Σύντροφοι, μελετώντας πολύ προσεχτικά τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι οποίες κατά τη γνώμη μου, έρχονται να απαντήσουν στις σύγχρονες μεγάλες ανάγκες του λαού μας θα ήθελα να επικεντρώσω την προσοχή μου σε τέσσερις βασικούς άξονες των θέσεων βάσει των οποίων εκπορεύεται η συμφωνία μου με αυτές αλλά παράλληλα κρίνω ότι αποτελούν την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι το επικείμενο συνέδριο μπορεί να αποτελέσει μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος.

Πρώτα και κύρια η σαφής διατύπωση του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης, της εργατικής λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Πολλώ δε μάλλον με την εκτίμηση, βασισμένη στην ιστορική πείρα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην αστική και την εργατική.

Δεύτερον, η κρυστάλλινη τοποθέτηση ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού το οποίο αποτελεί ζήτημα στρατηγικής σημασίας. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου. Ορισμένοι μιλούν για την αναγκαιότητα προβολής του ζητήματος της κυβέρνησης σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική που υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού αντικειμενικά καλείς την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αλλωστε, ένας τέτοιος στόχος σε συνθήκες μη επαναστατικές απλώς θα οδηγήσει στην υποστήριξη της μιας ή της άλλης αστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ενισχύοντας τις αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κοινοβουλίου και του αστικού κράτους.

Τρίτον, ο ξεκάθαρος αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας που αφουγκράζεται το χαρακτήρα της εποχής και προωθεί τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό. Η συμμαχία της εργατικής τάξης πρέπει να έχει στο στόχαστρό της όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αλλά το ίδιο το κεφάλαιο, να έρχεται σε ευθεία ρήξη με τους διακρατικούς μηχανισμούς - λυκοσυμμαχίες που ενισχύουν το ρόλο του, να παλεύει για να απαλλαγεί από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων - οργάνων διαιώνισης της εξουσίας των μονοπωλίων και σφαγιασμού των δικαιωμάτων του λαού.

Τέταρτον, στη διαμόρφωση των υλικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Βασικός παράγοντας ωρίμανσης των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δηλαδή, η κοινωνικοποίηση της εργασίας, η συγκέντρωση κεφαλαίων και εργατικής δύναμης, η επέκταση της μισθωτής εργασίας μέσω της οποίας παράγεται και οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Ολη η πορεία ανάπτυξης του κεφαλαιοκρατκού τρόπου παραγωγής αποτελεί ουσιαστικά διαδικασία της υλικής προετοιμασίας για το πέρασμα στην άμεσα κοινωνική παραγωγή, το πέρασμα στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής.

Σήμερα, σε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες για την εργατική τάξη της χώρας μας, το Κόμμα βαδίζει ένα βήμα μπρος. Επιλέγει το ορθό, έστω κι αν αυτό είναι το δύσκολο, αυτό που επιβάλλει ο ιστορικός του ρόλος, η μαρξιστική λενινιστική καθαρότητα της γραμμής του. Αυτό που επιβάλλει η ιστορική πείρα, το καθήκον. Καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να ξεμπερδεύουν μια και καλή από αυτούς που παρασιτικά ζουν εις βάρος τους και καρπώνονται τους κόπους και τον ιδρώτα τους. Καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με αφοβία, να σπάσουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης, να συγκρουστούν με τους δυνάστες τους αφού μόνο έτσι θα αναπνεύσουν, θα σηκώσουν κεφάλι. Να τσακίσουν τις αυταπάτες του κοινοβουλευτισμού, του λιγότερου κακού καπιταλισμού και αυτούς που τους τα σερβίρουν.

Συνεπώς το δίλημμα είναι ένα και σαφές. Με τα μονοπώλια, το συμβιβασμό και την εξουσία του κεφαλαίου ή με το λαό, την επανάσταση και την εργατική λαϊκή εξουσία; Ε λοιπόν το ΚΚΕ απαντάει ξεκάθαρα και πεισματικά το δεύτερο γιατί μόνο αυτό θα λυτρώσει και θα ελευθερώσει την εργατική τάξη. Κι ας σκούζουν οι δούλοι και οι σοβατζήδες του καπιταλισμού.

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.