Θα 'ταν άδικο αν δεν αναγνωρίζαμε τις σοβαρές προσπάθειες της ηγεσίας του Κόμματός μας προς την κατεύθυνση αυτή μετά το 14ο Συνέδριο.

- Ψηφίστηκε πρόγραμμα που αποκαθιστούσε ως ένα βαθμό τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ.

- Αναγνώριζε την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου.

- Χάραξε την τακτική του Λαϊκού Μετώπου, ο χαρακτήρας και η επαναστατική πρακτική του οποίου συσπειρώνει και αφυπνίζει ταξικά τους εργαζόμενους.

- Εθιξε έστω και με καθυστέρηση 40 χρόνων (!) την ολέθρια αντεπαναστατική στροφή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

- Στα κείμενα της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο περιγράφονται, σωστά κατά τη γνώμη μου, τα γενικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια λαϊκά εξουσία. Προτάσεις που ξεφεύγουν από τη λογική των επιλογών της άρχουσας τάξης και των ψευτοαριστερών (φανερών και κρυφών) υποστηρικτών της. Καλά όλα αυτά, όμως δεν είναι αρκετά. Πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα. Θα σταθώ σε δύο ζητήματα που τα θεωρώ σπουδαιότερα:

Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα διαβρώνει ηγεσίες κομμάτων που μόνο κατ' όνομα λέγονται κομμουνιστικά, με αποτέλεσμα να σπέρνουν τη σύγχυση, την ηττοπάθεια και τον αποπροσανατολισμό στους λαούς. Τέτοια κόμματα αποτελούν χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της πλουτοκρατίας. Ενα τέτοιο κόμμα, όταν πήρε την κυβέρνηση στην Ιταλία, «ανάγκασε» τον πρόεδρο της FIAT Ανιέλι να δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Μια τέτοια Αριστερά έχει την ικανότητα να παίρνει μέτρα που δεν μπορούσε να πάρει η Δεξιά»!

«ΚΚ» που αρνούνται να καταδικάσουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και βομβαρδισμούς αμάχων.

«ΚΚ» που αλληθωρίζουν προς την ΕΕ, την οικονομία της αγοράς και την «παγκοσμιοποίηση».

Δεν είναι δυνατόν στις μέρες μας τα πραγματικά ΚΚ και οι συνεπείς κομμουνιστές να επωμίζονται ευθύνες που δεν έχουν, να φορτώνονται και να απολογούνται για την τακτική των λογής λογής αποστατών του κομμουνιστικού κινήματος.

Είναι επιτακτική ανάγκη να συγκροτηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο ένας κομμουνιστικός πόλος, μια πλατφόρμα, που θα συσπειρώνει κόμματα (έστω λίγα στην αρχή), ομάδες και προσωπικότητες με βάση την αποδοχή της επαναστατικής κληρονομιάς των Μαρξ-Λένιν-Στάλιν.

Η νέα αυτή Κομμουνιστική Διεθνής θα πρέπει να προχωρήσει:

- Στη σύνταξη ενός καινούριου Μανιφέστου ιδεολογικών αρχών και πολιτικής πρακτικής.

- Στη μελέτη σύγχρονων προβλημάτων με μπούσουλα την κοσμοθεωρία και τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού.

- Στην έκδοση σε πολλές γλώσσες περιοδικού σε τακτά χρονικά διαστήματα.

- Στην καθιέρωση διεθνών συναντήσεων με δυνάμεις που αντιπαλεύουν τη φασιστική «νέα τάξη», με κυρίαρχο θέμα τη συγκρότηση ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Σήμερα αποδέκτες αυτής της πρότασης υπάρχουν. Πρέπει να προχωρήσουμε. Δε θα εξαντλούμε όλη τη διεθνή δραστηριότητα του Κόμματος σε συναντήσεις με τελείως ανομοιογενείς δυνάμεις, που δεν καταλήγουν πουθενά.

Να συνεχιστεί η μελέτη και ο διάλογος για τις αιτίες ανατροπής των σοσιαλιστικών χωρών

Αυτό βέβαια δεν είναι παρελθοντολογία. Για να χαράξουμε το δρόμο του μέλλοντος, πρέπει με κομμουνιστική συνέπεια να επανεξετάσουμε και γεγονότα του παρελθόντος που μας πλήγωσαν.

Μετά το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και με αιχμή του δόρατος τον αντισταλινισμό, έγιναν βίαιες επεμβάσεις από τον Χρουστσόφ για την ανατροπή πιστών στα κομμουνιστικά ιδανικά ηγετών αδελφών κομμάτων. Στην πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 ανατρέπεται η εκλεγμένη ηγεσία του Κόμματος και ο ΓΓ, Νίκος Ζαχαριάδης. Αντικαθίστανται από διορισμένους και συμπαθούντες τη χρουστσοφική κλίκα.

Ανάλογες πραξικοπηματικές επεμβάσεις γίνονται στα εσωτερικά και άλλων ΚΚ. Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπονομεύεται. Παίρνει το δρόμο του ρεφορμισμού και της αντεπανάστασης.

