Οι θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού αντιστοιχούν πλήρως στις ανάγκες της εποχής μας. Επεξεργάζονται το δρόμο συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση, βάζουν σα κύριο ζήτημα την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και MH για αυτό τίθεται και πιο οξυμένα το ζήτημα του πολέμου και η μετατροπή του από ιμπεριαλιστικό σε ταξικό πόλεμο για την κατάκτηση της εξουσίας.

Πρέπει να διευκρινιστεί αρχικά ότι

Από το 15 Συνέδριο και μετά η στρατηγική μας εμπλουτίστηκε με αποφάσεις των επόμενων συνεδρίων, ζήτημα το οποίο δεν «απαγορεύει» κανένα καταστατικό.

Στον προσυνεδριακό διάλογο επιχειρείται από συγκεκριμένες τοποθετήσεις, «εκλεπτυσμένα» ή ξεδιάντροπα, συνειδητά διαστρέβλωση των αποφάσεων του 15 Συνεδρίου και λαθροχειρία του μαρξισμού-λενινισμού.

Η πολιτική συμμαχιών είναι στενή λένε, κάνουν το Κόμμα σεχταριστικό, και αυτό υποτίθεται πως αποδεικνύεται από τα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Πατάνε και σε αντικειμενικές αδυναμίες οι οποίες όμως δεν είναι αγωνία κανενός από τους διαφωνούντες πως θα ξεπεραστούν για να ενισχυθεί το Κόμμα, ακριβώς γιατί είναι ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΟΥΣΙΑΣ πάνω στη στρατηγική. Μπαίνει το ζήτημα των συμμαχιών και υπάρχει η απορία πώς είναι δυνατόν να είναι η συμμαχία κοινωνική και να μην αφορά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πώς γίνεται το Κόμμα να παίρνει μια τέτοια απόφαση. Διανθισμένες μάλιστα και με τσιτάτα και φράσεις του Λένιν. Ασφαλώς δίνεται ολοκληρωμένη θεωρητική απάντηση στις θέσεις, πρέπει όμως να απαντήσουν. ΜΕ ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΒΑΣΗ; Γιατί πίσω από τις λέξεις κρύβονται συγκεκριμένες δυνάμεις που θέλουν να επικαλεστούν και ακόμα και αν δεν τις επικαλεστούν, τη λογική τους τη βάζουν. Δεν είναι τυχαίο πως 7 μήνες μετά την μεγαλύτερη πίεση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για συμμετοχή του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης και μείωση του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος υπάρχουν τέτοιες απόψεις. Οταν το Κόμμα έπαιρνε 8% και ΠΑΣΟΚ, ΝΔ μαζί 80% αναζητούσαμε να βρούμε αν η στρατηγική μας πατάει στο εκλογικό αποτέλεσμα και όχι στους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας; Είναι άλλο να προσπαθείς να λύσεις αδυναμίες για το πώς θα παρεμβαίνεις καλύτερα στην εργατική τάξη και άλλο αυτό.

Μήπως η πολιτική συμμαχία με κάποιο κόμμα μπορεί να επιταχύνει το αντικειμενικό της επαναστατικής κατάστασης και φταίει η στρατηγική μας που δεν έχει έρθει επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης;

Ισχυρίζονται ότι για να ενταχθεί κάποιος στη λαϊκή συμμαχία πρέπει να έχει ασπαστεί το πρόγραμμα του κόμματος. Ο απλός εργαζόμενος να έχει συμφωνήσει στο σοσιαλισμό, αλλιώς τάχα δεν μπορεί να κατέβει στο δρόμο μαζί μας. Αυτό το απαντά από μόνη της η πείρα των οργανώσεων, η δουλειά της ΚΝΕ και του Κόμματος στην εργατική τάξη. Είναι ανεδαφικό να λέγεται κάτι τέτοιο. Συνολικά το κόμμα παλεύει και ο «τελευταίος» εργάτης να ενταχθεί στις μαζικές διαδικασίες, να μπει στην πάλη, ανεξάρτητα από το τι έχει στο κεφάλι του με μοναδικό κριτήριο την ταξική του θέση και το αντικειμενικό του συμφέρον.

