ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΝΗΣ 2012

Ο λαός θα σωθεί με τα ίδια του τα χέρια

-- Κ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ («Στο Κόκκινο»): Κυρία Παπαρήγα, η επίσημη ανεργία αγγίζει το 22% και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης επεκτείνονται, το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει, τα λουκέτα στα μαγαζιά πολλαπλασιάζονται. Αυτή η τραγική κατάσταση διαμορφώθηκε παρά τη σθεναρή αντιπολίτευση και των βουλευτών του ΚΚΕ και των δυναμικών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ. Ωστόσο, αυτό το τοπίο δε σας φέρνει πιο κοντά με άλλες αριστερές δυνάμεις και συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί πολίτες αναρωτιούνται τι απομένει λοιπόν; Να διαμορφωθούν συνθήκες κυβερνητικής αυτοδυναμίας για το Κομμουνιστικό Κόμμα προκειμένου ο τόπος να ανακάμψει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων;

-- Εμείς σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε ότι οι αγώνες που έγιναν αυτά τα χρόνια ήταν μονοπώλιο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Οτι παίξαμε ουσιαστικό ρόλο, προωθητικό και μάλιστα και στην ανάδειξη του χαρακτήρα της κρίσης, των αιτημάτων, στις μορφές πάλης ναι! Και, κυρίως, η μεγάλη μας συμβολή είναι ότι θεωρούμε - και αυτή θα είναι και τα επόμενα χρόνια - πως το κύριο μέτωπο πάλης είναι ο τόπος δουλειάς, ο κλάδος. Πολλές μορφές πάλης μπορεί να υπάρχουν.

Το κίνημα, το είπαμε και προηγούμενα το λέμε σε επίσημα ντοκουμέντα, ήταν αναντίστοιχο με την επίθεση που δέχθηκε. Στην Ελλάδα έγιναν 30 απεργίες, δεν έχουν γίνει σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης. Το κίνημα που χρειάζεται σήμερα: Ολοι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι γραμμένοι στα σωματεία, να παίρνουν μέρος στις αποφάσεις και στις δράσεις. Εχουμε φαινόμενα κρίσης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ολα τα τριτοβάθμια όργανα και δευτεροβάθμια είναι στα χέρια - τι να πω τώρα; - εργοδοτικών συνδικαλιστών, σάπιων συνδικαλιστών που φοβούνται ή συνδικαλιστών που ενδιαφέρονται για τη θεσούλα τους και τα προνόμια τα συνδικαλιστικά, εργατική αριστοκρατία.

Τα μυαλά μας δεν πήραν αέρα. Δεν νομίζουμε ότι η μεγάλη αλλαγή και η ανατροπή στην Ελλάδα θα έρθει με πέντε απεργίες και με δέκα διαδηλώσεις. Αυτό είναι αυταπάτη. Εδώ έγινε ένας ολόκληρος Γαλλικός Μάης και μετά εξελέγη ο Πομπιντού. Και έχουμε απαίτηση τώρα από ένα κίνημα με αυτή την κατάσταση, με όλα τα κόμματα στον ευρωμονόδρομο, με όλα τα κόμματα που βλέπουν επίκεντρο δράσης το κοινοβούλιο - όλα τα «μεγάλα» γεγονότα που προβλήθηκαν ήταν στο κοινοβούλιο. Και με μόνο το ΚΚΕ να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, είχαμε απαίτηση δηλαδή όλα να 'ρθουν πάνω - κάτω;

Ο λαός θα σωθεί με τα ίδια του τα χέρια. Δε θα τον σώσει καμιά κυβέρνηση. Και όταν εμείς λέμε λαϊκή εξουσία δε λέμε εξουσία του ΚΚΕ. Ακριβώς, λοιπόν, όταν ο λαός, παρά τους αγώνες του, δεν είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων, δεν μπορεί το ΚΚΕ να μπει σε μια κυβέρνηση η οποία όχι μόνο δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα του λαού, αλλά ακόμη κι αν κάνει ένα θετικό έργο για κάποιο διάστημα θα θελήσει να υποκαταστήσει το λαό και να τον βάλει στο περιθώριο. Τα ζήσαμε και με το ΠΑΣΟΚ. Τα πρώτα χρόνια πήρε ορισμένα θετικά μέτρα και από εκεί άρχισε και το κίνημα να πηγαίνει πίσω. Ενα κίνημα που είχε δυναμώσει.

