ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα

Το βασικό κριτήριο για να αποτιμήσει κανείς τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος είναι το πώς απαντούν και διατάσσονται σε σχέση με τη βασική αντίθεση της σημερινής κοινωνίας όχι μόνο στα πλαίσια της χώρας μας, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα. Η βασική αντίθεση που προσδιορίζει αντικειμενικά τη σημερινή ταξική πάλη και τις εμπλεκόμενες σ' αυτή δυνάμεις είναι η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας. Είναι η αντίθεση ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, με ό,τι αυτό σημαίνει σε επιθετικότητα και όξυνση των αντιθέσεών του τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα, και ανάμεσα στην εργατική τάξη και στα υπόλοιπα εργαζόμενα στρώματα. Το να μηρυκάζει κάποιος περί ενότητας της εργατικής τάξης, περί ενότητας της Αριστεράς, περί παρωχημένης θέσης του ΚΚΕ σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση - κάποιος μάλιστα σύντροφος επιλέγει και είδος κόλασης στη βάση του δήθεν ρεαλισμού- χωρίς να διευκρινίζει σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι θέσεις μας, το δυναμικό μας, η δράση μας, τότε αυτό που αποδεικνύει είναι το πόσο καλή δουλιά έχει κάνει ο ταξικός αντίπαλος. Γιατί τελικά ο οπορτουνισμός δεν έχει μόνο το πρόσωπο της μεταρρύθμισης - διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν είναι μόνο το γνωστό του Μπερνστάιν «η κίνηση είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτε», αλλά εν κατακλείδι έχει και το πρόσωπο της συναίνεσης στις εκφάνσεις του εποικοδομήματός του, συνειδητής ή ασυνείδητης από πολιτική άποψη δεν έχει καμιά σημασία, το πρόσωπο της ηττοπάθειας και της υποταγής που εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών για τη διατήρηση της σωστής γραμμής στο Κόμμα οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης ή στο κλείσιμο στο σπίτι, άρα πάλι κέρδος για τους αστούς. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις στηριγμένες στο μαρξισμό - λενινισμό - την επιστημονική θεωρία ανατροπής του καπιταλισμού είτε με ολοκληρώσεις είτε άνευ - στηριγμένες στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας ρίχνουν το μέγιστο βάρος στη συγκέντρωση των λαϊκών δυνάμεων μέσα από τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ για την αντίσταση στη σημερινή ολομέτωπη επίθεση των κεφαλαιοκρατών στο παρόν, για την αντεπίθεση τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό στο μέλλον. Αυτή είναι η ταξική απάντηση που οφείλει να δώσει ένα κομμουνιστικό κόμμα που έχει λόγο ύπαρξης σε αναφορά με το μέλλον του ανθρώπου, με την κατάργηση της βαρβαρότητας. Ο ρεαλισμός της αναγνώρισης των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων τύπου ΕΕ, αν ευοδωθούν ως το τέλος - με δεδομένα τα πλαίσια δράσης όπως προδιαγράφονται από τους καπιταλιστές σε οικονομικό πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο μέσα από τις διάφορες συμφωνίες κορυφής, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενσωμάτωση στο σύστημα και στην υποταγή σε αυτό. Η φιλοσοφικά, οικονομικά και πολιτικά τεκμηριωμένη άποψη του Κόμματος για την αποδέσμευση από την ΕΕ, για πανευρωπαϊκή πάλη και δράση, με στόχο να γκρεμιστεί αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα που χτίζεται, απαντά στο τι να κάνουμε με βάση τους τακτικούς και στρατηγικούς μας στόχους, στο πώς θα λύσουμε το πρόβλημα ως «Γύφτοι - γκρεμιστές», για να θυμηθώ τον Παλαμά και όχι το πώς θα γίνουμε μέρος του προβλήματος. Αν μεθοδολογικά και σε συνάρτηση με τη θεωρία μας δεν έχουμε ξεκάθαρο το τι ταξικά θέλουμε ως κόμμα της εργατικής τάξης με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τότε ο ρόλος του Κόμματος θα παλινδρομεί στους ρόλους της συνδιαχείρισης, της πολιτικής τσόντας, της πολιτικής προδοσίας ή και της στυμμένης λεμονόκουπας κάτω από συγκεκριμένες συγκυρίες. Είναι δεδομένο επομένως για μας, αλλά και την ιστορία του Κόμματος ότι συγκέντρωση δυνάμεων χωρίς την πολιτική συμμαχιών δεν μπορείς να κάνεις κι αυτό ακουμπά και στις αντικειμενικές και στις υποκειμενικές συνθήκες. Κύριο όμως είναι η πολιτική συμμαχιών να μην αποτελεί ένα σεχταριστικό κατασκεύασμα κορυφών ή επιθυμιών από τη μια, αλλά και από την άλλη να μην αποτελεί το άλλοθι ιδεολογικών και πολιτικών εκπτώσεων που θα οδηγούν στην ενσωμάτωση. Εδώ είναι το ζήτημα που σωστά σημειώνουν οι Θέσεις για ένα πλαίσιο αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών στόχων, που μπορεί να μη βάζουν ως προϋπόθεση το σοσιαλισμό, ωστόσο θα αποτελούν και ασφαλιστική δικλείδα, αλλά και δε θα κλείνουν το δρόμο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Οι Θέσεις, πατώντας στο παρόν, στοχεύουν και αφορούν το ιστορικό ζητούμενο και από αυτή την άποψη αποτελούν και απείκασμα ορισμένων πλευρών του Προγράμματος του Κόμματος, άσχετα αν κάποιοι οπαδοί εικόνων δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Αν οι Θέσεις αποκόβονταν από το στρατηγικό μας στόχο, τότε θα καταλήγαμε ή σε ουτοπία ή σε πολιτικό χαρακίρι. Η δράκα των τέως συντρόφων μας, με βάση τα όσα ιδεολογικά ζητήματα βάζει, δείχνει να περίμενε συνταγές άμεσες του σήμερα που διά μαγείας θα έλυναν χρονίζοντα προβλήματα του κινήματος, που η ταξική τους πλευρά ακουμπά στην ανατροπή του συστήματος. Φαίνεται να τρομάζουν μπροστά στο ιστορικό γίγνεσθαι, που διαλεκτικά ιδωμένο έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, απογοητεύσεις, ήττες, προδοσίες, εξαγορές και συγχωνεύσεις συνειδήσεων, αλλά και επιθέσεις και νίκες και συσπειρώσεις και μέτωπα και τελική επίθεση. Η συγκέντρωση όμως των δυνάμεων στη διαλεκτική πορεία συγκρότησης του ΑΑΔΜ απαιτεί ξεκάθαρες κουβέντες, όχι για να δώσουμε συνταγές για τις κουζίνες του μέλλοντος, αλλά για να σκιαγραφήσουμε τη ρότα που θα μας πάει στον τελικό στόχο. Η λογική των σταδίων, που σε παλιότερες θέσεις μελετούσαμε, είχε την αντικειμενική της έδραση. Είτε ήταν η δημοκρατία του λαού είτε η αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, είχαν το νόημά τους σε μια εποχή ύπαρξης ενός ισχυρού σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ενός ανθηρού κινήματος των Αδεσμεύτων και γενικά ενός παγκόσμιου λαϊκού κινήματος με δράση διαρκή και επιτυχή. Αποτέλεσμα μια κυβέρνηση με αντιιμπεριαλιστικούς στόχους να μπορούσε από τη στιγμή που έπαιρνε και τα κατάλληλα μέτρα η ίδια και δεν έτρεφε αυταπάτες για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης - περίπτωση Χιλής - να αντέξει ή να έχει πιθανότητες σοβαρές να αντέξει στις επιθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου. Στα Ντοκουμέντα του Κόμματος πρέπει να φαίνεται καθαρά ότι η λαϊκή εξουσία, την οποία κάτω από συγκεκριμένες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες μπορεί να εγκαθιδρύσει το Μέτωπο, δεν είναι ένα στάδιο στατικό, αλλά μια μεταβατική εξουσία ενός διαλεκτικού προτσές προς το σοσιαλισμό μέσα σε συνθήκες ανόδου της ταξικής πάλης και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Κι αυτό όχι γιατί το λέμε εμείς και το Πρόγραμμά μας, αλλά γιατί θα το φέρει ως ζητούμενο η ζωή και η ταξική πάλη. Η εξουσία του Μετώπου ή θα συνεχίσει να συγκεντρώνει δυνάμεις, να διευρύνει στόχους, να αφοπλίζει τις αστικές εξουσίες, να προετοιμάζεται για τη σοσιαλιστική εξουσία και το αντίστοιχο κράτος της ή θα ανατραπεί. Ο ιμπεριαλισμός στις μέρες μας δεν ανέχεται και δε συγχωρεί μεσοβέζικες λύσεις. Τα θέλει όλα δικά του και ή τα παίρνει διά της εθελούσιας υποταγής ή με τη βία. Τα μούτρα του όμως τα έχει σπάσει μόνο εκεί που υπήρχε κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μόνο εκεί που τα κομμουνιστικά κόμματα έπαιξαν μέχρι τέλους τον ιστορικό τους ρόλο και στην πολιτική συμμαχιών και στην πολιτική εξουσίας. Η Κούβα ή το Βιετνάμ δεν αποτελούν τελικά εξαίρεση, αλλά τον κανόνα. Ωστόσο, θα πρέπει να αποφευχθεί στην προσπάθεια αφομοίωσης των Θέσεών μας η σχηματοποίηση και η συνταγοποίηση. Η συσπείρωση δυνάμεων, συμμάχων, φίλων, συνεπών ή ασυνεπών η ζωή θα το δείξει, ξεκινά από το σήμερα στο συνδικάτο, στο δήμο ή την κοινότητα στο πολιτιστικό σωματείο, σε όλους τους μαζικούς χώρους πρέπει να χτίζονται οι συνιστώσες του Μετώπου. Εκεί βέβαια δεν πάμε με το μάξιμουμ των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών στόχων, αλλά δεν πάμε και χύμα. Είναι στο χέρι μας «μας βοηθά και η ζωή εδώ - ο αμφιταλαντευόμενος σύμμαχος σιγά σιγά να πείθεται για τη δημιουργία του Μετώπου, για τις ρηξικέλευθες θέσεις του, για την αναγκαιότητά του μέσα από την κοινή δράση για τα καθημερινά του προβλήματα. Κλείνοντας θεωρώ ότι πρέπει να ενισχύσουμε το ιδεολογικό μας μέτωπο γενικά, αλλά και ένα τμήμα της αιχμής και δράσης μας να αφορά τα αστικά μέσα ενημέρωσης.

