Σύντροφε Ηρακλή Αγιώτη, οι αρχές λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου δεν είναι τυπικό ζήτημα, αφορά το χαρακτήρα, το ρόλο, την αποστολή του. Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της συνειδητής πειθαρχίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας εξασφαλίζει την ιδεολογική πολιτική ενότητα, την ενιαία δράση του Κόμματος.

Δοκιμάζεται και μας δοκιμάζει σαν κομματικά μέλη, σαν στελέχη όταν διαφωνούμε, όχι όταν συμφωνούμε. Κανείς δεν «εξαναγκάζει» κανέναν να παραβιάζει αρχές που εθελοντικά αποδέχτηκε να τηρεί, αλλά και να περιφρουρεί, όταν έγινε μέλος του Κόμματος. Ομως ο σ. Η. Α. δε σταματά στη δικαιολόγηση της παραβίασης των αρχών και κανόνων λειτουργίας από τον ίδιο (την ΚΟΒ) και άλλους συντρόφους, προχωρά (συνειδητά) στον κατήφορο. Γιατί τι άλλο είναι η αμφισβήτηση της απόφασης των συνέδρων του 15ου Συνεδρίου (κορυφαίο όργανο του Κόμματος) να κρίνουν οι ίδιοι ποιους θα εκλέξουν στην ΚΕ, για να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του; Γιατί, σύντροφε, δε «βρήκαν κάποιοι τον μπελά τους», για κάποια επιμέρους διαφορετική άποψη. Οι σύνεδροι είχαν την ωριμότητα και την κρίση να διακρίνουν την πλατφόρμα που σήμερα πιο ανοιχτά, και αστικά ΜΜΕ, οι συγκεκριμένοι σύντροφοι παρουσιάζουν και ψήφισαν ανάλογα. Αλλωστε οι εξελίξεις τους δικαίωσαν. Οσο για τα υπονοούμενα για το 13ο Συνέδριο, στόχο έχουν να σπείρουν αμφιβολίες στα μέλη του Κόμματος, όμως όλοι και μνήμη και κρίση έχουμε και τα κ.μ. ξέρουν πια πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Στην προσπάθειά του ο σ. να υπερασπιστεί τις απόψεις του Μήτσου Κωστόπουλου για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, διαστρεβλώνει και ο ίδιος (συνειδητά ή όχι) τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, κοπτόμενος ότι τις υπερασπίζεται: «Το ΚΚΕ διατύπωσε την πρόταση συγκρότησης του α.α.δ.μ., μια πρόταση συσπείρωσης αριστερών, προοδευτικών ριζοσπαστικών δυνάμεων...». «Αμα λέμε αυτά που λέμε για το ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, πώς θα πάμε αύριο στον κόσμο να του πούμε ότι τον θέλουμε στο Μέτωπο». Αλήθεια, τι μαρξιστική σκέψη είναι αυτό το τελευταίο, σύντροφε; Γιατί τέτοια ταύτιση του κόσμου με την ηγεσία του; Αλήθεια, με βάση αυτή τη λογική στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δε θα πάμε να τους πούμε ότι τους θέλουμε στο Μέτωπο;

Οσο και αν ψάξει κανείς στο Πρόγραμμα του Κόμματος δε θα βρει την ορολογία «αριστερές προοδευτικές ριζοσπαστικές δυνάμεις» όχι γιατί έχουμε κάτι με τις έννοιες, αλλά στη σημερινή εποχή έχουν κακοποιηθεί βάναυσα και βεβαίως δεν είσαι ό,τι δηλώσεις.

