Οι Θέσεις για το Συνέδριο αποτελούν πανηγυρική επιβεβαίωση της ωρίμανσης του Κόμματος και της σωστής διαλεκτικής - υλιστικής ανάλυσης της σημερινής αντικειμενικής πραγματικότητας. Αρκετή συζήτηση έχει αναπτυχθεί γύρω από τη συσπείρωση δυνάμεων για τη ρήξη με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της για την πραγματοποίηση του στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το 15ο Συνέδριο, το οποίο ουσιαστικά ξεκαθάρισε το τοπίο σχετικά με την επανάσταση και το χαρακτήρα της έθεσε το ΑΑΔΜ ως το κατάλληλο εργαλείο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Τι σημαίνουν όμως τα αρχικά αυτά;

α) Αντιιμπεριαλιστικό

Μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Του μονοπωλιακού δηλαδή διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Υπάρχει άραγε πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και των ενώσεων στα πλαίσια του (π.χ. NATO,EE) χωρίς πάλη κατά της ντόπιας αστικής τάξης; Ποιανού στρατηγική πολιτική επιλογή ήταν και είναι και σήμερα η συμμετοχή σε αυτές τις ενώσεις; Της εργατικής τάξης; Του λαού; Προφανώς όχι. Των αστών. Ο ιμπεριαλισμός είναι επίσης και το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού μετά το οποίο ακολουθεί ο σοσιαλισμός, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.

β) Αντιμονοπωλιακό

Ποια είναι σήμερα η αστική τάξη; Είναι η τάξη των μονοπωλίων. Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση κεφαλαίων οδήγησε τον καπιταλισμό από την εποχή του ελεύθερου συναγωνισμού στην εποχή των μετοχικών εταιρειών, των μονοπωλίων. Αυτή η εξέλιξη είχε μια σειρά αντανακλάσεις. Τη γιγάντωση της βιομηχανικής μηχανοποιημένης παραγωγής, την εξαγωγή κεφαλαίων, την αποσύνδεση των κεφαλαιοκρατών από τα μέσα παραγωγής (παρασιτισμός του κεφαλαίου) και μια σειρά άλλες. Βάζει επίσης καθημερινά ταφόπλακα στα όνειρα μικρομεσαίων στρωμάτων να γίνουν και αυτοί καπιταλιστές και τους καταστρέφει με άμεσο στόχο τη διείσδυση των μονοπωλίων σε όλο και περισσότερους κλάδους της οικονομίας. Εδώ διακρίνεται αντικειμενικά πως τα φτωχομεσαία τμήματα των αυτοαπασχολουμένων και η φτωχομεσαία αγροτιά δεν έχουν κανένα οικονομικό συμφέρον από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και πρέπει να τραβηχτούν με το πλευρό της επαναστατικής τάξης των εργατών και γιατί όχι μόνο επειδή αυτό υπηρετεί το σκοπό της αλλά ουσιαστικά και το δικό τους συμφέρον παρά τις όποιες διαφορές και αντιθέσεις έχουν με την εργατική τάξη οι οποίες είναι υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες.

γ) Δημοκρατικό

Για να απαντήσουμε επαρκώς για τη χρήση του όρου αυτού πρέπει να σκεφτούμε το εξής. Υπάρχει έννοια δημοκρατία γενικά και αόριστα; Οι αντιθέσεις σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία μπορούν να περιγραφούν επαρκώς από τον όρο δημοκρατία αν αυτή δε συνοδεύεται με ταξικό πρόσημο;

Π.Χ. Tι ζει ο λαός σήμερα με την όξυνση της καταστολής, την αφαίρεση δικαιωμάτων και την προσπάθεια από τις κυβερνήσεις της αστικής τάξης να άρουν, το ενοχλητικό για τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν, ακόμα και το δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία; Την αστική δημοκρατία. Τη δημοκρατία εκείνη που πίσω της βρίσκεται η δικτατορία των μονοπωλίων, η απίστευτη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, η στέρηση από τη λαϊκή οικογένεια ακόμα και στοιχειωδών όρων για επιβίωση (όχι για ζωή), η καταστολή κινητοποιήσεων και μια σειρά άλλες εκφάνσεις της «δημοκρατίας» των αστών και των απολογητών τους.