Το καταστατικό είναι από φύση του δεμένο με τη στρατηγική και εφόσον έχεις επαναστατική στρατηγική θα έχεις και επαναστατική οργάνωση, επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Υπάρχουν απόψεις που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την εμφάνιση και ύπαρξη τάσεων μέσα στο κόμμα,να απεμπολήσει δηλαδή το Κόμμα τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Διαχωρίζουν την ηγεσία από τη βάση σαν δυο μονάδες που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση. Μέσω του καταστατικού στοχεύουν την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος γιατί ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ. Είναι χυδαία η προσπάθεια να μετατρέπει το κόμμα σε χυλό, επαναφέροντας ζητήματα που το επαναστατικό κίνημα τα έχει λύσει εδώ και 100 χρόνια.

Από την πείρα της δουλειάς μας υπάρχει αδυναμία σύνδεσης των στόχων πάλης για το σήμερα με το στρατηγικό στόχο. Γενικές τοποθετήσεις του στυλ ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να δώσει, στο σοσιαλισμό θα λυθούν όλα γενικά ισχύουν αλλά αποτελούν τεράστια απλούστευση της στρατηγικής μας. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που λέμε προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα περνάει μέσα από τη συμμετοχή του κόσμου σε αγώνες, στα σωματεία στα συνδικάτα, στην επιτροπή αγώνα με άμεσα αιτήματα για την ανακούφιση της εργατικής τάξης. Τι είναι ο αγώνας για τη ΣΣΕ, για την προστασία των ανέργων, είναι στόχοι του σοσιαλισμού ή στόχοι για το σήμερα; Ερχεται σε αντίθεση αυτό με το ότι ολοκληρωμένη λύση δεν υπάρχει στον καπιταλισμό; ΟΧΙ, γιατί παλεύεις πραγματικά για την ανακούφιση της εργατικής τάξης, παλεύεις να συγκεντρώσεις δυνάμεις στην πάλη για το σοσιαλισμό και να πολιτικοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η πάλη. Και όσον αφορά αυτά τα ζητήματα υπάρχει πείρα. Στους χώρους μας έχουμε κατακτήσεις, κάνουμε κινητοποιήσεις που αφορούν την ανακούφιση, κόσμος βγάζει συμπεράσματα. Γιατί λοιπόν να παλεύουμε για το βιβλίο, για τη σίτιση για τη στέγαση αφού ο καπιταλισμός δεν έχει να δώσει; Αλλιώς ας αναρωτηθούμε, γιατί το κόμμα καταθέτει προτάσεις νόμων πέρα από το να ξεσκεπάσει κλπ. Ο καπιταλισμός τα έχει φάει το ψωμιά του, αντικειμενικά δεν μπορεί να πάει πίσω σε προηγούμενο ιστορικά στάδιο. Στο δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση ως μοναδική αντικειμενικά συμφέρουσα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα λύση. Χωρίς ενδιάμεσα στάδια ή πολιτική συμμαχιών που θα τα βάζει από την πίσω πόρτα και συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτή τη γραμμή.

Γραμμή επαναστατική που εκφράζει τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανεξάρτητα από τις προσωρινές διαθέσεις και τους συσχετισμούς.

Οι Θέσεις που προτείνονται δείχνουν καθαρά πως το Κόμμα ωριμάζει, αναλύει και αξιολογεί τις κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες της εποχής, που δεν είναι ίδιες με αυτές που υπήρχαν πριν 15-20 χρόνια, πάντα με γνώμονα την επαναστατική μας θεωρία. Βγαίνουν συμπεράσματα για τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει ώστε επιτέλους ο εργάτης να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να γίνει αφέντης του εαυτού του, να τραβήξει μπροστά τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, και να δώσει επιτέλους ώθηση και εξέλιξη στην κοινωνία κάτι που μόνο η δική του εξουσία μπορεί να κάνει. Ομως οι Θέσεις βαθαίνουν ακόμα παραπέρα, ξεκαθαρίζοντας κάποια βασικά ζητήματα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Θέλω να σταθώ στα εξής που κατά τη γνώμη μου αποτελούν σπουδαία παρακαταθήκη για το μέλλον:

-- Στην άρνηση του Κόμματος να συμμετέχει σε οποιαδήποτε είδους και ονομασίας κυβέρνηση αστικής διαχείρισης

-- στο ζήτημα της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος και στην κομματική οικοδόμηση

-- στο ζήτημα της μικρής παραγωγής στη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης

-- στη σχέση Κόμματος - ΚΝΕ.