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΓ ΧΙΟΥ

Τολμηρή σκέψη και δράση

Ας τ' αποκτήσουμε

Σε κάθε προσυνεδριακό διάλογο αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: Με ποιο θέμα να καταπιαστώ. Το θέμα του Συνεδρίου μας είναι βέβαια συγκεκριμένο: Μέτωπο και Κόμμα. Ωστόσο, πρόκειται για δύο ζητήματα που συνδέονται με πολλά «υποζητήματα». Προσπάθειά μου είναι να θίξω κάποιες πλευρές αυτών των ζητημάτων, κάνοντας μιαν αξιολόγηση και να αναφερθώ στις πιο «καυτές» από αυτές. Θεωρώ δε πως όσα αναφέρω παρακάτω έχουν έναν επιπλέον συνδετικό ιστό (πέρα από το ότι υπάγονται στον τίτλο: «Κόμμα και Μέτωπο»). Πρόκειται για θέματα που πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, τα βλέπουμε άτολμα. Ετσι θα επιχειρήσω μια κατ' αρχήν καταγραφή, αφού εξίσου σπουδαίο με την εξήγηση ενός προβλήματος είναι ο εντοπισμός του.

α. Κρίση ή «κρίση» στο Κόμμα; Τους τελευταίους μήνες τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν λυσσαλέα να δημιουργήσουν την εικόνα ενός σπαρασσόμενου κόμματος. Θλιβερές φιγούρες οι Ντρέκος, Κωστόπουλος, Θεωνάς. Η προσπάθεια του κατεστημένου να θίξει το Κόμμα είναι δεδομένη, αφού το Κόμμα έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό. Αξίζει λοιπόν να μας απασχολήσει το ερώτημα: «Τι σημαίνει άραγε κρίση στο Κόμμα;».

Η κρίση κατά την ταπεινή μου άποψη συνδέεται με τους εξής παράγοντες:

1. Τον ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό του Κόμματος.

2. Την εκδήλωση ή μη φραξιών και τη μαζικότητά τους.

3. Την επιρροή του Κόμματος (όχι στενά την εκλογική).

