«DOS: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ» είναι ο τίτλος του ελληνικού δράματος του 2011 σε σκηνοθεσία Στάθη Αθανασίου. «Ο Εκτωρ και η Νηρέα κατάγονται από τη Μαδρίτη, αλλά ζουν στη Βαρκελώνη, μια πόλη όπου όλοι κατάγονται από αλλού... Στη Βαρκελώνη είναι που ο Ιππόλυτος γνωρίζει την Φαίδρα, όντας και οι δυο απ' την Αθήνα. Οι μεν δεν ξέρουν τους δε, ούτε και θα τους γνωρίσουν ποτέ. Εκτός από τη Βαρκελώνη τίποτε άλλο δε μοιάζει να συνδέει τα δυο αυτά ζευγάρια μεταξύ τους. Ομως έχουν έναν κοινό παρανομαστή - αυτόν που ενώνει πάντα τις σχέσεις δύο ανθρώπων, σε ολόκληρο τον κόσμο: το ενδεχόμενο του χωρισμού».
Σπαρταράει από φρεσκάδα - πρωτοβγήκε στην αγορά στα μέσα Ιούλη - η αμερικανική περιπέτεια «Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ: ΚΑΠΤΕΝ ΑΜΕΡΙΚΑ». Βασίζεται στο ομώνυμο κόμικς «Marvel», που έκανε την εμφάνισή του το 1941, λίγους μήνες πριν την είσοδο της Αμερικής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο λόγος για τον Στιβ Ρότζερς, έναν ασθενικό νέο άνδρα από το Μπρούκλιν που κατορθώνει να συνδράμει καθοριστικά την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ να σταματήσουν έναν αδίστακτο συνεργάτη του Χίτλερ που βρίσκεται επικεφαλής των οπλικών συστημάτων και τελεί αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης HYDRA που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει μια μυστηριώδη πηγή ενέργειας για να ηγεμονεύσει στον κόσμο. Η προσέγγιση του θέματος χαρακτηρίζεται από επιστημονική φαντασία και αφηγείται το βίο και τα έργα του Στιβ Ρότζερς, που αποδέχεται να γίνει πειραματόζωο του αμερικανικού στρατού για να μετατραπεί τελικά σε σούπερ στρατιώτη που καλείται να σώσει τον κόσμο, με την ονομασία Κάπτεν Αμέρικα και με μοναδικό του σκοπό την προάσπιση των αμερικανικών ιδεωδών. Αστερόεσσες, σημαίες, σύμβολα και περίσσια ιδεολογήματα βγαίνουν στον αφρό - κοίτα σύμπτωση - όταν οι Κάπτεν Αμέρικα του σήμερα προλειαίνουν το έδαφος, ακόμα μια φορά, για να κατασφάξουν - με τις λιγότερες δυνατόν οχλήσεις - ακόμα ένα λαό, της Συρίας. Τυχαίο;
Σε επανέκδοση «ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ», αμερικανικό κλασικό ασπρόμαυρο δράμα, του μεγάλου Γουίλιαμ Γουάιλερ, από το 1961. Η ταινία είναι μεταφορά στον κινηματογράφο της πρώτης μεγάλης θεατρικής επιτυχίας της Λίλιαν Χέλμαν «The Children's Hour» από το 1934. Η δράση του τοποθετείται σε ένα οικοτροφείο θηλέων. Η Μαίρη, μαθήτρια που τιμωρείται επειδή είπε ψέματα, το σκάει από το οικοτροφείο. Για να μην την ξαναστείλουν πίσω, λέει στη γιαγιά της ότι οι δύο διευθύντριες του οικοτροφείου έχουν λεσβιακή ερωτική σχέση. Η κατηγορία κρέμεται απειλητικά πάνω από την επαγγελματική καριέρα των δυο γυναικών, τις σχέσεις τους και τη ζωή τους. Με τις εξαιρετικές ερμηνείες της Σίρλει ΜακΛέιν και της Οντρεϊ Χέπμπουρν. Το εν λόγω θεατρικό της Χέλμαν μετέφερε για πρώτη φορά στο σινεμά το 1936 επίσης ο Γουίλιαμ Γουάιλερ με τον τίτλο «THESE THREE», αλλάζοντας τη λεσβιακή σχέση με ετεροφυλόφιλο τρίγωνο.