Αντίθετα, στο Πρόγραμμα περιγράφονται αναλυτικά τα χαρακτηριστικά των δυνάμεων που θα συγκροτήσουν το Μέτωπο (κοινωνικές και πολιτικές), η ελάχιστη γραμμή συσπείρωσης, το γενικό προγραμματικό του πλαίσιο. «Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό...», «Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης». Σε αυτή την κατεύθυνση πρωτοστατούμε να αναπτύσσονται αγώνες στους αγρότες, στην παιδεία, στους ναυτεργάτες, στους ΕΒΕ, στην εργατική τάξη γενικότερα, για επιμέρους προβλήματα δημιουργούνται συντονιστικά, συσπειρώσεις (ΠΑΣΕ, συντονιστικά μαθητών, παιδείας, Π.Α.ΜΕ), αξιοποιούνται οι υπάρχοντες μαζικοί φορείς, με προσπάθεια όχι γενικά γύρω από το πρόβλημα, αλλά με κατεύθυνση, προσανατολισμό, που διαρκώς θα βαθαίνουν, ενάντια σ' αυτούς που ευθύνονται για το πρόβλημα (κυβέρνηση, ΕΕ, μονοπώλια, ΝΑΤΟ...), με προτάσεις πολιτικές που ανοίγουν -θα δείχνουν το δρόμο για την άλλου τύπου ανάπτυξη στη βάση της λαϊκής οικονομίας, λαϊκής εξουσίας, χωρίς να παραιτούμαστε από την προσπάθεια απόσπασης άμεσων λύσεων. Σ' αυτού του είδους τους αγώνες, τις συσπειρώσεις, συμμετέχουν εργαζόμενοι και από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις (στο Π.Α.ΜΕ συμμετέχουν συνδικαλιστές του ΔΗΚΚΙ, στην ΠΑΣΕ από όλους τους πολιτικούς χώρους).

Σε σχέση με τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας... Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους, αλλά και το πώς υπερασπίζονται τα δικαιώματα, τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους...».

Ποια είναι η άποψή σου, τελικά; Πρέπει να προχωρήσουμε σήμερα το Μέτωπο σε συνεργασία με ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ; Γιατί δε λέτε καθαρά την επιθυμία σας;

Στα πλαίσια των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου υπό το φως των εξελίξεων από το 15ο ως το 16ο Συνέδριο η ΚΕ, στις Θέσεις στο κεφ. Γ`, κάνει προσπάθεια να γίνει πιο αναλυτική, επεξεργασμένη, εκλαϊκευμένη η πρόταση του α.α.δ.μ. Αυτό γίνεται από την παράγραφο 18 έως 34. Στην 20 παράγ. που και αυτή διαστρεβλώνει ο σύντροφος γίνεται αναφορά για το τι είναι ρεαλιστικό να προτείνεται σήμερα στο λαό: «Ανεξάρτητα από τις διαφορές στο α.α.δ.μ. πρέπει να προβάλλει στο λαό την ιδέα ότι είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό να επιβληθούν τα συμφέροντα των καταπιεζομένων λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο της εξουσίας...

Να προβάλλει, δηλαδή, μια πολιτική σαφώς οριοθετημένη και διαμετρικά αντίθετη, προς την πολιτική των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους. Να διαγράφει και να δεσμεύεται μπροστά στο λαό με τις κεντρικές κατευθυντήριες ιδέες υπέρ της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας».

Ομως ταυτόχρονα αναφέρεται και τι πιστεύει το ΚΚΕ στο Πρόγραμμα για το θέμα της εξουσίας. Αυτό γιατί ενοχλεί; Το 16ο Συνέδριο είναι συνέχεια του 15ου, είναι δικό μας συνέδριο και όχι του Μετώπου. Η δικτατορία του προλεταριάτου δική μας θέση, ξεκαθαρίζεται σε πολλά σημεία του κειμένου ότι δεν αποτελεί όρο για το Μέτωπο. Μήπως όμως πρόβλημα υπάρχει με το Πρόγραμμα και τον όρο και δεν τον λένε οι σύντροφοι; Γιατί, σύντροφοι, αν δε θέλουμε τις Θέσεις του ΚΚΕ στα δικά μας κείμενα και μάλιστα σε ντοκουμέντα συνεδρίου, φανταστείτε πώς - σε οποιαδήποτε συμμαχία - θα υπερασπιστούμε την αυτοτέλεια του Κόμματος. (Από τι, άραγε, λένε ότι υπερασπίστηκαν το Κόμμα στο 13ο Συνέδριο;).

