-- Μιλήσατε για παρεμπόδιση των μέτρων. Καλείτε, για να το πούμε πιο ξεκάθαρα, τον ελληνικό λαό να μην πληρώσει τα τελευταία χαράτσια που έχουν έρθει, να μην πληρώσει και άλλες υποχρεώσεις ενδεχομένως, γιατί είχαμε παλιότερα και τα κινήματα «δεν πληρώνω», με τα διόδια και άλλες υποχρεώσεις. Πώς να το εκλάβει αυτό, δηλαδή, ο απλός πολίτης;

-- Κοιτάξτε, δε μιλάμε, πώς να σας πω, για στιγμιότυπα του αγώνα. Μιλάμε για γραμμή δράσης. Εχει διαφορά. Γιατί τέτοια στιγμιότυπα υπήρχαν, δε λέω ότι ήταν άσχημα αυτά, αλλά αυτά πρέπει να εδραιώνονται σε μια στρατηγική συνολικής ρήξης και ανατροπής. Και δε μιλάμε για κάποια στιγμιότυπα του αγώνα που βοηθούν, αφυπνίζουν αν θέλετε, και εμείς έχουμε συμμετάσχει σε τέτοια στιγμιότυπα. Αλλά, αυτά δεν φτάνουν.

Καταρχήν υπάρχει μέρος του εργατόκοσμου, του λαού που δεν έχει να πληρώσει. Θα τον αφήσουμε λοιπόν, τι; Να τον κυνηγήσουν; Να του κάνουν κατάσχεση στην περιουσία; Δεν πρέπει να έχουμε επαγρύπνηση; Να ξέρουμε τι γίνεται ο γείτονάς μας; Αλλά αυτό σημαίνει, να το πω καθαρά, ότι υπάρχουν συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις, λαϊκές επιτροπές, άλλες μορφές οργάνωσης που συγκεντρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία και υψώνουν τείχος. Οταν ο πρωθυπουργός λέει ότι επιδιώκει κάθε ελληνική οικογένεια να έχει έναν εργαζόμενο, δεν έχει δικαίωμα ο εργαζόμενος να αντιδράσει με όλους τους τρόπους;

Αυτό είναι το όραμα της κυβέρνησης. Εδώ, ούτε πριν από 30 χρόνια δε ζούσε οικογένεια με έναν εργαζόμενο. Τι θα κάνει; Μια οικογένεια με έναν εργαζόμενο μπορεί να πληρώνει λογαριασμούς; Μπορεί να πηγαίνει να αγοράζει τα τρόφιμα που χρειάζεται; Εδώ, σήμερα, απ' ό,τι είδα, ο «Ριζοσπάστης» το έχει στην πρώτη σελίδα, γίνονται περικοπές στη διατροφή των παιδικών σταθμών. Στο Δήμο της Αθήνας ένα χρόνο δε δόθηκε κόκκινο κρέας, παρά μόνο κοτόπουλο, στα παιδιά, γιατί χρώσταγαν στην κρεαταγορά... Μπορούμε να πάμε έτσι; Θα εξασφαλίσουν οι γονείς κρέας στους παιδικούς σταθμούς, τελείωσε. Θα εξασφαλίσουν να πάνε τα παιδιά των ανέργων στον παιδικό σταθμό, και για να είναι με άλλα παιδιά, για την κοινωνικοποίηση που λέμε, αλλά και για να φάνε ένα πιάτο φαΐ...

Αυτά πώς θα αντιμετωπιστούν, με συγχωρείτε δηλαδή, με το να βγάλω εγώ λόγο στη Βουλή και να κάνουμε τα «events», που λένε, στη Βουλή μέσα, να βρίζω τον πρωθυπουργό, «δεν έχουμε πρωθυπουργό», «είναι έτσι ο πρωθυπουργός»; Αυτά πρέπει να λύνονται σε κάθε χώρο με το μαχαίρι. Και εννοώ: Θα εξασφαλίσεις κρέας στον παιδικό σταθμό. Δεν μπορεί τα παιδιά των τριών και τεσσάρων χρόνων να μην τρώνε κρέας. Το βράδυ που πάνε στο σπίτι τους, όλες οι οικογένειες μπορούν;