Σας υπενθυμίζουμε ακόμα ότι αύριο αρχίζει στην «Ταινιοθήκη της Ελλάδας» το 1οΦεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθήνας «Οι Τραγικοί Μύθοι σήμερα». Η εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί από τις 2 έως τις 7 Σεπτέμβρη, συνίσταται στην προβολή 8 κινηματογραφικών ταινιών, ελληνικών και ξένων, πολύ αγαπημένων σκηνοθετών. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα προβληθούν επίσης 6 «ιστορικές» κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος από τη δεκαετία του '70 έως σήμερα. Για λεπτομερείς πληροφορίες απευθυνθείτε στην «Ταινιοθήκη»...
Τη σβέλτη κι εύστροφη ταινία σηκώνει, κατά κύριο λόγο, στην πλάτη του ο βετεράνος Ιρλανδός ηθοποιός Μπρένταν Γκλίσον. Ο χαρακτήρας που ερμηνεύει αντέχει πολυεπίπεδη ανάγνωση. Αλλά και οι υπόλοιποι ρόλοι στο σύνολό τους είναι καλογραμμένοι και οι ερμηνείες άριστες, ακριβώς γιατί έχουν από πού να πιαστούν. Μέχρι και οι κακοποιοί είναι ανορθόδοξοι, μιλούν για Νίτσε και Μπέρτραντ Ράσελ. Ο αθυρόστομος Μπόιλ αντιμιλά στους ανωτέρους του, πίνει εν ώρα εργασίας, έχει για πληροφοριοδότη ένα καταπληκτικό μικρό - το άγρυπνο μάτι της περιοχής και περνά μαζί με την άρρωστη μητέρα του τις τελευταίες της μέρες. Η προσέγγιση του κωμικού στοιχείου γίνεται με έναν αποστασιοποιημένα αυθάδη τρόπο, σε αυτόν εγγράφονται και τα κέλτικα ακούσματα «είμαστε στην Ιρλανδία, μιλάμε κέλτικα».
Ταινία με μελαγχολική αίσθηση του χιούμορ που δεν απολογείται επειδή είναι βέβηλα υπαινικτική. Αυθεντική και ευφυής για ξύπνιους και έχοντες παιδεία αποδέκτες. Ταινία περήφανη, βαθιά ανατρεπτική στο DNA της. Για να ταιριάζει με τα πανέμορφα ανεμοδαρμένα ιρλανδικά ύψη.
Παίζουν: Μπρένταν Γκλίσον, Ντον Τσιντλ, Μαρκ Στρονγκ, Φιόνουλα Φλάναγκαν, Λίαμ Κάνινγκχαμ, κ.ά.
Παραγωγή: Ιρλανδία (2011).
Φιλμ του συρμού που ξεκινά με αντιπαράθεση επιστήμης/πίστης, εξελίσσεται σε περιπέτεια προβλέψιμα κοινότοπη, με δράση διαγεγραμμένη πάνω σε μια μπανάλ θρίλερ ίντριγκα για τα «έργα και τις ημέρες» του Πάστορα της αίρεσης «Εκκλησία της Τρίτης Χιλιετίας» Νταν Ντέι. Η ταινία είναι μεταφορά στην οθόνη του μυθιστορήματος «Salvation Boulevard» του Larry Beinhart. Εάν υπάρχει κάτι αξιόλογο είναι οι ερμηνείες των καλών ηθοποιών και το «φροντιστήριο» στην τεχνική της έννοιας «ΣΔΙΤ», της αγαστής Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα στην οικονομική διαπλοκή και τη συνωμοσία! Και μην τυχόν πείτε ότι πρόκειται απλά για μυθοπλασία!
Παίζουν: Πιρς Μπρόσναν, Τζένιφερ Κόνελι, Μαρίζα Τομέι, Εντ Χάρις, Τσιαράν Χάιντς κ.ά.
Παραγωγή:ΗΠΑ (2011).
