί θα ενταχτούν σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς και όλοι θα παράγουν για το λαό, δηλαδή για τους ίδιους και όχι για λίγους καπιταλιστές.