Εδώ βέβαια υπάρχει ένα καλό ερώτημα. Παραιτούμαστε από την πάλη για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών; Εχουν σημασία για τους κομμουνιστές οι όποιες, περιορισμένες είναι αλήθεια, ελευθερίες έχει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος; Σαφέστατα και έχουν. Πώς θα υπερασπιστούμε ως κόμμα αυτά τα δικαιώματα; Με φτηνά συνθήματα - λογοκοπία για περισσότερη δημοκρατία; Βεβαίως και όχι. Με τους όρους της ανειρήνευτης ταξικής αντίθεσης και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Δεν υπάρχει ούτε μισό δικαίωμα στα πλαίσια του καπιταλισμού που να μην κατακτήθηκε με σκληρό ταξικό αγώνα και μάλιστα αιματηρό. Οι νόμοι κίνησης του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής φέρνουν αυτά τα δικαιώματα στο στόχαστρο της αστικής τάξης και των κομμάτων της αλλά αναδεικνύουν και τα στενά όρια μιας πάλης χωρίς τη στρατηγική επιλογή του επαναστατικού γκρεμίσματος της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής. Αναφέρθηκε και μια πιθανότητα για ανάδειξη κυβέρνησης με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Στην πιθανότητα αυτή αναφέρθηκαν και κλασικοί, όχι για να ξεχάσουν μέσα σε ένα βράδυ το πόνημα του επιστημονικού σοσιαλισμού και την αναπόφευκτη βίαια ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία με την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης αλλά μόνο ως πιθανότητα σε απότομες στροφές της ταξικής πάλης που θα αξιοποιούσε τη θέση της για να πραγματοποιηθεί η επανάσταση και όχι σαν στάδιο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η ωρίμανση της περιγραφής του κινήματος που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα ενσωματώνοντας όλα τα θετικά ταξικά προσδιορισμένα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν ονομάζεται Λαϊκή Συμμαχία. Πολύ σωστά επιλέγεται ως συνεπής ταξική ερμηνεία του ποιες κοινωνικές δυνάμεις (και όχι ποια πολιτικά κόμματα από τα πάνω) έχουν αντικειμενικό κοινωνικοοικονομικό συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική (συνεπής αντιιμπεριαλιστική) κατεύθυνση, για το γκρέμισμα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Ξεκαθαρίζει ζητήματα που αφορούσαν την προηγούμενη περιγραφή και δείχνει την ωρίμανση του ίδιου του Κόμματος και τη διατήρηση και την αναλυτική επεξεργασία της επαναστατικής γραμμής. Το Πρόγραμμα του Κόμματος παρακολουθεί πολύ σωστά τις εξελίξεις και το βαθμό συγκέντρωσηςστο πεδίο της οικονομίας και ενσωματώνει τη θετική αλλά και κριτικά την αρνητική εμπειρία από το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα.

Ας ριχτούμε στη μάχη της υλοποίησης των καθηκόντων, ας αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας με θάρρος και αποφασιστικότητα για να συμβάλλουμε, όσο εξαρτάται από μας, στην άνοδο της ταξικής πάλης και την αντοχή στις στροφές της, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Βαδίζουμε από τον καπιταλισμό που σαπίζει στον καπιταλισμό που πεθαίνει και απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα μόνο μια προοπτική υπάρχει και δεν θα έρθει από μόνη της και ούτε ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η προοπτική απέναντι στη σαπίλα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι το γκρέμισμα της αστικής εξουσίας, η εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και το χτίσιμο μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, ανεργία και φτώχεια. Μιας κοινωνίας που ο κόσμος θα δουλεύει για να ζει (και όχι απλά για να επιβιώνει) μια ζωή αντάξια των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα και των τεράστιων δυνατοτήτων που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό και εύχομαι καλή επιτυχία των διαδικασιών του Συνεδρίου.

Το προηγούμενο διάστημα το Κόμμα έδρασε σε σύνθετες συνθήκες και σε ένα διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα αρνητικών συσχετισμών για το κομμουνιστικό κίνημα. Συνθήκες όχι χειρότερες απ' ό,τι 20 χρόνια πριν, αλλά τότε το να κρατήσει ένα κόμμα τίτλο και σύμβολά του ήταν κατάκτηση, αυτό σήμερα πραγματικά δεν επαρκεί.

