Το πρόβλημα να είμαστε πειστικοί σ' αυτούς που απευθυνόμαστε για το μέτωπο έχει να κάνει και με τις απαντήσεις που δίνουμε σε βασικά ζητήματα. Ενα απ' αυτά που δεν πείθουμε, είναι η εξήγηση για το τι έγινε στις σοσιαλιστικές χώρες. Η συνδιάσκεψη δεν έλυσε το ζήτημα κι η απάντησή μας ότι για όλα έφταιγαν οι ηγεσίες, δεν είναι πειστική, ούτε μαρξιστική. Η πολύ σημαντική προσέγγιση που έκανε ο Κ. Κάππος με καθαρά ταξικά κριτήρια, αντιμετωπίστηκε με λιβελογραφήματα, παρ' όλο που εμείς οι ίδιοι λέγαμε ότι η συζήτηση συνεχίζεται. Το σίγουρο είναι ότι η σοσιαλιστική προοπτική δε θα γίνεται άμεση και συγκεκριμένη, αν δεν απαντήσουμε πειστικά στο τι έγινε και πολύ περισσότερο όταν διατηρούμε την πλήρη σύγχυση στο κεφάλαιο των Θέσεων που μιλάμε για την Κίνα, την Κορέα και το Βιετνάμ και βαφτίζουμε την παλινόρθωση του καπιταλισμού, σε προσπάθεια για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ενα άλλο ζήτημα που δεν απαντάμε πειστικά, είναι η περίοδος 1987-1990. Τα δεξιά λάθη που γίνανε σ' αυτό το διάστημα ποτέ δεν ειπώθηκαν με τ' όνομά τους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σήμερα ο Δ. Κωστόπουλος και οι άλλοι ρεφορμιστές και να νοσταλγούν τις μέρες του Συνασπισμού, των «μεγαλειωδών» κινητοποιήσεων με σύνθημα «αέρα να φύγει η χολέρα», των «κατακτήσεων», της τιμής του ψωμιού και του διορθωτικού της ΓΣΕΕ, των «θεσμικών αλλαγών» του Κουβέλη και του Κωνσταντόπουλου, της ρεαλιστικής πολιτικής του Φαράκου και του Ανδρουλάκη. Το ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι έγινε τότε και γιατί, είναι και αιτία για σημερινά λάθη. Η εκλογική μας συνεργασία με τους Κανέλλη και Ζουράρι, πέρα από τις προθέσεις, άλλαξε και την εικόνα του Κόμματος στον κόσμο. Ηταν σα να επιβραβεύουμε και εμείς αυτά που αντιπροσωπεύουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα του σταρ σίστεμ των ΜΜΕ, το στιλ διανοούμενου που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος γυρνάει γύρω του, που προκαλεί για να ασχολούνται μαζί του, που, κατά βάθος περιφρονεί το λαό και προσκυνά μια ελίτ ημιμαθών παράσιτων των παραθύρων των καναλιών, που έχει παντελή έλλειψη σεμνότητας. Ηταν αυτή η συνεργασία που μας αφόπλισε στα επιχειρήματα όχι μόνο των αριστεριστών αλλά και των έντιμων αριστερών, αφού μέχρι τώρα ξεχωρίζαμε γιατί οι εκπρόσωποί μας ήταν σεμνοί, μιλούσαν για την ουσία και όχι για τις εντυπώσεις, δε συμμετείχαν σε κίτρινες εκπομπές, δε βρίζανε. Και μάλιστα, η εικόνα αυτή γινόταν χειρότερη όταν από το ψηφοδέλτιό μας έλειπαν άνθρωποι με το ηθικό ανάστημα και τη σεμνότητα του Κ. Κάππου. Υπάρχουν τέλος, ζητήματα όπου δεν έχουμε πείσει ότι ερχόμαστε σε ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά αντίθετα καλοπροαίρετοι άνθρωποι θεωρούν την πρακτική μας καθεστωτική ή «μια απ' τα ίδια». Τέτοια ζητήματα είναι:

