Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ, για συμμετοχή όλων των συνδικάτων στη νέα 24ωρη απεργία, πρέπει να φτάσει παντού. Να παρθούν όλα εκείνα τα πρακτικά μέτρα, ώστε πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά οι εργαζόμενοι να κάνουν την κινητοποίηση δική τους υπόθεση. Να μην επιτρέψουν κανένα πισωγύρισμα, να «πέσει στο κενό» κάθε προσπάθεια αποπροσανατολισμού απ' όπου και αν προέρχεται. H κυβέρνηση πρέπει τις επόμενες μέρες και βδομάδες να βρεθεί σε έναν ασφυκτικό πανεργατικό και πανελλαδικό κλοιό -υπογραμμίζουν στελέχη του ΠΑΜΕ - που θα την εξαναγκάσει ν' αποσύρει τα μέτρα, να μην τολμήσει να καταθέσει το αντεργατικό νομοσχέδιο.

Αλλωστε, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την προκλητική εμμονή της κυβέρνησης να νομοθετήσει τα αντεργατικά μέτρα. Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια συνολική επίθεση, που συνεχίζεται σε όλους τους τομείς και θα προκαλέσει, αναπόφευκτα, τη χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Αυτό αποτυπώνεται και στον αντιλαϊκό προϋπολογισμό για το 2001 και στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο, που αποτελούν μηχανισμούς αναδιανομής του εθνικού πλούτου σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ του κεφαλαίου.

Οι κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγείλει για τις 28 του Νοέμβρη η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΕΔΗΝ, η Ομοσπονδία Οικοδόμων, τα συλλαλητήρια των συνταξιούχων στις 16 του Νοέμβρη πρέπει να γίνουν ακόμα ένα βήμα, στην κατεύθυνση όξυνσης της αντιπαράθεσης και κλιμάκωσης των αγώνων που κάνουν οι εργαζόμενοι για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους και τις κατακτήσεις τους. Το ΠΑΜΕ στηρίζει αυτούς τους αγώνες και παράλληλα καλεί στην πραγματοποίηση συλλαλητηρίων σε όλες τις πόλεις της χώρας.

Καλεί επίσης τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις για συμμετοχή στον παλλαϊκό γιορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενώ στις 29 του Νοέμβρηδιοργανώνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ, δηλώνοντας την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό και καταδικάζοντας την πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ, στα πλαίσια δράσης που έχει κηρύξει και η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ).

Οι αγώνες που οι εργαζόμενοι ανέπτυξαν όλο το προηγούμενο διάστημα, η μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας στις 10 του Οκτώβρη, το παλλαϊκό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 21 του Οκτώβρη και η πολύμορφη και αποφασιστική δράση του έχουν φέρει την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση. Ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και κοινωνικά στρώματα αμφισβητούν την πολιτική της. Η αμφισβήτηση αυτή, όπως φάνηκε και από τη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ για τα εργασιακά, φτάνει και μέσα στις οργανωμένες του συνδικαλιστικές δυνάμεις. Το κατά παραγγελία γκάλοπ του υπουργείου Εργασίας για την απασχόληση και την ανεργία, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, ανέδειξε ότι η μεγάλη πλειοψηφία απορρίπτει τα αντεργατικά μέτρα. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση, κατανοώντας τη δεινή θέση που βρίσκεται, αλλά και το τι πραγματικά διακυβεύεται με τη σύγκρουση γύρω από τα εργασιακά.

Το γεγονός ότι μέχρι τώρα η κυβέρνηση δεν έφερε το νομοσχέδιο για ψήφιση στη Βουλή, παρά τις επανειλημμένες διακηρύξεις της, αποδεικνύει όχι μόνο ότι οι αγώνες που έγιναν δυσκόλεψαν το έργο της, αλλά και πως η αντίσταση, η κλιμάκωση της πάλης είναι ο δρόμος που μπορεί να φράξει την αντεργατική επέλαση.

Σε αντίθετη κατεύθυνση - όπως υπογραμμίζουν στελέχη του ΠΑΜΕ - κινήθηκε μέχρι τώρα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που με μανούβρες και ελιγμούς επιχειρεί να περιορίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, να διευκολύνει την κυβέρνηση στο έργο της. Ο «κοινωνικός διάλογος», τα παζαρέματα του παρασκηνίου, αλλά και η επιλεκτική προβολή ορισμένων «αιτημάτων» απονευρώνουν τον αγώνα και ανοίγουν την κερκόπορτα του συμβιβασμού. Πολύ περισσότερο όταν κάποια «αιτήματα», όπως φάνηκε και στην τελευταία Ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, μπαίνουν σε συμψηφισμούς με τα αντεργατικά σχέδια και ιδιαίτερα με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που αποτελεί κεντρική επιδίωξη του κεφαλαίου.

Γι' αυτό η προσήλωση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων στην απαίτηση για απόρριψη όλων των μέτρων, «ένα-ένα χωριστά και όλα μαζί», η συνολική ρήξη με την πολιτική της κυβέρνησης μπορούν και να συσπειρώσουν και να ενεργοποιήσουν τους εργαζόμενους. Σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, σ' αυτή βρίσκεται και η ελπιδοφόρα προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οταν κριτήριο πολιτικής ανόδου στην πρωτεύουσα του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, είναι η αντοχή στο κέρατο και τη διεθνή ξεφτίλα της συζυγικής κλίνης, μαζί με τον εβραϊκό ζηλωτισμό, ώστε να χαμογελά η Χίλαρι, τότε σύμπασα η οικουμένη αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και η δημοκρατικότητά του εξαντλείται στο γεγονός ότι το στέμμα το αντικατέστησε ένα απλό σκούρο κοστούμι και μια λαμπερή γραβάτα.

Τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά τραστ, τα αντιπροσωπευτικά των Αμερικανών μονομάχων, βρέθηκαν σε κενό πολιτικού αέρος και σε διάρκεια συμφερόντων. Η εξαργύρωση «επαφών», «καλών οικογενειακών σχέσεων», «χρήσιμων επισκέψεων», «επενδύσεων», τίθεται υπό αίρεση με αποτέλεσμα το της Φλόριδας Παλμ Μπιτς ν' ακούει κατάρες περισσότερες κι από τη Σοφοκλέους.

Σύντροφοι, προς τι η έκπληξη, αφού χιλιάδες χρόνια τώρα για να ξεχνούν την πείνα τους οι λαοί, οι ισχυροί τους στέλνουν σε μεγαλόπρεπες αρένες.

Στη γενέτειρά του, το Νάσβιλ, η επίσημη αρχή υιοθεσιών βρήκε λέει έναν αποτελεσματικό τρόπο να... ξεφορτώνεται τα παιδιά των 5 και 6 ετών, συνήθως παιδιά τοξικομανών ή φυλακισμένων, που λόγω ηλικίας δε θέλει κανείς να υιοθετήσει. Κάθε 15 μέρες, Σάββατο, στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της πόλης, στήνει μια πασαρέλα. Καλοντύνει τα παιδιά. Τα μακιγιάρουν ειδικά τα κορίτσια. Τα βάζουν και περπατάνε. Σαν μανεκέν. Από κάτω το πλήθος αλαλάζει και πλειοδοτεί. Διαλέγει «παιδί» και το ψωνίζει... Η μέθοδος, λένε, είναι αποτελεσματική! Απ' ό,τι διάβασα για τις εκλογές στην Αμερική, αυτή η είδηση μου φάνηκε η πιο φριχτή, η πιο αποκαλυπτική. Ο βασιλιάς είναι διπλός, γυμνός. Τι καλά που θα ήταν να είναι και νεκρός...