Δε ζητάμε καμιά αυτοδυναμία. Εμείς ζητάμε ο λαός να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης μέσα στο κίνημα και στην κοινωνία. Αν δε γίνει αυτό, κοινοβούλιο, έστω, ας πούμε, καλύτερου συσχετισμού, δεν πρόκειται να προκύψει.

Ρόλος μας είναι να πρωταγωνιστήσουμε στη νίκη του λαού

-- Ν. ΤΣΙΜΠΙΔΑΣ (ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΝΕΤ): Ο ιστορικός ρόλος του ΚΚΕ είναι μια εσαεί αριστερή αντιπολίτευση της συνέπειας ή υπάρχει κάποια προοπτική εξουσίας και τι κάνει το ΚΚΕ για να την πραγματώσει;

-- Κοίταξε, Κομμουνιστικό Κόμμα που δεν έχει συνέπεια, αργά ή γρήγορα, δε θα έχει καμία αξία για το λαό, αλλά τη συνέπεια μπορείς να τη δείχνεις και όταν είσαι αντιπολίτευση και όταν είσαι και στην εξουσία. Η συνέπεια πρέπει να είναι μόνιμο χαρακτηριστικό.

Δεν μπορώ να καταλάβω την ερώτηση. Ετσι μπορεί να παρεξηγηθεί η ερώτησή σου: Κάνετε κι εσείς κανέναν ιστορικό συμβιβασμό να μπείτε στην κυβέρνηση. Ο λαός θα νικήσει. Η ανθρωπότητα έχει γενικά προοδευτική πορεία, παρά τα ζιγκ - ζαγκ. Εμείς θα πρωταγωνιστήσουμε στη νίκη του λαού. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Συνεπείς πρέπει να είμαστε κι όταν έχουμε 5% και όταν έχουμε 15% κι όταν έχεις, ας πούμε, και 40%. Η συνέπεια πρέπει να είναι πάντα ένα μόνιμο χαρακτηριστικό.

Ετσι που μου λες είναι «κοίταξε να δεις με τη συνέπειά σας δε βγάζετε τίποτα, γίνετε και λίγο ασυνεπείς». Αν τώρα λέγαμε να μπούμε στην κυβέρνηση θα ανακαλύπτανε απότομα ότι το ΚΚΕ είναι το καλύτερο της Ευρώπης, το ανοιχτό μυαλό, θα μας βρίσκαν όμορφους, ό,τι θέλεις θα μας βρίσκανε. Και για να τελειώσω, εμείς δε θέλουμε απλώς να είμαστε συνεπείς, θέλουμε να είμαστε και ικανοί, γιατί μπορεί να είσαι συνεπής και να μην έχεις την αντίστοιχη ικανότητα. Εμείς δε θέλουμε απλώς να είμαστε τα καλά παιδιά, οι συνεπείς για το κίνημα. Θέλουμε και ικανότητα και δεν είναι εύκολος ο ρόλος της αντιπολίτευσης.

Ηταν εύκολο όταν μόνοι μας καταψηφίζαμε το Μάαστριχτ στη Βουλή και μέσα στον κόσμο δε μας καταλάβαιναν; Τώρα μας καταλαβαίνουν μερικοί με την ΕΕ. Ηταν ωραία το '90, όταν ο σοσιαλισμός ανατρεπόταν και όλοι «βουρ» και ρίχναν λάσπη κι εμείς μόνοι μας λέγαμε όχι θα ψάξουμε να βρούμε τι έφταιξε; Είναι εύκολο να οργανώνεις την ταξική πάλη κόντρα σε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις;

Η αγωνία που έχουμε είναι να μπορούμε να παίζουμε σωστά το ρόλο μας και κριτήριο για εμάς είναι εάν εμπνέουμε εμπιστοσύνη και ελπίδα στο λαό να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δύναμή του και όχι απλώς να έχει εμπιστοσύνη σε μας, σαν μεσσίες. Δεν είμαστε μεσσίες. Και δυστυχώς αρκετά κόμματα και κομμουνιστικά στάθηκαν εκεί, ότι ένα κόμμα πρέπει να προσφέρει ντε και καλά, σε κάθε περίπτωση, κυβερνητική θέση. Πού είναι αυτά τα κόμματα τώρα;