Η απόφαση για μη συμμετοχή σε κάποια «αριστερή» κυβέρνηση ήταν πέρα για πέρα σωστή. Το εκλογικό κόστος ήταν μεγάλο, οι διαρροές επίσης πολλές, όμως μακροπρόθεσμα το όφελος για το κίνημα αλλά και για το Κόμμα θα είναι μεγάλο. Θεωρώ πως στην περίπτωση αντίθετης απόφασης το κίνημα θα τσακιζόταν, όπως πιθανότατα και το ίδιο το Κόμμα. Το ζήτημα της συμμετοχής ενός ΚΚ σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης είναι ληγμένο, και υπάρχει πλούσια διεθνής πείρα πάνω σε αυτό. Οι ταλαντεύσεις, οι αυταπάτες και οι συμβιβασμοί, είναι για τα διάφορα γκρουπούσκουλα και για τους σοσιαλδημοκράτες της κυβερνώσας «αριστεράς», που συνειδητά κατά τη γνώμη μου, προκαλούν συγχύσεις στο λαό κι έχουν επιδοθεί, καιρό τώρα, σε ένα χυδαίο εμπόριο ελπίδας. Πέρα από τα βιβλία των κλασικών, η ίδια η διεθνής πείρα του κομμουνιστικού κινήματος έχει αποδείξει πως όπου ΚΚ συμμετείχαν σε τέτοιες κυβερνήσεις, το λαϊκό κίνημα τσακίστηκε και τα ίδια τα Κόμματα πέρασαν τεράστια κρίση, η οποία οδήγησε πολλά απ' αυτά είτε σε μετάλλαξη, είτε σε περιθωριοποίηση και κρίση.

Οπως πολύ σωστά αναφέρεται στις Θέσεις η εργατική σύνθεση του Κόμματος παίζει βασικό ρόλο στη διαφύλαξη του χαρακτήρα του ΚΚΕ. Η εργατιά είναι αυτή που θα τραβήξει μπροστά, η εργατιά είναι αυτή που πραγματικά κάθε μέρα ψήνεται στο καμίνι της ταξικής πάλης, η δική της εξουσία είναι που θα φέρει την κοινωνική εξέλιξη. Η εργατική σύνθεση ενός ΚΚ αποτελεί σημαντικό παράγοντα αποφυγής μικροαστικών επιρροών και ταλαντεύσεων. Κι εδώ συνδέεται και η ανάγκη για κομματική οικοδόμηση. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχουν κομμουνιστές εργάτες στους χώρους δουλειάς, που θα οργανώνουν την πάλη, θα στήνουν πυρήνες αντίστασης, θα εμπνέουν και θα καθοδηγούν τους συναδέλφους τους, θα οργανώνουν τους πιο πρωτοπόρους. Ετσι το κίνημα θα πάρει τα «πάνω» του, θα ξεκινήσει την αντεπίθεσή του, μέχρι την τελική νίκη, μέχρι το Σοσιαλισμό. Ετσι πολύ σωστά κατά την γνώμη μου δίνεται ειδικό βάρος στην κλαδική δουλειά.

Ενα σπουδαίο ζήτημα, που πιάνεται στις Θέσεις, είναι αυτό της μικρής παραγωγής σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ενα ζήτημα που είχε μείνει ανοικτό, αλλά το 18ο Συνέδριο και η πολύ καλή δουλειά που έγινε στην ανάλυση των στοιχείων του ελληνικού καπιταλισμού στις Θέσεις του 19ου βοήθησε στο να κλείσει. Είναι καθαρό, πως η Ελλάδα είναι χώρα όπου όλοι οι κλάδοι της οικονομίας έχουν μονοπωληθεί, η παραγωγή έχει πια συγκεντρωθεί. Επομένως η μικρή παραγωγή δεν θα έχει να προσφέρει τίποτα, παρά μόνο κινδύνους. Αναφέρει ο Λένιν στον 12ο Τόμο, σελ. 339, «στην εμπορευματική οικονομία ποιος σπρώχνει γενικά το μικροπαραγωγό προς το μέρος της αντίδρασης και της αντεπανάστασης; Η θέση του στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο. Ο μικροαστός, σε όλες τις χώρες και σε οποιουσδήποτε πολιτικούς συνδυασμούς, ταλαντεύεται αναπότρεπτα και αναπόφευκτα ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση. Θέλει να λυτρωθεί από την καταπίεση του κεφαλαίου και να στεριώσει τη θέση του σα μικρός ιδιοκτήτης. Το πρόβλημα αυτό στην ουσία είναι άλυτο, και οι ταλαντεύσεις του μικροαστού είναι αναπόφευκτες και αναποσόβητες, από την ίδια τη φύση της συγκρότησης της σύγχρονης κοινωνίας». Επομένως η θέση για απαγόρευση εκμίσθωσης ξένης εργασίας, όπως επίσης και η συγκρότηση μόνο αγροτικών παραγωγικών συνεταιρισμών (οι οποίοι δεν θα υπάρχουν επ' αόριστον) είναι σωστή, κάτι που αποδείχθηκε και από τα συμπεράσματα που βγαίνουν από την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.

