Στις Θέσεις και στο σχέδιο Προγράμματος διαπιστώνονται αλλαγές καθοριστικής σημασίας που έχουν μάλιστα ήδη εφαρμοστεί, χωρίς συζήτηση για την αναγκαιότητά τους. Ακόμα και τώρα οι εξηγήσεις που δίνονται για αυτές είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς.

- Ο προσανατολισμός της συμμαχίας από αντιιμπεριαλιστικός έγινε αντικαπιταλιστικός. Διαφέρει σε ό,τι έχει να κάνει με τους στόχους πάλης και δεν μπορούμε να λέμε ότι ο όρος ιμπεριαλισμός «κακοποιήθηκε» και γι' αυτό τον αλλάζουμε. Δε συνηθίζουμε ν' αλλάζουμε έννοιες λόγω «κακοποίησης». Αλλιώς τι θα έπρεπε να κάνουμε για τους όρους «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός»; Να εξηγηθεί τι αντικειμενικά άλλαξε που μας οδήγησε να υιοθετήσουμε τώρα, αυτό που μας αντιπαραθέτουν χρόνια οι αριστεριστές.

Να εξετάσουμε σε τι βοήθησε η απόσυρση απ' το κίνημα αντιιμπεριαλιστικών στόχων πάλης, όπως η αποδέσμευση απ' την ΕΕ, όταν μάλιστα μερίδα εργαζομένων τον προσεγγίζει. Το έδαφος στο οποίο παλεύεται και υιοθετείται ένας τέτοιος στόχος από την εργατική τάξη είναι το καλύτερο δυνατό για να ξεδιπλώσει το Κόμμα, με την αυτοτελή του παρέμβαση, την πρόταση για λαϊκή εξουσία. Γιατί να βάζει την πρόταση σαν όρο συμφωνίας στο κίνημα από πριν;

- Δεν αναφέρεται στο κείμενο γιατί εγκαταλείπουμε το ΑΑΔΜ. Βαδίζουμε σε άλλη κατεύθυνση απ' το 15ο όσον αφορά στην τακτική, γιατί και τότε και τώρα, ο στρατηγικός στόχος είναι λυμένος. Με τη στροφή όμως που κάναμε τον πάμε πιο μακριά. Κι ενώ πρόκειται για στροφή, που κακώς έχει ήδη γίνει, δεν καταλαβαίνω από ποια αρχή προκύπτει το δικαίωμα να αποκαλείται «φίλος του κόμματος» και οπορτουνιστής εκείνος που μιλάει για το ΙΣΧΥΟΝ Πρόγραμμα. Από ποιο συλλογισμό προκύπτει ότι όποιος μιλάει για το ΑΑΔΜ θέλει συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, αριστερή κυβέρνηση και διαφωνεί με το σοσιαλισμό; Οσοι αναζητούν την «πηγή» των παραπάνω απόψεων ας ανατρέξουν στα ντοκουμέντα του 15ουΣυνεδρίου.

Στο ισχύον Πρόγραμμα αναλύεται η αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική γραμμή πάλης ως ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΑΑΔΜέτωπο ήταν συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους. Επεδίωκε τη συνεργασία με άλλα κόμματα που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό. Είχε πλαίσιο ρήξης και σύγκρουσης, με καθορισμένες απ' το Πρόγραμμα κατευθύνσεις και στόχους πάλης, για την εργασία, υγεία, παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.ά. Με αυτό το πλαίσιο δρούσαμε στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, ώστε οι λαϊκές μάζες να πείθονται απ' την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού. Το Κόμμα κατεύθυνε τη δράση για να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση. Περιγραφόταν το ενδεχόμενο κυβέρνησης - όχι διαχείρισης, αλλά σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η νέα τακτική απορρίπτει αυτό το ενδεχόμενο καθώς και τη συνεργασία με άλλα κόμματα. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι κάτι νέο αλλά οι 5, ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ, είναι μόνο κοινωνική συμμαχία, «διεκδικεί την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.... έχει σαφή αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» και δε συμμετέχει σε εθνικές εκλογές.