Αρα το εκλογικό ποσοστό το θέλουμε να είναι ισχυρό, το δικαιούμαστε, αλλά ταυτόχρονα μας ενδιαφέρει να μη βλάψουμε το λαό με αντάλλαγμα κυβερνητικές θεσούλες. Με την ευκαιρία, μερικοί βιάζονται, πριν γίνουν κυβέρνηση μοιράζουν θεσούλες. Είναι κάτι το φοβερό. Τι να πω; Οχι, είναι εξαγορά. Εξαγορά. Και μη θυμώνεις όταν σου κάνουν αυτό που κάνεις κι εσύ. Ο νοών νοείτω.

Για μας προέχει το πολιτικό κόστος σε βάρος του λαού

-- Μ. ΠΟΛΛΑΛΗ (Real): Κυρία Παπαρήγα, το Κομμουνιστικό Κόμμα έμεινε και μένει σταθερό στις απόψεις του και ορισμένοι το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για το εκλογικό κόστος που επωμισθήκατε. Ιστορικά δεν έχει ξαναγίνει να έρθει το ΚΚ, από τα κόμματα της αριστεράς, δεύτερο κόμμα όπως έγινε τώρα, που ήρθατε μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς θα επιμείνετε στις ίδιες απόψεις; Και αν ναι, πιστεύετε ότι θα σας κοστίσει ακόμη περισσότερο στο επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα και κατ' επέκταση ίσως αναζητήσετε και ευθύνες εντός του ίδιου του Κόμματος;

-- Εχεις, έναν τρόπο σκέψης περίεργο, αλλά θα σου απαντήσω. Τι προέχει; Το πολιτικό και κοινωνικό κόστος για το λαό ή το εκλογικό κόστος ενός κόμματος; Για μας προέχει το πολιτικό κόστος σε βάρος του λαού. Και δεν είναι δεύτερης σημασίας ζήτημα. Διότι αν π.χ. το ΚΚΕ μπει σε μια κυβέρνηση το πολιτικό κόστος για το λαό θα είναι τεράστιο και θα είναι και από αυτά τα λάθη που δε διορθώνεται εύκολα. Οχι ότι δεν κάνουμε λάθη, όμως υπάρχουν λάθη που μπορείς να τα διορθώσεις και υπάρχουν και λάθη τα οποία μετά σε κυνηγάνε πολλά χρόνια. Εμάς μας ενδιαφέρει να μην έχει πολιτικό κόστος ο λαός.

Δεύτερο. Δε ξέρω αυτό το ιστορικό που ανέφερες είναι αν κατάλαβα ότι απ' το '68 και μετά εκλογικά είμαστε εμείς πάνω. Ομως, γι' αυτό σου λέω για τον τρόπο σκέψης. Διαβάστε τα κείμενά μας, να δείτε τι λέμε.

Κατ' αρχήν, πώς φερόμαστε εμείς σ' αυτό το κομμάτι που το λέμε επιστημονικά οπορτουνισμό στο εργατικό κίνημα; Του φερθήκαμε ποτέ αφ' υψηλού; Είπαμε ποτέ «νενικήκαμεν»; Για δείτε διαφορά, που μας κουνάνε το δάχτυλο, «να δείτε μετά τις εκλογές». Ισα - ίσα, σε όλα μας τα ντοκουμέντα λέγαμε ότι ο οπορτουνισμός είναι επικίνδυνος, ανεξαρτήτως εκλογικής δύναμης. Και υπάρχουν και φάσεις κι όταν το κίνημα οπισθοχωρεί, ο ριζοσπαστισμός υποχωρεί, τότε ο οπορτουνισμός μεγαλώνει. Δεν είχαμε καμιά αυταπάτη ότι τον νικήσαμε. Και ο οπορτουνισμός, είναι ένα ρεύμα που πολλές φορές είναι και πολύ πιο ισχυρό από την εκλογική του δύναμη. Μάλλον το μεγάλωμά του τώρα είναι που θα αποδείξει αρκετά πράγματα. Οταν είναι αδύναμος κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά. Δεν είχαμε εμείς τέτοια άποψη, ούτε είχαμε έναν συναγωνισμό, και ποτέ δεν υποτιμούμε αυτόν τον κίνδυνο.