Η μπρεζνιεφική ηγεσία καλλιεργεί τη διαφθορά, το συμβιβασμό και τις υποχωρήσεις απέναντι στον ιμπεριαλισμό.

Δεν τολμά (ή δε θέλει) να ξεριζώσει το φαρμακερό κεντρί του αντισταλινισμού. Δεν αποκαθιστά τους συνεπείς μπολσεβίκους που απομακρύνθηκαν βίαια μετά το 20ό Συνέδριο.

Ο ηγέτης του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, που είχε εκτοπιστεί στη Σιβηρία από τον Χρουστσόφ, πεθαίνει στην εξορία επί Μπρέζνιεφ.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα δεν ήταν δύσκολο να αναρριχηθούν στα ανώτατα κλιμάκια του ΚΚΣΕ προδότες σαν τους Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν-Σεβαρντνάτζε κλπ. Ο Γκορμπατσόφ, τελευταίος ηγέτης του ΚΚΣΕ, σε σεμινάριο αμερικανικού πανεπιστημίου δηλώνει:

«Είχα βάλει στόχο της ζωής μου την εξολόθρευση του κομμουνισμού»!!! (βλ. «Ρ» 8.10.2000).

Αυτό ήταν το αποκορύφωμα και το τραγικό φινάλε μιας 35χρονης αντισταλινικής πορείας. Η καταστροφή της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος.

Θα τολμήσουμε επιτέλους να πούμε καθαρά, προς κάθε κατεύθυνση και ιδιαίτερα στους νέους συντρόφους, για το τεράστιο επαναστατικό έργο του Στάλιν;

Η ιστορία κρίνει τον καθένα ανάλογα με την προσφορά του. Ο Στάλιν παρέλαβε μια χώρα κατεστραμμένη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, με το λαό βουτηγμένο στα σκοτάδια της αγραμματοσύνης και της θρησκευτικής αποχαύνωσης. Πεθαίνοντας άφησε πίσω του μια υπερδύναμη σεβαστή από εχθρούς και φίλους, στήριγμα και ελπίδα κάθε κατατρεγμένου.

Οι μετέπειτα ηγέτες παρέλαβαν μια υπερδύναμη και τη μετέτρεψαν σε πεδίο κερδοσκοπίας για τους καπιταλιστές. Μια κατακερματισμένη χώρα με κύρια χαρακτηριστικά τη μαζική ανεργία και φτώχεια, την πορνεία, τις εθνικιστικές διαμάχες, τη μαζική μετανάστευση.

Σήμερα ακόμα και κάποιοι ορκισμένοι εχθροί του Στάλιν αναγνωρίζουν ότι: «Ο Στάλιν ήταν η μεγαλύτερη προσωπικότητα του αιώνα μας, η μεγαλύτερη πολιτική ιδιοφυία» (Αλεξάντρ Ζινόβιεφ, 1993).

Αυτός ο αδάμαστος ηγέτης είπε κάποτε προφητικά: «Μετά το θάνατό μου πολλά σκουπίδια θα ριχτούν πάνω στον τάφο μου. Ομως είμαι βέβαιος ότι θα τα σαρώσει ο δυνατός άνεμος της ιστορίας».

Σύντροφοι σύνεδροι,

Αυτός ο δυνατός άνεμος ας φυσήξει και μέσα στην αίθουσα του Συνεδρίου μας. Εστω και αν το πορτρέτο του μεγάλου αυτού επαναστάτη θα απουσιάζει από την αίθουσα του Συνεδρίου, η εικόνα του και η ανεκτίμητη προσφορά του είναι βαθιά και ανεξίτηλα χαραγμένη στις καρδιές και στη συνείδηση των κομμουνιστών όλου του κόσμου. Η δικαίωσή του θα 'ναι ένα χαστούκι σ' αυτούς που γύρισαν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΟΦΙΟΥ

Ηράκλειο Κρήτης

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ Επαναστατικού πολιτεύματος με έκτακτες εξουσίες για τη στερέωση του Σοσιαλισμού ή όποιας άλλης μορφής δημοκρατικού καθεστώτος των εργαζομένων, δε σημαίνει ότι η απολυταρχική άσκηση της εξουσίας θα είναι στο διηνεκές. Διότι αν συμβεί αυτό, τότε διά άλλης επανάστασης ο Λαός θα ανατρέψει το προηγούμενο καθεστώς. Αρα, σωστότερα και δη στις σημερινές πολιτικές συνθήκες θα πρέπει το Συνέδριο να αναφέρει ότι «Οι κατακτήσεις τις οποίες θα επιτύχει ο Λαϊκό κίνημα, με όποια μορφή κι αν επικρατήσει, θα θωρακιστούν με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ νόμους, που θα εξασφαλίζουν την ελεύθερη έκφραση των πολιτών και κυρίως θα εξασφαλίζει τη συνειδητή συμμετοχή των εργαζομένων στον προγραμματισμό, έλεγχο και παραγωγή των υλικών αγαθών και κυρίως τον έλεγχο των ενεργειών και πράξεων της Πολιτείας και των Διοικούντων αυτήν». Στις σημερινές συνθήκες η επιμονή στην ορολογία ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΣΑ Ο ΛΑΟΣ μας έχει περάσει, μόνο απωθητικά δρα. Στο Σοσιαλισμό πρέπει να υπάρχει και να φαίνεται ότι η Δικαιοσύνη - Ελευθερία θα είναι τα κύρια συστατικά στοιχεία της ΖΩΗΣ.

