Τη στιγμή που εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές επαγγελματικές ομάδες μπάσκετ θυμίζουν... ΟΗΕ με πληθώρα ξένων (κοινοτικών και μη) στη σύνθεσή τους, αποτέλεσμα των πρακτικών και των λογικών που επιβάλλουν οι νόμοι της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, μια απόφαση της πολιτείας που αφορά στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και στα πρωταθλήματα των ακαδημιών προκαλεί πολλά ερωτήματα και απορίες,

Η συγκεκριμένη αφορά στον αριθμό αλλοδαπών παιχτών που μπορεί να εγγράφει στο φύλλο αγώνα κάθε σύλλογος και σύμφωνα με αυτή ο αριθμός τους δεν μπορεί να ξεπερνά τον έναν αθλητή. Μια απόφαση με τραγικές συνέπειες αφού στην ουσία στερεί το δικαίωμα στην άθληση σε αρκετά παιδιά μεταναστών.

Μάλιστα, το θέμα ανέδειξε πριν λίγο καιρό η ιστοσελίδα που ασχολείται με θέματα μπάσκετ, «basketblog.gr», παρουσιάζοντας την Ειδική Προκήρυξη Πρωταθλήματος Παίδων - Εφήβων της ΕΣΚΑ για την περίοδο 2011-'12. Σε αυτήν αναφερόταν το εξής εντυπωσιακό: «Στο φύλλο αγώνα η κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να δηλώσει μέχρι δώδεκα (12) καλαθοσφαιριστές, εκ των οποίων μόνο ένας μπορεί να μην είναι ελληνικής υπηκοότητας, ομογενής, καθώς και αλλοδαπός καλαθοσφαιριστής, του οποίου το δελτίο αθλητικής ιδιότητας έχει εκδοθεί από την ΕΟΚ, πριν την συμπλήρωση του 15ου έτους της ηλικίας του (άρθρο 1 παρ. 3 της Υπουργικής Απόφασης 6439/Β/2002).

Οπως φαίνεται από την ανάγνωση του κανονισμού, το συγκεκριμένο σημείο στηρίζεται σε Υπουργική Απόφαση του 2002 και με βάση αυτό κάτι αντίστοιχο εφαρμόζεται και σε άλλα αθλήματα (όπως, π.χ., το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο). Κάτι που φυσικά κάθε άλλο παρά αθώο μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου το κλίμα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού εντείνεται συνεχώς και αποτελεί πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση και χειραγώγηση συνειδήσεων.

Ωστόσο, εκείνο που πραγματικά προκαλεί απορίες είναι πώς είναι δυνατόν να εφαρμόζεται αυτή η απόφαση σήμερα, που είναι γνωστό ότι σε αρκετές ομάδες της Αθήνας, και ιδιαίτερα σε αυτές του κέντρου, συμμετέχουν αρκετά παιδιά μεταναστών. Σε περιοχές όπως η Κυψέλη, τα Πατήσια, οι Αμπελόκηποι, τα Εξάρχεια ζουν και εργάζονται χιλιάδες οικογένειες μεταναστών και φυσικά τα παιδιά τους βρίσκονται να συμμετέχουν σε ομάδες της περιοχής. Παιδιά που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα, πάνε σχολείο ή εργάζονται (όπως και οι γονείς τους) και θέλουν να ασκήσουν το δικαίωμα στην άθληση. Μάλιστα, όσον αφορά στο τελευταίο, για πολλά από τα εν λόγω παιδιά ο αθλητισμός αποτελεί τη διέξοδο από τις δύσκολες συνθήκες που στις περισσότερες των περιπτώσεων βιώνουν. Παρ' όλα αυτά με την απόφασή της η ελληνική πολιτεία δημιουργεί παιδιά και αποπαίδια θεωρώντας ως παιδιά ενός... κατώτερου θεού τα συγκεκριμένα άτομα.

