Οτι «η ΠΑΣΚΕ δεν είναι παράταξη ενός κόμματος, είναι η συνδικαλιστική έκφραση της ευρύτερης σοσιαλιστικής και δημοκρατικής αριστεράς», φέρεται (σύμφωνα με χτεσινά δημοσιεύματα) να δήλωσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος. Την ίδια στιγμή πυκνώνουν τα σενάρια περί «ρήξης» συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ με το συγκεκριμένο κόμμα και πρωτοβουλιών που δεν αποκλείεται να σχετίζονται ή ακόμα και να συμβάλλουν στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Αλλωστε, εδώ και καιρό το βάθεμα της κρίσης και οι δυσκολίες διαχείρισής της γεννούν εξελίξεις (διαφοροποιήσεις, διαφωνίες, ανταγωνισμούς κ.τ.λ.) και στο εσωτερικό των αστικών πολιτικών κομμάτων, κατά συνέπεια και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων κ.τ.λ. Βέβαια, από τη διαφοροποίηση μέχρι την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και αναγκών παραμένει τεράστια η απόσταση, αν η πρώτη κινείται στο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, αν, σε τελική ανάλυση, παραμένει αναμφισβήτητη η προστασία των συμφερόντων των μονοπωλίων. Αν, δηλαδή, όλες οι «διαφοροποιήσεις» που εκφράζονται δεν είναι παρά μια προσπάθεια «να βάλει ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς», όπως θα 'λεγε και ο λαός μας.

Ενα είναι το σίγουρο: Οτι η μεγαλοεργοδοσία και οι μηχανισμοί της θα εντείνουν την επιχείρηση παραπλάνησης και χειραγώγησης των εργαζομένων ώστε να μην αντιδράσουν στη σαρωτική επίθεση που δέχεται η ζωή τους. Οι «παγίδες» και οι «τρικλοποδιές» για την εξουδετέρωση των αγωνιστικών διαθέσεων και κινητοποιήσεων των εργαζομένων, τα εμπόδια για την ταξική συσπείρωση και οργάνωσή τους, θα πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς. Μέσα σ' αυτά τα δεδομένα, κριτήριο για την εργατική τάξη πρέπει να είναι αν η κάθε (πολιτική και συνδικαλιστική) δύναμη στέκεται υπέρ ή κατά της υπεράσπισης των συμφερόντων των μονοπωλίων. Γιατί δε γίνεται να υπερασπίζεσαι και τα μονοπώλια, την «ανταγωνιστικότητα», την «επιχειρηματικότητα», την «ανάπτυξη» (με όρους διαρκούς συμπίεσης της τιμής της εργατικής δύναμης και κατεδάφισης των λαϊκών κατακτήσεων) και τους εργαζόμενους.

Αλλωστε, ότι τέτοιου είδους «διαφοροποιήσεις» δε λειτουργούν πάντα προς το συμφέρον των εργαζομένων το μαρτυρά ήδη και η πείρα από διάφορους κλάδους. Για παράδειγμα, ο Γ. Παναγόπουλος, που προσπαθεί να εμφανιστεί ότι είναι αντίθετος στην πολιτική γραμμή του ΠΑΣΟΚ, στις πρόσφατες αρχαιρεσίες της ΟΤΟΕ ήταν υποψήφιος με μια νέα παράταξη, τη «Διαφάνεια». Η οποία, στο τελευταίο ΔΣ του Συλλόγου υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας, μαζί με τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποφάσισαν να υπογράψουν με την εργοδοσία ΣΣΕ με μειώσεις μισθών από 4% έως 11%.

Κοινό επιχείρημα με το οποίο δικαιολόγησαν τη συμφωνία τους στη μείωση των μισθών ήταν ότι «έτσι διασφαλίζεται η σύμβαση και οι θέσεις εργασίας». Δηλαδή, το επιχείρημα του «σύμβαση να 'ναι κι ό,τι να 'ναι», που προσαρμόζει το περιεχόμενο της ΣΣΕ στις ανάγκες προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου, τσακίζει κατακτήσεις και αφήνει τους εργαζόμενους με την αυταπάτη ότι σώζουν θεσμούς που βέβαια με αυτή την υποχωρητική τακτική... αχρηστεύονται.

Επίσης, σημείο συνάντησης των δυνάμεων αυτών ήταν ότι σχεδόν (όπως έγραφε και το προχτεσινό ρεπορτάζ του «Ρ») «εδώ κι ένα χρόνο βρίσκονταν σε συνεχείς διαβουλεύσεις με τη διοίκηση της Εθνικής για τη μείωση των μισθών. Αρνήθηκαν επανειλημμένα την πρόταση των ταξικών δυνάμεων, της "Ενιαίας", να γίνει Γενική Συνέλευση για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αγνόησαν το ψήφισμα που έφεραν οι ταξικές δυνάμεις και υπερψήφισαν οι εργαζόμενοι στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση (την οποία ήταν αναγκασμένοι να συγκαλέσουν) ότι δε δέχονται καμία μείωση στους μισθούς. Κορόιδεψαν τους εργαζόμενους όταν πριν τις εκλογές του Συλλόγου είχαν κυκλοφορήσει αφίσα στην οποία έγραφαν "Ο Σύλλογος απορρίπτει την πρόταση της διοίκησης για μείωση των μισθών"». Αρα, οι όποιες «διαφοροποιήσεις» τους εξουδετερώνονται μπροστά στην εξυπηρέτηση της εργοδοσίας.