Σε συνθήκες κρίσης που το ζήτημα της εξουσίας και της ανατροπής του καπιταλισμού έρχεται πιο πολύ στο προσκήνιο, το Κόμμα άλλαξε τον τρόπο ανοίγματός του φοβούμενο μην ταυτιστεί με μεταρρυθμιστικές και κεϋνσιανές λογικές. Αυτός είναι και ο λόγος που στις θέσεις για το 19ο Συνέδριο γίνεται απολογισμός στη βάση της Λαϊκής Συμμαχίας και όχι του ΑΑΔΜ στο οποίο, με τις όποιες τροποποιήσεις, αναφερόταν και το 18ο.

Παλιότερα το Κόμμα ανοιγόταν κατά κλάδο με πλαίσια πάλης - πολιτικές προτάσεις που αποτελούσαν μπούσουλα για τις διεκδικήσεις και σήμερα, στο έδαφος του καπιταλισμού, στόχευαν σε κατακτήσεις αλλά ξεκαθάριζαν ότι βασική προϋπόθεση για τη συνολική υλοποίησή τους ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού. Με αυτό τον τρόπο και με τη πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα στις μάζες καταφέρναμε, σε ένα βαθμό, να καθοδηγήσουμε το κίνημα στις εξάρσεις του, να του δώσουμε περιεχόμενο και προωθημένο πλαίσιο πάλης και να στρατολογούμε τα ποιο πρωτοπόρα τμήματά που καταλάβαιναν ότι μένοντας στον αγώνα για τον κλάδο τελικά τον υπονομεύουν.

Από την προσωπική μου εμπειρία τέτοιες προτάσεις - πλαίσια ήταν το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο (εργαλείο στη δράση μας η οποία δεν άφησε το μαθητικό κίνημα να καθοδηγηθεί από τον αστισμό και τον οπορτουνισμό και να εκτονωθεί στις μούντζες που όμως δεν αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα στην παρέμβασή μας), η Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (με ανάλογα αποτελέσματα) κτλ. Σήμερα στο κλάδο μου (κατασκευές) ο Ενιαίος Φορέας Κατασκευών αποτελεί, δυστυχώς, άγνωστη λέξη για τους συντρόφους.

Αυτή η λογική αγώνα δεν είχε σχέση με τον Κεϋνσιανισμό. Στα αγροτικά, π.χ., είναι διαχρονική η εναντίωσή μας στην ΚΑΠ και τον τρόπο που δίνονταν οι επιδοτήσεις, κατεξοχήν κεϋνσιανό εργαλείο για το μη βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτών. Εχουμε πλέον πρόταση για το πώς πρέπει να στηρίζεται ο παραγωγός, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό κτλ; Γιατί σήμερα στην ερώτηση «Τι μας προτείνετε να κάνουμε σαν νέοι αγρότες;», απαντάμε «Σε αυτό το σύστημα δεν έχουμε να κάνουμε καμία πρόταση για τους νέους αγρότες, σε ένα άλλο σύστημα δίπλα στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις...].

Είναι γεγονός ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα επιμέρους πλαίσια πάλης υποχωρούν σε σχέση με τη γενική πολιτική πρόταση. Το συνολικό προγραμματικό πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων του μετώπου είχε αδυναμίες και «αδυναμίες» που θα απαιτούσαν υψηλό χειρισμό της τακτικής και προσήλωση στο στρατηγικό στόχο, αφού μέτωπο χωρίς τον αναγκαίο συμβιβασμό δεν οικοδομείται. Η σημερινή συσπείρωση γύρω από την εργατική εξουσία - σοσιαλισμό (που κακώς δε λέγεται με τ' όνομά του) μπορεί να οδηγήσει στην ατελέσφορη κατασκευή του «στρατοπέδου του σοσιαλισμού» μέσα στη κοινωνία.

Η αντικειμενική δυσκολία εύρεσης συμμάχων σε πραγματική ΑΑΔ γραμμή έχει εσφαλμένα οδηγήσει σε απουσία πολιτικής πολιτικών συμμαχιών. Ετσι, κάποιες φορές, δικαιολογείται στον κόσμο ο μη συντονισμός, πόσο μάλλον συμμαχία, με ρεφορμιστικούς και οπορτουνιστικούς χώρους (Συν/ΣΥΡΙΖΑ, ετεροκαθοριζόμενα γκρουπούσκουλα κτλ), απλά γιατί δεν παλεύουν για Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό και όχι γιατί π.χ. ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει υπηρετήσει όλες τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.