Ιδιαίτερη σημασία, κατά την άποψή μου, έχει η σχέση Κόμματος - ΚΝΕ. Θεωρώ πως το Κόμμα μπορεί να προσφέρει τεράστια βοήθεια στην Οργάνωση, σε όλους τους τομείς. Οντως υπάρχει στενή σύνδεση, αλλά αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο στενή να γίνει, γιατί θα βοηθήσει. Πέρα από τη βοήθεια στο ιδεολογικο-πολιτικό και στο οργανωτικό κομμάτι, υπάρχει και τεράστια πείρα που βγαίνει από την ίδια τη ζωή. Σήμερα, που οι νεολαίοι αντιμετωπίζουμε τεράστιες δυσκολίες, που πολλοί από μας δυσκολευόμαστε να σταθούμε στα πόδια μας, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, το Κόμμα μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους κι εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει σε βαθμό που δεν το περίμενα. Είναι φανερό πως η Οργάνωση δεν έχει πείρα από το πώς να διαχειρίζεται, να αξιοποιεί και να βοηθάει πολύπλευρα νέους που είτε βρίσκονται στη μεγάλη πλέον μάζα των ανέργων, είτε βρίσκονται στους «τυχερούς» των 400 ευρώ και της μαύρης εργασίας. Το Κόμμα μπορεί να βοηθήσει και σε αυτό το κομμάτι, ιδιαίτερα σε μια περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης, όπου η σχετική ή απόλυτη εξαθλίωση δεν είναι φαινόμενο που βρίσκεται απλώς γύρω μας αλλά προφανώς χτυπάει και το δυναμικό μας.

Οι Θέσεις χρειάζεται να αξιοποιηθούν και να μελετηθούν από όλους μας. Προσωπικά με γέμισαν αισιοδοξία και δύναμη, μου έλυσαν ζητήματα, με βοηθούν στη δράση μου. Οι Κομμουνιστές, έχουμε επιλέξει συνειδητά ένα δύσκολο δρόμο ζωής και σε αυτή την ανηφοριά χρειαζόμαστε εφόδια και πολεμοφόδια. Οι Θέσεις είναι και τα δύο.

Ζήτω το ΚΚΕ, ζήτω ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός και ο προλεταριακός Διεθνισμός!

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, του Κόμματος των εργατών.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, το προτεινόμενο νέο πρόγραμμα και καταστατικό, είναι αντανάκλαση της σαφούς προόδου των επεξεργασιών του Κόμματος, στο προχώρημα της αντίληψής μας σε μία σειρά ζητήματα που αφορούν την ιστορία μας, τις συμμαχίες μας, τους παράγοντες που οδήγησαν στις ανατροπές της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, στο πώς θα είναι νικηφόρα η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα.

Επειδή στα πλαίσια του προσυνεδριακού έχουν γραφτεί πολλά, και θεωρώντας ότι μεγάλο μέρος αυτών αποτελούν έκφραση μικροαστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων που πρέπει να απαντηθούν, θα σταθώ σε ορισμένα ζητήματα συνοπτικά, γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν βοηθάω όσο θα μπορούσα στην περαιτέρω επεξεργασία και ανάλυση των ζητημάτων που βάζουν οι Θέσεις.

Εχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε που ο Σοσιαλισμός εξελίχθηκε «από ουτοπία σε επιστήμη». Ως επιστήμη στηρίζεται στην ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας εξάγοντας συμπεράσματα από την ιστορία (στη χώρα και διεθνώς) και εξελίσσεται. Δεν υπάρχει πιο αντιδιαλεκτική αντίληψη από αυτή που εκφράζεται από ορισμένα άρθρα ότι οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο έχουν διαφοροποιηθεί από τις αποφάσεις του 15ουΣυνεδρίου. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα άρθρα ουσιαστικά διαστρεβλώνουν τις αποφάσεις του 15ου και το ισχύον πρόγραμμά μας, για κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα η εξέλιξη της κοσμοθεωρίας μας είναι υποχρέωση. Πρέπει λοιπόν να αναλύεις την πραγματικότητα, να παρακολουθείς τις εξελίξεις και με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τις επεξεργασίες των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν, να διαμορφώνεις την τακτική σου, να προωθείς τη στρατηγική σου. Αρα πώς μπορεί σήμερα να βοηθήσει να μιλάς π.χ. μόνο ενάντια στο ευρώ ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχει σοβαρή μερίδα των καπιταλιστών που θέλει κάτι τέτοιο (αν και απέχει πολύ από το να είναι η πλειοψηφούσα τάση), χωρίς να το συνδέεις με την αλλαγή της τάξης στην εξουσία; Για παράδειγμα, παρόλο που είσαι η μόνη δύναμη που το λες συνεπώς, δεν μπορεί να διαμορφώνεις τις συμμαχίες σου μόνο με βάση το αντι-ΕΕ. Είναι σαν να λες ότι μπορείς να συμμαχήσεις (έστω προσωρινά) με τον «τάδε κεφαλαιοκράτη» ενάντια στον «δείνα». Θα παγιδευτείς και θα «πολεμάς κάτω από ξένη σημαία». Αντίστοιχα λανθασμένες είναι και απόψεις όπως το ότι η «χώρα βρίσκεται υπό κατοχή» (και άρα μέτωπο μαζί με τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες ενάντια στους ξένους), ή το ότι «το πρόβλημα είναι το νόμισμα» (δηλαδή η καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή θα είναι λιγότερο εκμεταλλευτική για το φτωχό λαό;) ή και το, κλασικό, ότι «πρέπει να κάνουμε ένα μαζικό αντιμνημονιακό μέτωπο» (λες και οι άλλες χώρες που δεν έχουν μνημόνιο δεν παίρνουν αντίστοιχα μέτρα ή λες και μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση εφόσον δεν ακολουθήσουμε «νεοφιλελεύθερες - μνημονιακές πολιτικές» - βλ. και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Επιπροσθέτως, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι εμείς δεν θέλουμε να «κλέψουμε» την εξουσία. Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο του επαναστατικού κινήματος το ζήτημα της διαμόρφωσης μίας κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία, από τα πάνω, θα διαμορφώνει τις «προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» αλλά στο μεταξύ θα «διαχειρίζεται τον καπιταλισμό». Το ζήτημα είναι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα να διαμορφώσουν τα δικά τους όργανα εξουσίας και να «τσακίσουν» τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα διαμορφώσουμε επαναστατικές συνειδήσεις, όταν επιτρέπουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, όταν επιτρέπουμε, έστω και από την πίσω πόρτα, την ύπαρξη «σταδίων»;

Είναι κατανοητό ότι στα πισωγυρίσματα της ταξικής πάλης (ακόμα και αν αυτά είναι μόνο σε κοινοβουλευτικό - εκλογικό επίπεδο) κάποιοι θα κάνουν πίσω, θα ταλαντευτούν, θα ανησυχήσουν και... θα ψάξουν εναλλακτικούς δρόμους. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να απαντάμε συνέχεια σωστά στο ερώτημα «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Και με το σχέδιο του νέου προγράμματος απαντάμε σωστά, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής μας. Ας απαντήσουμε το ίδιο και στην καθημερινή μας πρακτική, στη σωστή καθοδήγηση, στο ξεπέρασμα των αδυναμιών και στη διαμόρφωση συνείδησης στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Ας εκμεταλλευτούμε κάθε μορφή δράσης - παρέμβασης - πάλης, από το συλλαλητήριο μέχρι την προβολή επαναστατικών ταινιών. Πρέπει να μάθει να παλεύει ο λαός, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, ακόμα και για τα πιο μικρά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά του, αλλά με αιτήματα που να βασίζονται στις σύγχρονες ανάγκες του και όχι στη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας. Με αιτήματα που θα κάνουν κατανοητό στην εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, δεν έχει τίποτα να προσφέρει πια και πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει εμείς να παρεμβαίνουμε κάνοντας σαφές ότι υπάρχει η δυνατότητα με σκληρούς αγώνες και σωστό προσανατολισμό να καθυστερήσει η επίθεση στα δικαιώματά μας, να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις αλλά οι οποίες, όσο δεν ανατρέπεται το ίδιο το σύστημα, θα είναι εφήμερες και απλές «ασπιρίνες», το όποιο κέρδος των οποίων, την επόμενη κιόλας στιγμή, θα προσπαθήσει η άρχουσα τάξη να το πάρει πίσω. Να αποδεικνύουμε ότι ο ιμπεριαλιστικός «ειρηνικός» ανταγωνισμός αναπόφευκτα θα εναλλαχτεί με τον πόλεμο, γιατί «πώς να λυθούν διαφορετικά οι αντιθέσεις, αν όχι με τη βία;».