4. Την οργανωτική ανάταση ή μη του Κόμματος και

5. Τη μαζική δράση των μελών του, καθώς και την αποφασιστικότητά τους.

Νομίζω όμως πως αυτόν τον τελευταίο παράγοντα τον ξεχνάμε. Θεωρώ πως βρισκόμαστε ή είμαστε στα πρόθυρα μιας κρίσης, αλλά με αυτήν ακριβώς την έννοια: Πλήθος κομματικών μελών είναι αδρανοποιημένα. Αλλα πάλι δρουν χλιαρά, χωρίς πίστη και ενθουσιασμό. Ο «κομματικός μηχανισμός» είναι δυσκίνητος. Και για να γίνω πιο ξεκάθαρος: Διαμορφώνουμε κ.μ. που να έχουν στο μυαλό τους τη στρατολογία, τη διάθεση σύγκρουσης στους εργασιακούς χώρους, το «ξάνοιγμα» πλατιά στον κόσμο; Οι ΚΟΒ ελέγχουν τη δουλιά ξεχωριστά του κάθε σ/φου; Υπάρχουν συγκεκριμένες χρεώσεις και πλάνα με «κύκλο επιρροών» προς συζήτηση και στρατολόγηση;

β. Για τα επαγγελματικά στελέχη

Θέμα ταμπού; Ισως. Σπάνια αναφερόμαστε σ' αυτό κι ακόμα πιο σπάνια κριτικάρουμε (χωρίς βέβαια να 'ναι αυτοσκοπός αυτή η κριτική). Αν υπάρχουν κριτήρια για τα «απλά» κ.μ., αυτά πρέπει να ισχύουν πολλαπλάσια για τα στελέχη και ειδικότερα για τα επαγγελματικά στελέχη. Φοβόμαστε (ή έχουμε και άποψη), να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που ο Λένιν χρησιμοποιούσε: Γραφειοκρατία. Καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις, γιατί πρόκειται για μια λέξη που χρησιμοποιείται (κακοποιείται) από αριστερίστικες ομάδες και συχνά ενάντια στο ΚΚΕ. Αυτό όμως δε λέει τίποτα. Και αυτό γιατί επαγγελματικά στελέχη που για χρόνια είναι εκτός παραγωγής, είναι και πιο ευάλωτα στη γραφειοκρατικοποίηση, δηλαδή στην απόσπαση από τα προβλήματα της ΕΤ. (Πρόκειται βέβαια για μια ικανή κι όχι αναγκαία συνθήκη, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η απόσπαση).

Ακριβώς για τον παραπάνω λόγο προτείνω για τα επαγγελματικά στελέχη:

Να χουν περάσει οπωσδήποτε από την παραγωγή, πριν την επαγγελματοποίηση,

να 'χουν δείξει στην παραγωγή πρωτοπόρα δράση (στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και στους μαζικούς τους χώρους),

να επικυρώνεται η πρόσληψή τους από τα Συνέδρια κι ενδιάμεσα από την ΚΕ και την αντίστοιχη ΚΟΒ (αιρετότητα),

να λειτουργήσει η ανακλητότητα (όποτε είναι αναγκαία), η περιοδικότητα, η εναλλαγή και κυρίως ο έλεγχος,

να πληρούν κριτήρια ηθικής (όχι από μια ηθικολογική πλευρά), να 'ναι συγκροτημένοι και να διαβάζουν. (Αρκετές φορές αγανακτούμε επειδή είτε σε κομματικές δουλιές, είτε σε συγκεντρώσεις, είτε στην τηλεόραση βγαίνουν κομματικά στελέχη αδιάβαστα, χωρίς φαντασία και με απέραντη συνθηματολογία).

Και να κλείσω με 4 παρατηρήσεις:

1. Δεν πρέπει να αυταπατάται κανείς πως αυτά τα μέτρα ίσως και μερικά ακόμα θα λύνανε τα όποια προβλήματα. (Τα κ.μ. και τα στελέχη δε ζουν σε γυάλα). Ωστόσο, πιστεύω πως θα τα περιόριζαν.

2. Οι παραπάνω προβληματισμοί πρέπει να αφορούν σε όλα τα επαγγελματικά στελέχη, με την ευρύτερη έννοια. (Σύντροφοι που δουλεύουν σε επιχειρήσεις κομματικές, βουλευτές και ευρωβουλευτές ή σύντροφοι που εργάζονται σε μαζικούς φορείς, π.χ. ΓΣΕΕ ή άλλες κομματικές δουλιές).