Οσο για το Π.Α.ΜΕ, σύντροφε, μην υποτιμάς τα μέλη, λέγοντας πως «δεν το πήραμε χαμπάρι». Το Καταστατικό του Κόμματος προβλέπει πανελλαδικά σώματα, συνδιασκέψεις με ορισμένες διαδικασίες. Αυτό έγινε και με τη δουλιά του Κόμματος στην εργατική τάξη, με κείμενο θέσεων που συζητήθηκε στις ΚΟΒ, εκλέχτηκαν αντιπρόσωποι από τις ΝΟ, διαδικασία που κράτησε πάνω από τρεις μήνες στο Κόμμα. Μην προσπαθείς επομένως να δημιουργήσεις εντυπώσεις (όχι στα μέλη του Κόμματος, αυτά είναι ενήμερα, αλλού τις δημιουργείς). Προσπάθεια γίνεται και εδώ, σύντροφε, να κρύψεις τη διαφωνία σου με το Π.Α.ΜΕ, με την προσπάθεια, δηλαδή, οργάνωσης της εργατικής τάξης της πρωτοπόρας κινητήριας δύναμης του Μετώπου, ώστε να παίξει το ρόλο της στην ανάπτυξη των συμμαχιών της με τα άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα. Αλλά, γιατί δε λες ξεκάθαρα την άποψη που διατυπώθηκε στην πλατφόρμα Μ. Κ. κλπ. ότι δε θέλουμε Π.Α.ΜΕ, δε θέλουμε ταξικό πόλο συσπείρωσης, γιατί θέλουμε να γίνουμε «ουρά» στις ξεπουλημένες πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Σύντροφε, για κάποιους ίσως υπάρχει καιρός για «αυτοκριτική», με τη δημιουργική συμβολή στη λήψη των αποφάσεων του 16ου Συνεδρίου, με τη διαφύλαξη της ιδεολογικής πολιτικής ενότητας του Κόμματος, με την ενιαία δράση. Για κάποιους ίσως άνοιξαν και άλλοι ορίζοντες. Ετσι κι αλλιώς η όποια επιλογή συνειδητή είναι.

ΚΟ Τρικάλων

Με χαρά είδα ότι στην κοινωνική ευημερία αναφερόμαστε πιο εξειδικευμένα στις περιθωριοποιημένες ομάδες (πχ μονογονεϊκές οικογένειες κ.ά.) όπου θα πρέπει να αναπτύξουμε και να συστηματοποιήσουμε τη δράση μας.

Ολοι, οι τόσο σημαντικοί στόχοι που μπαίνουν από τις Θέσεις θέλουν δουλιά και αυταπάρνηση απ' όλα τα κομματικά μέλη, αλλά και ικανά στελέχη.

Στο κεφ. 53 αναφέρεται «Το στέλεχος πρέπει να διαθέτει... την αναντικατάστατη αρχή της συλλογικότητας... πρακτική δράση... να καταπολεμά την τάση υποκειμενισμού... Να αναζητεί γνώμες και άλλων συντρόφων αυτών με τους οποίους συνεργάζεται, καθοδηγεί». Εδώ είναι τα σκούρα, τα δύσκολα. Γιατί όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε στο 15ο Συνέδριο στο κεφ. Αμεσα καθήκοντα του κόμματος «Μέλη και στελέχη να επανακτήσουμε τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν... στην ηρωική πορεία του Κόμματος». Ζώντας λοιπόν μέσα στο μέγα φθοροποιό των συνειδήσεων, τον καπιταλισμό, και σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας, δε μείναμε ανεπηρέαστοι. Μάθαμε να λειτουργούμε εγωκεντρικά και να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι που δεν είμαστε. Κάνουμε ό,τι μας βολεύει και ότι είναι εύκολο.

Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας και οι πιο πολλοί δεν είμαστε ειλικρινείς σε σχέση με το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Επόμενα δεν αναγνωρίζουμε τις ανεπάρκειές μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους, αλλά ούτε και να απαιτήσουμε. Πώς θα λειτουργήσουμε λοιπόν συλλογικά;

Στη δουλιά μας δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους, γιατί δε γνωρίζουμε τις ικανότητες του κάθε συντρόφου. Πιστεύουμε ότι εμείς θα τα καταφέρουμε καλύτερα και φορτωνόμαστε διάφορα, για να μπορούμε έτσι να κουκουλώνουμε τα λάθη μας και την ανεπάρκειά μας, έχοντας σαν άλλοθι το «κάθισμα» στο κίνημα. Αν μπαίναμε στον κόπο να γνωρίσουμε τους συντρόφους μας θα τους πείθαμε να αναλάβουν κάποιες δουλιές και θα κάναμε σωστότερες επιλογές σε κάθε τομέα. Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την εξέλιξή τους, να παρεμβαίνουμε εκεί που χρειάζεται. Θα μαθαίναμε, θα εμπιστευόμασταν, θα ξεσκεπάζαμε. Ετσι θ' αναγνωρίζαμε ότι το «ξεσκέπασμα» είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για την πρόοδο και την ανάπτυξή μας. Θα βλέπαμε τι δε λειτουργεί τι δεν πάει καλά και θα παίρναμε μέτρα για να μη συμβούν χειρότερα ή θα διορθώναμε αυτά που πρέπει να διορθωθούν.

Συχνά, όταν βλέπουμε συντρόφους, με όρεξη για δουλιά, τους αντιμετωπίζουμε ψυχρά, καχύποπτα και ανταγωνιστικά, γιατί μας βάζουνε σε μπελάδες. Δεν τους αξιοποιούμε ούτε τους συμβουλευόμαστε. Ακόμη και τις επιτυχίες μας δεν τις χαιρόμαστε συλλογικά. Τις υποβαθμίζουμε και τις τυλίγουμε με μιζέρια. Και είναι θλιβερό, γιατί πολλοί σύντροφοι που έχουν σημαντικές επιτυχίες σε τομείς της δουλιάς τους δεν τολμούν ν' αναφερθούν σ' αυτές μέσα στα όργανα γιατί σκέφτονται: «Πώς να τα πω; Μήπως θα δείξω αλαζονεία; Αυτός που δε δραστηριοποιείται και έχει ριζώσει στην καρέκλα του μπορεί να στραβοκοιτάξει». Και έξω από τα όργανα σπανίως υπάρχει πρόθυμο αυτί να τους ακούσει και έτσι δίνουν τις μάχες τους, μικρές ή μεγάλες, όπως μπορούν και συχνά βιώνουν μόνοι τις επιτυχίες (ή τις αποτυχίες). Και αν είναι ατσαλωμένοι συνεχίζουν απτόητοι, αλλιώς σε συνδυασμό με τα γενικότερα προβλήματά τους κουράζονται και κάποια στιγμή νιώθουν μια αποξένωση και μένουν στα σπίτια τους. Μετά από την εικοσιτετράχρονη πείρα μου στο κόμμα, τα τελευταία χρόνια αρχίζω ν' αμφιβάλλω αν έμαθα καλά εντέλει και αν είναι σωστό το ότι πρέπει να μεταφέρει ο καθένας στα όργανα τα αποτελέσματα της δουλιάς του. Ετσι ώστε να καταγράφεται και ν' αξιοποιείται η πείρα του και αν χρειάζεται να δίνονται περισσότερες λεπτομέρειες αυτό να γίνεται σε συνεργασίες ή στις κομματικές ομάδες.

Γιατί σε πολλές δουλιές ξεκινάμε πάντα από την αρχή, δε δουλεύουμε συστηματικά, δεν κρατάμε στοιχεία που τα χρειαζόμαστε για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να δώσουμε συνέχεια και προοπτική στη δουλιά μας.