Μια λαϊκή παροιμία λέει: «άμα καείς στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι». ΔΕΝ είναι δυνατόν ούτε σήμερα, ούτε αύριο να πεις δεν κάνω Μέτωπο. Γιατί θα είσαι ο Μοναχικός καβαλάρης. Για να μπορέσει να επιβιώσει το εκ των ουκ άνευ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, θα πρέπει ο κύριος κορμός του, το ΚΚΕ να είναι γερό σαν ατσάλι, ευέλικτο και συσπειρωμένο, ώστε να δρα προωθητικά. Μόνο τότε θα είναι σε θέση να μπορέσει να αντέξει στα 11 μποφόρ που θα εξαπολύσουν εναντίον του οι κυρίαρχες οικονομικά δυνάμεις.

Ας είμαστε ειλικρινείς - οι Λαοί τους αδιαφόρησαν για την τύχη τους. ΓΙΑΤΙ; Διότι η λαϊκή συμμετοχή δεν υπήρχε από χρόνια, η δε συνειδητή παρουσία τους για τον έλεγχο της εξουσίας δεν υπήρξε και απ' ό,τι φαίνεται ο ΛΑΟΣ ήταν στη Γωνία. Εχω πάντως απορία, γιατί όταν οι πολίτες των χωρών αυτών βλέπουν τα κορίτσια, τις γυναίκες, τα παιδιά τους να εκπορνεύονται, όταν βλέπουν την ίδια την πατρίδα τους να υφίσταται κάθε είδους εθνική ταπείνωση, να μην αντιδρούν αλλά να υπομένουν το λιγότερο μοιρολατρικά; ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, τι έγιναν εκείνοι οι Σοβιετικοί Σταυραετοί που συνέτριψαν το Χιτλερικό τέρας;

Αρθρο 1: Χωρίς ιδεολογική και πολιτική μόρφωση των μελών και στελεχών του, το Λαϊκό κίνημα και ειδικά το ΚΚΕ δε θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο αφόρητο και εξαντλητικό πρέσινγκ του καπιταλισμού.

Αρθρο 2: Στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, το λαϊκό κίνημα ασκεί διοίκηση; Βεβαίως. Οπως στα εργατικά σωματεία, στους κοινωνικούς φορείς και κυρίως, όπου είναι πλειοψηφία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση Α' και Β' βαθμού. ΣΑΝ ΚΟΜΜΑ, ΣΑΝ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ στους τομείς αυτούς εφαρμόζουμε τα δύο αυτά άρθρα; ΣΑΦΩΣ ΟΧΙ. ΓΙΑΤΙ;

Με θλίβει το γεγονός ότι σε ορισμένα κείμενα διαβάζω «αυτός και η παρέα του». Υπάρχουν σήμερα τέτοιες παρέες;

Ο ασκών Δ/ση (δε θα έλεγα εξουσία), έχει το δικαίωμα να επικαλείται άρθρα - νόμους, προκειμένου να εφαρμόσει τη χαραχθείσα πολιτική επί ζητημάτων στρατηγικής, τακτικής κλπ.

Ο έχων διαφορετική θεώρηση σ' αυτά, έχει τις παρακάτω δυνατότητες. Πρώτον, να δεχτεί την άποψη της πλειοψηφίας. Δεύτερον, να εξακολουθεί να παλεύει μέσα στα όργανα για την άποψή του. Τρίτον, εφόσον είναι θέμα αρχών του, αποχωρεί τίμια και αντρίκεια, εξηγώντας τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς.

Ο ασκών τώρα τη Διοίκηση (εξουσία;) και θεματοφύλακας των άρθρων και νόμων, έχει το δικαίωμα μεν να ζητήσει την εφαρμογή αυτών, αλλά σαν σοφός αρχηγός, εξετάζει με περίσκεψη κάθε ποινή που θα επιβάλει (διαγραφή), για να μην αποδειχθεί εκ των υστέρων λάθος η διαγραφή. Τέλος, είναι πολλά τα σημεία που θα πρέπει να λάβει υπόψη του για το καλό και της Δ/σης και του οργανισμού (κόμμα). Βασική όμως προϋπόθεση είναι η παρακάτω: Να εφαρμόζει την ίδια αρχή είτε είναι πεζός είτε είναι καβάλα στο άλογο, είτε είναι κριτής ή κρινόμενος, διότι, τότε και μόνο τότε, νομιμοποιείται να επικαλείται τις αρχές του, πράγμα, που τον καθιερώνει στη συνείδηση των πολιτών. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σε ζητήματα αρχών δεν υπάρχει.

ΚΟΒ Τοπ. Αυτοδιοίκησης Αιγάλεω