3. Ακούμε από δω κι από κει πως υπάρχουν σύντροφοι που εισπράττουν εξαιρετικά μεγάλους μισθούς ή μεγάλους εν πάση περιπτώσει, σε δουλειές που 'ναι χρεωμένοι από το Κόμμα. Αν όντως είναι έτσι, θα παρθούν μέτρα;

γ. Ιδεολογική δουλιά (ή αναδουλιά). Αν κάτι δεν μπορώ ν' ακούω, είναι οι προτροπές: «Να διαβάζουμε το "Ρ", την ΚΟΜΕΠ, ν' ακούμε τον "902"». Και αυτό γιατί κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς, χάνει στο τέλος τη σημασία του. Το πρόβλημα δεν είναι να τα λέμε, αλλά να δημιουργούμε τα κίνητρα, ώστε το κομματικό δυναμικό να νιώθει την ανάγκη να διαβάσει.

Επιπλέον, χωρίς να θέλω να μηδενίσω την όποια ιδεολογική δουλιά, νομίζω πως διακρίνονται μεγάλες «τρύπες» σ' αυτήν. Πού εντοπίζονται; 1. Δεν έχουμε «δουλέψει» καθόλου το ζήτημα της κρίσης του καπιταλισμού. Τι σημαίνει κρίση, πώς εκδηλώνεται, σε ποιους τομείς της ζωής; Πώς ο καπιταλισμός την «απορροφά» και γιατί αυτό είναι πρόσκαιρο; Πώς ένα επαναστατικό κόμμα την αξιοποιεί;

2. Μαζί με το παραπάνω απαιτείται μελέτη και του ζητήματος της συνείδησης. Πώς διαμορφώνεται, πώς αναπροσανατολίζεται, πώς ελέγχεται και πώς συνδέεται με την κρίση.

3. Η σχέση μεταξύ τακτικής - στρατηγικής, μεταρρύθμισης - επανάστασης, εθνικού - διεθνικού, εθνικού - ταξικού δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με γενικόλογες διακηρύξεις.

4. Ισως όμως τη μεγαλύτερη «τρύπα» τη συναντάμε στην καταγραφή και απάντηση της σύγχρονης αστικής (και μικροαστικής) σκέψης. Μετά την αντεπανάσταση στις σοσιαλιστικές χώρες βρεθήκαμε αντιμέτωποι με νέους και παλιούς «αστέρες»: Τσόμσκι, Ρίφκιν, Νεγροπόντε, Χομπσμπάσιμ, Μουζέλης, Χάντιγκτον, Μπρεζίνσκι, Κίσινγκερ κ.ά. Το θέμα είναι πώς η σκέψη όλων αυτών εκλαϊκεύεται, κατεβαίνει προς τα «κάτω» κι εμείς δεν έχουμε κάνει ούτε μια στοιχειώδη κωδικοποίηση των απόψεών τους (μηδενιστικές - πεσιμιστικές, τεχνοειδυλλιακές, νεοθετικιστικές, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές κλπ.).

Να προσθέσω πως παρατηρείται κι έλλειψη μιας μεθοδικής - οργανωμένης ιδεολογικής δουλιάς. (Δουλιές από δω κι από κει χωρίς σχέδιο και συγκεκριμένο στόχο). Χρειάζεται λοιπόν, κατ' αρχήν κεντρικός σχεδιασμός, «παραγωγή δασκάλων», συγγραφή σημειωμάτων κι επιτέλους βιβλίων.

δ. Να 'χουμε καθαρό το «μέτωπό» μας.

Κάνω το παραπάνω λογοπαίγνιο, όχι τυχαία. Δυστυχώς έχουμε πικρή εμπειρία από αποφάσεις «λάστιχο». Από ντοκουμέντα των οποίων η ερμηνεία γινόταν κατά το δοκούν. Ισως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το 12ο Συνέδριο (νέου τύπου ανάπτυξης). Αλλα στελέχη τόνιζαν τη μεταρρυθμιστική όψη, αλλά την επαναστατική, με αποτέλεσμα τη δημιουργία συγχύσεων που έφτασαν στο ζενίθ τους λίγο πριν τις διασπάσεις (ΝΑΡ, ΣΥΝ).

