ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σταθερά στον αγώνα για την ανατροπή

Για πέμπτη συνεχή χρονιά, από τη στιγμή ξεσπάσματος της καπιταλιστικής κρίσης, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια άνευ προηγουμένου αντεργατική επίθεση. Κυβέρνηση και τρόικα, για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, ξεζουμίζουν τα λαϊκά στρώματα, φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στο λαό, υπερασπίζονται με κάθε μέσο τα συμφέροντα των μονοπωλίων, βαθαίνουν τις αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές. Ετσι, μετά την ψήφιση του τελευταίου νόμου (3ο μνημόνιο), από την 1/1/2013 περικόπτονται εκ νέου οι συντάξεις από 5% έως 20%, καταργείται το υπόλοιπο της 13ης και 14ης σύνταξης, μειώνονται τα εφάπαξ, σε ομάδες ασφαλισμένων αυξάνονται οι εισφορές. Η σύνταξη, μετά από μια ολόκληρη πενταετία (2009 - 2013) επώδυνων παρεμβάσεων, μετατρέπεται σε προνοιακό βοήθημα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, η μέση σύνταξη που αποδίδεται - σε δωδεκάμηνη βάση - δεν ξεπερνά τα 542 ευρώ! Πάνω σε αυτό το ποσό, θα επιβληθούν οι νέες μειώσεις από την αρχή του έτους, που σε συνδυασμό με νέες παρεμβάσεις που έχουν δρομολογηθεί, όπως η ενοποίηση και ο νέος τρόπος υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων, ο στραγγαλισμός του ΕΟΠΥΥ και η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, δίνουν τη χαριστική βολή στη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Την επίθεση στο συνταξιοδοτικό συμπληρώνουν οι παραπέρα ανατροπές που επιβλήθηκαν στις εργασιακές σχέσεις, με την εκ νέου υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, την κατάργηση του 5ήμερου, 8ωρου, 40ωρου, την επιχείρηση κατάργησης και της κυριακάτικης αργίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, το διακεκομμένο ωράριο και στα μεγάλα καταστήματα συνεχούς λειτουργίας. Ταυτόχρονα, λύνονται τα χέρια των επιχειρηματιών για ελεύθερες και φθηνές απολύσεις με τη νέα, μέσα σε τρία χρόνια, μείωση των αποζημιώσεων, αλλά και τη νομοθέτηση εκ μέρους του αστικού κράτους των κατώτερων μισθών και ημερομισθίων που βάζει ταφόπλακα στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και συνολικά στις Συλλογικές Συμβάσεις με τους εργοδότες.

Η πεντάχρονη αυτή επίθεση και το περιεχόμενο των ανατροπών επιβεβαιώνει περίτρανα ότι δεν πρόκειται για αποσπασματικά μέτρα, αλλά για μελετημένες και στοχευμένες παρεμβάσεις, που συνιστούν μια συνολική στρατηγική εξόδου από την κρίση για λογαριασμό μιας χούφτας καπιταλιστών που ιδιοποιούνται όλο τον πλούτο και το μόχθο των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση που δημιούργησε το ίδιο σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Γι' αυτό, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να περιοριστούν σε μεμονωμένους και αποσπασματικούς αγώνες ενάντια στο ένα ή άλλο μέτρο, να μη συρρικνώσουν την πάλη τους, σε αποσπασματικές «λύσεις» - που έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο και να επιτευχθούν σε συνθήκες κρίσης - αλλά να αντιπαραβάλλουν τη δική τους ολοκληρωμένη στρατηγική υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων τους. Τώρα, είναι η ώρα για να τεθεί το ζήτημα της πάλης όχι μόνο ενάντια στις συνέπειες του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά των ίδιων των βαθύτερων αιτιών που τις γεννούν. Της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ιδιοποίησης στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Σε έναν τέτοιο αγώνα, στο έδαφος της υπεράσπισης των άμεσων και ζωτικών συμφερόντων και επιβίωσης του λαού, καλεί σήμερα την εργατική τάξη, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα το ΚΚΕ, αυτό το δρόμο φωτίζουν οι Θέσεις του για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Σε αυτό το δρόμο, οι κομμουνιστές θα είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα και το νέο χρόνο.

Γραμμή ήττας για το εργατικό κίνημα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε συνθήκες έντασης της επίθεσης - που στόχος της είναι το ολοκληρωτικό χτύπημα των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων - η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - προσπαθεί να διαπραγματευτεί πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι.