Στην πράξη η διαφορά εκφράζεται με την εκ των προτέρων συγκρότηση και συμπόρευση των παραπάνω «συσπειρώσεων», με ανεβασμένο πλαίσιο και όχι με δράση και συμμετοχή ακόμα και σε αντιδραστικά σωματεία - συλλόγους - φορείς κτλ.

Ακολουθώντας αυτήν την τακτική, εδώ και καιρό, είμαστε πίσω απ' τις απαιτήσεις, αποκομμένοι απ' τις μάζες. Αυτό φαίνεται απ' όλους τους μετρήσιμους δείκτες, όσο κι αν ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Είναι μεταφυσικό να λέμε ότι η γραμμή είναι σωστή, αλλά έχουμε ξαφνικά πολλές αδυναμίες και είναι τέτοιες οι συνθήκες που αντικειμενικά πέφτουμε (σε εκλογές, σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, οι μαζικοί φορείς αδρανοποιούνται, δεν οργανώνουμε - δεν κινητοποιούμε). Κι αν αυτοί δεν είναι δείκτες, να συζητήσουμε ποιοι είναι τελικά (εκτός απ' το αίσθημα επιβεβαίωσης και υπεροχής και τη βεβαιότητα ότι ΘΑ γίνουμε «παντός καιρού»).

Δικαιολογούμε πολλά λέγοντας ότι η κρίση πάει τη συνείδηση πίσω. Το ζήτημα όμως για ένα ΚΚ είναι πώς ακόμα και στις σύνθετες συνθήκες, θα φέρνει πλατιές μάζες σε επαφή με την πολιτική του. Και δε σημαίνει ότι αν θέλουμε να απευθυνθούμε σε πολλούς αυτόματα πλαταίνουμε. Το περιεχόμενο και η μορφή καθορίζει τις συμμαχίες και όχι η θέληση η δική μας. Εκτός αν πραγματικά ψάχνουμε λίγους, πεισμένους και έτοιμους σ' αυτές τις συνθήκες, αλλά τότε πρέπει να εξηγήσουμε πώς θα πείσουμε στις άλλες συνθήκες (τις επαναστατικές), χωρίς αποφασιστική πάλη στο σήμερα για το κέρδισμα της συνείδησης.

Οι θέσεις κάνουν λόγο για τους αυθόρμητους αγώνες που έγιναν και άλλους που θα γίνουν όπου «θα συγκεντρώνονται εργατικές, λαϊκές δυνάμεις με χαμηλή πολιτική πείρα, με ταλαντεύσεις». «Χάνεται ο πρωτοπόρος Κομμουνιστικός ρόλος σε συνθήκες που μπαίνουν σε δράση πρώτη φορά τμήματα της ε.τ. που έχασαν κατακτήσεις και στρέφονται σε αγώνες μόνο και μόνο για να διασώσουν τα στενά κλαδικά - τοπικά κεκτημένα». Αναφέρεται και η πίεση που δεχόμαστε για άμεσες λύσεις. Ο εργαζόμενος βγαίνει αυθόρμητα στο δρόμο γι' αυτά που χάνει, γι' αυτά που του παίρνουν κι αν δεν έχει δουλειά και σπίτι, άμεσες λύσεις θα ζητάει και είναι λογικό. Κανένας από μόνος του δε θα υιοθετήσει την ανάγκη ρήξης με τον καπιταλισμό, επειδή άκουσε μια τεκμηριωμένη ιδεολογική ανάλυση. Κι αν ο συνδικαλιστικός αγώνας μπορούσε από μόνος του να προσανατολίσει και να λύσει το ζήτημα της εξουσίας δε θα υπήρχε η ανάγκη ύπαρξης του ΚΚ. Είναι ζήτημα καίριας σημασίας το πώς παλεύοντας μαζί με τον κόσμο για την επιβίωση θα πείθουμε για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού.

