Είναι ανώφελο σήμερα - με τόσα και τέτοια προβλήματα των εργαζομένων - να αναζητούμε πού θα βάλουμε τη δασεία και την υπογεγραμμένη της επανάστασης, των αυριανών πολιτικών εξελίξεων.

Αφού συμφωνούμε στο πού θέλουμε να πάμε και με ποια μέσα, πρέπει ανοιχτά και καθαρά, επίμονα να συμφωνήσουμε και με ποιες κομματικές οργανώσεις θα πορευτούμε. Τι λογής κομμουνιστές χρειαζόμαστε, ποια πρέπει να είναι η καθημερινότητα του κομματικού μέλους. Αλήθεια, πόσο επίκαιρος είναι ο Μαγιακόφσκι σήμερα.

Τεράστιας σημασίας είναι οι πρωτοβουλίες που πήρε το κόμμα για συνεργασία, για τις διεθνείς συναντήσεις, το ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στην Κίνα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, στον κόσμο και πρέπει να συνεχιστούν. Ομως, πάνω απ' όλα είναι το τι κάνει το ΚΚΕ στη χώρα μας, η ΝΕ στο χώρο της, οι οργανώσεις και τα κομματικά μέλη στη γειτονιά, στο χώρο δουλιάς. Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον και απ' αυτό θα κριθούμε...

Μπορούμε στην πράξη και όχι στα λόγια να αναδειχτούμε πρωτοπόροι στο χώρο μας, είτε για το μεγάλο και ενδιαφέρον είτε για το μικρό και άχαρο που πρέπει καθημερινά να το διαχειριστούμε δημιουργικά;

Πολλά πράγματα θ' αλλάξουν αν ξαναπιστέψουμε:

«Εάν πιστέψουμε ότι - με βάση τις αναλύσεις μας - γρήγορα θα έχουμε εξελίξεις και ανακατατάξεις και πρέπει με την έγκαιρη παρέμβασή μας να παίρνουν την κατεύθυνση που εμείς επιθυμούμε.

»Εάν πιστέψουμε ότι σήμερα έχουμε το προνόμιο να δουλεύουμε στο πολύ γόνιμο έδαφος που προκαλεί:

- η βαθιά αντίθεση ανάμεσα στην κυβερνητική, συναινετική (της αντιπολίτευσης) πολιτική και τις λαϊκές ανάγκες,

- η βαθιά αντίθεση ανάμεσα στην υποτελή κυβερνητική εξωτερική πολιτική και τα αισθήματα για την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού.

»Εάν πιστέψουμε ότι η θετική πλευρά των ανθρώπων είναι κοινωνικά ισχυρότερη από την αρνητική, αρκεί να βρούμε τον τρόπο που θα της επιτρέψει να αναδυθεί στην επιφάνεια.

Η αγάπη των εργαζομένων ανθρώπων για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αδελφοσύνη, για τη συλλογικότητα, τον αγώνα, για την πρόοδο, είναι ο δικός μας μεγάλος σύμμαχος.

»Εάν πιστέψουμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, που βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση, οι εργαζόμενοι αναζητούν θετικά πρότυπα, που αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα, παρά τον αρνητικό κοινωνικό περίγυρο και αυτά πρέπει να τα δώσουν πρώτα οι κομμουνιστές.

»Εάν πιστέψουμε ότι οι εργαζόμενοι μπορεί να έχουν απογοητευτεί, να έχουν αηδιάσει, να απορρίπτουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για το συνδικαλισμό και την πολιτική, αλλά την ίδια στιγμή διψούν για το γνήσιο συνδικαλισμό και την πολιτική που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Οι λαοί, παρά τη νίκη της αντεπανάστασης, παρά το πλήθος των ερωτηματικών που εύλογα έχουν, γνωρίζουν τα θετικά του σοσιαλισμού που υπήρχε. Αναζητούν και πάλι τη σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας - χωρίς τα αρνητικά της - που θα δημιουργήσουμε».

Εάν όλα τα παραπάνω τα πιστέψουμε, τότε πιο αισιόδοξα, πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά θα λύσουμε καίρια προβλήματα που αντιμετώπισε το κόμμα μας σε ζητήματα οργάνωσης και δράσης στο ενδιάμεσο των δύο συνεδρίων κι ας είχε μεγάλες επιτυχίες.

Εάν ένα τέτοιο πνεύμα φυσήξει στις οργανώσεις, θα έχουμε το κρίσιμο και ποιοτικό κλικ που θα επιτρέψει στα «μέτρα» να αποδίδουν και να μην εκφυλίζονται σε κομματικό ανέκδοτο.