Πολύ σωστά γίνεται πάλη για οικονομίστικα προβλήματα με ταξικό προσανατολισμό (απολύσεις, χαράτσια, δεδουλευμένα...) αλλά φαίνεται κάπως ότι μένουμε σε αυτό παράλληλα με ένα γενικό κάλεσμα για ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό σε συνδυασμό με την αντίληψη ότι η οργανωτική αυτοτέλεια προϋποθέτει τον μη συχνωτισμό με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο κίνημα πολλές φορές οδηγεί σε αδυναμία παρέμβασης σε κινητοποιήσεις σε χώρους που δεν είχαμε εξαρχής τους συσχετισμούς. «Δεν έχει κατακτηθεί ... η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει» αναφέρεται στη Θ.49, αλλά μήπως είναι εν μέρει αδυναμία και εν μέρει επιλογή;

Στη Θ.24 αναφέρεται σαν παρακαταθήκη ο συντονισμός των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ. Μα ο συντονισμός των μετώπων πάλης των κομμουνιστών είναι δεδομένος. Εκτιμάμε ότι πριν δεν υλοποιούνταν;

Πρέπει το Κόμμα να έχει στραμμένη τη προσοχή του και στον αριστερό οπορτουνισμό. Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος αλλά έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οταν υπάρχει μονομέρεια ελοχεύει κίνδυνος, όπως στη Κατοχή τη στιγμή που το Κόμμα οικοδομούσε, ορθά, ένα πολύ πλατύ μέτωπο, ιδεολογικά αναλωνόταν στην κριτική στον αριστερισμό που σαν αντίληψη και οργάνωση δεν συσπείρωνε κανέναν.

Στο πρόγραμμα αναλύονται ο στρατηγικός στόχος και οι υλικές προϋποθέσεις για αυτόν. Για τη στρατηγική και τα καθήκοντα του κόμματος σήμερα αφιερώνονται ελάχιστες γραμμές (2,5 γραμμές στη Θ.75, 1η§ Θ.77). Το να αναλύει το πρόγραμμα το στρατηγικό στόχο, το συνέδριο τα καθήκοντα σε προεπαναστατική κατάσταση ενώ η γενική πολιτική γραμμή να δίνεται από την ΚΕ αποτελεί πιο ρεαλιστικό και ευέλικτο σχήμα αλλά θέλουμε ένα πρόγραμμα πασπαρτού;

Στη Θ.74 αναφέρονται σαν ανάπτυξη υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό οι ιδιωτικοποιήσεις και η αύξηση του ρόλου των ιδιωτών σε Παιδεία, Υγεία, Ενέργεια, ΜΜΕ. Αυτά αποτελούν δείκτη «ωρίμανσης» της οικονομίας αλλά ακόμη και τα μονοπώλια δεν κοινωνικοποιούνται ποιο εύκολα από τις κρατικές επιχειρήσεις, υπηρεσίες, ιδρύματα. Δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις λειτουργούν άμεσα και έμμεσα υπέρ των μονοπωλίων αλλά εκτός του ότι αποσπώνται ποιο εύκολα κατακτήσεις, μας είναι αδιάφορο αν αύριο ο διεθνής ιμπεριαλισμός επέμβει στην επαναστατημένη Ελλάδα μόνο προς αλληλεγγύη στη ντόπια αστική τάξη ή και για ιδιαίτερα συμφέροντά του; Απαιτώντας π.χ. πίσω τα λιμάνια της «Cosco».

Η εκτενής ανάλυση για το σοσιαλισμό, αποτέλεσμα πολυετούς δουλειάς στο κόμμα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την εξαγωγή πείρας από την οικοδόμηση και για την αντιμετώπιση παρεκκλίσεων που καμουφλάρονται στις «εθνικές ιδιαιτερότητες», χωρίς να σημαίνει ότι όλα μπορούν να προβλεφθούν. Η απουσία του χωρίου για την ύπαρξη άλλων πολιτικών δυνάμεων στο σοσιαλισμό δεν είναι σωστή και δε θα μας δέσμευε στη με όλα τα μέσα υπεράσπισή του.

Η ταύτιση πατριωτισμού και ταξικού αγώνα χαρίζει ουσιαστικά τον όρο στον αντίπαλο αφού το «όξυνση της ταξικής πάλης» δεν σημαίνει «όξυνση του πατριωτισμού». Ζητούμενο η διαλεκτική σύνδεσή τους που πατάει στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού, χωρίς να σέρνεται από αυτή, και δίνει ταξικό προσανατολισμό στο πατριωτικό αίσθημα.

