1. Παίρνω αφορμή να γράψω και να πάρω μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο από την επίσκεψή μου στην Κούβα, το περασμένο καλοκαίρι με την ελληνική Μπριγάδα.

Εκεί είδα ένα λαό, ο οποίος, παρ' όλο που νιώθει ότι βρίσκεται στο στόμα του λύκου (του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού) και υφίσταται το πολύχρονο εμπάργκο, όμως είναι όρθιος, περήφανος και παλεύει με πείσμα για το Σοσιαλισμό. Στις 26 Ιούλη, στη μεγάλη πορεία στην Αβάνα, με αφορμή την επέτειο για την έναρξη της Επανάστασης, έβλεπες όλες τις ηλικίες να διατρανώνουν την πίστη τους στην Επανάσταση. Εκτός από τη σημαία της Κούβας κρατούσαν και τη σημαία της Επανάστασης: Μια μαύρη και μια κόκκινη ρίγα, που σημαίνει σοσιαλισμός η κόκκινη ή θάνατος η μαύρη.

Αν και φανερά τα προβλήματα από το εμπάργκο και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, όμως ο λόγος του Φιντέλ και των άλλων στελεχών, καθαρός, καταγγελτικός για τις ευθύνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, για την καταλήστευση του Τρίτου κόσμου. «Η παγκοσμιοποίηση κλείστηκε στο ζουρλομανδύα του νεοφιλελευθερισμού και σαν τέτοια τείνει να παγκοσμιοποιήσει όχι την ανάπτυξη αλλά τη φτώχεια, όχι το σεβασμό στην εθνική κυριαρχία των κρατών μας, αλλά την παραβίασή της, όχι την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς, αλλά ο σώζων εαυτώ σωθήτω, μέσα σ' έναν άνισο ανταγωνισμό στην αγορά.

.... Χρειάζεται μια Νυρεμβέργη για να δικαστεί η οικονομική τάξη πραγμάτων που μας επέβαλαν, που κάθε τρία χρόνια σκοτώνει από πείνα και από ασθένειες, που μπορούν να προβλεφτούν ή να θεραπευτούν περισσότερους άντρες, γυναίκες και παιδιά, απ' ό,τι σε όλα του τα 6 χρόνια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος!!» Ο Φιντέλ Κάστρο, στη συνέχεια, απευθυνόμενος στους λαούς των Τρίτων χωρών, είπε:

«`Η θα ενωθούμε και θα συνεργαστούμε στενά ή μας περιμένει η φτώχεια, η πείνα, ο θάνατος».

Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι αυτή η επαναστατικότητα και η αποφασιστικότητα είναι που κρατάει ζωντανό το λαό και την Επανάσταση στην Κούβα, μέσα σε τόσο δύσκολες παγκόσμια συνθήκες. Αυτό είναι που λείπει σήμερα παγκόσμια από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ορισμένων «κομμουνιστικών» ή άλλων αριστερών κομμάτων. Από αυτή την άποψη είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το ΚΚΕ, υψώνει μια τέτοια φωνή μέσα από τις Θέσεις του για το 16ο Συνέδριο.

2. Απ' όσο βλέπω γύρω μου, από ανθρώπους του περίγυρου, υπάρχει μια εκτίμηση για την πολιτική και τη στάση του κόμματος, που δεν τα «διπλώνει», όπως «οι άλλοι αριστεροί», που έχει συνέπεια και καθαρή φωνή και παλεύει. Εκείνοι που αντιστέκονται σήμερα στη σύγχρονη βαρβαρότητα του Ιμπεριαλισμού, στην κοινωνική-ταξική αδικία και στην καταπίεση, που δε νιώθουν άνετα μέσα στο «σύστημα» κι έχουν μια ριζοσπαστική διάθεση, βλέπουν το κόμμα σαν στήριγμα και τους ακούς να λένε:

«Εσάς, σας παραδεχόμαστε». Αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος που έχει το κόμμα με την πολιτική του και τη δράση του και αυτή η στάση μπορεί αύριο να μετατραπεί σε ευρύτερη πολιτική στήριξη.