- Θα μειωθεί η απόσταση - κατά το δυνατό - ανάμεσα στο χρόνο απόφασης και το χρόνο εξειδίκευσης - υλοποίησης.

- Θα ξεφύγουμε από τη λογική ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο αργόσυρτης και μακράς πορείας, ότι οι αντίπαλοι είναι πανίσχυροι, ότι οι εργαζόμενοι ενσωματώθηκαν, βολεύτηκαν, δε θέλουν να καταλάβουν.

- Θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε, να δράσουμε συνδυάζοντας δημιουργικά το ειδικό με το γενικό.

- Να περιορίσουμε τα φαινόμενα οργανωτικού «φιλελευθερισμού».

- Θα νιώσουμε την ανάγκη να βρούμε το χρόνο να διαβάσουμε, να ενημερωθούμε, να μορφωθούμε.

- Θα λειτουργήσουν οι ΝΕ και τα γραφεία ενιαία και συλλογικά, χωρίς να κατατεμαχίζεται η πολιτική ευθύνη σε επιμέρους, ασύνδετες ευθύνες, δε θα κλείνεται ο καθένας στον τομέα του, χωρίς συλλογικό έλεγχο και βοήθεια.

- Θα επιτρέψει στην ηγεσία μας να δει μακρύτερα, να επιταχύνει τους ρυθμούς, να επεξεργαστεί τομείς ανοιχτούς ακόμη.

- Σ' ένα τέτοιο κλίμα η ΚΟΒ, ο γραμματέας, το Γραφείο θα αποφασίσουν να πάρουν στην πλάτη τους την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί. Θα μπορέσουν να οργανώσουν, να εμπνεύσουν, ώστε να μπει σε κίνηση όλο το δυναμικό της οργάνωσης, ο καθένας με τις δυνατότητές του και παρά τις προσωπικές δυσκολίες.

• Θα αποφασίσει δηλαδή ένα ποσοστό συντρόφων να δει αλλιώς το χρόνο που διαθέτει για το κόμμα, να ιεραρχήσει διαφορετικά τις προτεραιότητες, να «θυσιάσει» βραδινά και σαββατοκύριακα.
• Και ένα μικρό ποσοστό κομματικών μελών και φίλων θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τη δεύτερη δουλιά, στην οποία έχει καταφύγει, όχι πάντα από πραγματικές βιοποριστικές ανάγκες, αλλά λόγω εξάρτησης από τον καταναλωτισμό και το δραχμοκυνήγι...
• Σε ένα τέτοιο κομματικό περιβάλλον θα υποχρεωθούμε, όσοι δρούμε στις κομματικές οργανώσεις, να εντάσσουμε τη συνδικαλιστική μας δραστηριότητα ως μέρος της πολιτικής και όχι το αντίθετο.

Ας πάψουμε, επιτέλους, να περιγράφουμε τις δυσκολίες της εποχής. Τι νόημα έχει να περιγράφουμε όλη την ώρα στους κομμουνιστές ορειβάτες πόσο ψηλό και δύσβατο είναι το βουνό, ενώ πρέπει να πούμε πόσο χαμηλό είναι για κομμουνιστές. Επιτέλους, ας προσπεράσουμε εκείνους τους πρώην, που φεύγοντας από το κόμμα εξαχρειώθηκαν. Εμείς να κρατήσουμε την πολύτιμη προσφορά για μας, για το κόμμα και το κίνημα, της παλιάς κοινής συντροφικής διαδρομής. Εκτός από αυτούς υπάρχουν και οι άλλοι που μπορεί να έφυγαν από το κόμμα, όμως έμειναν ζωντανοί κοινωνικά και πολιτικά, έχουν ταξική συνείδηση, δε «φόρεσαν πιτζάμες και παντόφλες», κρατούν επιφυλακτική και κριτική στάση προς το ΚΚΕ, αλλά δεν το αρνούνται. Με αυτούς έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά. Υπάρχουν τέλος και οι άλλοι, οι πολλοί, στη γειτονιά, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο σχολείο που ακόμα μας περιμένουν να πάμε να τους βρούμε, να τους μιλήσουμε για το άμεσο και την προοπτική. Αυτοί μας θέλουν σταθερά κοντά τους και είναι διαθέσιμοι να συμπορευτούν μαζί μας, αρκεί και αυτοί να πιστέψουν ότι αυτή η συμπόρευση έχει αποτελέσματα και ανοίγει προοπτικές.

