ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΙΣΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Πλώρη για σωματείο δεμένο γερά με τους χώρους δουλειάς

Πραγματοποιήθηκε η εκλογοαπολογιστική συνέλευση. Την Κυριακή ξεκινούν οι αρχαιρεσίες

Από τη συμμετοχή του κλάδου σε πρωτομαγιάτικη πορεία

Πλώρη για σωματείο μαζικό, γερό, με παρουσία σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα συσπειρώνει και θα οργανώνει τους εργαζόμενους, θα φροντίζει για τον «εξοπλισμό» τους για ένα γερό ενιαίο μέτωπο αντίστασης παντού, απέναντι στην κλιμάκωση του πολέμου μεγαλοεργοδοσίας, κυβέρνησης, ΕΕ, έβαλαν οι λογιστές και οι λογίστριες της Αθήνας μέσα από την εκλογοαπολογιστική τους συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Στάνλεϊ». Παράλληλα, όπως αποφάσισε η συνέλευση, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη της νέας διοίκησης στην Ενωση ξεκινούν στις 2 Δεκέμβρη, θα διαρκέσουν επτά μέρες και ολοκληρώνονται στις 12 Δεκέμβρη.

Κυρίαρχο ζήτημα ήταν πώς η Ενωση θα γίνει ένα μαζικό και ζωντανό στη λειτουργία του σωματείο που θα στηρίζεται στη δράση των μελών του, που θα συσπειρώνει στη δράση του εργαζόμενους. Βασική κατεύθυνση, όπως τέθηκε και εισηγητικά, είναι η ανάγκη να αποκτήσει «πόδι» ειδικά στις μεγάλες πολυεθνικές και μονοπωλιακές επιχειρήσεις με σταθερή παρουσία, με το στήσιμο σωματειακών επιτροπών.

Η ανάγκη αυτή επιβεβαιώθηκε και μέσα από τις παρεμβάσεις των εργαζομένων, που μετέφεραν εμπειρία από τις δυσκολίες που υπάρχουν στην οργάνωση των εργαζομένων μέσα στους τόπους δουλειάς, αλλά και από το πώς οργανώθηκαν και δόθηκαν μάχες είτε για απολύσεις είτε για μειώσεις μισθών. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση εργαζόμενου σε μεγάλη επιχείρηση, για την προσπάθεια της εργοδοσίας να κρατήσει τους εργαζόμενους υποταγμένους με το επιχείρημα της «υγιούς επιχειρηματικότητας», καλλιεργώντας δηλαδή την αυταπάτη ότι αν πάει καλά η επιχείρηση, στηριχθεί ο «καλός» επιχειρηματίας τότε και δουλειά θα υπάρχει και καλοί μισθοί.

Η εκπρόσωπος της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) κατήγγειλε τις δυνάμεις της ΕΣΑΚ - που έχει και το τιμόνι της διοίκησης της Ενωσης - για λογικές και πολιτικές «διαχωρισμού» στο κίνημα. Την ίδια στιγμή, ούτε λίγο ούτε πολύ έδωσε «συγχωροχάρτι» στους συντρόφους της στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων που υπέγραψαν κλαδική σύμβαση με μείωση μισθών 6,7%, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την καταγγελία, για αυτή την προδοτική στάση, «αήθη» επίθεση σε μια ολόκληρη παράταξη, αποκαλώντας «λάθος» την υπογραφή της σύμβασης (!!!). Στη ρότα υπεράσπισης της πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε και ο εκπρόσωπος της Ενωσης Εργαζομένων (ΚΟΕ), ο οποίος κατήγγειλε τις δυνάμεις της ΕΣΑΚ για εμμονή απέναντι στην «ΑΠ», ενώ ο εκπρόσωπος της «Ριζοσπαστικής Παρέμβασης» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αναμάσησε το σαθρό επιχείρημα περί τακτικής διαχωρισμού που ακολουθεί το ΠΑΜΕ στο κίνημα και ότι παραπέμπει τη λύση των προβλημάτων στη «λαϊκή εξουσία». Και οι τρεις, πάντως, παρά τα «ενωτικά» καλέσματα, δεν τοποθετήθηκαν επί της ουσίας στο πλαίσιο πάλης που έβαζε η εισήγηση και δε διευκρίνισαν σε ποια ενότητα (ποιων και με τι στόχο) αναφέρονται.