Διασχίζοντας - σε αφήγηση γραμμική - τη Βόρεια Γαλλία, αυτό το ακατέργαστο ντουέτο, που αρνείται να ενσωματωθεί στο υπάρχον σύστημα, έρχεται σε επαφή με μια εξαθλιωμένη ιδεολογικά εργατική τάξη, που είναι ανίκανη να αρθρώσει λόγο γιατί την άφησαν απαίδευτη και αμόρφωτη να άγεται και να φέρεται από στιγμιαίες συγκινήσεις και να εκστασιάζεται στη θέα των ψεύτικων καταναλωτικών αξιών! Μια εργατική τάξη παραλυμένη, καταδικασμένη στη μαυρίλα του ουρανού και τον εθισμό στο αλκοόλ. Η ιδέα του όλου εγχειρήματος δεν είναι κακή. Η μηδενιστική όμως προσέγγιση του θέματος κάνουν την αφήγηση να βολοδέρνει αριστερά και δεξιά και να ανάγει σε υπερθέαμα ένα τσουνάμι αδικαιολόγητης, μέχρι αηδίας, βία. Η απουσία θέσης είναι παντελής. Η έλλειψη έστω και στοιχειώδους επιχειρηματολογίας αναφορικά με όποιο όραμα μελλοντικό, όραμα που να μορφώνει ένα σχήμα, έστω φαντασιακό, με το οποίο το ντουέτο «ονειρεύεται» να αντικαταστήσει το απάνθρωπο σύστημα μέσα στο οποίο όλοι μας ζούμε. Οι ασυναρτησίες, καθώς και οι αποσπασματικές σκηνές και εικόνες δε συνιστούν θέση. Αποδεικνύεται, μάλιστα, ότι μοναδικό στόχο έχουν να ενοχλήσουν, προβοκάροντας τη σιωπηρή πλειοψηφία των λαϊκών ανθρώπων που έχουν οικειοποιηθεί μια μικροαστική στάση ζωής.
Ασκηση στιλ μάλλον από μεριάς νεαρού Γαβρά, άδεια σχήματα και δυστυχώς τίποτα περισσότερο. Ενα φιλμ εγκλωβισμένο στις αδυναμίες του, που δεν πάει πουθενά και δε λέει τίποτα: Ακρως επιεικώς: Συν, πλην, μηδέν!
Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Ολιβιέ Μπαρτελεμί κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2011).
1942, στην καρδιά της Κατοχής. Η Μαριόν Στάινερ εκτός από πρωταγωνίστρια του θιάσου, εκτελεί και χρέη διευθυντή στο θέατρο της Μονμάρτης από τότε που ο Εβραίος σύζυγός της και σκηνοθέτης του σχήματος «διέφυγε» στο εξωτερικό εξαιτίας των φυλετικών διώξεων των Ναζί. Η Μαριόν προσλαμβάνει τον νεαρό ηθοποιό Μπερνάρ για συμπρωταγωνιστή της στο καινούριο νορβηγικό έργο στο οποίο κάνουν πρόβες και που σκηνοθετεί ο σύζυγός της σκηνοθέτης που στην πραγματικότητα κρύβεται στα υπόγεια του θεάτρου. Την ταινία που σε μεγάλο μέρος εκτυλίσσεται στο «σκοτάδι» κυριολεκτικά και μεταφορικά της Κατοχής διαπερνά η θεματική διάσταση ψευδαίσθησης /ομοιότητας, που προσδιορίζει την κινηματογραφική λογική και τη χρήση του φωτισμού και του χώρου. Το θέατρο είναι ο κύριος χώρος μέσα στον οποίο εκτυλίσσεται και κυκλοφορεί η ίντριγκα. Εκεί συναντώνται και τα πρόσωπα. Κι εδώ κυριαρχεί διάσταση ανάμεσα στον υπερυψωμένο χώρο (σκηνή) και στον υπόγειο (κρυψώνας του Λούκας), ανάμεσα στον φωτισμένο (σκηνή) και τον σκοτεινό (υπόγειο) και ανάμεσα στους δυο άνδρες, τον Μπερνάρ (σκηνή) και τον Λούκας (υπόγειο) με τους οποίους είναι ερωτευμένη η Μαριόν. Ολοι στο θέατρο έχουν μια διπλή υπόσταση. Η Αρλέτ αποδεικνύεται λεσβία, ο Νταξιά, συνεργάτης των Γερμανών ... Ο διπλός χώρος και οι σκιές φέρνουν στο προσκήνιο το «διπλό» που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους και με τον έξω κόσμο. Ο επίλογος του φιλμ παίζεται μετά τον πόλεμο...
Ο ίδιος ο Τριφό, αναφέρθηκε a posteriori - τον Φεβρουάριο του '83 - στις προθέσεις του για το «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ», λέγοντας ότι θέλησε να κάνει στο χώρο του θεάτρου, αυτό που έκανε στο χώρο του σινεμά με την «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ». Το χρονικό δηλαδή μιας ομάδας επαγγελματιών εν εργασία, μέσα σε πλαίσια που σέβονται απόλυτα την ενότητα χώρου, χρόνου και δράσης.
Παίζουν: Κατρίν Ντενέβ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Αντρεά Φερεόλ, Χάιντς Μπένεντ κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (1980).