Με χαρά είδα ότι στην κοινωνική ευημερία αναφερόμαστε πιο εξειδικευμένα στις περιθωριοποιημένες ομάδες (πχ μονογονεϊκές οικογένειες κ.ά.) όπου θα πρέπει να αναπτύξουμε και να συστηματοποιήσουμε τη δράση μας.

Ολοι, οι τόσο σημαντικοί στόχοι που μπαίνουν από τις Θέσεις θέλουν δουλιά και αυταπάρνηση απ' όλα τα κομματικά μέλη, αλλά και ικανά στελέχη.

Στο κεφ. 53 αναφέρεται «Το στέλεχος πρέπει να διαθέτει... την αναντικατάστατη αρχή της συλλογικότητας... πρακτική δράση... να καταπολεμά την τάση υποκειμενισμού... Να αναζητεί γνώμες και άλλων συντρόφων αυτών με τους οποίους συνεργάζεται, καθοδηγεί». Εδώ είναι τα σκούρα, τα δύσκολα. Γιατί όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε στο 15ο Συνέδριο στο κεφ. Αμεσα καθήκοντα του κόμματος «Μέλη και στελέχη να επανακτήσουμε τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν... στην ηρωική πορεία του Κόμματος». Ζώντας λοιπόν μέσα στο μέγα φθοροποιό των συνειδήσεων, τον καπιταλισμό, και σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας, δε μείναμε ανεπηρέαστοι. Μάθαμε να λειτουργούμε εγωκεντρικά και να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι που δεν είμαστε. Κάνουμε ό,τι μας βολεύει και ότι είναι εύκολο.

Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας και οι πιο πολλοί δεν είμαστε ειλικρινείς σε σχέση με το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Επόμενα δεν αναγνωρίζουμε τις ανεπάρκειές μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους, αλλά ούτε και να απαιτήσουμε. Πώς θα λειτουργήσουμε λοιπόν συλλογικά;

Στη δουλιά μας δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους, γιατί δε γνωρίζουμε τις ικανότητες του κάθε συντρόφου. Πιστεύουμε ότι εμείς θα τα καταφέρουμε καλύτερα και φορτωνόμαστε διάφορα, για να μπορούμε έτσι να κουκουλώνουμε τα λάθη μας και την ανεπάρκειά μας, έχοντας σαν άλλοθι το «κάθισμα» στο κίνημα. Αν μπαίναμε στον κόπο να γνωρίσουμε τους συντρόφους μας θα τους πείθαμε να αναλάβουν κάποιες δουλιές και θα κάναμε σωστότερες επιλογές σε κάθε τομέα. Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την εξέλιξή τους, να παρεμβαίνουμε εκεί που χρειάζεται. Θα μαθαίναμε, θα εμπιστευόμασταν, θα ξεσκεπάζαμε. Ετσι θ' αναγνωρίζαμε ότι το «ξεσκέπασμα» είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για την πρόοδο και την ανάπτυξή μας. Θα βλέπαμε τι δε λειτουργεί τι δεν πάει καλά και θα παίρναμε μέτρα για να μη συμβούν χειρότερα ή θα διορθώναμε αυτά που πρέπει να διορθωθούν.

Συχνά, όταν βλέπουμε συντρόφους, με όρεξη για δουλιά, τους αντιμετωπίζουμε ψυχρά, καχύποπτα και ανταγωνιστικά, γιατί μας βάζουνε σε μπελάδες. Δεν τους αξιοποιούμε ούτε τους συμβουλευόμαστε. Ακόμη και τις επιτυχίες μας δεν τις χαιρόμαστε συλλογικά. Τις υποβαθμίζουμε και τις τυλίγουμε με μιζέρια. Και είναι θλιβερό, γιατί πολλοί σύντροφοι που έχουν σημαντικές επιτυχίες σε τομείς της δουλιάς τους δεν τολμούν ν' αναφερθούν σ' αυτές μέσα στα όργανα γιατί σκέφτονται: «Πώς να τα πω; Μήπως θα δείξω αλαζονεία; Αυτός που δε δραστηριοποιείται και έχει ριζώσει στην καρέκλα του μπορεί να στραβοκοιτάξει». Και έξω από τα όργανα σπανίως υπάρχει πρόθυμο αυτί να τους ακούσει και έτσι δίνουν τις μάχες τους, μικρές ή μεγάλες, όπως μπορούν και συχνά βιώνουν μόνοι τις επιτυχίες (ή τις αποτυχίες). Και αν είναι ατσαλωμένοι συνεχίζουν απτόητοι, αλλιώς σε συνδυασμό με τα γενικότερα προβλήματά τους κουράζονται και κάποια στιγμή νιώθουν μια αποξένωση και μένουν στα σπίτια τους. Μετά από την εικοσιτετράχρονη πείρα μου στο κόμμα, τα τελευταία χρόνια αρχίζω ν' αμφιβάλλω αν έμαθα καλά εντέλει και αν είναι σωστό το ότι πρέπει να μεταφέρει ο καθένας στα όργανα τα αποτελέσματα της δουλιάς του. Ετσι ώστε να καταγράφεται και ν' αξιοποιείται η πείρα του και αν χρειάζεται να δίνονται περισσότερες λεπτομέρειες αυτό να γίνεται σε συνεργασίες ή στις κομματικές ομάδες.