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι οι ανάγκες του λαού θα καλυφθούν επαρκώς μόνο στο σοσιαλισμό και η αυτοτελής μας παρέμβαση αυτή πρέπει να είναι. Σε τι βοηθάει όμως να βάζουμε προϋπόθεση συμφωνίας το σοσιαλισμό στο κίνημα; Στο να επιβεβαιωθεί ότι εμείς λέμε πάντα την αλήθεια; Πώς βοήθησε η «αλήθειά μας» πριν τις εκλογές ότι δεν είμαστε αριστεροί; Προφανώς και δεν είμαστε μόνο αριστεροί, αλλά έτσι δεν καταφέρνουμε να κάνουμε κανέναν κομμουνιστή, αντίθετα διώχνουμε πιο πολλούς μακριά. Η περίοδος των εκλογών ήταν αποκαλυπτική για το δρόμο που έχουμε χαράξει, χωρίς κανένα συμβιβασμό και ελιγμό, απ' αυτούς που οφείλουμε να κάνουμε. Δεν εννοώ προδοτικούς συμβιβασμούς, αλλά γι' αυτούς που ο Λένιν λέει ότι η ιστορία του μπολσεβικισμού ήταν γεμάτη και πριν και μετά την Οχτωβριανή επανάσταση.

Εχω πίστη στην κοσμοθεωρία μας και στα όσα μπορεί να κάνει η εργατική τάξη με τη σωστή καθοδήγηση του Κόμματος. Πρέπει να επιστρέψουμε στην προηγούμενή μας τακτική, προσαρμοσμένη στις συνθήκες. Αυτή έστησε το Κόμμα απ' τα συντρίμμια του μετά τη διάσπαση, ανέβασε την επιρροή μας στο λαό, αυτή είναι η απάντηση και στο σήμερα.

19/11/2003, Χαρίλαος Φλωράκης: «Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ».

1952, ΚΚΕ: «Και στην Ελλάδα..., η πλουτοκρατία πέταξε στο βούρκο τη σημαία της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας, τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών. ...Η μεγαλοαστική τάξη... όλο και πιο ανοιχτά, ξεκόβει οριστικά απ' τα συμφέροντα του έθνους... μετατρέπεται σε αντεθνικό, ξενοκίνητο κοσμοπολίτικο εξάρτημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πατριωτισμός και έθνος απ' τη μια και πλουτοκρατία και εθνοπροδοσία απ' την άλλη, είναι δυο αντίπαλες, ανειρήνευτα εχθρικές παρατάξεις... Ο Στάλιν μας παρέδωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές, λαϊκές ελευθερίες, για την ειρήνη. Κάτω απ' τη σημαία αυτή μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε όλο το λαό, που μισάει την αμερικανοκρατία και τους προσκυνημένους εθνοπροδότες». Επίσημα κείμενα, Τ. 7, σελ. 327-328.

Πολλοί θα ανατριχιάσουν βλέποντας τις δύο αναφορές δίπλα δίπλα. Ομως μόνιμη επιδίωξη του Κόμματος ήταν η σύνδεση της πάλης για τα άμεσα δημοκρατικά προβλήματα (λαϊκά δικαιώματα, ειρήνη, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία) με το σοσιαλισμό.

Σίγουρα, η πάλη για άμεσα ζητήματα που δεν ανατρέπουν τον καπιταλισμό, δεν υποτάσσονταν πάντα στον τελικό σκοπό. Ομως, παρά τις παρεκκλίσεις, αυτή ήταν η γενική γραμμή, χάρη στην οποία συνέβαλε το ΚΚΕ, πρωτοπόρα, σε όλες τις λαϊκές κατακτήσεις, κερδίζοντας επάξια τη θέση του στην ιστορία και τη λαϊκή συνείδηση.

Και εδώ είναι η «επίσημη» ρήξη στο στρατηγικό προσανατολισμό του Κόμματος, που επιχειρεί η ΚΕ με το 19ο Συνέδριο, αφού τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπερασπίστηκε βασικές κομματικές αναλύσεις και προγραμματικές παραδοχές.

