Εκατοντάδες εργαζόμενοι της Αλεξανδρούπολης, φίλοι, γνωστοί και σύντροφοί του στη ζωή και στον αγώνα, συνόδευσαν την περασμένη Παρασκευή στην τελευταία του κατοικία, λέγοντάς του το στερνό «αντίο», έναν άξιο λαϊκό αγωνιστή, τον κομμουνιστή Βασίλη Κοϊνάκη, στέλεχος της ΝΕ Εβρου του ΚΚΕ και γραμματέα της κατά το παρελθόν.

Τον αποχαιρέτισαν εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης η Σούλα Βλισίδου, εκ μέρους του ΝΣ της ΚΝΕ η Λίνα Παπαπανά και ο Μανώλης Λυρώνης εκ μέρους της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας «Δημοκρατικός Εβρος», του οποίου ήταν διευθυντής για πάνω από μια δεκαετία.

Η ζωή του Β. Κοϊνάκη ήταν ένας διαρκής αγώνας για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Γεννήθηκε το 1934 στη Μυτιλήνη από οικογένεια εργατών, ενταγμένων στο ΚΚΕ. Πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με το κίνημα το 1944, ήταν 10 χρονών όταν χρησιμοποιήθηκε ως σύνδεσμος του ΕΛΑΣ στα Γιαννιτσά. Λίγες μέρες αργότερα στη Θεσσαλονίκη οργανώθηκε στα Αετόπουλα. Το 1947 πήγε στην Αλεξανδρούπολη, όπου ήρθε σε επαφή με τις ένοπλες αντάρτικες ομάδες και γίνεται σύνδεσμος μεταξύ Αλεξανδρούπολης και βουνού ως το 1951.

Το 1952 σε ηλικία 18 χρονών γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Στις 26/2/1953 πέφτει σε ενέδρα στη Λεπτοκαρυά και συλλαμβάνεται μαζί με όλη του την οικογένεια. Δικάζεται σε 20 χρόνια φυλακή. Ηταν μόλις 19 χρονών. Αποφυλακίζεται το 1965. Το 1966 γίνεται γραμματέας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη του νομού Εβρου και στη συνέχεια της Αν. Μακεδονίας - Θράκης. Το 1967 συλλαμβάνεται και εξορίζεται. Απολύεται το 1971 και στήνει με άλλους συντρόφους παράνομη ΚΟ του ΚΚΕ. Με τη μεταπολίτευση, το 1975, εκλέγεται γραμματέας της ΝΕ Εβρου.

«Δεν ήρθαμε για να σε αποχαιρετίσουμε», υπογράμμισε η Σούλα Βλισίδου, «ήρθαμε να σου εκφράσουμε λόγια τιμής για ό,τι προσέφερες στο κόμμα μας, στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ήρθαμε να σου πούμε ότι ο θάνατος δεν μπορεί να σβήσει τη σχέση που χτίσαμε στον αγώνα για το λεύτερο μέλλον του κόσμου, ο θάνατος δεν μπορεί να σε κλέψει από τη μνήμη και την καρδιά μας, γιατί πάντα θα μας συντροφεύει το χαμόγελο, η αισιοδοξία σου για τη ζωή, η πίστη σου στον αγώνα μας».