Γιατί σε πολλές δουλιές ξεκινάμε πάντα από την αρχή, δε δουλεύουμε συστηματικά, δεν κρατάμε στοιχεία που τα χρειαζόμαστε για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να δώσουμε συνέχεια και προοπτική στη δουλιά μας.

Είναι απαίτηση όλων των κομμουνιστών τα στελέχη μας να είναι άτομα δυναμικά, με θάρρος και ικανότητα να λύνουν οργανωτικά προβλήματα, με το λιγότερο κόστος για το Κόμμα. Αλλά όταν χρειάζεται ας είναι το κόστος μεγαλύτερο προκειμένου να διαφυλαχτούν οι αρχές μας και τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά μας, η πολύτιμη κληρονομιά μας. Οταν υποχωρούμε σε διάφορες παραβιάσεις κομματικών αρχών και χρησιμοποιούμε άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, ανάλογα με το ποιον έχουμε κάθε φορά μπροστά μας, κάνουμε σοβαρή ζημιά στο Κόμμα μας και έχουμε βαρύτατες ευθύνες.

Συχνά στους μαζικούς φορείς παραγκωνίζουμε άτομα δραστήρια και καταξιωμένα και με διάφορες μεθοδεύσεις προωθούμε άλλους με αμφίβολη συνέπεια και δράση, γιατί τους θεωρούμε πιο μαζικούς. Αν μπαίναμε στον κόπο να διερευνήσουμε τα πράγματα θα βλέπαμε πως «ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός». Θα πρέπει να φροντίζουμε να μην υπάρχουν πουθενά αναντικατάστατοι και όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κάναμε λάθος επιλογές να τις διορθώνουμε. Να παίρνουμε την ευθύνη και να τολμάμε, και όχι να περιμένουμε από συνέδριο σε συνέδριο να γιατρεύουμε τις πληγές μας.

Θα πρέπει να διαλέξουμε τα στελέχη μας έτσι όπως ξεκάθαρα αναφέρουν οι Θέσεις. Να μην επιλέγουμε τους βολικούς, αυτούς που δεν έχουν πρωτοβουλία και άποψη, για να διεκπεραιώνουν κουτσά - στραβά τις δουλιές και αν κάτι δεν πάει καλά να περνάει δίχως πολλά - πολλά. Αυτοί που δεν παρουσίασαν έργο να μην ξαναπροταθούν.

Να μη φοβόμαστε αυτούς που τα ψάχνουν και δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη. Ούτε να τους θεωρούμε καχύποπτους όταν έχουν την απαίτηση να ενημερώνονται, αρκεί να τολμούν και να έχουν δημιουργική σκέψη. Να μην αλληθωρίζουν ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, να συνδέονται με τις λαϊκές μάζες.

Ας μη βλέπουμε σαν πηγή προβλημάτων αυτούς που κάνουν έλεγχο και κριτική, γιατί βοηθούν κι εμάς να κάνουμε το ίδιο. Κι όταν συμβαίνει αυτό είναι επόμενο ότι θα κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Αυτή την τόσο χρήσιμη αρχή μας που πάει να εκλείψει και που έχουμε χρέος να την κάνουμε όσο κι αν αντιμετωπίζεται παγερά από αυτούς που δε συνηθίζουν να την κάνουν, γιατί δεν τους βολεύει.

Ας καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας και να προσπαθούμε να επικοινωνούμε με συντροφικότητα και γνησιότητα. Πρέπει να μην σκεφτούμε ποτέ «γιατί να χαιρετώ το σύντροφο και ν' ασχολούμαι μαζί του; Μήπως τον ήξερα και από χτες;». Τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι για μας. Τον ήξερες από πάντα, γιατί η κοσμοθεωρία μας διδάσκει τη μόνη γνήσια αγάπη και αντιστέκεται ενάντια στον αφανισμό της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

Το Κόμμα μας είναι κατ' εξοχήν συντροφικό και το δέσιμο ανάμεσα στους συντρόφους έχει χαραχτεί βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων και έχει διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές... Επιβάλλεται τα λόγια μας να είναι σε αντιστοιχία με τις πράξεις μας αλλιώς θ' ακούμε τους απλούς ανθρώπους να μας λένε «καλό το Κόμμα σας, αλλά δε μας πείθετε...».