Ο έλεγχος, η επαγρύπνηση είναι υπόθεση όλων. Αρκεί να μη μεταβάλλεται σε μόνιμη καχυποψία και αδράνεια, σε σχολαστικότητα, που μετρά την ταξικότητα με το κομματικό υποδεκάμετρο. Ας ξαναθυμηθούμε τι έλεγε για τα παραπάνω ο Λένιν. Γίνεται πολύς λόγος για την «ασφαλιστική δικλείδα» που δε θα επιτρέψει στο μέλλον να ανατραπεί ο σοσιαλισμός που θα οικοδομήσουμε. Τέτοιες εγγυήσεις δεν υπάρχουν! 'Η έχεις κόμμα ή δεν έχεις. 'Η η εργατική τάξη είναι σε κίνηση και σωστά προσανατολισμένη ή είναι στο περιθώριο. Το πώς μας το είπαν οι κλασικοί του μαρξισμού - λενινισμού. Τα παραδείγματα, θετικά και αρνητικά, υπάρχουν.

Καλή δύναμη, σύντροφοι και νίκες.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ

ΚΟ Θεσσαλονίκης

1. Παίρνω αφορμή να γράψω και να πάρω μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο από την επίσκεψή μου στην Κούβα, το περασμένο καλοκαίρι με την ελληνική Μπριγάδα.

Εκεί είδα ένα λαό, ο οποίος, παρ' όλο που νιώθει ότι βρίσκεται στο στόμα του λύκου (του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού) και υφίσταται το πολύχρονο εμπάργκο, όμως είναι όρθιος, περήφανος και παλεύει με πείσμα για το Σοσιαλισμό. Στις 26 Ιούλη, στη μεγάλη πορεία στην Αβάνα, με αφορμή την επέτειο για την έναρξη της Επανάστασης, έβλεπες όλες τις ηλικίες να διατρανώνουν την πίστη τους στην Επανάσταση. Εκτός από τη σημαία της Κούβας κρατούσαν και τη σημαία της Επανάστασης: Μια μαύρη και μια κόκκινη ρίγα, που σημαίνει σοσιαλισμός η κόκκινη ή θάνατος η μαύρη.

Αν και φανερά τα προβλήματα από το εμπάργκο και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, όμως ο λόγος του Φιντέλ και των άλλων στελεχών, καθαρός, καταγγελτικός για τις ευθύνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, για την καταλήστευση του Τρίτου κόσμου. «Η παγκοσμιοποίηση κλείστηκε στο ζουρλομανδύα του νεοφιλελευθερισμού και σαν τέτοια τείνει να παγκοσμιοποιήσει όχι την ανάπτυξη αλλά τη φτώχεια, όχι το σεβασμό στην εθνική κυριαρχία των κρατών μας, αλλά την παραβίασή της, όχι την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς, αλλά ο σώζων εαυτώ σωθήτω, μέσα σ' έναν άνισο ανταγωνισμό στην αγορά.

.... Χρειάζεται μια Νυρεμβέργη για να δικαστεί η οικονομική τάξη πραγμάτων που μας επέβαλαν, που κάθε τρία χρόνια σκοτώνει από πείνα και από ασθένειες, που μπορούν να προβλεφτούν ή να θεραπευτούν περισσότερους άντρες, γυναίκες και παιδιά, απ' ό,τι σε όλα του τα 6 χρόνια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος!!» Ο Φιντέλ Κάστρο, στη συνέχεια, απευθυνόμενος στους λαούς των Τρίτων χωρών, είπε:

«`Η θα ενωθούμε και θα συνεργαστούμε στενά ή μας περιμένει η φτώχεια, η πείνα, ο θάνατος».

Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι αυτή η επαναστατικότητα και η αποφασιστικότητα είναι που κρατάει ζωντανό το λαό και την Επανάσταση στην Κούβα, μέσα σε τόσο δύσκολες παγκόσμια συνθήκες. Αυτό είναι που λείπει σήμερα παγκόσμια από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ορισμένων «κομμουνιστικών» ή άλλων αριστερών κομμάτων. Από αυτή την άποψη είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το ΚΚΕ, υψώνει μια τέτοια φωνή μέσα από τις Θέσεις του για το 16ο Συνέδριο.