Πήγα προχτές σε ένα δημοτικό σχολείο περιοδεία και μου είπαν οι δάσκαλοι ότι έχουν παιδιά που υποσιτίζονται. Και ακούμε στην τηλεόραση, μας έχουν τρελάνει, «τι να τρώτε για πρωινό», «όλη η οικογένεια να κάθετε στο πρωινό και να τρώτε ένα πλούσιο πρωινό, γιατί το πρωινό σου κόβει την όρεξη το μεσημέρι και καταναλώνεις λιγότερες θερμίδες» και κάτι τέτοια. Και κάθονται τώρα, και δεν ντρέπονται οι τηλεοράσεις να έχουν αυτά. Και δεν κάνουν έναν έλεγχο σε ποια οικογένεια μπορούν να κάτσουν τέσσερα άτομα, όταν 8.000 θεωρείται αφορολόγητο, να τρώμε ένα «πλούσιο πρωινό» το πρωί, και σε ηρεμία, να λέμε και τα αστειάκια μας πριν πάμε στη δουλειά. Ε, μα δεν είναι πρόκληση; Επομένως, η απάντηση του λαού σήμερα πρέπει να είναι ανάλογη με την πρόκληση που δέχεται, πώς θα γίνει δηλαδή; Δεν μπορεί να είναι με τα κλασικά μέσα. Τι να κάνουμε...

-- Καλέσατε τους εργαζόμενους να αντισταθούν στις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας...

-- Και στα επιχειρησιακά σωματεία, ναι...

-- Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν υπάρχει ο φόβος της απόλυσης, ο φόβος της ανεργίας, η Επιθεώρηση Εργασίας δεν κάνει καλά τη δουλειά της και τα συνδικάτα δεν ασκούν σωστά το ρόλο τους;

-- Αυτό που εμείς θέτουμε, είναι ακριβώς το τι πρέπει να γίνει σε όλους τους τόπους δουλειάς. Βεβαίως, όταν γίνεται μόνο εδώ κι εκεί, μπορεί να πας και άκλαυτος. Αλλά υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: Υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες; Ολοι αυτοί οι χιλιάδες που απολύθηκαν - μέχρι κι εμείς αναγκαζόμαστε να απολύσουμε - απολύθηκαν γιατί απήργησαν;

Η ανεργία δεν συμπεριλαμβάνει μόνο τους απεργούς. Με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, πρώτα πρώτα τώρα οι επιχειρήσεις, ένα σημαντικό μέρος του προσωπικού τους θα το κάνουν ελαστικό. 'Η να το πω κι αλλιώς: Οι νέες τεχνολογίες σήμερα, ως τεχνολογίες τις θαυμάζουμε, αλλά με ιδιοκτήτες τους καπιταλιστές δίνουν τη δυνατότητα με λιγότερο προσωπικό να βγάζεις περισσότερη δουλειά. Και κυρίως δίνουν τη δυνατότητα να έχουν ένα μόνιμο προσωπικό σταθερό, κύρια τα στελέχη της επιχείρησης, και τη μάζα, ας πούμε, κάτω να την εναλλάσσουν για να κρατάνε τα μεροκάματα χαμηλά.

Αυτό πρέπει να δει, λοιπόν, αυτός που φοβάται την απόλυση. Αν δεν απολυθεί σήμερα, θα απολυθεί μεθαύριο, δεν θα πάρει το μισθό του, θα πληρώνει τα φάρμακα, το παιδί του δεν θα έχει πετρέλαιο στο σχολείο ή δεν θα έχει βιβλία. Δηλαδή, πρέπει να δει συνολικά. Καταλαβαίνουμε κι αν θέλετε είναι διαφορετικός ο φόβος μπροστά στην απόλυση από τους ανθρώπους εκείνους που «γλείφουν» - με συγχωρείτε - την εξουσία για να κερδίσουν. Αυτός ο φόβος πρέπει με τη βοήθεια όλων να υπερνικηθεί. Αλλωστε, αν κυριαρχούσε ο φόβος, δεν θα είχαμε ούτε ΙΚΑ μέχρι τώρα, ούτε μια σειρά κατακτήσεις δεν θα είχαν οι λαοί της Γης. Κάποιοι απολύθηκαν κιόλας και κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους για να υπάρχουν κατακτήσεις, τι να γίνει; Τους τουφέκισαν στα τρία μέτρα.

Να σας πω ένα παράδειγμα. Ενας σύντροφός μας, με πάρα πολλά χρόνια φυλακή, μπήκε στο νοσοκομείο το τελευταίο διάστημα, μιλάμε τώρα για δέκα μέρες, και είπαν στη γυναίκα του οι γιατροί «ξέρετε, δεν τον παίρνετε στο σπίτι, 2.500 στοιχίζει το κρεβάτι». Τώρα, ήταν υπερβολή, γιατί δεν ήταν κρεβάτι εντατικής. Τους λέει αυτή έχει 580 ευρώ σύνταξη. Μια γυναίκα, παιδιά δεν είχε, δεν μπορούσε να τον κουμαντάρει, γιατί ήταν ένας άνθρωπος κατάκοιτος.