Για το συγκεκριμένο ευαίσθητο θέμα ο «Ρ» συνομίλησε με τον Μιχάλη Σοφιανό, προπονητή της εφηβικής ομάδας του Ιωνικού Ν.Φ. και βοηθό προπονητή της ανδρικής ομάδας του συλλόγου. Ο ίδιος, ως άνθρωπος που δραστηριοποιείται στο χώρο του παιδικού μπάσκετ, καταγγέλλει το φαινόμενο χαρακτηρίζοντάς το επικίνδυνο και αναλύει τις τραγικές συνέπειες που έχει η εφαρμογή του. Παράλληλα, καλεί σε κινητοποίηση όλους τους ανθρώπους του χώρου προκειμένου αυτή η Υπουργική Απόφαση να καταργηθεί στην πράξη.

-- Πώς θα χαρακτήριζες το συγκεκριμένο σημείο του κανονισμού;

-- To συγκεκριμένο κανονισμό θα τον χαρακτήριζα επικίνδυνο. Για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί χωρίζει τα παιδιά σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που έχουν το δικαίωμα να αθληθούν και στους άλλους που δεν μπορούν να το έχουν. Και δεύτερον, γιατί ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό οδηγεί τα παιδιά των αλλοδαπών οικογενειών εκτός κοινωνίας, τους στερεί τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθούν, τη στιγμή που μια σειρά κίνδυνοι αλωνίζουν, όπως τα ναρκωτικά.

-- Οι συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή του;

-- Οταν ένα παιδί πάει από 6 ετών σε ένα σύλλογο το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αθλείται για δικό του όφελος. Εάν τώρα παίξει στην πρώτη ομάδα αργότερα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή με βάση αυτόν τον κανονισμό οι ομάδες, οι προπονητές επί της ουσίας αναγκάζονται να διώξουν παιδιά επειδή δεν μπορούν να παίξουν. Φανταστείτε την κατάσταση που επικρατεί στις ομάδες του κέντρου, π.χ., Κυψέλη, Παγκράτι, Πατήσια, Αμπελόκηποι, όπου εκεί ζουν αρκετά παιδιά αλλοδαπών οικογενειών. Εμείς στον Ιωνικό Ν.Φ. είχαμε δύο παιδιά μετανάστες και το γεγονός πως δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα οφείλεται στο ότι το ένα σταμάτησε από μόνο του. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν πρέπει να στερεί την άθληση από τα παιδιά.

-- Κάποιοι θα μπορούσαν να βρουν και θετικά, όπως το γεγονός της προστασίας των Ελλήνων παιχτών...

-- Νομίζω ότι αυτή η άποψη είναι τουλάχιστον ειρωνική αν σκεφθεί κανείς το τι γίνεται στις επαγγελματικές κατηγορίες, όπου σε αποστολή 12 παιχτών υπάρχουν 10 μη Ελληνες παίχτες ή κάθονται στον πάγκο. Οταν λοιπόν επικρατεί αυτή η κατάσταση στις μεγάλες κατηγορίες και δε γίνεται τίποτα να διορθωθεί δεν μπορεί να αρχίζει η διόρθωση από τις μικρές κατηγορίες. Αλλωστε, μιλάμε για παιδιά που ζουν εδώ, εργάζονται, πάνε σχολείο και κάποιοι προσπαθούν να τους στερήσουν το δικαίωμα στην άθληση, το δικαίωμα στην εκτόνωση. Αυτό είναι το συμπέρασμα και δεν έχει να κάνει με την προστασία ή όχι του αθλήματος.

-- Τι πρέπει να γίνει τελικά;

-- Ο στόχος πρέπει να είναι ένας. Αυτό το μέτρο δεν πρέπει να περάσει με τίποτα. Θα πρέπει να ακυρωθεί στην πράξη. Ολοι θα πρέπει να αντιδράσουν με ένα ενιαίο μέτωπο. Σύλλογοι, προπονητές, όσοι άνθρωποι ζουν αυτή την κατάσταση δε θα πρέπει να την αφήσουν να συνεχιστεί. Οργανωμένα να δώσουν τη μάχη και την απάντηση ότι τέτοια μέτρα στον αθλητισμό δεν μπορούν να εφαρμοστούν.