Το βασικό κριτήριο για να αποτιμήσει κανείς τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος είναι το πώς απαντούν και διατάσσονται σε σχέση με τη βασική αντίθεση της σημερινής κοινωνίας όχι μόνο στα πλαίσια της χώρας μας, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα. Η βασική αντίθεση που προσδιορίζει αντικειμενικά τη σημερινή ταξική πάλη και τις εμπλεκόμενες σ' αυτή δυνάμεις είναι η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας. Είναι η αντίθεση ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, με ό,τι αυτό σημαίνει σε επιθετικότητα και όξυνση των αντιθέσεών του τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα, και ανάμεσα στην εργατική τάξη και στα υπόλοιπα εργαζόμενα στρώματα. Το να μηρυκάζει κάποιος περί ενότητας της εργατικής τάξης, περί ενότητας της Αριστεράς, περί παρωχημένης θέσης του ΚΚΕ σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση - κάποιος μάλιστα σύντροφος επιλέγει και είδος κόλασης στη βάση του δήθεν ρεαλισμού- χωρίς να διευκρινίζει σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι θέσεις μας, το δυναμικό μας, η δράση μας, τότε αυτό που αποδεικνύει είναι το πόσο καλή δουλιά έχει κάνει ο ταξικός αντίπαλος. Γιατί τελικά ο οπορτουνισμός δεν έχει μόνο το πρόσωπο της μεταρρύθμισης - διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν είναι μόνο το γνωστό του Μπερνστάιν «η κίνηση είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτε», αλλά εν κατακλείδι έχει και το πρόσωπο της συναίνεσης στις εκφάνσεις του εποικοδομήματός του, συνειδητής ή ασυνείδητης από πολιτική άποψη δεν έχει καμιά σημασία, το πρόσωπο της ηττοπάθειας και της υποταγής που εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών για τη διατήρηση της σωστής γραμμής στο Κόμμα οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης ή στο κλείσιμο στο σπίτι, άρα πάλι κέρδος για τους αστούς. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις στηριγμένες στο μαρξισμό - λενινισμό - την επιστημονική θεωρία ανατροπής του καπιταλισμού είτε με ολοκληρώσεις είτε άνευ - στηριγμένες στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας ρίχνουν το μέγιστο βάρος στη συγκέντρωση των λαϊκών δυνάμεων μέσα από τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ για την αντίσταση στη σημερινή ολομέτωπη επίθεση των κεφαλαιοκρατών στο παρόν, για την αντεπίθεση τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό στο μέλλον. Αυτή είναι η ταξική απάντηση που οφείλει να δώσει ένα κομμουνιστικό κόμμα που έχει λόγο ύπαρξης σε αναφορά με το μέλλον του ανθρώπου, με την κατάργηση της βαρβαρότητας. Ο ρεαλισμός της αναγνώρισης των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων τύπου ΕΕ, αν ευοδωθούν ως το τέλος - με δεδομένα τα πλαίσια δράσης όπως προδιαγράφονται από τους καπιταλιστές σε οικονομικό πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο μέσα από τις διάφορες συμφωνίες κορυφής, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενσωμάτωση στο σύστημα και στην υποταγή σε αυτό. Η φιλοσοφικά, οικονομικά και πολιτικά τεκμηριωμένη άποψη του Κόμματος για την αποδέσμευση από την ΕΕ, για πανευρωπαϊκή πάλη και δράση, με στόχο να γκρεμιστεί αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα που χτίζεται, απαντά στο τι να κάνουμε με βάση τους τακτικούς και στρατηγικούς μας στόχους, στο πώς θα λύσουμε το πρόβλημα ως «Γύφτοι - γκρεμιστές», για να θυμηθώ τον Παλαμά και όχι το πώς θα γίνουμε μέρος του προβλήματος. Αν μεθοδολογικά και σε συνάρτηση με τη θεωρία μας δεν έχουμε ξεκάθαρο το τι ταξικά θέλουμε ως κόμμα της εργατικής τάξης με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τότε ο ρόλος του Κόμματος θα παλινδρομεί στους ρόλους της συνδιαχείρισης, της πολιτικής τσόντας, της πολιτικής προδοσίας ή και της στυμμένης λεμονόκουπας κάτω από συγκεκριμένες συγκυρίες. Είναι δεδομένο επομένως για μας, αλλά και την ιστορία του Κόμματος ότι συγκέντρωση δυνάμεων χωρίς την πολιτική συμμαχιών δεν μπορείς να κάνεις κι αυτό ακουμπά και στις αντικειμενικές και στις υποκειμενικές συνθήκες. Κύριο όμως είναι η πολιτική συμμαχιών να μην αποτελεί ένα σεχταριστικό κατασκεύασμα κορυφών ή επιθυμιών από τη μια, αλλά και από την άλλη να μην αποτελεί το άλλοθι ιδεολογικών και πολιτικών εκπτώσεων που θα οδηγούν στην ενσωμάτωση. Εδώ είναι το ζήτημα που σωστά