Οποτε κι αν στηθούν ξανά οι κάλπες πρέπει να επιβεβαιώσουν την απόφαση λαϊκών δυνάμεων να καταδικάσουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τα συμπληρώματά τους.

Με ισχυρό ΚΚΕ, με ισχυρή λαϊκή συμμαχία, για τη λαϊκή εξουσία.

Εχει περάσει πια ο καιρός που διάφοροι επέτρεπαν στον εαυτό τους την πολυτέλεια ενώ τους έφτυναν αυτοί, να ρωτάνε αν βρέχει.

Η προσπάθεια της ΝΔ να αποστασιοποιηθεί από μια πολιτική που στηρίζει με τα μπούνια, πρέπει να πέσει στο κενό.

Τα λαϊκά στρώματα έχουν αρκετή πείρα πια για να κατανοούν ότι οι «διαφοροποιήσεις» τέτοιου είδους έχουν στόχο έναν νέο εγκλωβισμό για την στήριξη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Η κάλπη, όποτε κι αν στηθεί, πρέπει να δικαιώσει τη θυμωμένη κοινωνία και όχι την εκτόνωσή της. Κι αυτό σημαίνει αναγκαστικά ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ για ακόμα καλύτερη οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Αυτοί που έχουν πει - γράψει και υπογράψει, δεκάδες αναλύσεις για την αντιπαραγωγικότητα των Ελλήνων εργαζομένων, χτες δήλωναν διαμαρτυρόμενοι γιατί ένας Τσέχος είπε πως εδώ πίνουμε ούζα κι εκεί δουλεύουν. Οι δικοί μας θυμήθηκαν αίφνης ότι όλες οι μετρήσεις φέρνουν τους Ελληνες πιο ψηλά σε παραγωγικότητα κι απ' αυτούς τους Γερμανούς. Οταν η συζήτηση θα αφορά ξανά τους μισθούς, τότε οι ίδιοι θα αναλύσουν πώς οι τεμπέληδες εργαζόμενοι δεν πρέπει να πληρώνονται.

Είναι πολλές οι αντιφάσεις στην αστική προπαγάνδα. Εχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή: Την κάθε φορά στοχοπροσηλωμένη στήριξη της ίδιας πολιτικής. Αυτής που στηρίζει μια μερίδα του κεφαλαίου στον ανταγωνισμό του με άλλα κεφάλαια και κοινό θύμα πάντα την εργατική τάξη.

Κανένας από τους εργαζόμενους δεν πρέπει να ξεχνιέται και να νιώθει καλά όταν πρόσκαιρα του χαϊδεύουν τα αυτιά ότι είναι παραγωγικός. Είναι για να τον κάνουν σύμμαχό τους. Στην Τσεχία και εδώ ο αντίπαλος είναι οι καπιταλιστές ως τάξη. Και ως τάξη στη Τσεχία και εδώ, πρέπει να αντιμετωπίζονται. Για να μην καταντήσουμε «Τσέχοι», οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις του, τον προσανατολισμό του.

Για να μη φτάσουμε να χειροκροτούμε ένα κίνημα μαϊμού, σαν αυτό που προβλήθηκε χτες από την «Αυγή», ως ένα κίνημα που - όπως γράφουν - «δεν έχει όνειρα για ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα», παλεύει για την «αγάπη του για το σαλόνι» και έχει σημαία του την «ατομική πραγμάτωση».

Κοντολογής: Η επίθεση είναι πολύπλευρη. Είναι ιδεολογική στο έπακρο και πολυεπίπεδη. Γεγονός που αναδεικνύει σε μοναδικό και αναντικατάστατο το ρόλο του εργατικού Τύπου, του «Ριζοσπάστη» στο προκείμενο.

Για κάθε θέμα της επικαιρότητας ο αστικός Τύπος χτυπάει με όρους βαριού πυροβολικού. Ενώ κόβουν μισθούς από το σύνολο των εργαζομένων, μιλάνε για αδικία σε βάρος των εργατών του ιδιωτικού τομέα και δείχνουν ως φταίχτες τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Ενώ καταφανώς καταδικάζουν ανθρώπους σε φτώχεια, μιλάνε για απόδοση δικαίου.

Την ώρα που τα εξάστηλα πανηγύριζαν για αύξηση του τουρισμού, αυτοί που υποτίθεται ότι κέρδιζαν, οι μαγαζάτορες, είχαν άλλη γνώμη: «ποιος τουρισμός; 150 πούλμαν φεύγανε από τον Πειραιά κι ούτε ένας τουρίστας δεν έμενε στον Πειραιά. Βγαίναν και ξαναμπαίναν στα πλοία. 50% κάτω ο τζίρος, στηριζόμαστε στους συνταξιούχους και τους μεσαίους, όταν δεν έχουν αυτοί, κλείνουμε εμείς», έλεγε ο εκπρόσωπος των εστιατόρων σ' ένα κανάλι.