1. Ποιοί γίνονται μέλη του Κόμματος

Ποιοί γίνονται μέλη του Κόμματος στο άρθρο 6; «Οι εργάτες-εργάτριες, πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τα λαϊκά στρώματα, φοιτητές, σπουδαστές, νοικοκυρές...».Ποια είναι η πολιτική σκοπιμότητα για ένα κομμουνιστικό κόμμα να προτιμούνται στο καταστατικό τα μη παραγωγικά και ασταθή στρώματα και να «ξεχνιούνται» τα παραγωγικά; Για την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο δε χρειάζονται δυνάμεις όπως το επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό της παραγωγής, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα συνθλιβόμενα στρώματα των επγγελματοβιοτεχνών-συμμάχων της εργατικής τάξης ειδικά σε περίοδο κρίσης; Και τους διανοούμενους που παίζουν ιδιαίτερο ρόλο και είναι στο άρθρο 2α του σημερινού καταστατικού, τους χρειαζόμαστε ή όχι;

Οι εξελίξεις στον αναπτυγμένο καπιταλισμό δείχνουν ότι τo 50% των εργαζομένων έχει ή σύντομα θα έχει ανώτερη ή ανώτατη μόρφωση λόγω της αυτοματοποίησης της παραγωγής. Αυτές οι κατηγορίες προλεταριοποιούνται μεν αλλά δεν είναι εργατική τάξη δε, επειδή έχουν διαφορετική θέση στη παραγωγική διαδικασία. Εχουν όμως αντικειμενικά συμφέρον από το σοσιαλισμό. Δεν πρέπει συνεπώς να αποτελούν χώρο πολιτικής δουλειάς για το κόμμα;

Η στροφή προς το ασταθές πολιτικά στρώμα των φοιτητών παραπέμπει στις Μαρκουζικές θεωρίες περί νεολαιίστικης πρωτοπορίας, σημείο αναφοράς των τροτσκιστικών ομάδων τα τελευταία 50 χρόνια. Αυτή η αναπάντεχη στροφή επιβάλει μια σοβαρή ιδεολογική τεκμηρίωση εκ μέρους της ΚΕ.

Αναμένοντας, προτείνω να γίνονται μέλη του κόμματος «οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι επιστήμονες και τεχνικοί, οι διανοούμενοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι αγρότες».

2. Για τα στελέχη του ΚΚΕ

Πιστεύω ότι ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να καθοδηγείται πλειοψηφικά από τους συμμετέχοντες στην παραγωγή και τις υπηρεσίες. Σήμερα υπάρχουν μέλη της ΚΕ που δε γνώρισαν ποτέ την εξαρτημένη εργασία. Αυτό μπορεί να εξηγήσει διάφορες εκτροπές: στο τρόπο σκέψης, στο διοικητικό τρόπο καθοδήγησης, στο τρόπο συμπεριφοράς αλλά και στον τρόπο γραφής και ομιλίας που δεν είναι συνθετικός αλλά μακρόσυρτος και τελικά κουραστικός.

2.1. Προτείνω όλα τα μέλη της ΚΕ να έχουν 10 χρόνια εργασίας η αυτοαπασχόλησης, ηλικία τουλάχιστον 30 ετών, κομματική ηλικία τουλάχιστον 10 ετών. Να έχουν οπωσδήποτε εκλεγεί και αντιπροσωπεύσει τους εργαζόμενους, να έχουν δηλαδή καταξιωθεί στο χώρο τους.

2.2. Τα επαγγελματικά στελέχη -ΕΣ- να έχουν μέγιστη θητεία 10 ετών και να είναι ολιγάριθμα -ΠΓ+Γραμματείς των Περιοχών και 4-5 μεγάλων πόλεων, δηλαδή 30 σ. το πολύ. Αυτό θα βοηθήσει και τα οικονομικά μας που είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Μεγάλος αριθμός ΕΣ στο ΚΚΕ σημαίνει απουσία εθελοντών στελεχών, έλλειψη ενθουσιασμού για πολιτική προσφορά που οδηγεί μαθηματικά στον ευνουχισμό των ΚΟΒ.