2. Απ' όσο βλέπω γύρω μου, από ανθρώπους του περίγυρου, υπάρχει μια εκτίμηση για την πολιτική και τη στάση του κόμματος, που δεν τα «διπλώνει», όπως «οι άλλοι αριστεροί», που έχει συνέπεια και καθαρή φωνή και παλεύει. Εκείνοι που αντιστέκονται σήμερα στη σύγχρονη βαρβαρότητα του Ιμπεριαλισμού, στην κοινωνική-ταξική αδικία και στην καταπίεση, που δε νιώθουν άνετα μέσα στο «σύστημα» κι έχουν μια ριζοσπαστική διάθεση, βλέπουν το κόμμα σαν στήριγμα και τους ακούς να λένε:

«Εσάς, σας παραδεχόμαστε». Αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος που έχει το κόμμα με την πολιτική του και τη δράση του και αυτή η στάση μπορεί αύριο να μετατραπεί σε ευρύτερη πολιτική στήριξη.

Επίσης, είναι χαρακτηριστική η στάση των μαθητών, από την προσωπική μου εμπειρία ως καθηγήτριας. Ενώ πριν από 5-6 χρόνια δεν ήξεραν καν τι είναι το ΚΚΕ, η δράση του και η πολιτική του, πέρσι και πρόπερσι είχαν πολύ θετική στάση απέναντι στο κόμμα και στην ΚΝΕ, ήταν αρκετά ενημερωμένοι για την πολιτική του και ήταν συχνές οι ερωτήσεις τους για το Σοσιαλισμό, την οικονομία του, το κράτος και τη δημοκρατία, πώς τα εννοεί το ΚΚΕ.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τους ενδιαφέρει η πολιτική για τα προβλήματα της παιδείας και τα άλλα κοινωνικά, θέλουν όμως και κοινωνικό όραμα. Η νεολαία και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας συσπειρώνονται, όχι μόνο για το «σήμερα» του εργατικού κινήματος, αλλά και για «το αύριο», την Επανάσταση. Και είναι πολύ θετικό που το κόμμα συνδέει το μέτωπο με την επανάσταση, με τη σοσιαλιστική προοπτική και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αρκεί βέβαια να αναλυθεί ο όρος και να ξεκαθαριστεί, γιατί ξεχάστηκε ή εκφυλίστηκε στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

3. Είναι σωστό να οικοδομήσουμε το Α.Α.Δ.Μ. με αυτούς που θα βρεθούμε στο μετερίζι των αγώνων, ενάντια στη βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων και την ΕΕ.

Να εξηγηθεί όμως και να αναλυθεί καλά η θέση για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία:

Τι κράτος επιδιώκουμε να χτίσουμε μετά την ανατροπή του αστικού κράτους και ποιες, ας το πούμε, εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα είναι κράτος που θα παίξει σωστά το ρόλο του και δε θα αποσπαστεί από το λαό. Εδώ είναι ανάγκη να θυμηθούμε ότι ανάμεσα στο αστικό κράτος και στο σοσιαλιστικό κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν υπάρχει ενδιάμεσο ή άλλο κράτος.

Ενδιάμεση κυβέρνηση υπάρχει και σωστά τίθεται το θέμα στις θέσεις με την κυβέρνηση του Α.Α.Δ.Μ.

4. Είναι μεγάλη ανάγκη να συνεχιστούν οι διεθνείς πρωτοβουλίες του κόμματος για Βαλκανική, Ευρωπαϊκή και παγκόσμια συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων, με στόχο να συγκροτηθεί η Κομμουνιστική Διεθνής. Να συσταθεί Επιτροπή με στελέχη του Κόμματος και επιστήμονες, το συντομότερο και να ασχοληθεί συστηματικά με τις αιτίες των ανατροπών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως αναφέρεται και στις θέσεις για το 16ο Συνέδριο. Ο κόσμος περιμένει απάντηση για τις αιτίες κι εμείς ένα μεγάλο όπλο στην πάλη μας.

Τελειώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω τα λόγια του Τσε Γκεβάρα σε κάποια δύσκολη περίοδο, η οποία θυμίζει τη σημερινή, κι ας τα έχουν υπ' όψη εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει «να το στρίψουμε», εγκαταλείποντας την αποδέσμευση από την ΕΕ και φτιάχνοντας Μέτωπο με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ: «Η ήττα μας δε σημαίνει πως δεν μπορούσαμε να νικήσουμε. Πολλοί προσπάθησαν ν' ανέβουν στην κορυφή του Εβερεστ και απέτυχαν. Ομως το Εβερεστ έπεσε».

ΚΟΒ Εκπ/κών - Θεσσαλονίκη