Υπάρχει σήμερα τέτοιο ζήτημα; Δεν ξέρω αν υπάρχει, εκτιμώ όμως ότι μπορεί να προκύψει. Χρειάζεται λοιπόν διασαφήνιση:

1. Στο πώς συνδέεται η λαϊκή εξουσία με τη λαϊκή οικονομία. 2. Στο τι σχέση έχει η λαϊκή οικονομία με το σοσιαλισμό. 3. Στο τι σχέση έχει η λαϊκή εξουσία με τη δικτατορία του προλεταριάτου 4. Στο αν το μέτωπο θα βάζει ζητήματα ανατροπής. Αν ναι, κάτω από ποιες προϋποθέσεις.

Αυτό το «ξεκαθάρισμα» είναι όρος απαράβατος για τη συγκρότηση του μετώπου. Παράλληλες ερμηνείες από τα «αριστερά» και από τα «δεξιά» όχι μόνο δε βοηθούν στην οικοδόμηση του μετώπου, αλλά εγκυμονούν κινδύνους για το ίδιο το Κόμμα.

Υ.Γ. Μαζί με όλα τα παραπάνω, θεωρώ εντελώς απαραίτητο άλλο ένα στοιχείο στη λειτουργία του Κόμματος. Η κριτική, η αυτοκριτική, ο ίδιος ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αποκτούν υπόσταση μόνον αν συνοδεύονται από την ειλικρίνεια και τις καθαρές κουβέντες. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός που συνοδεύεται από «ψιθύρους», λογική διαδρόμων με εκδήλωση κριτικής για «να μη δημιουργήσουμε προβλήματα» παύει να 'ναι δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ή τέλος πάντων είναι «κουτσουρεμένος». Ας τολμήσουμε και σ' αυτό!

Συντροφικά

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΟΣΗΣ

ΚΟΒ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών και Αδιορίστων

Η σημασία της ΚΟΒ για το Κόμμα

Η ΚΟΒ είναι το κατώτερο καθοδηγητικό όργανο - κύτταρο του Κόμματος, που με τη δράση της πρέπει να υλοποιεί την πολιτική γραμμή και την οργανωτική πολιτική του Κόμματος. Ολες οι σχετικές υποχρεώσεις της που απορρέουν από το ύψιστο αυτό καθήκον της αφορούν και να αναφέρονται στο Καταστατικό του Κόμματος. Από δω απορρέει η πρώτιστη υποχρέωση των μελών της, να περιφρουρεί να τηρεί και να εφαρμόζει το Καταστατικό με αυστηρή συνέπεια.

Η ΚΟΒ εκφράζει την πρωτοπόρα παρουσία και δράση της στο χώρο της. Χώρο εργασίας ή διαμονής των μελών της. Και η παρουσία της αυτή πρέπει να είναι ουσιαστικά καθοδηγητική, σαν επιτελείο αγωνιστικό στο χώρο της, με πλήρη και καθολική γνώση των προβλημάτων του, αλλά και της κομματικής γραμμής στα πλαίσια της οποίας πρέπει να αναπτύσσει την πρωτοβουλιακή δράση της. Αυτό σημαίνει ότι η ΚΟΒ δεν πρέπει να μετατρέπεται σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, έτοιμο να εκτελεί μονάχα «άνωθεν εντολές» ή να περιμένει λύσεις στα προβλήματα που την απασχολούν μονάχα από την καθοδήγηση. Πρέπει, δηλαδή, να είναι ένας καθοδηγητικός ζωντανός οργανισμός στο χώρο της στηριζόμενη στους ακατάλυτους αγωνιστικούς δεσμούς με τις μάζες του χώρου της. Και των οποίων μαζών, πρέπει να εκφράζει τους προβληματισμούς τους και να αφουγκράζεται τον αγωνιστικό παλμό τους.