Οσο για τα 6 τελευταία άρθρα -και όχι μόνο αυτά- που αφιερώνονται στις ποινές, δίνουν την εντύπωση ότι η σημερινή ΚΕ προτιμά να έχει στο Κόμμα προσκόπους και όχι συνειδητούς επαναστάτες. Μήπως είναι η έλλειψη ποινών που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση;

Συμπερασματικά, το πνεύμα πάρα πολλών άρθρων στοχεύει στη δημιουργία μιας παντοδύναμης ΚΕ που ασχολείται με τα πάντα. Σε τέτοια κατεύθυνση ήταν και συγκεκριμένες τοποθετήσεις στελεχών τα 3-4 τελευταία χρόνια. Και αυτό βλέπουμε να εφαρμόζεται δυστυχώς καθημερινά. Τα αρνητικά αποτελέσματα είναι οφθαλμοφανή, δε χρειάζονται πολύπλοκες αναλύσεις και ούτε αποτελούν «παρακαταθήκες».

Με τα προτεινόμενα κείμενα η ΚΕ θέλει να αποτυπώσει σε Πρόγραμμα την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, η οποία απέχει παρασάγγες τόσο από το ισχύον Πρόγραμμα, αλλά όπως φαίνεται και διά γυμνού οφθαλμού, από τις ίδιες τις ιστορικές παραδόσεις μας, τη φυσιογνωμία του Κόμματος στην 95χρονη Ιστορία του.

Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα, η αναφορά στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το ότι διάφορες τροτσκιστικές ομάδες τη «χαιρετίζουν».

Ετσι εξηγείται η αντικατάσταση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου από τη Λαϊκή Συμμαχία.

Πρόκειται για μια συνολική άρνηση του Προγράμματος του 15ουΣυνεδρίου, χωρίς αιτιολόγηση. Στο ισχύον Πρόγραμμα, παρά το γεγονός ότι επιδεχόταν βελτιώσεις, ήταν σαφής ο τρόπος που το Κόμμα αντιλαμβάνεται τη συγκέντρωση δυνάμεων για την Επανάσταση.

Γύρω μας δεν υπάρχουν μόνο οι συνειδητοί πρωτοπόροι εργάτες. Αυτοί έχουν πολιτικό κόμμα από το 1918 στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, και είναι οργανωμένοι σε αυτό. Το καίριο ερώτημα λοιπόν είναι: φτάνουν αυτοί για την επανάσταση; Η προφανής απάντηση είναι, όχι δε φτάνουν. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Σύμφωνα με τη λογική αυτής της ΚΕ με μια Λαϊκή Συμμαχία, όπου «Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία» (θ.62). Δηλαδή, πρακτικά να συμφωνεί με το Πρόγραμμα του Κόμματος! Καλούμε αυτούς που θα συμφωνούν με το πρόγραμμα του Κόμματος, λοιπόν, αλλά δεν είναι στο Κόμμα, και πάμε έτσι...

Η αντίληψη που λέει Λαϊκή Συμμαχία με όσους συμφωνούν με το Πρόγραμμα μας οδηγεί στην αμφισβήτηση του χαρακτήρα του Κόμματος, όπως τον ξέραμε. Το ίδιο σημαίνει και η μετατροπή της ΚΝΕ, περίπου, σε Κόμμα της νεολαίας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όσοι αποδέχονται το Πρόγραμμα, εφόσον αποδέχονται και το Καταστατικό και είναι πάνω από 18 χρόνων, οργανώνονται στο ΚΚΕ, δε συμμαχούν μαζί του. Η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξουν και έξω από εμάς οργανώσεις επαναστατικές ή κινήσεις που έχουν ίδιο με εμάς πρόγραμμα, οδηγούν στην αμφισβήτηση της μοναδικότητας του ΚΚΕ και του ιστορικού του ρόλου στην κοινωνική εξέλιξη! Πρόκειται, τελικά, για αμφισβήτηση του ίδιου του Κόμματος και μάλιστα αυτή τη φορά με «αριστερή» και «επαναστατικοφανή» φρασεολογία.

Απορρίπτεται η ανάγκη να βάζουμε ενδιάμεσους στόχους στη δράση μας. Και μάλιστα το τελευταίο διάστημα πυροβολείται και η λογική: κάθε ενδιάμεσο στόχο τον ονομάζουμε στάδιο και τον στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο.

