Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, το προτεινόμενο νέο πρόγραμμα και καταστατικό, είναι αντανάκλαση της σαφούς προόδου των επεξεργασιών του Κόμματος, στο προχώρημα της αντίληψής μας σε μία σειρά ζητήματα που αφορούν την ιστορία μας, τις συμμαχίες μας, τους παράγοντες που οδήγησαν στις ανατροπές της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, στο πώς θα είναι νικηφόρα η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα.

Επειδή στα πλαίσια του προσυνεδριακού έχουν γραφτεί πολλά, και θεωρώντας ότι μεγάλο μέρος αυτών αποτελούν έκφραση μικροαστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων που πρέπει να απαντηθούν, θα σταθώ σε ορισμένα ζητήματα συνοπτικά, γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν βοηθάω όσο θα μπορούσα στην περαιτέρω επεξεργασία και ανάλυση των ζητημάτων που βάζουν οι Θέσεις.

Εχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε που ο Σοσιαλισμός εξελίχθηκε «από ουτοπία σε επιστήμη». Ως επιστήμη στηρίζεται στην ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας εξάγοντας συμπεράσματα από την ιστορία (στη χώρα και διεθνώς) και εξελίσσεται. Δεν υπάρχει πιο αντιδιαλεκτική αντίληψη από αυτή που εκφράζεται από ορισμένα άρθρα ότι οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο έχουν διαφοροποιηθεί από τις αποφάσεις του 15ουΣυνεδρίου. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα άρθρα ουσιαστικά διαστρεβλώνουν τις αποφάσεις του 15ου και το ισχύον πρόγραμμά μας, για κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα η εξέλιξη της κοσμοθεωρίας μας είναι υποχρέωση. Πρέπει λοιπόν να αναλύεις την πραγματικότητα, να παρακολουθείς τις εξελίξεις και με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τις επεξεργασίες των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν, να διαμορφώνεις την τακτική σου, να προωθείς τη στρατηγική σου. Αρα πώς μπορεί σήμερα να βοηθήσει να μιλάς π.χ. μόνο ενάντια στο ευρώ ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχει σοβαρή μερίδα των καπιταλιστών που θέλει κάτι τέτοιο (αν και απέχει πολύ από το να είναι η πλειοψηφούσα τάση), χωρίς να το συνδέεις με την αλλαγή της τάξης στην εξουσία; Για παράδειγμα, παρόλο που είσαι η μόνη δύναμη που το λες συνεπώς, δεν μπορεί να διαμορφώνεις τις συμμαχίες σου μόνο με βάση το αντι-ΕΕ. Είναι σαν να λες ότι μπορείς να συμμαχήσεις (έστω προσωρινά) με τον «τάδε κεφαλαιοκράτη» ενάντια στον «δείνα». Θα παγιδευτείς και θα «πολεμάς κάτω από ξένη σημαία». Αντίστοιχα λανθασμένες είναι και απόψεις όπως το ότι η «χώρα βρίσκεται υπό κατοχή» (και άρα μέτωπο μαζί με τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες ενάντια στους ξένους), ή το ότι «το πρόβλημα είναι το νόμισμα» (δηλαδή η καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή θα είναι λιγότερο εκμεταλλευτική για το φτωχό λαό;) ή και το, κλασικό, ότι «πρέπει να κάνουμε ένα μαζικό αντιμνημονιακό μέτωπο» (λες και οι άλλες χώρες που δεν έχουν μνημόνιο δεν παίρνουν αντίστοιχα μέτρα ή λες και μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση εφόσον δεν ακολουθήσουμε «νεοφιλελεύθερες - μνημονιακές πολιτικές» - βλ. και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Επιπροσθέτως, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι εμείς δεν θέλουμε να «κλέψουμε» την εξουσία. Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο του επαναστατικού κινήματος το ζήτημα της διαμόρφωσης μίας κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία, από τα πάνω, θα διαμορφώνει τις «προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» αλλά στο μεταξύ θα «διαχειρίζεται τον καπιταλισμό». Το ζήτημα είναι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα να διαμορφώσουν τα δικά τους όργανα εξουσίας και να «τσακίσουν» τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα διαμορφώσουμε επαναστατικές συνειδήσεις, όταν επιτρέπουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, όταν επιτρέπουμε, έστω και από την πίσω πόρτα, την ύπαρξη «σταδίων»;

Είναι κατανοητό ότι στα πισωγυρίσματα της ταξικής πάλης (ακόμα και αν αυτά είναι μόνο σε κοινοβουλευτικό - εκλογικό επίπεδο) κάποιοι θα κάνουν πίσω, θα ταλαντευτούν, θα ανησυχήσουν και... θα ψάξουν εναλλακτικούς δρόμους. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να απαντάμε συνέχεια σωστά στο ερώτημα «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Και με το σχέδιο του νέου προγράμματος απαντάμε σωστά, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής μας. Ας απαντήσουμε το ίδιο και στην καθημερινή μας πρακτική, στη σωστή καθοδήγηση, στο ξεπέρασμα των αδυναμιών και στη διαμόρφωση συνείδησης στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Ας εκμεταλλευτούμε κάθε μορφή δράσης - παρέμβασης - πάλης, από το συλλαλητήριο μέχρι την προβολή επαναστατικών ταινιών. Πρέπει να μάθει να παλεύει ο λαός, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, ακόμα και για τα πιο μικρά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά του, αλλά με αιτήματα που να βασίζονται στις σύγχρονες ανάγκες του και όχι στη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας. Με αιτήματα που θα κάνουν κατανοητό στην εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, δεν έχει τίποτα να προσφέρει πια και πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει εμείς να παρεμβαίνουμε κάνοντας σαφές ότι υπάρχει η δυνατότητα με σκληρούς αγώνες και σωστό προσανατολισμό να καθυστερήσει η επίθεση στα δικαιώματά μας, να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις αλλά οι οποίες, όσο δεν ανατρέπεται το ίδιο το σύστημα, θα είναι εφήμερες και απλές «ασπιρίνες», το όποιο κέρδος των οποίων, την επόμενη κιόλας στιγμή, θα προσπαθήσει η άρχουσα τάξη να το πάρει πίσω. Να αποδεικνύουμε ότι ο ιμπεριαλιστικός «ειρηνικός» ανταγωνισμός αναπόφευκτα θα εναλλαχτεί με τον πόλεμο, γιατί «πώς να λυθούν διαφορετικά οι αντιθέσεις, αν όχι με τη βία;».

Να διαμορφώνουμε, εν τέλει, εκείνη την συνειδητή πρωτοπορία, που η επαναστατημένη εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα την ακολουθήσουν μέχρι το τέλος, μέχρι τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Ελλάδας. Είναι το καθήκον μας.