«ΖΑΦΟΛΙΑ»

Εδωσαν αγωνιστική απάντηση στις απολύσεις

Με συγκέντρωση έξω από το ξενοδοχείο «ΖΑΦΟΛΙΑ» κατά τη διάρκεια στάσης εργασίας των εργαζομένων (5 μ.μ. - 8 μ.μ.), απάντησαν χτες το απόγευμα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου και εργαζόμενοι στις έξι απολύσεις συναδέλφων τους, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του επιχειρησιακού σωματείου στο ξενοδοχείο και του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής.

Η άμεση και ενιαία απάντηση του κλάδου, των σωματείων από άλλα ξενοδοχεία της Αθήνας και τον Επισιτισμό είναι το όπλο των εργαζομένων στη μάχη για την απόκρουση της εργοδοτικής επιθετικότητας. Παρούσα στην κινητοποίηση ήταν και η Λαϊκή Επιτροπή του 7ου Διαμερίσματος. Μπροστά σε αυτήν την οργανωμένη και άμεση αντίδραση του κλάδου η εργοδοσία αναγκάστηκε να δεσμευτεί για συνάντηση την επόμενη βδομάδα με το επιχειρησιακό σωματείο με αντικείμενο συζήτησης το αίτημα για ανάκληση των απολύσεων.

Οπως τόνισε ο πρόεδρος του κλαδικού συνδικάτου Ν. Παπαγεωργίου «είμαστε και όλοι εδώ σήμερα για να ενισχύσουμε την οργάνωση των εργαζομένων». Η Γιάννα Δημητροκάλη, πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου, ευχαρίστησε τους συγκεντρωμένους για τη στήριξη και τόνισε ότι η εργοδοσία φοβάται τη μαζικότητα, την ενιαία δράση των εργαζομένων στον κλάδο. Σημείωσε ότι το σωματείο και οι εργαζόμενοι παραμένουν σε ετοιμότητα καθώς, όπως είπε, «έχουμε πολλούς αγώνες μπροστά μας».

Δεν αρκούν οι αμυντικοί αγώνες

Τα αντεργατικά «πακέτα» που δε σταματούν παρά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών, τροφοδοτούν μια έντονη συζήτηση για την «αναποτελεσματικότητα των αγώνων». Η πίεση είναι ακόμα μεγαλύτερη στις εργατικές - λαϊκές μάζες που έχουν περιορισμένη πείρα από αγώνες και επηρεάζονται από τις αυταπάτες που έχουν καλλιεργήσει χρόνια τώρα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Το ερώτημα είναι τι πάλη χρειάζεται, ποια πάλη είναι αυτή που μπορεί σήμερα να αποκρούσει την επίθεση των μονοπωλίων και να σταματήσει τα βάσανα των εργαζομένων, σε ποια κατεύθυνση και με ποιο περιεχόμενο πρέπει να δυναμώσουν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, να ανασυνταχθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Η απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2009) για την «ανασύνταξη του εργατικού κινήματος» σημείωνε: «Το 18ο συνέδριο υπογραμμίζει ότι δε θα γίνει δυνατό να προληφθούν τα χειρότερα που ετοιμάζουν για το λαό και τη νεολαία, εάν το κίνημα μείνει μόνο σε μια πολιτική αποτροπής, σε μια πολιτική αμφίβολης άμυνας. Μέσα από τους συνηθισμένους αγώνες δε μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα».

Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, έχουν αναπτυχθεί πολύμορφοι αγώνες, απεργιακοί και άλλοι, με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων, εκ των οποίων πολλοί βγήκαν στο δρόμο για πρώτη φορά. Ωστόσο, η πλειοψηφία όσων πήραν μέρος σ' αυτούς τους αγώνες στρέφονταν ενάντια στην εκάστοτε κυβέρνηση, σε μια μεμονωμένη εργοδοσία, σε κάποιους νόμους κτλ. Αυτό φάνηκε και στις εκλογές που έγιναν, βουλευτικές, τοπικές, ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα κατέγραψαν ότι η πλειοψηφία του λαού αποδίδει την κρίση, την ανεργία, την απληρωσιά, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας στην «κακοδιαχείριση», σε μια πολιτική «αναποτελεσματική», «λανθασμένη», γενικά «αντιλαϊκή», αλλά όχι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Παραμένει κυρίαρχη στην εργατική τάξη η προσδοκία πως, μέσα στον καπιταλισμό, μπορούν να έρθουν καλύτερες μέρες, να λυθούν τα προβλήματά τους. Ομως η επιδείνωση της ζωής του λαού υπαγορεύεται από τους ίδιους τους νόμους του καπιταλισμού. Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης είναι προϋπόθεση για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου στον καπιταλισμό. Προϋπόθεση για να εξασφαλίζει το μονοπώλιο ένα μέρος κεφαλαίου όλο και μεγαλύτερο που θα διαθέτει αποκλειστικά σε νέες επενδύσεις, στην αναζήτηση νέων κερδών, στην επέκταση της δράσης του ή την κυριαρχία του σε νέους κλάδους και νέες αγορές. Μάλιστα, στη σημερινή εποχή, την εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου αλλά και ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι τόσο άγριος, που καθιστά σχεδόν ανύπαρκτα τα περιθώρια κάθε παραχώρησης.

Οπως αναλύει και η Απόφαση της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης για τη «δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα»: «Ο νόμος της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης αποκλείει κάθε ελάττωση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας που απειλεί τη συσσώρευση του κοινωνικού κεφαλαίου, το αφεντικό παραμένει πάντα αφεντικό. Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες, όπου ο διεθνής ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έχει εξαντλήσει τα όποια περιθώρια είχε σε παραχωρήσεις, όπως κατά την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ή τα πρώτα χρόνια μετά το 1974 στην Ελλάδα, σε συνθήκες όπου ανατρέπονται η μία μετά τις άλλη, όλες οι βασικές κατακτήσεις της θα επιδεινώνεται συνολικά, η ζωή της εργατικής τάξης όσο δε ξεκαθαρίζεται ότι η ουσία και ο σκοπός της ταξικής πάλης βρίσκονται στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, όσο δεν εξουδετερώνονται οι αυταπάτες ότι είναι δυνατό με μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού να ικανοποιούνται βασικές ανάγκες και να υπάρξουν άμεσες και ουσιαστικές λύσεις στο έδαφος του καπιταλισμού».

ολ' αυτά που ισχύουν σε περιόδους ανάπτυξης, όπου πράγματι λόγω του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού οι καπιταλιστές αυξάνουν ολοένα την εκμετάλλευση, άρα δεν κάνουν παραχωρήσεις, αφαιρούν κατακτήσεις, ισχύουν στο μέγιστο βαθμό σε συνθήκες κρίσης. Που τσακίζουν τις κατακτήσεις για να κάνουν φτηνότερους εργάτες, αφ' ενός, για να σωθούν από την καταστροφική δύναμη της κρίσης, αφ' ετέρου, για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό και μετά την κρίση. Ετσι λοιπόν, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αποκάλυψη των πραγματικών αιτιών της κρίσης, η ενίσχυση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής γραμμής μέσα στο εργατικό κίνημα, η συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και το κράτος της είναι ζήτημα κρίσιμο για τους αγώνες της εργατικής τάξης, τη μαζικότητα, τη δυναμική, την προοπτική τους. Για να ετοιμάζεται η εργατική τάξη για τους σκληρούς αγώνες που απαιτεί η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των παιδιών της, να αποτρέπει μέτρα και να καταφέρει κάποιες κατακτήσεις. Και χρειάζεται με αυτή τη γραμμή πάλης να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα και οι αγώνες της εργατικής τάξης, ώστε, η μαζική συμμετοχή σε αυτούς να αποκρυσταλλωθεί στη χειραφέτηση από τις αυταπάτες, την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό που καλλιεργούν οι δυνάμεις που στηρίζουν τα μονοπώλια, να ανοίγουν το δρόμο της σύγκρουσης και της ρήξης με το κεφάλαιο.