Οταν σήμερα εκδηλώνεται με τέτοια ένταση η επίθεση των δυνάμεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών, ενάντια σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η εργατική τάξη οδηγείται σε ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, όταν η μικρομεσαία αγροτιά και οι ΕΒΕ ξεκληρίζονται από την ΕΕ, όταν η ειρήνη κινδυνεύει καθημερινά από τη «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού, είναι λάθος να προβάλλεται σαν κυρίαρχο ζήτημα: «Ο τρόπος αντιμετώπισης των αντίθετων απόψεων μέσα στο ΚΚΕ» και μάλιστα από τα ΜΜΕ του εχθρού.

Ομως παραβιάσεις στο Καταστατικό δεν έκαναν μόνο, ούτε κυρίως, οι προσυνεδριακώς (!) διαγραφέντες:

- Δεν είναι άραγε παραβίαση του Καταστατικού η εκτός προσυνεδριακού διαλόγου ανυπόγραφη απάντηση στην καταστατικά διατυπωμένη άποψη Θεωνά; Δεν είναι αντίθετοι με το Καταστατικό οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί;

- Δεν ήταν απαράδεκτη και αντικαταστατική η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Κόμμα και την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, στο κατά τα άλλα εύστοχο άρθρο του σ. Κόφφα («Ρ» 21/9);

- Δεν ήταν αντικαταστατική ενέργεια η διατύπωση σε άρθρο γραμμής, από τη σ. Α. Παπαρήγα ότι τα συνδικάτα είναι «αστικοί θεσμοί» (ΚΟΜΕΠ τ.6/1998, σελ. 51-53)! Πότε, ποιο κομματικό σώμα, πότε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, πότε οι κλασικοί ανέπτυξαν μια τέτοια θέση, με τέτοιο τρόπο;

- Μήπως δε συνιστά αντικαταστατική ενέργεια η προώθηση αντικομματικών, σεχταριστικών, αναρχοσυνδικαλιστικών αντιλήψεων σε άρθρα γραμμής από τον Κομματικό Τύπο (ενδεικτικά και μόνο βλ. άρθρο της σ. Α. Αγκαβανάκη στην ίδια ΚΟΜΕΠ)! Είναι ποτέ δυνατόν να επιδιώκει η ΚΕ να κρατήσει εκτός προσυνεδριακού διαλόγου και να αιφνιδιάσει το Συνέδριο ή κάποιο άλλο Κομματικό Σώμα σε μία τόσο σοβαρή πολιτική πράξη όπως η οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος; Πολύ περισσότερο που σε ολόκληρη την ιστορία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (βλ. εκδ. ΣΕ) και μέχρι τις μέρες μας οι κομμουνιστές κάναμε αγώνα για να διαφυλάξουμε την οργανωτική ενότητα της εργατικής τάξης. Επιχειρήματα του τύπου «ήταν αλλιώτικος ο ρεφορμισμός», που ψελλίζουν ορισμένοι, μόνο σαν αποτέλεσμα άγνοιας και ιστορικοπολιτικής αμορφωσιάς μπορούν να εκληφθούν.

Είναι λοιπόν απόλυτα σωστό, πως πρέπει να καταδικάζουμε τις παραβιάσεις του Καταστατικού από όποιους και αν γίνονται, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Χρειάζεται να αναπτύξουμε κριτήρια επαγρύπνησης στους συντρόφους. Το Καταστατικό τα ορίζει με σαφήνεια και ισχύει για όλους!

Χρειάζεται να περιφρουρήσουμε το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, να περιφρουρήσουμε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. «Ελευθερία κριτικής και ενότητα δράσης» απαιτούσε ο Λένιν σε άρθρο του (τ. 13 σ. 130-131/ΜΜΒ σ.173-174) που κατακεραυνώνει οργανωτικές αντιλήψεις των μενσεβίκων.

Αλλωστε, όπως είναι αδύνατο να αναπτύσσεται η επιστήμη χωρίς συνεχή ανοιχτό διάλογο, χωρίς τη δοκιμασία της πράξης, το ίδιο αδύνατο είναι να αναπτύσσεται ο Επιστημονικός Κομμουνισμός χωρίς απροκατάληπτο, γόνιμο διάλογο, χωρίς τη ζύμωση διαφορετικών απόψεων (χωράει 1.200 λέξεις ανά τετραετία;), διαφυλάσσοντας πάντα την κοινή μαρξιστικολενινιστική αντίληψη - μέθοδο και την κοινή δράση. «Για να γίνουμε κόμμα μαζών, όχι μόνο στα λόγια, πρέπει να προσελκύσουμε σε όλες τις κομματικές υποθέσεις όλο και πιο πλατιές μάζες» τόνιζε ο Λένιν (τ.8 σ. 93-97/ΜΜΒ σ. 92- 96). Φυσικά η σιδερένια πειθαρχία των συνειδητών επαναστατών είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία, αν θέλουμε να παραμείνουμε Κόμμα, να μη γίνουμε σκορποχώρι. Οι σύντροφοι που φθάνουν να ισχυρίζονται πως «ο Λένιν τα έλεγε αυτά πριν από 90 χρόνια», που διαπιστώνουν (!) ότι «άλλαξαν οι συνθήκες», αποφεύγοντας μάλιστα κάθε διεξοδική και συγκεκριμένη ανάλυση, θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση το μαρξιστικολενινιστικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Συμπερασματικά, για την υλοποίηση της πολιτικής μας για το ΑΑΔΜ, δεν είναι επικίνδυνες μόνο οι δεξιές οπορτουνιστικές, αλλά και οι αριστερίστικες παρεκκλίσεις. Ο σ. Στάλιν προειδοποιούσε ότι ο κίνδυνος έρχεται πάντοτε από την πλευρά που τον περιμένεις λιγότερο, από την πλευρά που υποτιμάς!

Σημαντική συνεισφορά στην πείρα για το ξεδίπλωμα της μετωπικής πολιτικής μας είναι και η εξαιρετικά αξιόλογη και ανθεκτική στη δοκιμασία του χρόνου μελέτη του σ. Δημήτρη Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ στον αγώνα κατά του μοναρχοφασισμού» (εκδ. ΣΕ). Με παραστατικότητα και στοιχεία επισημαίνονται οι αδυναμίες στην τότε μετωπική πολιτική του Κόμματος, την περίοδο 1929-1936, δηλαδή μέχρι την αφομοίωση της νέας γραμμή του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς από το Κόμμα. Την περίοδο αυτή ανεξάρτητα από τις προθέσεις της τότε καθοδήγησης, σημειώνει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας (σ. 248): «το "πανελλαδικό", "παλλαϊκό", "πλατύ", "ενιαίο" μέτωπο από την άποψη της γραμμής και των μελών του δεν ήταν παρά μόνο μέτωπο του ΚΚΕ με τους οπαδούς του»!..

Σημείωση: Οι παραπομπές στον Λένιν είναι από τα «Απαντα» και από το βιβλίο «Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης» στη σειρά Μικρή Μαρξιστική Βιβλιοθήκη της ΣΕ.

ΚΟΒ Κεντρικών ΔΕΗ