Είναι απαίτηση όλων των κομμουνιστών τα στελέχη μας να είναι άτομα δυναμικά, με θάρρος και ικανότητα να λύνουν οργανωτικά προβλήματα, με το λιγότερο κόστος για το Κόμμα. Αλλά όταν χρειάζεται ας είναι το κόστος μεγαλύτερο προκειμένου να διαφυλαχτούν οι αρχές μας και τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά μας, η πολύτιμη κληρονομιά μας. Οταν υποχωρούμε σε διάφορες παραβιάσεις κομματικών αρχών και χρησιμοποιούμε άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, ανάλογα με το ποιον έχουμε κάθε φορά μπροστά μας, κάνουμε σοβαρή ζημιά στο Κόμμα μας και έχουμε βαρύτατες ευθύνες.

Συχνά στους μαζικούς φορείς παραγκωνίζουμε άτομα δραστήρια και καταξιωμένα και με διάφορες μεθοδεύσεις προωθούμε άλλους με αμφίβολη συνέπεια και δράση, γιατί τους θεωρούμε πιο μαζικούς. Αν μπαίναμε στον κόπο να διερευνήσουμε τα πράγματα θα βλέπαμε πως «ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός». Θα πρέπει να φροντίζουμε να μην υπάρχουν πουθενά αναντικατάστατοι και όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κάναμε λάθος επιλογές να τις διορθώνουμε. Να παίρνουμε την ευθύνη και να τολμάμε, και όχι να περιμένουμε από συνέδριο σε συνέδριο να γιατρεύουμε τις πληγές μας.

Θα πρέπει να διαλέξουμε τα στελέχη μας έτσι όπως ξεκάθαρα αναφέρουν οι Θέσεις. Να μην επιλέγουμε τους βολικούς, αυτούς που δεν έχουν πρωτοβουλία και άποψη, για να διεκπεραιώνουν κουτσά - στραβά τις δουλιές και αν κάτι δεν πάει καλά να περνάει δίχως πολλά - πολλά. Αυτοί που δεν παρουσίασαν έργο να μην ξαναπροταθούν.

Να μη φοβόμαστε αυτούς που τα ψάχνουν και δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη. Ούτε να τους θεωρούμε καχύποπτους όταν έχουν την απαίτηση να ενημερώνονται, αρκεί να τολμούν και να έχουν δημιουργική σκέψη. Να μην αλληθωρίζουν ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, να συνδέονται με τις λαϊκές μάζες.

Ας μη βλέπουμε σαν πηγή προβλημάτων αυτούς που κάνουν έλεγχο και κριτική, γιατί βοηθούν κι εμάς να κάνουμε το ίδιο. Κι όταν συμβαίνει αυτό είναι επόμενο ότι θα κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Αυτή την τόσο χρήσιμη αρχή μας που πάει να εκλείψει και που έχουμε χρέος να την κάνουμε όσο κι αν αντιμετωπίζεται παγερά από αυτούς που δε συνηθίζουν να την κάνουν, γιατί δεν τους βολεύει.

Ας καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας και να προσπαθούμε να επικοινωνούμε με συντροφικότητα και γνησιότητα. Πρέπει να μην σκεφτούμε ποτέ «γιατί να χαιρετώ το σύντροφο και ν' ασχολούμαι μαζί του; Μήπως τον ήξερα και από χτες;». Τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι για μας. Τον ήξερες από πάντα, γιατί η κοσμοθεωρία μας διδάσκει τη μόνη γνήσια αγάπη και αντιστέκεται ενάντια στον αφανισμό της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

Το Κόμμα μας είναι κατ' εξοχήν συντροφικό και το δέσιμο ανάμεσα στους συντρόφους έχει χαραχτεί βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων και έχει διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές... Επιβάλλεται τα λόγια μας να είναι σε αντιστοιχία με τις πράξεις μας αλλιώς θ' ακούμε τους απλούς ανθρώπους να μας λένε «καλό το Κόμμα σας, αλλά δε μας πείθετε...».