Να διαμορφώνουμε, εν τέλει, εκείνη την συνειδητή πρωτοπορία, που η επαναστατημένη εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα την ακολουθήσουν μέχρι το τέλος, μέχρι τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Ελλάδας. Είναι το καθήκον μας.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο δεν προέκυψαν εν μία νυκτί, αποτυπώνουν και αντανακλούν την πολύτιμη πείρα από το εργατικό λαϊκό κίνημα που έχει προσλάβει το Κόμμα μας, την ωρίμανση των ταξικών αγώνων και αποτελούν ανταπόκριση του Κόμματος στα καθήκοντά του ως επαναστατικό κόμμα, με βάση και τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου. Είναι μεγάλη ατομική ευθύνη και στοίχημα για το κάθε κομματικό μέλος, το κατά πόσον συμβάλλει αφενός με την ουσιώδη μελέτη των θέσεων και αφετέρου με την πλατιά διάδοσή τους, ώστε να γίνουν κτήμα όσο το δυνατόν ευρύτερων εργατικών μαζών, οι οποίες με τη σειρά τους είναι απαραίτητο να βοηθήσουν, συμμετέχοντας και στον προσυνεδριακό διάλογο.

Καταρχάς, σε σχέση με την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη του τελευταίου διαστήματος, προσωπικά θεωρώ θεμελιώδη τη στάση που κράτησε το Κόμμα στις εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού απέναντι στην επίθεση «λυκοφιλίας» που δέχθηκε από δυνάμεις του οπορτουνισμού, που στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής τους διαπαιδαγώγησης, θεώρησαν πως μπορούν να παγιδεύσουν και να εγκλωβίσουν το Κόμμα σε μια αστική κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού. Ωστόσο, ίσως να ήταν αδυναμία του Κόμματος το ότι δεν δόθηκαν εγκαίρως οι απαραίτητες εξηγήσεις σχετικά με το χαρακτήρα και το ρόλο του αστικού κοινοβουλίου, που ενδεχομένως ναι, ενδεχομένως όχι, να μείωναν ένα κλίμα απογοήτευσης από το αποτέλεσμα, τόσο σε σ/φους, όσο και σε οπαδούς και φίλους.

Σχετικά με τη σχέση ΚΝΕ και ΚΚΕ, είναι γεγονός, όπως αναφέρεται και στη θέση 39, ότι η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ , βρίσκεται πιο κοντά σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα, θεωρώ πως ζητήματα ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης για παράδειγμα, ξεδιαλύνονται σε ένα καλό βαθμό, σε επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ. Ωστόσο, θεωρώ πως η ΚΟΒ και τα κομματικά μέλη μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο τόσο τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην ΚΝΕ, όσο και τα ΚΝίτικα μέλη να βάζουν στρατηγικούς στόχους ανάλογα με το χώρο, να σχεδιάζουν, να βοηθούν ώστε να υπάρχει καλύτερη σύνδεση του κάθε πανεπιστημιακού χώρου με τον κλάδο, να συμβάλλουν ακόμα περισσότερο στην κνίτικη οικοδόμηση. Ετσι, τα μέλη της ΟΒ θα μπορούν να αναπτύξουν δυνατότητες και να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο στο βάθεμα της δουλειάς του Κόμματος στο χώρο τους. Τέλος, ίσως θα πρέπει τα μέλη του Κόμματος και τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην ΚΝΕ να ρίχνουν περισσότερο βάρος στην προετοιμασία, διαπαιδαγώγηση και τελικά την ανάδειξη μελών της ΚΝΕ σε αυριανά μέλη του ΚΚΕ.