Αλλά οι ενδιάμεσοι στόχοι για εμάς δε σημαίνουν ρεφορμιστική αντίληψη. Πάντα οι κομμουνιστές τους ενδιάμεσους στόχους τους αντιλαμβάνονταν ως μέσα συγκέντρωσης δυνάμεων και συγκεκριμένα βήματα που μας φέρνουν πιο κοντά στη σοσιαλιστική επανάσταση. Βάζαμε προοδευτικά αιτήματα, αντίθετα με τη στρατηγική επιλογή εκείνη τη χρονική περίοδο της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού: Ειρήνη, ψωμί και γη στους αγρότες ο Λένιν το 1917, ανεξαρτησία και γη στους αγρότες ο Χο Τσι Μινχ το 1945-1975 στο Βιετνάμ, γη στους αγρότες κ.λπ. ο Φιντέλ στην Κούβα. Συσπείρωσαν έτσι αυτοί οι νικηφόροι επαναστάτες, πολύ πλατύτερα τμήματα κόσμου από αυτούς που συνειδητοποιούσαν την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ετσι πήραν και το όπλο στο χέρι για να διεκδικήσουν αυτά που η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε και δεν ήθελε να δώσει, έστω και αν ήταν αιτήματα που θα μπορούσαν να εκπληρωθούν από αστική εξουσία, σε κάποια άλλη όμως χρονική περίοδο. Εμείς τι κάνουμε;

Εμείς απορρίπτουμε την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ όπως τη θέσαμε από το 15ο Συνέδριο και το μεταθέτουμε σαν μέτρο που θα πάρει η σοσιαλιστική εξουσία. Η αποδέσμευση όμως έρχεται σε αντίθεση με τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, να παραμείνει η Ελλάδα δέσμια της ΕΕ. Πράγματι Γερμανία, ΗΠΑ, Ρωσία δηλώνουν ότι «το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ είναι τεράστιο και πολύ μεγαλύτερο από το κόστος να παραμείνει σε αυτήν». Κανένα από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα της Βουλής δε θέτει θέμα ΕΕ, επίσης όταν ο Παπανδρέου έθεσε θέμα δημοψηφίσματος αποπέμφθηκε άμεσα από πρωθυπουργός. Κανένας Ελληνας αστός σήμερα, ούτε κάποιο αστικό ΜΜΕ θέτει δημόσια τέτοιο θέμα. Είναι λοιπόν στρατηγική επιλογή τους. Αλλά σήμερα εμείς έχουμε πλήρως επιβεβαιωθεί σε όσα λέγαμε για το Μάαστριχτ, την αποδέσμευση κ.λπ. Και όμως αποσύρουμε το αίτημα αυτό, το μετατρέπουμε από αίτημα συσπείρωσης σε μέτρο της σοσιαλιστικής εξουσίας και δεν το χρησιμοποιούμε σαν καθεαυτό στόχο συγκέντρωσης δυνάμεων, όπως σωστά κάναμε ως τώρα!

Ενώ, δηλαδή, μπορούμε να θερίσουμε τους καρπούς όσων επίμονα σπέρναμε τα ιδιαίτερα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '90, εμείς παραδίδουμε αυτό το όπλο. Σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο από διαφορετικό δρόμο πλησιάσαμε στη γενική πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που δε θεωρεί επίκαιρο το θέμα ΕΕ! Συνεπώς η ΚΕ έδωσε τη δυνατότητα στον οπορτουνισμό να παρέμβει σε κόσμο μας, αφού παρέδωσε μια σημαντικότατη διαχωριστική γραμμή που τη βλέπανε και οι πιο καθυστερημένες πολιτικά μάζες. Δηλαδή, στο όνομα της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό επέτρεψε στον οπορτουνισμό να μας διεμβολίσει!

Παλιότερα, εμείς θέταμε αιτήματα στο κίνημα και ο οπορτουνισμός στριμώχνονταν, παράδειγμα 1.400 ευρώ βασικό μισθό. Σήμερα όμως τοποθετούμαστε στα ζητήματα όπως τα βάζει ο αντίπαλος. Παραδώσαμε, λοιπόν, την πολιτική πρωτοβουλία στον οπορτουνισμό, γιατί «διεκδίκηση = στάδιο»!