1. Η ΚΕ κατάργησε ατεκμηρίωτα τη λενινιστική έννοια «εξάρτηση», αντικαθιστώντας την με την «αλληλεξάρτηση» και «εξαρτήσεις», θεωρώντας την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα (σελ. 55, Θέση 72). Εδώ και 80 χρόνια, οι μόνοι που μέχρι τώρα ζύμωναν τέτοιες απόψεις ήταν οι τροτσκιστές και απ' τη δεκαετία του '80 ο Μηλιός με το επιτελείο του, στο περιοδικό «Θέσεις».

Παρουσίασε τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τη χρηματιστική ολιγαρχία των ιμπεριαλιστικών κρατών χωρίς δικές τους επιδιώξεις απέναντι στο λαό και τη χώρα, ως απλούς βοηθούς της ντόπιας ολιγαρχίας. Γι' αυτό και αποσιώπησε κάθε αναφορά στην πρώτη δανειακή σύμβαση και στους «κατάπτυστους» για το λαό και τη χώρα «Οροι-λαιμητόμος», μετά την πρώτη και τελευταία αναφορά του «Ριζοσπάστη» στις 5/6/2010. Η ίδια αποσιώπηση είναι χαρακτηριστική και στις Θέσεις.

Υποβάθμισε τον πραγματικό ρόλο της τρόικας και των επιτρόπων, ως μια σκιώδη, δεύτερη υπερκυβέρνηση των τοποτηρητών του ιμπεριαλισμού, που καταλύει κάθε ίχνος τυπικής εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ρευστοποιώντας τη χώρα.

2. Χτύπησε παλιότερες αναλύσεις του Κόμματος, στο πρόσωπο άλλων πολιτικών σχημάτων, προβάλλοντας διάφορα ψευτοδιλήμματα:

α) Αντιπαρέθεσε το ταξικό στο εθνικό, με το ιδεολόγημα ότι «η συνθηματολογία περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», ιμπεριαλιστικής κατοχής, υποτέλειας, προδοσίας του πολιτικού προσωπικού, είναι αστικά επιχειρήματα, αθωώνουν την ντόπια ολιγαρχία!

Βάση της επιχειρηματολογίας είναι η «αλληλεξάρτηση» και η ταύτιση καπιταλιστικού κράτους-ολιγαρχίας με τη χώρα (σελ. 22, Θέση 28-ΣΤ). Πηγή, η θεωρία του «οικονομικού ιμπεριαλισμού».

Το κράτος όμως δεν είναι χώρα. Είναι μηχανισμός της αστικής τάξης για την καταπίεση της εργατικής και όλων των λαϊκών στρωμάτων, που ζουν στη χώρα. Οι κομμουνιστές ταύτιζαν τη χώρα με τον ελληνικό λαό και όχι με την ολιγαρχία και το κράτος της. Γιατί, χώρες χωρίς λαούς δεν υπάρχουν και ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους δεν σημαίνει ανατροπή της Ελλάδας! Αλλά απελευθέρωση της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα, απ' το ζυγό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Από τη λαθεμένη ταύτιση χώρας, κράτους, ολιγαρχίας και από τη σωστή παραδοχή ότι η άρχουσα τάξη εξυπηρετεί μ' αυτό τον τρόπο τα συμφέροντά της, η ΚΕ αρνείται να στιγματίσει τις δανειακές συμβάσεις, παρουσία τρόικας κ.λπ., ως πράξεις προδοσίας του λαού. «Ξεχνά» ότι ο λαός, εξαπατώμενος, εκλέγει κυβερνήσεις οι οποίες, στο όνομα του έθνους, υπογράφουν αυτές τις συμφωνίες. Αναγνωρίζει έτσι έμμεσα στην αστική τάξη αυτό που αντικειμενικά έχασε εδώ και έναν περίπου αιώνα: Της αναγνωρίζει εθνική ηγεμονία!