Είναι μεγίστης σημασίας, στο κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το γεγονός ότι μπαίνει μπροστά και επεξηγείται η έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας. Το κύριο που μπαίνει από το Κόμμα, είναι ο χαρακτήρας της εποχής και άρα και ο χαρακτήρας της επανάστασης, που ήδη από το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έχει οριστεί ως σοσιαλιστικός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα, κατά την διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, οι παραγωγικές σχέσεις δεν αλλάζουν, παρ' όλη την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Επομένως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ζήτημα ανάπτυξης της Λαϊκής Συμμαχίας μπαίνει σε αντικειμενική βάση. Πρόκειται για Συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, που πρέπει να έχει πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, που να κάνει σαφές το όριο για την ανατροπή αυτού του συστήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οπως αναφέρεται και στο κείμενο των θέσεων, η ζύμωση και η εισχώρηση των μαζών στη Λαϊκή Συμμαχία, δεν είναι μια στατική διαδικασία, αλλά αντίθετα εξελίσσεται παράλληλα με την ταξική πάλη και σε επαναστατικές συνθήκες, αποτελεί την επαναστατική πρωτοπορία. Τέλος, είναι κρίσιμο, προκειμένου να αποφευχθούν συγχύσεις τόσο σε σ/φους όσο και σε οπαδούς, να ξεκαθαριστεί ότι η Λαϊκή Συμμαχία σε καμία περίπτωση δεν αφορά φορείς και πολιτικά κόμματα που ενδεχομένως να προκύπτουν σήμερα, από τις δυσκολίες του αστικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση του καπιταλισμού κλπ.

Σχετικά με το σχέδιο Προγράμματος, θεωρώ ότι μπαίνουν πολύ σωστά και αναλυτικά στην θέση 85 οι επιμέρους τομείς και κλάδοι με βάση τους οποίους οργανώνεται ο Κεντρικός Σχεδιασμός κατά την σοσιαλιστική οικοδόμηση και μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν ως παραδείγματα σε συσκέψεις, ακόμα και για να ξεδιαλύνουν στο κεφάλι μας τέτοιου είδους ζητήματα. Τέλος, στις θέσεις 73-76 ξεκαθαρίζεται η υλική βάση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού στη χώρα μας, επεξηγούνται ζητήματα για την επαναστατική κατάσταση και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική η αναφορά της στάσης που πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ σε ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου - είτε επιθετικού, είτε αμυντικού - αναφορικά με τον ρόλο του ως καθοδηγητής της εργατικής τάξης με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας.

Το ΚΚΕ, βαθιά προσηλωμένο στην επαναστατική κομμουνιστική ιδεολογία, στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, από τις οποίες αντλεί την ικανότητα ερμηνείας των φαινομένων και καθοδήγησης της εργατικής τάξης, βαδίζει σταθερά και αισιόδοξα προς το 19ο Συνέδριό του και είναι χρέος μας, πρωτίστως για τα κομματικά μέλη να συμβάλλουμε στην κατανόηση των Θέσεων από τα μέλη της ΟΒ, να τα βοηθήσουμε να ανοιχτούν σε περισσότερο κόσμο, αλλά και να μεταλαμπαδεύσουμε τις Θέσεις σε κάθε φοιτητή από φτωχές λαϊκές οικογένειες, σε κάθε εργαζόμενο που ξέρουμε, σε κάθε άνεργο χωρίς να παριστάνουμε τους έχοντες τη σοφία του κόσμου, να ακούσουμε τις ερωτήσεις που θα έρθουν, να γίνουμε ικανοί να τις απαντήσουμε, να προβληματίσουμε τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να του περάσουμε ένα κλίμα αισιοδοξίας στις σημερινές συνθήκες σήψης του συστήματος, για τη δυνατότητα ανατροπής του και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Η μαζική δουλειά που απαιτείται σήμερα σε εργασιακούς χώρους και κλάδους απαιτεί σχέδιο, γνώση του γενικού επίπεδου συνείδησης των λαϊκών μαζών, αλλά και του επιμέρους επιπέδου, τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε εργαζόμενους διαφόρων κλάδων και τομέων της οικονομίας και της παραγωγής.

