Οταν κριτήριο πολιτικής ανόδου στην πρωτεύουσα του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, είναι η αντοχή στο κέρατο και τη διεθνή ξεφτίλα της συζυγικής κλίνης, μαζί με τον εβραϊκό ζηλωτισμό, ώστε να χαμογελά η Χίλαρι, τότε σύμπασα η οικουμένη αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και η δημοκρατικότητά του εξαντλείται στο γεγονός ότι το στέμμα το αντικατέστησε ένα απλό σκούρο κοστούμι και μια λαμπερή γραβάτα.

Τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά τραστ, τα αντιπροσωπευτικά των Αμερικανών μονομάχων, βρέθηκαν σε κενό πολιτικού αέρος και σε διάρκεια συμφερόντων. Η εξαργύρωση «επαφών», «καλών οικογενειακών σχέσεων», «χρήσιμων επισκέψεων», «επενδύσεων», τίθεται υπό αίρεση με αποτέλεσμα το της Φλόριδας Παλμ Μπιτς ν' ακούει κατάρες περισσότερες κι από τη Σοφοκλέους.

Σύντροφοι, προς τι η έκπληξη, αφού χιλιάδες χρόνια τώρα για να ξεχνούν την πείνα τους οι λαοί, οι ισχυροί τους στέλνουν σε μεγαλόπρεπες αρένες.

Στη γενέτειρά του, το Νάσβιλ, η επίσημη αρχή υιοθεσιών βρήκε λέει έναν αποτελεσματικό τρόπο να... ξεφορτώνεται τα παιδιά των 5 και 6 ετών, συνήθως παιδιά τοξικομανών ή φυλακισμένων, που λόγω ηλικίας δε θέλει κανείς να υιοθετήσει. Κάθε 15 μέρες, Σάββατο, στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της πόλης, στήνει μια πασαρέλα. Καλοντύνει τα παιδιά. Τα μακιγιάρουν ειδικά τα κορίτσια. Τα βάζουν και περπατάνε. Σαν μανεκέν. Από κάτω το πλήθος αλαλάζει και πλειοδοτεί. Διαλέγει «παιδί» και το ψωνίζει... Η μέθοδος, λένε, είναι αποτελεσματική! Απ' ό,τι διάβασα για τις εκλογές στην Αμερική, αυτή η είδηση μου φάνηκε η πιο φριχτή, η πιο αποκαλυπτική. Ο βασιλιάς είναι διπλός, γυμνός. Τι καλά που θα ήταν να είναι και νεκρός...