Δε μου λες, όλα τα κινήματα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης πώς αδρανοποιήθηκαν και έχασαν; Ποτέ δεν πρόκειται να υποτιμήσουμε αυτό το ρεύμα και όταν είναι εκλογικά μηδέν θα ξαναφουντώσει σε άλλες φάσεις. Αρα λοιπόν δεν είμαστε αδιάβαστοι πάνω σε αυτό το θέμα, ούτε και αιφνιδιαζόμαστε καθόλου.

Ομως, εδώ, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Μπορούμε να μιλάμε τώρα για οπορτουνισμό; 'Η για μετεξέλιξη σε σοσιαλδημοκρατία; Τώρα είχαμε και ένα ρεύμα ανάμειξης, της σοσιαλδημοκρατίας με αυτό που λέμε το κομμάτι του οπορτουνισμού. Θέλει βαθύτερη μελέτη και να περιμένει κανείς τις εξελίξεις, αλλά μάλλον μιλάμε για κάποιο άλλο τώρα φαινόμενο.

Κι αυτό το φαινόμενο δεν ξέρω αν έχει προκύψει σε άλλη χώρα. Αυτό δεν το θυμάμαι, αν θυμάται κανείς εδώ απ' το ΠΓ αλλά δε μου φαίνεται. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, απ' όσο ξέρω, στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης η σοσιαλδημοκρατία να ενταχθεί στον οπορτουνισμό. Εχει γίνει; Πού;

Μπράβο, έχεις δίκιο. Ναι, στην Ιταλία με τη διάλυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Κράξι. Δηλαδή, η σοσιαλδημοκρατία εξαφανίστηκε και στη θέση πήγε το ιστορικό ΚΚ Ιταλίας. Και εδώ στην Ελλάδα γίνεται αυτό. Εχεις δίκιο Χρήστο, έτσι είναι. Αρα αυτό δεν είναι εύκολο ρεύμα να το αντιμετωπίσεις - τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση.

Η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι για τη δευτέρα παρουσία

-- Γ. ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ (ΠΡΙΝ): Κυρία Παπαρήγα, μέτρα που θα ανακούφιζαν άμεσα τους εργαζόμενους, όπως η στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και διαγραφή του, κατά το ΚΚΕ μετατοπίζονται χρονικά για το στάδιο της λαϊκής εξουσίας, αν έχω καταλάβει σωστά. Σήμερα όμως για ποιο κεντρικό αίτημα πρέπει να παλέψουν οι εργαζόμενοι αν όχι γι' αυτά;

-- Εμείς περιγράφουμε τη λαϊκή εξουσία. Δεν μπορείς να μην την περιγράψεις παίρνοντας υπόψη και ορισμένα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα. Οταν περιγράφεις τη λαϊκή εξουσία για να παλέψει ο λαός να γίνει όσο πιο γρήγορα, δεν μπορεί να μη βάλεις τη διαγραφή του χρέους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εμείς λέμε, πληρώστε τις δόσεις και αφήστε τα ταμεία κενά και μην πληρώσετε συντάξεις. Εμείς λέμε ακριβώς ότι πρέπει ο λαός να παλέψει, να διεκδικήσει να μη γίνει στάση πληρωμών σε μισθούς, σε συντάξεις, σε φάρμακα, σε υγεία, σε πρόνοια, όλα αυτά τα επείγοντα. Και να πάνε να κόψουν το λαιμό τους για τις δόσεις. Αν χρησιμοποιούμε τη διαγραφή του χρέους, είναι γιατί επεξεργάζεσαι την πρότασή σου, η οποία δεν είναι για τη δευτέρα παρουσία και να κάνουμε αφαίρεση όλων των προβλημάτων. Είναι μια πρόταση που λες να παλέψει σήμερα ο λαός και ενσωματώνεις μια σειρά ζητήματα και της επικαιρότητας.

Εξάλλου, γι' αυτό λέμε να φέρουμε και στη βουλή για να φωτιστεί καλύτερα το θέμα μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. Δεν το παραπέμπουμε στη λαϊκή εξουσία. Αλλωστε, όταν καταψηφίσαμε τη δανειακή σύμβαση, τι σημαίνει; Δε δεχόμαστε τη ρύθμιση αυτή που κάνανε. Είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Ετσι είναι. Φαινομενικές είναι αντιφάσεις».