Τα πάντα θα πρέπει να υποτάσσονται σε αυτό που νομίζω εύστοχα προβάλλουμε: Στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση. Και δεν πρόκειται βέβαια για σύνθημα ή για κάποιο δόγμα αλλά για το μοναδικό, τον αποκλειστικό λόγο της ύπαρξης του ΚΚ. Η συγκέντρωση δυνάμεων γενικά, πολύ περισσότερο εάν αυτή κατανοείται και εφαρμόζεται για το μάζεμα και την απόσπαση ψήφων, για τη διαμόρφωση πλειοψηφιών είτε στα συνδικάτα είτε στις εκλογικές καταμετρήσεις, ακυρώνει, σε τελευταία ανάλυση, το λόγο της ύπαρξης οποιουδήποτε ΚΚ. Αποτελεί τον καλύτερο δρόμο για τη μετάπτωση σε λογικές και πρακτικές διαχείρισης των «προβλημάτων». Τα τέτοια παραδείγματα είναι πολλά, από τα παλιά κόμματα του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, μέχρι το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Στην καλύτερη περίπτωση τον διαβρώνει διαχρονικά, αφήνει τις λαϊκές μάζες έκθετες στα γυρίσματα των καιρών, στον οπορτουνισμό.

Οι διάφορες περί του αντιθέτου γνώμες, στο βαθμό που βρίσκουν έδαφος στις δυνάμεις μας, αντανακλούν, σε τελευταία ανάλυση, τις δικές μας αδυναμίες γύρω από τη στρατηγική και την εφαρμογή της. Εχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι ορισμένες από αυτές τις γνώμες, στοχεύουν στην αλλοίωση και μετάλλαξη των χαρακτηριστικών του Κόμματος. Αλλωστε, ανοιχτά ή καλυμμένα προβάλλονται από ορισμένους που έχουν ξεκόψει από το Κόμμα και το πολεμούν εδώ και δεκαετίες, από τον κοινωνικο-ιδεολογικό περίγυρο του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. Ετσι, για παράδειγμα, ο σημερινός τσαρλατανισμός, κυρίως μικροαστικών στρωμάτων και αντιλήψεων, για την «ενότητα στο πρόβλημα» συνοδεύεται από «προβληματισμούς» για τα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος.

Ενα καίριο ερώτημα αποτελεί το κατά πόσο αποφασιστικά βάλαμε τη στρατηγική μας, το κατά πόσο τη συνδέσαμε για να ανεβάσουμε τα αιτήματα και τους στόχους του ταξικού κινήματος και της λαϊκής πάλης όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των Αποφάσεων των Συνεδρίων του Κόμματος.

Η επαναστατική διαδικασία για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό εξελίσσεται ενιαία, δεν μπορεί να σπάσει σε τμήματα, είναι λάθος η προσέγγιση των «σταδίων», ακόμη και αν αφορά σε απλουστεύσεις, διατυπώσεις ή σε ορισμούς που μπορεί και να προέρχονται από μεταφράσεις και λεκτικά αντιδάνεια στα Ελληνικά από άλλες γλώσσες. Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «θεωρία» των σταδίων, μέσα στην ιστορική διαδρομή, ουδέποτε απέκτησε έστω και τα στοιχειώδη συνεκτικά χαρακτηριστικά. Επομένως δεν αποτελεί θεωρία αλλά πολιτικό ιδεολόγημα, πιθανόν χρήσιμο για κάποιες παλιότερες καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα αποσπασμένο από την πραγματικότητα που οι κομμουνιστές θέλουν να διαμορφώσουν.

Αντίθετα, η κατάσταση που διαμόρφωσαν οι επαναστάτες, η κίνηση των λαϊκών μαζών, στη μεγάλη Κομμούνα του Παρισιού, έδωσε στον Κ. Μαρξ την ευκαιρία να συνδέσει, διαλεκτικά, τη Θεωρία με τη ζωή, δηλαδή με την επαναστατική διαδικασία. Με το γνωστό σε όλους εμάς: «Να ποια είναι η δικτατορία του Προλεταριάτου»! Ούτε στιγμή δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό αποτέλεσε τη βάση εκκίνησης των κομμουνιστών.