ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τέρμα στις αυταπάτες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τούτη η κυβέρνηση και οι πρόθυμοι που τη στηρίζουν, κι ας κάνουν στα λόγια ότι δήθεν «δεν εκβιάζονται» και «δε συναινούν», είναι απολύτως αποφασισμένη να υπερασπίσει μέχρι κεραίας τα κέρδη της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, βυθίζοντας ολοένα και πιο πολύ τα λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Το πετσόκομμα του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος που ξεκίνησε από πέρσι με την είσοδο της χώρας στο λεγόμενο «μηχανισμό διάσωσης», η παράδοση του συνόλου του δημόσιου πλούτου που βρίσκεται σε εξέλιξη, αποτελούν μόνο την αρχή της ολομέτωπης επίθεσης που κήρυξε το πολιτικό προσωπικό για λογαριασμό της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας σε βάρος της ζωής των εργαζομένων.

Οι περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς, οι διαρκείς αυξήσεις στα είδη και τις υπηρεσίες λαϊκής κατανάλωσης και στα επιτόκια δανεισμού, το κλείσιμο σχολικών μονάδων, πανεπιστημιακών - τεχνολογικών ιδρυμάτων και νοσοκομείων, που γίνονται στο όνομα της περιστολής των κρατικών δαπανών, θα συνεχίζονται και θα εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό που λέει ότι «κάνουμε θυσίες σήμερα για να βγούμε από την κρίση και αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους»...

Αν ο εργαζόμενος λαός θέλει πραγματικά να έρθουν καλύτερες μέρες γι' αυτόν και τις επόμενες γενιές οφείλει να μην υποκύψει στα εκβιαστικά διλήμματα που του θέτουν. Αν αποδεχτεί σήμερα το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας», αύριο θα έρθει ένα άλλο ακόμη χειρότερο και την επόμενη ακόμη ένα άλλο. Οι θυσίες του θα είναι δίχως τέλος και κυρίως δίχως καμία προοπτική. Η πλουτοκρατία έχει αποδείξει και στη χώρα μας και διεθνώς και χτες και σήμερα ότι δεν έχει ηθικές αναστολές στην επιδίωξή της να συμπιέσει το κόστος εργασίας. Θα το κάνει μέχρι σημείου πλήρους αφαίμαξης του εργάτη. Οι όποιες αυταπάτες στην κρίσιμη αυτή ιστορική καμπή είναι καταστροφικές.

Η πάλη για να εμποδίσει ο λαός τα νέα μέτρα, η πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών του, συνδέεται άμεσα με τον ανειρήνευτο αγώνα για την ανατροπή του απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον κόσμο της δουλειάς.

Αυταπάτες τα περί σχεδιασμού

Στην εξαγγελία του υπουργείου Παιδείας ότι 24 Τμήματα των ΤΕΙ δε θα δεχτούν φέτος εισακτέους, «αντέδρασε» η Δημοκρατική Αριστερά, με σχετική δήλωση της υπεύθυνης του Τομέα Παιδείας του κόμματος, Μαρίας Ρεπούση. Στη δήλωση λέει ότι η διεύρυνση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έγινε «άναρχα» και ζητάει νέο χωροταξικό σχεδιασμό με ...«συνεννόηση με τους εμπλεκόμενους φορείς».

Αραγε, τι είδους σχεδιασμό εννοούν; Οταν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, μπορεί να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της Ανώτατης Εκπαίδευσης και πρόβλεψη των αναγκών της χώρας σε αποφοίτους (δηλαδή σε επιστημονικό δυναμικό); Φυσικά και όχι. Οι όποιες ιδρύσεις ή καταργήσεις Τμημάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης υπακούουν εξ ορισμού σε επιμέρους ανάγκες που έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα. Επιπλέον, «συνεννόηση με τους εμπλεκόμενους φορείς» σημαίνει συνεννόηση με τα ίδια τα ιδρύματα, τις τοπικές επιχειρήσεις, τους δημάρχους και περιφερειάρχες, αυτούς ακριβώς που είχαν γνωμοδοτήσει και πριν μια δεκαετία για ...«κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ»!

Κι ενώ εκφράζουν τόση ευαισθησία για το σχέδιο και για το «πώς» της κατάργησης Τμημάτων, όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι, ανάμεσά τους και η ΔΗΜΑΡ, δε λένε κουβέντα για τους σπουδαστές και το προσωπικό των Τμημάτων.

Κόντρα στις αυταπάτες περί σχεδιασμού και συνεννόησης που σπέρνουν διάφοροι ευαίσθητοι, το κίνημα πρέπει να απαιτήσει: Κανένας σπουδαστής να μη μείνει εκτός σχολής, να μη χαθεί ούτε μια ώρα μαθήματος μέχρι το πτυχίο. Αμεση επιδότηση ενοικίου. Κανένας εργαζόμενος (εκπαιδευτικός, διοικητικός κ.λπ.) να μη χάσει τη δουλειά του. Εκτακτο κονδύλι για την κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών των ιδρυμάτων.