Το Κόμμα, προβάλλοντας εθνικοανεξαρτησιακά συνθήματα, ποτέ δεν αθώωσε την ντόπια ολιγαρχία και το προσωπικό της. Αντίθετα, θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε τα ταξικά ιδιοτελή συμφέροντά της και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρόδιδε τα συμφέροντα του λαού. Με την κατηγορία της προδοσίας το Κόμμα έβγαζε την ολιγαρχία έξω απ' το έθνος! Αυτή είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη δυνατή κατηγορία (και όχι το αυτονόητο: αστική κυβέρνηση-κράτος εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα), αλλά αποτελεί και την τακτική ανάδειξης της εργατικής τάξης σε ηγέτιδα δύναμη όλου του έθνους, στη βάση μεταβαλλόμενων κοινωνικο-πολιτικών συμμαχιών, επιτρέποντας τη σύνδεση μεταρρύθμισης - επανάστασης και τη διατύπωση άμεσων πολιτικών στόχων, επαναστατικού χαρακτήρα. Αυτή είναι και η λενινιστική βάση άρνησης της «θεωρίας των σταδίων» και όχι η επιχειρούμενη ταύτισή της με την τακτική. Η προσπάθεια απόλυτης μετάθεσης της υλοποίησης δημοκρατικών αιτημάτων στο σοσιαλισμό, με πρόσχημα την «καθαρή ταξική πολιτική» (Λένιν) ή «το βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο» (σελ. 47, Θέση 63) είναι που μετατρέπει την εργατική τάξη σε ουρά μικροαστικών δυνάμεων, μηδενίζοντας τα πολιτικά της καθήκοντα, στα σημερινά αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα. Διαλύει τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματός της.

β) Αντιπαρέθεσε απόλυτα μεταρρύθμιση με επανάσταση (σελ. 20, Θέση 27), με το ιδεολόγημα ότι μεταρρύθμιση (άρα κάθε μεταρρύθμιση, δηλαδή και το επιτυχές αποτέλεσμα διεκδικητικών αγώνων) είναι διαχείριση της κρίσης. Η ΚΕ αντιλαμβάνεται τα λαϊκά δικαιώματα όχι ως αποτέλεσμα κοινωνικών συγκρούσεων, ως κατακτήσεις, αλλά ως εκούσιες κρατικές παροχές με στόχο τη λαϊκή ενσωμάτωση (σελ. 13, 15, Θέσεις 16, 21). Αποτέλεσμα: η «θεωρητική» ακύρωση κάθε κομματικής πρωτοβουλίας, αφού τα αιτήματα της Θέσης 63 σελ. 46, είναι μεταρρυθμιστικά. Πλήττουν την αστική στρατηγική διαχείρισης, αποδυναμώνουν, αλλά δεν καταργούν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

γ) Αντιπαρέθεσε απόλυτα την κυβερνητική στην πολιτική εξουσία. Η ΚΕ αντί να αναδείξει τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ «αριστερής κυβέρνησης» (ΣΥΡΙΖΑ) και κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, του κομματικού προγράμματος, τις έβαλε «στο ίδιο τσουβάλι» και αυτοπυροβολήθηκε, θεωρώντας ότι και οι κομμουνιστές τα ίδια θα έκαναν με τους οπορτουνιστές, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία. Οι οπορτουνιστές όμως δεν γίνονται οπορτουνιστές επειδή αναλαμβάνουν κυβερνητικά αξιώματα και η τιμή των κομμουνιστών δεν «λεκιάζεται» από κυβερνητικές ευθύνες, αλλά από την έλλειψη «κομμουνιστικής» τόλμης, ευθύνης και εμπιστοσύνης απέναντι στο λαό, που τους ανέδειξε με τους αγώνες του, πιστεύοντας στην υλοποίηση των κομματικών διακηρύξεων, πάντα, μέσω της λαϊκής πάλης.