Για να μπορέσει η ΚΟΒ να ανταποκριθεί στις πολυποίκιλες κομματικές υποχρεώσεις της, πρέπει κατ' αρχήν να λύσει το πρόβλημα του αγωνιστικού προσανατολισμού της, (Προσανατολισμός στην πράξη), που πρέπει να εκφράζει τη στρατηγική και ταχτική του Κόμματος στα πλαίσια της συνολικής δράσης της. Δηλαδή, πρέπει το Γραφείο της ΚΟΒ να εξασφαλίσει σε όλα τα μέλη της από ένα καθορισμένο μέρος στην καθημερινή πρακτική δράση της για την πραγματοποίηση των γενικών και ειδικών καθηκόντων της. Μια ΚΟΒ που δεν έχει λύσει το οργανωτικό της αυτό πρόβλημα, του «προσανατολισμού στην πράξη», και έτσι δεν έχει δραστηριοποιήσει όλα τα μέλη της με βάση τα γενικά και ειδικότερα προβλήματα και καθήκοντα της οργάνωσης γρήγορα θα πέσει σε μαρασμό και δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί σα βασικό καθοδηγητικό κύτταρο του Κόμματος στο χώρο της. Τα βασικότερα καθήκοντα και υποχρεώσεις της ΚΟΒ, εκτός από τη συμμετοχή της στη γενική πραχτική κομματική δραστηριότητά της είναι τα εξής:

- Η στρατολογία νέων μελών, απαραίτητη δραστηριότητα για την ανάπτυξη των κομματικών δυνάμεων.

- Ο έλεγχος της εφαρμογής των αποφάσεων που έχει πάρει η Συνέλευση της ΚΟΒ. Ή των άλλων αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος.

- Η καλή οργάνωση και συμμετοχή των μελών της ΚΟΒ στις συνελεύσεις της.

- Η συμμετοχή όλων των μελών της ΚΟΒ στις οικονομικές δραστηριότητές της. (Οικονομικές Εξορμήσεις, μηνιαίες συνδρομές των μελών κλπ.).

- Περιφρούρηση της δημοκρατικής λειτουργίας της ΚΟΒ και της συγκεντρωτικής και πειθαρχημένης λειτουργίας και δράση της. - Ανάπτυξη των δεσμών της ΚΟΒ με τις μάζες του χώρου της αυτοτελώς ή μέσω των αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργανώσεων του χώρου της. - Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των μελών της ΚΟΒ στις συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές εξωκομματικές οργανώσεις και φορείς του χώρου της ΚΟΒ. Πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει πάντα. Γεγονός δε, που καθιστά δυσχερή μέχρι και αδύνατη την επικοινωνία των μαζών με την ΚΟΒ και με τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς του χώρου της.

- Υψιστο χρέος των μελών της ΚΟΒ είναι να προφυλάσσουμε σαν την κόρη των ματιών μας την ιδεολογική - οργανωτική - πολιτική ενότητα και της ίδιας της ΚΟΒ, αλλά και του Κόμματος αρνούμενη να δεχτεί στις γραμμές της ή να αποβάλλει από αυτές οπορτουνιστικά, η φραξιονιστικά στοιχεία. - Η πειθαρχία στις αποφάσεις όλων των οργάνων του Κόμματος είναι υποχρεωτική και επιβεβλημένη για όλα τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος. Χωρίς πειθαρχία μια ΚΟΒ μπορεί να περιέλθει σε κατάσταση πλήρους διάλυσης.

- Οσο για την Κριτική και Αυτοκριτική είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της κομματικής ζωής στην ΚΟΒ και στο Κόμμα, όσο το οξυγόνο στον άνθρωπο. Και οι δύο αυτές βασικές αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού πρέπει να εκφράζονται μέσα σε κομματικά και όχι έξω από οργανωμένα κομματικά πλαίσια.

- Τέλος, η ιδεολογική και οργανωτική καθολική επαγρύπνηση προφυλάσσει το Κόμμα απ' όλες τις άσχημες συνέπειες τυχόν οπορτουνιστικών και αναθεωρητικών, αλλά και δογματικών και σεχταριστικών παρεκκλίσεων. Και αυτό αποτελεί βασικό χρέος όλων των μελών και στελεχών του Κόμματος.

- Και μια ακόμη τελευταία παρατήρηση. Πρέπει η καθοδήγηση του Κόμματος να δώσει περισσότερη προσοχή στη δουλιά των ΚΟΒ διαφορετικά οι αδυναμίες, κυρίως σε ό,τι αφορά τα κομματικά προβλήματα, το ΑΑΔΜ, αλλά κυρίως την οικοδόμηση του Ιδεολογικού Μετώπου δε θα αντιμετωπιστούν σωστά και ριζικά.

ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Συγγραφέας

ΚΟΒ Λογοτεχνών