Σε συνάντηση που είχε με τον υπουργό Μεταφορών πρότεινε αντί να ιδιωτικοποιηθεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ να κάνει στρατηγικές συμμαχίες. Ομως και στις δύο περιπτώσεις (ιδιωτικοποίηση ή στρατηγική συμμαχία) ο σιδηρόδρομος θα λειτουργεί -ήδη συμβαίνει- με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Δηλαδή με κριτήριο το κέρδος και όχι την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Η πλειοψηφία της ΠΟΣ, αποδεχόμενη πλήρως το πλαίσιο που ορίζει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, το μόνο που κάνει είναι να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν μέσω της στρατηγικής συμμαχίας να διασωθούν οι θέσεις εργασίας. Την αυταπάτη αυτή διαλύουν οι ίδιες οι εξελίξεις στο Δημόσιο, το μέτρο των διαθεσιμοτήτων και άλλοι μηχανισμοί που υπηρετούν το στόχο για χιλιάδες απολύσεις.

Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας που τελικά σημαίνει υποταγή των εργαζομένων δεν μπορεί στο ελάχιστο να εμποδίσει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, η εφαρμογή της οποίας θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα όπως διαβεβαίωσε ο υπουργός. Είναι γραμμή ήττας για το εργατικό κίνημα.

Οι αυταπάτες, η αλήθεια ...

«Ανάπτυξη και δημοκρατία ο δρόμος για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών σε ολόκληρο τον πλανήτη, ήταν το κοινό συμπέρασμα των συναντήσεων της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της μεγάλης χώρας της Λ. Αμερικής

Η Ελλάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα του Νότου, πρέπει να αποτινάξουν τη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα οι λαοί τους. Ο δρόμος της ανόρθωσης περνάει μέσα από τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την ισότιμη διεθνή συνεργασία».

Με αυτά τα λόγια στο πρώτο θέμα της η «Αυγή» δίνει το στίγμα της επίσκεψης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, στη Βραζιλία και τις συναντήσεις με την πρόεδρο της χώρας Ντ. Ρουσέφ και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Μέσα σε λίγες λέξεις περικλείεται όλο το πλέγμα των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, που θέλει να δημιουργήσει η προς διαμόρφωση νέα σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, στους εργαζόμενους της χώρας. Η λύση, λένε οι νέοι φωστήρες, είναι: ανάπτυξη, δημοκρατία, οι χώρες να αποτινάξουν τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό, να υπάρξει ισότιμη διεθνή συνεργασία. Δηλαδή, τι λένε στα λαϊκά στρώματα; ότι για τα βάσανά τους δε φταίει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, αλλά το νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισής του. Αρα, με άλλο μείγμα, όπως στη Βραζιλία, μπορεί δήθεν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Επίσης, δε φταίει ότι μια δράκα καπιταλιστών καρπώνεται όλο τον πλούτο που παράγουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά ότι δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη (λες και όταν υπήρχαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης κέρδιζαν οι εργαζόμενοι;). Λένε ακόμα ότι στο σημερινό κόσμο που σπαράσσεται από ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οι υπάρχουσες λυκοσυμμαχίες και οι υπό διαμόρφωση, τσακίζουν λαούς και δικαιώματα, μπορεί να υπάρξει «ισότιμη συνεργασία» χωρίς να θιγεί η ρίζα των προβλημάτων, η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ο καπιταλισμός όπου το κεφάλαιο ελέγχει την οικονομία.

... και ο μονόδρομος της ρήξης

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που αποδεικνύει και με την επιλογή των συνομιλητών του, σοσιαλδημοκρατών διαχειριστών του συστήματος, είναι ότι ψάχνει ιμπεριαλιστικούς συμμάχους για να εμφανιστεί ως αξιόπιστη για το κεφάλαιο διαχειριστική λύση. Οσο για τα «πρότυπά» του, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, η «ανάπτυξη» που πρόσφεραν είναι ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία σε μονοπωλιακούς ομίλους, κάποια ψίχουλα και πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού. Η εκμετάλλευση του λαού από τους καπιταλιστές στη Βραζιλία καλά κρατεί σε μια χώρα πάμπλουτη όπου ο λαός υποφέρει. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, ανέργων, αποκλεισμένων που επιβιώνουν στις παραγκουπόλεις, τα εκατομμύρια ανθρώπων στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης αποδεικνύουν ότι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το «θερμοκήπιο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης που φέρνει νέες κρίσεις και νέα δεινά και στη Βραζιλία και στη Ελλάδα και σε κάθε ανεξαιρέτως καπιταλιστική χώρα. Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα και από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, και να μην «πατήσουν» την «μπανανόφλουδα» του δήθεν «ανθρώπινου καπιταλισμού». Δεν πρέπει να δώσουν «ανάσες» στο σύστημα που παρασάπισε -και μέσω νέων φρούδων ελπίδων που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ- και να οργανώσουν τον αγώνα τους μέσα από ταξικό αγωνιστικό κίνημα, σε συμμαχία με τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για τη δική τους λαϊκή εργατική εξουσία, που θα θέσει την οικονομία στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.