1. Η θέση μας απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες και τα φαινόμενα ρατσισμού και εθνικισμού στην Ελλάδα: Πέρα από τη θέση αρχών που το Κόμμα διακηρύσσει (αν και παλιότερα και εκεί υπήρξε πρόβλημα, όπως αυτή η απαράδεκτη ανακοίνωση του Συνδικάτου Οικοδόμων) ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει με πρωτοβουλία του Κόμματος. Κάποιες σκόρπιες προσπάθειες για να οργανωθούν συνδικαλιστικά οι μετανάστες, κάποιες προκηρύξεις στα αλβανικά, μια αξιόλογη κινητοποίηση για τους τσιγγάνους στην Πελοπόννησο, η εκπομπή στον «902». Αυτά μόνο, τη στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάσταση που βρισκόταν η Γερμανία ή οι ΗΠΑ στη δεκαετία του 1950. Ρατσισμός και εθνικισμός υπάρχει πολύ διαδεδομένος στην Ελλάδα και δεν εξαφανίζεται με ευχολόγια του τύπου «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές», ούτε βέβαια με περίεργες εθνικιστικές θεωρίες περί ελληνικότητας και ελληνικού πολιτισμού που αναπτύσσουν οι Κανέλλη και Ζουράρις. Οι προτεραιότητες του Κόμματος μετά τη δουλιά στην εργατική τάξη και τη νεολαία, νομίζω ότι θα πρέπει να κατευθυνθούν στη δουλιά στους μετανάστες, που στο κάτω κάτω αποτελούν το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας μας. Φαίνεται αστείο να γίνεται ολόκληρη καμπάνια για τις γελοιότητες του Γιαννόπουλου και να μην έχει γίνει κεντρική κινητοποίηση για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την πλήρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αλλοδαπών στην Ελλάδα, για τα εγκλήματα ρατσισμού στη χώρα μας. Και φυσικά κι εδώ θα πρέπει να περάσουμε σε αντεπίθεση, διεκδικώντας για τους μετανάστες τα δικαιώματα που πάγια διεκδικούσαμε για τους Ελληνες μετανάστες στη Δ. Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπως είναι η πλήρης ισότητα στην αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας και της κοινωνικής ζωής, η διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας και η ανάπτυξη της κουλτούρας τους, η δημιουργία και η ενίσχυση των μαζικών φορέων τους, η μεταφορά των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, η συμμετοχή τους στις εθνικές εκλογές της χώρας τους. Τέτοια αιτήματα πρέπει να γίνουν και αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με την καταπολέμηση του ρατσισμού κι όχι να φτάνουμε μαζικοί φορείς, όπως σύλλογοι γονέων να γίνονται η αιχμή του δόρατος του ρατσισμού και του εθνικισμού.

2. Οι θέσεις μας για τις εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα: Κι εδώ παρά τις θέσεις αρχών, η πράξη δεν αποδεικνύει το «πλην Λακεδαιμονίων», που πάντα χαρακτήριζε το ΚΚΕ στα φαινόμενα εθνικισμού. Η απαράδεκτη δήλωση του Χ. Φλωράκη του 1988 («... για το Κόμμα μας, μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», συνέντευξη Τύπου στη Θεσ/νίκη, «Ρ», 16.9.1988) που έσβηνε τη σλαβομακεδονική μειονότητα, που τόσα είχε προσφέρει στον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ, διορθώθηκε κάπως με τη συνεπή στάση μας στο ζήτημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ομως το πρόβλημα παραμένει και φάνηκε ακόμα και στα εκλογικά αποτελέσματα στη Θράκη και τη Δ. Μακεδονία. Το Κόμμα άμεσα πρέπει να διακηρύξει την υποστήριξή του στα δικαιώματα των Τούρκων και Πομάκων της Θράκης, των Σλαβομακεδόνων, των Βλάχων και Αρβανιτών, στα δικαιώματά τους για διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας, για την πολιτιστική και πολιτική έκφρασή τους, για ισονομία στην κοινή πατρίδα.

3. Η θέση μας για τη θρησκευτική ελευθερία: Κι εδώ, παρά τη θέση αρχών, η πρακτική μας δε συμβαδίζει. Πέρα από τη σύγχυση που δημιουργήθηκε για το θέμα των ταυτοτήτων με την εντύπωση ότι οι νεορθόδοξοι Ζουράρις και Κανέλλη εκπροσωπούν το Κόμμα, μερικά απαράδεκτα άρθρα του «Ριζοσπάστη», όπως εκείνο του σ. Ξένου ή τον τίτλο «Η κυβέρνηση ρίχνει λάδι στη φωτιά», δημιουργούν την εντύπωση ότι το Κόμμα προτιμά να μην αγγίζει το ζήτημα. Κι όμως, η σημαντική πρωτοβουλία για την καύση των νεκρών (που όμως δεν αξιοποιήθηκε όσο πρέπει, για να δείξει την υποκρισία του Συνασπισμού που εξαιρούσε αντισυνταγματικά τους ορθόδοξους), όπως και η πρακτική δεκάδων μελών μας που αρνούνται να συμμετέχουν στην υποκρισία και κάνουν πολιτικό γάμο και ονοματοδοσία ή η τελευταία μεγάλη πράξη του σ. Αυδή, πρέπει να ενισχυθούν. Μια συμβολική πρωτοβουλία, όπως η ορκωμοσία στη Βουλή χωρίς θρησκευτικό όρκο και πρόταση νόμου για πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας - κράτους με συγκεκριμένα μέτρα (εθνικοποίηση περιουσίας, κατάργηση θρησκευτικών, μισθοδοσίας κληρικών, θρησκευτικών τελετών στις κρατικές υπηρεσίες), θα έδειχνε σαφέστερα τη ρήξη μας και σ' αυτό το ζήτημα.

4. Η θέση μας για τους Ολυμπιακούς: Ενώ καταγγέλλουμε τόσο τις συνέπειες όσο και το χαρακτήρα, ακόμη δεν έχουμε θέση για ματαίωση της διεξαγωγής τους στην Αθήνα, αντίθετα συμμετέχουμε και σε αντιπροσωπείες. Δεν πρέπει να αφήνουμε καμιά αυταπάτη για το πώς θα γίνουν οι Ολυμπιακοί το 2004. Πρέπει άμεσα να πάρουμε θέση να μη γίνουν στην Ελλάδα και να οργανώσουμε κίνημα σ' αυτή την κατεύθυνση.

Συντροφικά

ΚΟ Βούλας