Φοβούνται και διαστρεβλώνουν

Στην ανάγκη... «αποσοβιετοποίησης του κράτους» με την έννοια, όπως «διευκρίνισε», του «πελατειακού κράτους», αναφέρθηκε προχτές ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Μιχ. Χρυσοχοΐδης.

Και... εξηγώντας, μέσα στον όρο που με τόση ελαφρότητα (;) επέλεξε να ξεστομίσει, συμπεριέλαβε πρακτικές όπως: «ο καθένας μπορούσε να πιέζει κατά καιρούς, μπορούσε να εισπράττει, να αρμέγει το κράτος αυτό, είτε ήταν πολύ πλούσιοι άνθρωποι, είτε ήταν προνομιούχες ομάδες της πλουτοκρατίας και της επιχειρηματικότητας, είτε ήταν εργαζόμενοι, είτε ήταν συναλλασσόμενοι προμηθευτές και κατασκευαστές»!..

Αυτό είναι «σοβιετικό κράτος» κατά τη χυδαία και ανιστόρητη επιχειρηματολογία του υπουργού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτής, δηλαδή, που επί δεκαετίες εκχωρούσε, και σήμερα αυτό συνεχίζει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, στην πλουτοκρατία γην και ύδωρ ξεπουλώντας το λαϊκό πλούτο, καταληστεύοντας τους εργαζόμενους, καρατομώντας λαϊκά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ολα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με τα σοβιέτ και ο κύριος υπουργός το γνωρίζει πολύ καλά.

Αλλοι και ολοφάνεροι είναι οι λόγοι για τους οποίους επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και δε χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης της ιστορίας ή της πολιτικής για να το διακρίνει. Είκοσι χρόνια μετά τις ανατροπές, εξακολουθούν και λοιδορούν όλα εκείνα που το σοβιετικό κράτος είχε προσφέρει στους πολίτες του, την ώρα που οι Χρυσοχοΐδηδες χρεοκοπούν το λαό εφαρμόζοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου. Το κάνουν νομίζοντας πως έτσι γίνεται πειστική η πολιτική που οδηγεί στην πτώχευση το λαό. Λοιδορούν την πραγματικότητα της Σοβιετικής Ενωσης και τη διαστρεβλώνουν για να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση.

Υπερσυσσωρευμένα κέρδη...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ (προφανώς όχι μισθωτών και συνταξιούχων) στην Ελβετία είναι περίπου 600 δισεκατομμύρια, δηλαδή παραπάνω από το εκτιμώμενο δημόσιο χρέος.

Ε, λοιπόν, φανταστείτε πόσες είναι οι γερμανικές, οι γαλλικές, οι βρετανικές, οι ισπανικές, οι ιταλικές καταθέσεις. Σίγουρα πολύ παραπάνω...

Εν ολίγοις, η λύση της περίφημης «κρίσης χρέους», που φέρεται να «μαστίζει την Ευρώπη» και να «οδηγεί χώρες στη χρεοκοπία» και όλες μαζί στη λιτότητα, βρίσκεται ...στο κέντρο της Ευρώπης.

Μόνο οι ηγεσίες της ΕΕ την ψάχνουν κάπου ...στη Βόρεια Αφρική, κάνοντας πολέμους στη Λιβύη και ετοιμάζοντας επεμβάσεις στη Συρία.

Για να το πούμε ...παπανδρεϊκά, «λεφτά υπάρχουν» και μάλιστα πολλά και αποθηκευμένα, που ολοένα αυξάνονται και αγωνιούν να επενδυθούν για να πολλαπλασιαστούν.

Μόνο που αυτά τα ....λεφτά, δηλαδή τη λογιστική αποτύπωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κανείς δε θέλει να τα ακουμπήσει. Αντιθέτως, όλες οι κυβερνήσεις της Ευρώπης σκίζονται για να τα φυλάξουν.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, εμείς - όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι - πρέπει να περικόψουμε τους μισθούς μας, να καταστρέψουμε το ασφαλιστικό σύστημα, να χάσουμε κάθε εργασιακό δικαίωμα. Πρέπει να γίνουμε πιο ...ανταγωνιστικοί.

Κι αν δε γίνουμε; Ε, δεν μας αξίζει τίποτε, πρέπει να πτωχεύσουμε, να πεινάσουμε, να ξεπουλήσουμε, να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Σαν πολύ έχει πάει το παραμύθι, λοιπόν, δε νομίζετε; Και είναι προκλητικό να μας εκβιάζουν κι από πάνω, και, μάλιστα, με τρόπους που δείχνουν πως μας θεωρούν ανίκανους έστω και να σκεφτούμε.

Επίσης, καλό είναι ο πρωθυπουργός να αφήσει αυτά τα ...χολιγουντιανά του είδους «εγώ βαδίζω μόνος»! Γιατί δεν είναι καθόλου μόνος του, έχει όλους τους δικαιούχους των τραπεζικών λογαριασμών της Ελβετίας από πίσω του.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μαζί και τα καράβια τους, τα κανάλια τους, τα εργοστάσιά τους, τις επιταγές τους και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Οπως για παράδειγμα ...τα κόμματά τους.