Οταν μετά έμαθαν την ιστορία του, ζήτησαν συγγνώμη και λέει «αυτός ο άνθρωπος μια ζωή έκατσε στη φυλακή, έδωσε τόσα και έφτασα εγώ να πω πάρ' τον στο σπίτι γιατί στοιχίζει 2.500 το κρεβάτι και έχει ο άνθρωπος 580 ευρώ σύνταξη;». Και μέχρι που πέθανε ο άνθρωπος αυτός δεν αναγνωρίστηκε, εγώ δεν λέω να γίνει κανένα ξεχώρισμα για τους κομμουνιστές, αλλά ο άνθρωπος αυτός δεν μετάνιωσε. Εμείς φτάνουμε σε καταστάσεις τραγικές, κάποιοι πρέπει να μπουν μπροστά και να υποστούν θυσίες.

-- Μιλήσατε για ελεγχόμενη και μη ελεγχόμενη χρεοκοπία. Αυτό θα επηρεάσει το πολιτικό σύστημα και πώς; Είπατε ότι η αστική τάξη της χώρας, το αστικό κίνημα δεν είναι τόσο δυνατό, σ' αυτές τις συνθήκες, οι οικονομικές εξελίξεις θα οδηγήσουν τη χώρα άμεσα σε εκλογές; Θα έχουμε ανακατατάξεις στα αστικά κόμματα, συγκυβέρνηση, βλέπετε αυτό το αστικό κίνημα να δυναμώνει; Σε συνθήκες κρίσης και το αστικό κίνημα θα επιχειρήσει να αντιδράσει και να δυναμώσει...

-- Βέβαια εμείς τον όρο κίνημα δεν τον χρησιμοποιούμε για την αστική τάξη, αλλά εν πάση περιπτώσει εσείς το χρησιμοποιείτε. Η αστική τάξη προετοιμάζεται και προετοιμάζεται προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει και ένα τμήμα του λαού. Για πρώτη φορά μέσα στα πανεπιστήμια έχουμε αυτό που λέμε αντικίνημα, το οποίο οργανώνεται και από εκείνους τους καθηγητές, γιατί υπάρχουν και καθηγητές που αντιδρούν, ενάντια στις κινητοποιήσεις κλπ. Δεν μιλάμε τώρα για τις αντιθέσεις και τις διαφορετικές απόψεις φοιτητών - δικαίωμά τους να έχουν, να είναι κατά των καταλήψεων κλπ.

Βέβαια, βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η αστική τάξη σπάει συμμαχίες που είχε αυτή και τα κόμματά της με μεσαία στρώματα. Είχε συμμαχίες με τμήματα των δημοσίων υπαλλήλων, με τμήματα μεσαίων στρωμάτων. Σπάει αυτές τις συμμαχίες τώρα, ακριβώς γιατί τα μονοπώλια απαιτούν να έχουν τον έλεγχο όλων των τομέων.

Το θέμα είναι τι θα κάνει ο λαός. Τι μορφή μπορεί να πάρει η κρίση του πολιτικού συστήματος, η πραγματική κρίση, δηλαδή η αδυναμία του να σχηματίζει σταθερές κυβερνήσεις και να ελέγχει την κατάσταση όπως πριν; Το πώς θα εξελιχθεί το πράγμα, θα εξαρτηθεί από τη στάση του λαού. Εδώ, εμείς και ελπίζουμε και έχουμε και φόβους. Εδώ πρέπει να γίνει ένας αγώνας δρόμου. Πού έγκεινται οι φόβοι μας;

Οταν αυτή τη στιγμή ψήνονται σενάρια κυβερνήσεων συνεργασίας ή ελπίδα ψευδεπίγραφης κυβέρνησης προοδευτικών δυνάμεων όλα αυτά αναστέλλουν την αυτοτελή, την αυτοδύναμη, την πραγματικά ανεξάρτητη δράση του λαού. Γιατί ο λαός ελπίζει ότι ναι μεν έτσι, αλλά κάτι άλλο μπορεί να γίνει. Εκεί έγκεινται οι φόβοι μας. Και γι' αυτό, πέρα από το κύριο που πρέπει να κάνουμε σήμερα, δηλαδή να χτυπήσουμε την κυβέρνηση ή τη ΝΔ, την αστική τάξη, την ΕΕ που είναι ο κύριος αντίπαλος, αυτός είναι ο κύριος αντίπαλος, επικρίνουμε και διάφορα άλλα σενάρια τα οποία μπορεί να λειτουργήσουν στο λαό σαν υποκατάστατα ελπίδας. Δεν έχει κριθεί τι θα γίνει. Και ελπίζουμε και ανησυχούμε ταυτόχρονα.