Τέλος κάποια ερωτήματα:

- Από πού και ως πού ΑΑΔΜ σημαίνει συνεργασία με κάποιο από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα;

- Τη δεκαετία του '90 που είχαμε το έως τώρα Πρόγραμμα δε λέγαμε ταυτόχρονα «πέντε κόμματα δύο πολιτικές»;

- Το ίδιο Κόμμα που ξεσήκωσε τον κόσμο στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, γιατί στην επέμβαση στη Λιβύη έκανε μόνο μια διαδήλωση (στην αρχή) και μια ανακοίνωση (στο τέλος);

- Η νέα θέση μας για ενδεχόμενο πόλεμο αντιλαμβανόμαστε ότι θα αλλάξει και τη στάση μας απέναντι στην κατοχή στην Παλαιστίνη και στην Κύπρο;

- Δεν πρέπει να βγούμε και να λέμε «Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί εργάτες ενάντια σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς αστούς»; Και «Κύπριοι και Τούρκοι εργάτες ενάντια σε Κύπριους και Τούρκους αστούς»;

Δυστυχώς, οδηγούμαστε σε υιοθέτηση κειμένων ξένων με την Ιστορία μας, ως Κόμμα - μέλους της Γ' Διεθνούς που δημιούργησε το ΕΑΜ και πρωτοστάτησε στην Εθνική Αντίσταση. Εύχομαι παρόλα αυτά, η νέα ΚΕ να «εμπλουτίσει» το νέο Πρόγραμμα ακυρώνοντάς το, όπως κάνανε οι προηγούμενες ΚΕ με το ισχύον Πρόγραμμα. Και σύντομα να κηρύξει νέο έκτακτο συνέδριο όπου θα αποκαταστήσει την ταυτότητά του.

Στο άρθρο με τίτλο «Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνος;», του Γιάννη Δούρου («Ριζοσπάστης», 23-24/3, σελ. 19) από τεχνικό λάθος δε δημοσιεύτηκε η εξής παράγραφος: «Η ΚΕ επικαλείται ότι η όποια κυβέρνηση του μετώπου αποτελεί στάδιο και εμείς με τα στάδια διαφωνούμε. Ο Λένιν όμως προβλέπει στάδια στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, στην εξέλιξη του καπιταλισμού, ακόμα δε και κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα γίνει σε ένα στάδιο, δηλαδή η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική, ο Λένιν το έχει απαντήσει από τον Μάρτη του 1917! Η μεθοδολογία αυτή αρνείται τη διαδικασία μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο ταυτίζοντας το οικονομικοκοινωνικό σύστημα με την αντίστοιχη πολιτική εξουσία, πράγμα που ενώ γενικά είναι σωστό, κατά την περίοδο μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο, είναι λάθος! Για παράδειγμα στη Σοβιετική Ενωση το 1989, η πολιτική ηγεσία αποφασίζει να οικοδομήσει καπιταλισμό, στο επίπεδο της οικονομίας όμως για ορισμένα χρόνια επικρατούν σοσιαλιστικές σχέσεις! Με αυτό το σκεπτικό, όταν στο αίτημα για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, βάζουμε ως προϋπόθεση τη λαϊκή εξουσία, που ταυτίζεται με την επικράτηση σοσιαλιστικών σχέσεων αυτό σημαίνει ότι θα οικοδομήσουμε σοσιαλισμό όντας μέσα στην ΕΕ και μετά θα βγούμε από αυτήν! Το ανάποδο το ονομάσαμε καπιταλιστική διαχείριση και στάδιο. Η στρέβλωση αυτή μας παρασύρει σε ευρωκομμουνιστικές θέσεις, παρά τις αντίθετες προθέσεις. Εδώ και τέσσερα χρόνια η ΚΕ ανακαλύπτει τμήματα της αστικής τάξης που θέλουν να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ για να δικαιολογηθεί τελικά η άρνηση της πιο δικαιωμένης ιστορικά θέσης μας. Εφτασε το 50% του ελληνικού λαού να αντιτίθεται στην ΕΕ και δεν υπάρχει φορέας να εκφράσει πολιτικά το αίτημα! Ο λαός είναι πιο ώριμος από ποτέ να δεχτεί το αίτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών που θα τον σώσει από την χρεοληστρική ομηρία και εμείς αρνούμαστε να το διατυπώσουμε. Κάπως έτσι αυτοπεριοριζόμαστε σε σχέση με μια σειρά στόχους πάλης και αιτήματα όπως: Ποια εξουσία θα υλοποιήσει το αίτημά μας για 45% φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο; Με ποια εξουσία την κρίση θα την πληρώσουν τα μονοπώλια;».