Απλά πράγματα. Η πολιτική που προσπαθεί να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη (τους εστιάτορες ενάντια στους ναυτικούς απεργούς, ή στους απεργούς του επισιτισμού) πολύ γρήγορα αναδεικνύεται σε πολιτική υπό την οποία οι μεγάλοι μεγαλώνουν και οι μικροί χάνονται. Ας το σκεφτούν καλύτερα οι μικροί το πώς θα παλέψουν μαζί με τους εργαζόμενους για άλλη πολιτική. Πραγματικά άλλη πολιτική.

Ασχετο: ψάχνοντας φρέσκιες πληροφορίες για ένα σύντομο ταξίδι στα βουνά που αγαπάμε, πέσαμε πάνω στο «σντουπ»: «να ξέρουν αυτοί που πετάνε τα γιαούρτια και τα αυγά, να είναι βέβαιοι, ότι έχουν την απόλυτη έγκριση των ηρώων του Γράμμου» (είπε ο μητροπολίτης Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Ανδρέας μιλώντας προχτές στη Βούρμπιανη). Μέχρι τώρα μας έλεγαν ότι ο αστικός στρατός στον Γράμμο πολέμησε για εθνικά ιδεώδη. Για γιαούρτια κι αυγά, πρώτη φορά λένε. Η ξεφτίλα τους ήταν απόλυτη και τότε και σήμερα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΧΘΡΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ κυβέρνηση -εργοδοσία - πλειοψηφία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΒΕΕ

ΕΘΝΟΣ: Μισθολόγιο φωτιά σε όλες τις ΔΕΚΟ

Η ΝΙΚΗ: 40% θα μειωθούν οι αποδοχές στις ΔΕΚΟ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σε ύψη ρεκόρ οι αφίξεις των τουριστών

ΤΑ ΝΕΑ: Ανω-κάτω επαγγέλματα και... υπουργοί

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Χιονοστιβάδα καταλήψεων ΑΕΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πιάστηκαν στα πράσα για τις ΜΚΟ και τις εφεδρείες

Η ΑΥΓΗ: Χαστούκι ΑΣΕΠ στην κυβέρνηση για τις ΜΚΟ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΑΣΕΠ εναντίον κυβέρνησης για 55.000 ρουσφέτια

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Για συναίνεση πίεσε πάλι τον Αντ. Σαμαρά ο Ευ. Βενιζέλος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η Εθνική «ζυγίζει» τώρα τις κινήσεις της

ΑΥΡΙΑΝΗ: Διώκονται για κατασκοπία

«Η εικόνα που παρουσιάζει πλέον η κυβέρνηση είναι τουλάχιστον κωμική. Αντί να τηρήσουν έστω τα προσχήματα και να προσπαθήσουν να κυβερνήσουν, το ένα μετά το άλλο τα στελέχη προσπαθούν να πείσουν τη Ν.Δ. να δεχτεί να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ (...) είναι σαφές πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι υπουργοί θα αντιμετωπίσουν τεράστιο πρόβλημα επανεκλογής τους στο Κοινοβούλιο σε περίπτωση εκλογών (...) η μόνη λύση πλέον για να γλιτώσουμε από αυτόν το θίασο δεν είναι ούτε η συναίνεση, αλλά ούτε η συγκυβέρνηση. Είναι οι εκλογές. Ας κάνει λοιπόν ο πρωθυπουργός που κόπτεται τόσο για τα δημοψηφίσματα το καλύτερο δημοψήφισμα για τον τόπο. Και ας αποφασίσει η ελληνική κοινωνία» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Ο ψευτοκαυγάς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τα επιμέρους, στο πλαίσιο της διαχείρισης (...) δεν εκκινεί από ουσιώδεις πολιτικές διαφορές. Στη βασική κατεύθυνση και τα δύο αυτά κόμματα συμπίπτουν απολύτως, στέκονται πλάι πλάι απέναντι στο λαό. Ανομολόγητος στόχος της μεταξύ τους διαπάλης είναι το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο υπό αναμόρφωση πολιτικό σκηνικό (...) στη βάση της παραδοχής ότι η κάλπη δε θα αναδείξει μονοκομματική κυβέρνηση, άρα η συνεργασία των αστικών πολιτικών κομμάτων θα τεθεί εκ των πραγμάτων, τα επιτελεία και οι μηχανισμοί της άρχουσας τάξης ευελπιστούν οι εκλογές να αποτελέσουν τον εμβρυουλκό της επιδιωκόμενης συναίνεσης. Με την ελπίδα, ταυτόχρονα, όπως γράφτηκε στον αστικό Τύπο, και να εκτονώσουν "μια φορτισμένη και θυμωμένη κοινωνία" (...) Απέναντι σ' αυτή τη "θυμωμένη κοινωνία", η πλουτοκρατία θέλει παραταγμένο σύσσωμο το πολιτικό της προσωπικό, σε ενιαίο μέτωπο, αποφασισμένο να προωθήσει πάση θυσία την πολιτική που διασφαλίζει τα συμφέροντά της, τσακίζοντας το λαό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ, που δρα στην κατεύθυνση οργάνωσης και ανάπτυξης της λαϊκής πάλης» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).