Μέχρι πού θα φτάσει η διαστροφή τους; Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας εμφανίστηκε χτες περίπου να προσεύχεται να έχουν πεθάνει πράγματι 90.000 συνταξιούχοι, ώστε να εξασφαλιστούν 600 εκατομμύρια ευρώ για το δημόσιο ταμείο. Σε 90.000 ανέρχεται ο αριθμός αυτών που δεν πήγαν να απογραφούν. Οι λόγοι πάμπολλοι, σίγουρα δεν πέθαναν σ' ένα χρόνο τόσοι περισσότεροι από τους αντίστοιχους του προηγούμενου χρόνου.

Κάθε ασφαλιστικό ταμείο έχει το μηχανισμό να διαπιστώσει επιτόπου αν ζει ή δε ζει ο συνταξιούχος. Η κυβέρνηση επιλέγει να σπεκουλάρει με τον αριθμό όσων δεν πήγαν να απογραφούν, για να ενισχύσει την αυθαίρετη θέση ότι για το έλλειμμα και το χρέος φταίνε τελικά οι εργαζόμενοι, είτε γιατί έχουν μεγάλα μεροκάματα, είτε γιατί είναι λωποδύτες και εισπράττουν συντάξεις που δεν τους ανήκουν.

Είναι απαράδεκτοι, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα παπαγαλάκια του Τύπου που αναπαράγουν την αθλιότητα.

Τι να λέμε, όμως, τώρα... Η Αθήνα κι από κοντά 57 πόλεις της χώρας σείστηκαν προχτές από τις διαδηλώσεις ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα λαϊκά στρώματα, για να εξασφαλίσει κέρδη στο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Κι όμως, το ΒΗΜΑ «είδε» μικρές τις διαδηλώσεις. Οχι, γιατί ήταν μικρές (ξέρει πως ήταν μεγάλες), αλλά γιατί έτσι επιβάλλει η ανάλυση που θέλει να υποβάλει: Οτι τα λαϊκά στρώματα δε διαδηλώνουν όχι μόνο γιατί ήδη έχουν αποδεχτεί τη σφαγή τους, αλλά πολύ καλύτερα, γιατί «επαναστατούν» πρωτοπορώντας στην εφαρμογή στην πράξη της πολιτικής που βυθίζει τους ανθρώπους στη δυστυχία.

Ετσι μαθαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια ...επαναστατώντας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους ...επαναστατώντας. Ψάχνουν για μεροκάματο όσο όσο ...επαναστατώντας.

Δεν πρόκειται για διαστροφή της πραγματικότητας. Είναι ακόμα χειρότερο. Είναι λοβοτομή χωρίς αναισθητικό στα μυαλά των αναγνωστών του συγκεκριμένου «μέσου ενημέρωσης».

Απέναντι σε μια τέτοια σαπίλα, η ανάγκη για μια ανάσα ενημέρωσης που να έχει στοιχειώδη γείωση με την πραγματική ζωή των ανθρώπων αναδεικνύεται σε ανάγκη ζωής. Η στήριξη των μέσων ενημέρωσης που διαθέτει η εργατική τάξη, ο «902» και ο «Ριζοσπάστης», είναι αυτονόητα ο δρόμος για να ξέρει η εργατική τάξη πού πατά και πού βαδίζει.

Αυτοί, κάνουν τη δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας.

Αυτοί, υπολογίζοντας τα πράγματα στη διεθνή σκακιέρα, παίζουν σεντς το σεντς με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων - το τίμημα για να 'ναι κερδοφόρο το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Εμείς, με όλο και βαθύτερη συνείδηση ποιος είναι ο αντίπαλος, να εντείνουμε τις προσπάθειες, από καλύτερες θέσεις, με πιο στέρεες βάσεις, όπως σημειώνει στο κύριο άρθρο ο χτεσινός «Ριζοσπάστης», για να γίνει ισχυρότερο το κίνημα έτσι που να μπορέσει ο λαός να φέρει τα πάνω κάτω.

Τα γεγονότα σηματοδοτούν μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων.

Αυτό σημαίνει ένταση απ' την πλευρά του αντίπαλου να κρατηθεί στο τιμόνι, να επιβάλει τις δικές του εναλλακτικές λύσεις.

Σημαίνει, όμως, ταυτόχρονα, από την πλευρά του εργατικού κινήματος ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τον αντίπαλο να πάρει ανάσα.

Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Τα αναχώματα πολλά και καλά επεξεργασμένα. Η όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης ανάγεται σε βασική προϋπόθεση για τη συνέχεια. Κι εδώ - επανερχόμαστε στο αυτονόητο - η πλατύτερη διάδοση και αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» ως όργανο της ΚΕ της επαναστατικής πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, του ΚΚΕ, είναι συστατικό στοιχείο της αντιπαράθεσης, στοιχείο που με τη σειρά του χρεώνει με ανάλογη βαριά ευθύνη και όσους μετέχουν σ' αυτό το μετερίζι, να ανταποκρινόμαστε διαρκώς και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες στην ανάγκη και μόνο στην ανάγκη να σηκώσει κεφάλι η εργατική τάξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Χιλιάδες και χιλιάδες λαού διαδήλωσαν χτες με το ΠΑΜΕ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Γιατί ήρθε

ΤΑ ΝΕΑ: Ηλθε, είδε, έταξε

ΕΘΝΟΣ: Τελική ευθεία για δόση και επιμήκυνση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η υπόσχεση της Μέρκελ στο Μέγαρο Μαξίμου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Στο πλευρό της Ελλάδας η Μέρκελ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ανάπτυξη με λιτότητα

Η ΕΛΛΑΔΑ: Στηρίζει εκβιάζοντας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στήριξη από Μέρκελ, μάχη με το χρόνο

Η ΑΥΓΗ: Μηχανική υποστήριξη σε Σαμαρά

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Μέρκελ: Μήνυμα στήριξης και σύσταση προσαρμογής

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Γερμανική στήριξη για δόση - επιμήκυνση

«Η συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων και λαού στις απεργίες και τις συγκεντρώσεις του τελευταίου διαστήματος είναι ενθαρρυντικό στοιχείο. Επιβεβαιώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις που υπάρχουν, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης - ΕΕ και των επιτελείων τους να σπείρουν φόβο και ηττοπάθεια. Η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, τα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων σε χώρους όπου οι ταξικές δυνάμεις αναπτύσσουν δράση, είτε πλειοψηφούν, είτε παλεύουν ως μειοψηφία, η ενίσχυση των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες μιας σειράς συνδικάτων δημιουργούν στέρεο έδαφος για δυνάμωμα της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα.

Η αναμέτρηση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και η ένταση της ιδεολογικής διαπάλης μέσα στο κίνημα είναι όροι αναγκαίοι για να αποκτήσουν οι αγώνες προσανατολισμό και περιεχόμενο που θα τους καταστήσει αποτελεσματικούς και νικηφόρους. Σήμερα, ο αμυντικός αγώνας δεν μπορεί να αποσπάσει ούτε ψίχουλα. Πολύ περισσότερο, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι ένας χώρος ή ένας κλάδος μόνος του (...) μπορεί να διασώσει κάποιες κατακτήσεις ή να ανακτήσει όσα έχασε τα τελευταία χρόνια. Από αυτή τη σκοπιά, η μαζικότητα των αγώνων δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για την αποτελεσματικότητά τους (...) Η αποτελεσματικότητα των αγώνων κρίνεται πάνω απ' όλα από τα αιτήματα, την κατεύθυνση και τους στόχους που βάζει το κίνημα. Από το βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Από την ενεργή συμμετοχή τους στην οργάνωση και διεύθυνση του αγώνα, με εναλλασσόμενες μορφές πάλης, που θα εμπνέουν τη λαϊκή αυτενέργεια και θα πολλαπλασιάζουν έτσι τη δύναμη πυρός του ταξικού κινήματος. Από την ικανότητα ολοένα και περισσότερων λαϊκών ανθρώπων να κατανοήσουν το χαρακτήρα της κρίσης ως κρίσης υπερσυσσώρευσης, σύμφυτης του καπιταλισμού και όχι κάποιας "κακιάς διαχείρισης", να απεγκλωβιστούν από τις αυταπάτες ότι μια άλλη διακυβέρνηση, με άλλο μείγμα διαχείρισης, μπορεί να δώσει λύση υπέρ του λαού, χωρίς να θιχτούν τα μονοπώλια και η κυριαρχία τους στην παραγωγή.

(...) Το δηλητήριο που χύνουν στο κίνημα τα κόμματα της ΕΕ και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι δύσκολος αντίπαλος, δοκιμασμένος από τα αστικά επιτελεία στη χειραγώγηση του λαού. Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο, χωρίς πολιτικοποίηση της εργατικής - λαϊκής πάλης, ο αντίπαλος θα συνεχίσει να λειτουργεί ως παράγοντας αναχαίτισης των αγωνιστικών διαθέσεων, αποπροσανατολισμού του κινήματος, με στόχο την εκτόνωσή του. Να ξεμπερδεύει ο λαός με διλήμματα και αυταπάτες. Εχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω, αν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και τη χρησιμοποιήσει στο στίβο της ταξικής πάλης» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).