σημειώνουν οι Θέσεις για ένα πλαίσιο αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών στόχων, που μπορεί να μη βάζουν ως προϋπόθεση το σοσιαλισμό, ωστόσο θα αποτελούν και ασφαλιστική δικλείδα, αλλά και δε θα κλείνουν το δρόμο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Οι Θέσεις, πατώντας στο παρόν, στοχεύουν και αφορούν το ιστορικό ζητούμενο και από αυτή την άποψη αποτελούν και απείκασμα ορισμένων πλευρών του Προγράμματος του Κόμματος, άσχετα αν κάποιοι οπαδοί εικόνων δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Αν οι Θέσεις αποκόβονταν από το στρατηγικό μας στόχο, τότε θα καταλήγαμε ή σε ουτοπία ή σε πολιτικό χαρακίρι. Η δράκα των τέως συντρόφων μας, με βάση τα όσα ιδεολογικά ζητήματα βάζει, δείχνει να περίμενε συνταγές άμεσες του σήμερα που διά μαγείας θα έλυναν χρονίζοντα προβλήματα του κινήματος, που η ταξική τους πλευρά ακουμπά στην ανατροπή του συστήματος. Φαίνεται να τρομάζουν μπροστά στο ιστορικό γίγνεσθαι, που διαλεκτικά ιδωμένο έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, απογοητεύσεις, ήττες, προδοσίες, εξαγορές και συγχωνεύσεις συνειδήσεων, αλλά και επιθέσεις και νίκες και συσπειρώσεις και μέτωπα και τελική επίθεση. Η συγκέντρωση όμως των δυνάμεων στη διαλεκτική πορεία συγκρότησης του ΑΑΔΜ απαιτεί ξεκάθαρες κουβέντες, όχι για να δώσουμε συνταγές για τις κουζίνες του μέλλοντος, αλλά για να σκιαγραφήσουμε τη ρότα που θα μας πάει στον τελικό στόχο. Η λογική των σταδίων, που σε παλιότερες θέσεις μελετούσαμε, είχε την αντικειμενική της έδραση. Είτε ήταν η δημοκρατία του λαού είτε η αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, είχαν το νόημά τους σε μια εποχή ύπαρξης ενός ισχυρού σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ενός ανθηρού κινήματος των Αδεσμεύτων και γενικά ενός παγκόσμιου λαϊκού κινήματος με δράση διαρκή και επιτυχή. Αποτέλεσμα μια κυβέρνηση με αντιιμπεριαλιστικούς στόχους να μπορούσε από τη στιγμή που έπαιρνε και τα κατάλληλα μέτρα η ίδια και δεν έτρεφε αυταπάτες για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης - περίπτωση Χιλής - να αντέξει ή να έχει πιθανότητες σοβαρές να αντέξει στις επιθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου. Στα Ντοκουμέντα του Κόμματος πρέπει να φαίνεται καθαρά ότι η λαϊκή εξουσία, την οποία κάτω από συγκεκριμένες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες μπορεί να εγκαθιδρύσει το Μέτωπο, δεν είναι ένα στάδιο στατικό, αλλά μια μεταβατική εξουσία ενός διαλεκτικού προτσές προς το σοσιαλισμό μέσα σε συνθήκες ανόδου της ταξικής πάλης και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Κι αυτό όχι γιατί το λέμε εμείς και το Πρόγραμμά μας, αλλά γιατί θα το φέρει ως ζητούμενο η ζωή και η ταξική πάλη. Η εξουσία του Μετώπου ή θα συνεχίσει να συγκεντρώνει δυνάμεις, να διευρύνει στόχους, να αφοπλίζει τις αστικές εξουσίες, να προετοιμάζεται για τη σοσιαλιστική εξουσία και το αντίστοιχο κράτος της ή θα ανατραπεί. Ο ιμπεριαλισμός στις μέρες μας δεν ανέχεται και δε συγχωρεί μεσοβέζικες λύσεις. Τα θέλει όλα δικά του και ή τα παίρνει διά της εθελούσιας υποταγής ή με τη βία. Τα μούτρα του όμως τα έχει σπάσει μόνο εκεί που υπήρχε κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μόνο εκεί που τα κομμουνιστικά κόμματα έπαιξαν μέχρι τέλους τον ιστορικό τους ρόλο και στην πολιτική συμμαχιών και στην πολιτική εξουσίας. Η Κούβα ή το Βιετνάμ δεν αποτελούν τελικά εξαίρεση, αλλά τον κανόνα. Ωστόσο, θα πρέπει να αποφευχθεί στην προσπάθεια αφομοίωσης των Θέσεών μας η σχηματοποίηση και η συνταγοποίηση. Η συσπείρωση δυνάμεων, συμμάχων, φίλων, συνεπών ή ασυνεπών η ζωή θα το δείξει, ξεκινά από το σήμερα στο συνδικάτο, στο δήμο ή την κοινότητα στο πολιτιστικό σωματείο, σε όλους τους μαζικούς χώρους πρέπει να χτίζονται οι συνιστώσες του Μετώπου. Εκεί βέβαια δεν πάμε με το μάξιμουμ των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών στόχων, αλλά δεν πάμε και χύμα. Είναι στο χέρι μας «μας βοηθά και η ζωή εδώ - ο αμφιταλαντευόμενος σύμμαχος σιγά σιγά να πείθεται για τη δημιουργία του Μετώπου, για τις ρηξικέλευθες θέσεις του, για την αναγκαιότητά του μέσα από την κοινή δράση για τα καθημερινά του προβλήματα. Κλείνοντας θεωρώ ότι πρέπει να ενισχύσουμε το ιδεολογικό μας μέτωπο γενικά, αλλά και ένα τμήμα της αιχμής και δράσης μας να αφορά τα αστικά μέσα ενημέρωσης.