Το «Τεχνολογικό Λύκειο»

Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε, προχτές, τα «Τεχνολογικά Λύκεια», που θα αντικαταστήσουν τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Παρουσίασε, χωρίς καμία υπερβολή, έναν προσεκτικά μελετημένο προθάλαμο «διά βίου εκμετάλλευσης» προσκαλώντας σε αυτόν χιλιάδες μαθητές από τα λαϊκά στρώματα, δελεάζοντάς τους με το όνειρο της γρήγορης και εύκολης επαγγελματικής αποκατάστασης. Τι θα «προσφέρεται» στα «Τεχνολογικά Λύκεια»; Κατάρτιση, απλήρωτη δουλειά και εμπόριο ελπίδων. Οι μαθητές θα διδάσκονται πολλές ώρες μαθήματα ειδικότητας και θα προσπαθούν να ανταποκριθούν στην πρακτική άσκηση και τη μαθητεία, που δεν είναι τίποτα άλλο από δωρεάν εργατικά χέρια στους «πρόθυμους» εργοδότες, οι οποίοι θα σπεύσουν να «βοηθήσουν».

Ποιος θα καθορίζει τις ειδικότητες των «Τεχνολογικών Λυκείων»; Μα, «φυσικά», η «αγορά» και οι «τοπικές ανάγκες» (των επιχειρήσεων). Ανάλογα με τις «ανάγκες» των εργοδοτών, θα απαξιώνονται και θα προωθούνται οι αντίστοιχες ειδικότητες. Τι αξία θα έχει το απολυτήριο; Τίποτα παραπάνω από μια ακόμα «βεβαίωση κατάρτισης», κι ας εμπαίζουν χιλιάδες παιδιά με τις υποσχέσεις για επαγγελματικά δικαιώματα. Για ποια επαγγελματικά δικαιώματα μιλάει, σήμερα, η κυβέρνηση, όταν ο σκοπός είναι να καταργήσει ό,τι έχει απομείνει απ' το δομημένο σύστημα εκπαίδευσης κι όταν διαρκώς τσακίζει τα εργασιακά δικαιώματα; Ο μαθητής του «Τεχνολογικού Λυκείου», είτε ακολουθήσει την τριετή είτε την τετραετή εκδοχή του, θα είναι υποχρεωμένος να κυνηγάει, αμέσως μετά και για μια ζωή, την κατάρτιση και την επανακατάρτιση, κυνηγώντας πιστοποιητικά και βεβαιώσεις σε διάφορες «εκπαιδευτικές δομές».

Τα παραπάνω στοιχεία είναι μόνον ένα μέρος της πρότασης του υπουργείου Παιδείας, στην οποία μπορεί κανείς να βρει όλο το σκεπτικό της «νέας» αντίληψης για την «ατομική εκπαιδευτική διαδρομή», σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Στη διαδρομή αυτή απουσιάζει το δικαίωμα στη μόρφωση για όλα τα παιδιά, αφού και «επίσημα», πια, μετατρέπεται σε ευκαιρία. Στο σχολείο που οραματίζονται ο σκοπός δεν είναι η μόρφωση των μαθητών, αλλά η «εκπαίδευσή» τους στα «νέα δεδομένα». Τα «νέα δεδομένα», όμως, για το αστικό πολιτικό σύστημα δεν προσδιορίζονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών για μόρφωση, για δικαίωμα στη δουλειά, για δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Τα «νέα δεδομένα» τους είναι πάντα «εξαρτημένα» από τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών της εργατικής δύναμης, σε κάθε χρονική στιγμή.

Σε αυτά τα «νέα δεδομένα» εντάσσεται και η πρόταση για τα «Τεχνολογικά Λύκεια». Στην παρουσίαση του σχεδίου είπαν ξεκάθαρα πως έχουν στόχο την αύξηση του ποσοστού των νέων που θα επιλέγουν την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση. Υποστήριξαν, μάλιστα, πως θέλουν να καταπολεμήσουν την ανεργία. Η πραγματικότητα, βέβαια, απέχει πολύ από το συγκεκριμένο ισχυρισμό. Μια ματιά να ρίξει κανείς στα κείμενα της καπιταλιστικής ΕΕ, για τους σκοπούς που έχει για την εκπαίδευση και την εργασία, θα διαπιστώσει ότι προσπαθούν να «κατασκευάσουν» χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους που θα είναι ευέλικτοι, φθηνοί και αναλώσιμοι. Οι μαθητές των «Τεχνολογικών Λυκείων» θα είναι οι «πρώτοι» υποψήφιοι αυτής της στρατιάς εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, αν υλοποιηθούν όσα προγραμματίζονται. Οι μαθητές και οι γονείς τους έχουν κάθε λόγο να μην περάσει, όχι μόνο το «Τεχνολογικό Λύκειο», αλλά το σύνολο του σχεδιασμού για το σχολείο της «αγοράς».

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