Επίσης, είναι χαρακτηριστική η στάση των μαθητών, από την προσωπική μου εμπειρία ως καθηγήτριας. Ενώ πριν από 5-6 χρόνια δεν ήξεραν καν τι είναι το ΚΚΕ, η δράση του και η πολιτική του, πέρσι και πρόπερσι είχαν πολύ θετική στάση απέναντι στο κόμμα και στην ΚΝΕ, ήταν αρκετά ενημερωμένοι για την πολιτική του και ήταν συχνές οι ερωτήσεις τους για το Σοσιαλισμό, την οικονομία του, το κράτος και τη δημοκρατία, πώς τα εννοεί το ΚΚΕ.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τους ενδιαφέρει η πολιτική για τα προβλήματα της παιδείας και τα άλλα κοινωνικά, θέλουν όμως και κοινωνικό όραμα. Η νεολαία και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας συσπειρώνονται, όχι μόνο για το «σήμερα» του εργατικού κινήματος, αλλά και για «το αύριο», την Επανάσταση. Και είναι πολύ θετικό που το κόμμα συνδέει το μέτωπο με την επανάσταση, με τη σοσιαλιστική προοπτική και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αρκεί βέβαια να αναλυθεί ο όρος και να ξεκαθαριστεί, γιατί ξεχάστηκε ή εκφυλίστηκε στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

3. Είναι σωστό να οικοδομήσουμε το Α.Α.Δ.Μ. με αυτούς που θα βρεθούμε στο μετερίζι των αγώνων, ενάντια στη βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων και την ΕΕ.

Να εξηγηθεί όμως και να αναλυθεί καλά η θέση για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία:

Τι κράτος επιδιώκουμε να χτίσουμε μετά την ανατροπή του αστικού κράτους και ποιες, ας το πούμε, εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα είναι κράτος που θα παίξει σωστά το ρόλο του και δε θα αποσπαστεί από το λαό. Εδώ είναι ανάγκη να θυμηθούμε ότι ανάμεσα στο αστικό κράτος και στο σοσιαλιστικό κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν υπάρχει ενδιάμεσο ή άλλο κράτος.

Ενδιάμεση κυβέρνηση υπάρχει και σωστά τίθεται το θέμα στις θέσεις με την κυβέρνηση του Α.Α.Δ.Μ.

4. Είναι μεγάλη ανάγκη να συνεχιστούν οι διεθνείς πρωτοβουλίες του κόμματος για Βαλκανική, Ευρωπαϊκή και παγκόσμια συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων, με στόχο να συγκροτηθεί η Κομμουνιστική Διεθνής. Να συσταθεί Επιτροπή με στελέχη του Κόμματος και επιστήμονες, το συντομότερο και να ασχοληθεί συστηματικά με τις αιτίες των ανατροπών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως αναφέρεται και στις θέσεις για το 16ο Συνέδριο. Ο κόσμος περιμένει απάντηση για τις αιτίες κι εμείς ένα μεγάλο όπλο στην πάλη μας.

Τελειώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω τα λόγια του Τσε Γκεβάρα σε κάποια δύσκολη περίοδο, η οποία θυμίζει τη σημερινή, κι ας τα έχουν υπ' όψη εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει «να το στρίψουμε», εγκαταλείποντας την αποδέσμευση από την ΕΕ και φτιάχνοντας Μέτωπο με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ: «Η ήττα μας δε σημαίνει πως δεν μπορούσαμε να νικήσουμε. Πολλοί προσπάθησαν ν' ανέβουν στην κορυφή του Εβερεστ και απέτυχαν. Ομως το Εβερεστ έπεσε».

ΚΟΒ Εκπ/κών - Θεσσαλονίκη