Δε θέλουμε μεγάλα λόγια, και εδώ θέλει προσοχή, ούτε να μεγιστοποιούμε τη λαϊκή θέληση. Ναι, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι δυσαρεστημένη, αλλά κοιτάξτε να δείτε, μέσα σ' αυτή τη δυσαρέσκεια υπάρχει και σύγχυση και θολούρα και παραπλάνηση, αλλά και ταυτόχρονα υπάρχει και χειραφέτηση. Γι' αυτό εμείς δεν μπορούμε να ισοπεδώνουμε, ούτε να πούμε όλοι είναι δυσαρεστημένοι, όλοι αυτοί είναι με τη θέση του ΚΚΕ ή με τη θέση του τάδε πολιτικού κόμματος ή του τάδε πολιτικού παράγοντα. Ολα υπάρχουν.

Κι αν θέλετε, δυστυχώς όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, λένε ότι έχουμε κρίση χρέους. Ε, δεν έχουμε κρίση χρέους. Το χρέος είναι σύμπτωμα, είναι αποτέλεσμα. Και πέστε μου μία καπιταλιστική χώρα που να μην είναι υπερχρεωμένη, που δεν είναι χρεωμένη, που δεν στηρίζει την ανάπτυξη και σε δάνεια, φέρτε μου μία. Αρα το θέμα το πάνε πολύ πιο βαθιά.

-- Κυρία Παπαρήγα, από την ημέρα που ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ, αν θυμάστε πάρα πολύ καλά, για τον Ανδρέα Παπανδρέου ειπώθηκε ότι είναι πράκτορας των Αμερικάνων και το έλεγαν πάρα πολλά φύλλα. Σήμερα, εσείς είπατε τη μεγάλη λέξη, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς, ότι είναι παιδιά δικά τους, εννοώντας, δηλαδή ότι όταν πάει στην Ευρώπη ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, δε διαπραγματεύεται ελληνικά, ότι σκέφτεται μόνο την τρόικα ή τους ξένους παράγοντες και αφήνετε τη λάσπη να εννοείται ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Θέλω το σχόλιό σας.

-- Δεν υιοθετούμε αυτές τις πρακτόρικες εξηγήσεις των πραγμάτων. Οταν είπα ότι είναι «δικά τους παιδιά» εννοούσα ότι είναι παιδιά που υποστηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, την ΕΕ κλπ., είναι στο ίδιο στρατόπεδο μαζί τους. Αυτό είπα.

Οταν ο Παπανδρέου λέει «τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας», το εννοεί. Αλλά μιλάει για τη σωτηρία των καπιταλιστών. Ξέρετε, είναι άλλος ο πατριωτισμός του κεφαλαίου και άλλος του λαού. Εγώ δεν είπα ότι είναι πράκτορας ξένων συμφερόντων. Τέτοιο πράγμα δεν είπα. Ούτε αποδείξεις έχω και ούτε με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι υπηρετεί το κεφάλαιο στην Ελλάδα και έχει πλήρη συνείδηση ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου είναι απολύτως ενσωματωμένα με τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και παλεύει και αυτός και ο Σαμαράς με τον ίδιο σκοπό. Γι' αυτό είπα ότι είναι «δικά τους παιδιά».

Και μη νομίζετε ότι δε διαπραγματεύονται, και ο Καραμανλής προηγούμενα... Διαπραγματεύονται. Αλλά δε θα βάλουν ποτέ σε κίνδυνο την πορεία της ΕΕ. Διαπραγματεύονται. Τα άλλα κόμματα τους κατηγορούν ότι δε διαπραγματεύονται. Και όταν λες ότι το ζήτημα είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης, αφοπλίζεις το λαϊκό κίνημα, τελείωσε, «να βρούμε έναν καλό διαπραγματευτή»... Και μάλιστα τους τιμωρούν κιόλας. Οταν δεν τους θεωρούν και πολύ ικανούς να υπηρετήσουν τον ελληνικό καπιταλισμό και τον ευρωπαϊκό, τους αλλάζουν, τους υπονομεύουν για να αλλάξουν, τους βγάζουν «άχρηστους»...