Αίτηση κατάθεσης εγγράφων για την υπολειτουργία του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), και γενικότερα για την πολιτική αιμοδοσίας, υπέβαλε ο βουλευτής της ΝΔ - και πρώην υφυπουργός Υγείας - Θανάσης Γιαννόπουλος.
Ως εδώ καλά. Αλλά οι συνειρμοί του πρώην υφυπουργού, επί της θητείας του οποίου άρχισε να λειτουργεί το ΕΚΕΑ κατά το ένα τρίτο, όπως έλεγε ο τότε υπουργός Υγείας, Νικήτας Κακλαμάνης, λειτουργούν ως ιδεολογικός εφιάλτης. «Η πολυετής αχρησία του ΕΚΕΑ το έχει απαξιώσει τεχνολογικά σχεδόν πλήρως ώστε να θυμίζει κλειστό εργοστάσιο της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως», αναφέρει στην αίτησή του.
Βέβαια, ο πρώην υφυπουργός δε θέλει να θυμάται το επίπεδο υπηρεσιών Υγείας πριν τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, που το είχε κρίνει ως το πιο αξιόλογο ακόμα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Ακόμα ο πρώην υφυπουργός θα γνωρίζει ότι το ΕΚΕΑ, πέραν των κυβερνητικών - διαχρονικά - ευθυνών δε λειτούργησε λόγω των θανάσιμων ανταγωνισμών των εταιρειών - ενός απ' τα κυρίαρχα γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής - που θα κάνουν τις προμήθειες κ.λπ.
Τα συστήματα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας ήταν οι κορωνίδες του σοσιαλισμού, όπως τον γνωρίσαμε. Και μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη της πάλης για λαϊκή εξουσία, όπου η Υγεία δε θα είναι εμπόρευμα και ο λαός δε θα πληρώνει με το αίμα του για να βρει την υγειά του αλλά οι υπηρεσίες θα του παρέχονται δωρεάν μέσα από ένα ενιαίο δημόσιο σύστημα Υγείας.
Είναι γνωστό πως η κυβερνητική πολιτική, στο πλαίσιο των άγριων περικοπών σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, δεν αφήνει τίποτα όρθιο σε ό,τι έχει σχέση με δομές κοινωνικές, Πρόνοιας, Πολιτισμού, Αθλητισμού κ.ά.
Στο πλαίσιο αυτό της κυβέρνησης εναρμονίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, που μια σειρά τέτοιες υπηρεσίες τις προσφέρουν λειψές, χωρίς την κατάλληλη υποδομή ή ακόμη και τις καταργούν. Την ίδια στιγμή δε γίνονται προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και όσοι αποχωρούν ουσιαστικά δεν αντικαθίστανται και προσπαθούν με μπαλώματα και αύξηση του χρόνου εργασίας των εργαζομένων να καλύψουν τις όποιες ανάγκες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής αποτελεί το πρόσφατο σχέδιο νόμου που κατέθεσε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής το υπουργείο Εσωτερικών με θέμα «ρυθμίσεις θεμάτων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης», σε ό,τι αφορά τους σχολικούς φύλακες. Σύμφωνα με αυτό «με απόφαση του αρμοδίου για διορισμό οργάνου μπορεί να ανατίθενται στους φύλακες σχολικών κτιρίων καθήκοντα φύλαξης κτιρίων, λοιπών εγκαταστάσεων και κοινόχρηστων χώρων των δήμων και των νομικών τους προσώπων».
Η προοπτική αυτή, δηλαδή σχολικοί φύλακες ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε δήμου να έχουν υπό την εποπτεία τους τη φύλαξη κτιρίων και υποδομών με τους οποίους δεν έχουν καμία σχέση και δε γνωρίζουν τις όποιες ιδιαιτερότητες, είναι τελικά και επικίνδυνη. Επίσης, ερωτηματικά προκαλεί το σημείο εκείνο που αναφέρεται στην εναλλακτική αξιοποίηση του προσωπικού που είναι πλεονάζον, καθώς δε διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί με τον όρο πλεονάζον, όταν είναι γνωστό πως για κάθε πέντε εργαζόμενους που αποχωρούν προσλαμβάνεται μόνο ένας...
Βέβαια, για να το λένε αυτοί ...κάτι θα ξέρουν. Οι δικές τους πολιτικές είναι που οξύνουν το φαινόμενο. Τις δικές τους πλάτες και τις νομικές διευκολύνσεις χρησιμοποιούν οι εργοδότες για να απολύουν.
Οχι πως δε θα προσπαθήσουν να το κουκουλώσουν το πράγμα όσο μπορούν. Υπάρχουν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης για να μειώνονται οι αριθμοί (και μόνο) των ανέργων. Υπάρχουν, επίσης, οι επιδοτήσεις στους εργοδότες και όλα τα σχετικά προγράμματα του ΟΑΕΔ.
Σε όλα αυτά προσθέτουν τώρα και ένα νέο συστηματάκι, με την περίφημη «κοινωνική οικονομία» που ετοιμάζονται να νομοθετήσουν. Με αυτό ο άνεργος δε θα είναι πλέον «άνεργος» αλλά «εν δυνάμει ...επιχειρηματίας»!
Διότι μπορεί να φτιάχνουν μία κοινωνία που περικόπτονται ή εξαφανίζονται δικαιώματα πλην όμως - μας λένε - πολλαπλασιάζονται οι... «ευκαιρίες».
Οπότε αν μείνεις χωρίς δουλειά, αν δεν έχεις χρήματα να ζήσεις, αν είσαι αυτοαπασχολούμενος και καταστραφείς, δε φταίει το κράτος ή το σύστημα. Φταις κι εσύ που δεν άρπαξες την «ευκαιρία» από τα μαλλιά.
Εν ολίγοις, δεν έχουμε μια κοινωνία που κάποιοι (λίγοι) εκμεταλλεύονται κάποιους άλλους (πολλούς) για να κερδοσκοπούν και να βρίσκονται στον αφρό. Αντιθέτως, έχουμε μια «ανοιχτή κοινωνία» που όλα επαφίενται στην τύχη και την ικανότητα.
Μπορεί, λοιπόν, σήμερα να είσαι άνεργος και φτωχός αλλά κάποια στιγμή από ένα γύρισμα της τύχης μπορεί να γίνεις πλούσιος.
Και υφίστανται πολλοί τρόποι γι' αυτό. Αν δε γίνεις «κοινωνικός επιχειρηματίας» μπορεί να ...κερδίσεις στο στοίχημα ή το λόττο. `Η, ακόμη καλύτερα, να βγάλεις λεφτά στα νόμιμα «φρουτάκια» που θα ανοίξουν σε κάθε γωνιά της χώρας.