Αρχικός σκοπός μου ήταν να γράψω ένα γράμμα για κάποιες σκέψεις μου πάνω στις Θέσεις απ' τη σκοπιά ενός μέλους της ΚΝΕ. Ωστόσο, διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο «Να Μιλάμε Καθαρά» στον προσυνεδριακό διάλογο την Κυριακή 3/3, μπήκα στη διαδικασία να εκφράσω μια γνώμη για όσα αναφέρει.

Καταρχήν, δεν ξεκαθαρίζεται ποιοι είναι αυτοί που «προσπαθούν επανειλημμένα να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε θα παραιτηθούν ποτέ από αυτό το βρωμερό σκοπό» και ποιοι αυτοί που «αδυνατούν να ακολουθήσουν τα βήματα που κάνει το Κόμμα και λυγίζουν στην πίεση». Επιπλέον δεν ξεκαθαρίζεται αν είναι οι ίδιοι μ' αυτούς των οποίων «τέτοιες απόψεις εκφράζουν κι ορισμένα άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο». Γιατί τότε προκύπτει το συμπέρασμα πως σύντροφοι και φίλοι εκμεταλλεύονται τον προσυνεδριακό διάλογο για να κάνουν κακό στο Κόμμα (στα εισαγωγικά παρατίθενται αυτούσιες φράσεις απ' το συγκεκριμένο γράμμα).

Κι εδώ να σημειώσω πως το κόμμα μας είναι τα μέλη του. Δεν μπορούμε με τέτοιες λογικές να διαγράφουμε πορεία συντρόφων και φίλων. Σε κρίσιμες στιγμές όπως τώρα, κι αυτός είναι άλλωστε κι ο χαρακτήρας των συνεδρίων μας, οι θέσεις συζητιούνται και καθένας εκφράζεται ελεύθερα στα πλαίσια του διαλόγου χωρίς φόβο ότι θα θεωρηθεί λιποτάκτης ή σκόπιμος διαφωνών.

Τώρα, αισθάνομαι υπεύθυνη να επισημάνω μερικά πράγματα:

1. Το καταστατικό προβλέπει τροποποίηση κι όχι εμπλουτισμό προγράμματος. Πέραν αυτού, εμπλουτισμός σημαίνει προσθήκη επεξεργασιών πάνω στο ισχύον πρόγραμμα κι όχι ριζικές αλλαγές, αφαιρέσεις κι αναθεωρήσεις, δεδομένου κι ότι το πρόγραμμα έχει παραμείνει ίδιο απ' το 1996. Γιατί αυτούς τους «εμπλουτισμούς» δεν τους συμπεριλάβαμε επίσημα σε νέα έκδοση του προγράμματος; Για να ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, μετά το 15ο Συνέδριο δεν υπήρξε προγραμματικό συνέδριο έως και τώρα. Ουδεμία τροποποίηση έχει συμβεί.

2. Το καταστατικό δεν επιτρέπει σε κανένα μέλος του Κόμματος να εκθέτει τις απόψεις του σχετικά με ζητήματα εσωκομματικά σε διάφορες ιστοσελίδες. Είτε αυτά συμφωνούν με τη γενική γραμμή είτε όχι. Οπως επίσης δεν επιτρέπει να τσουβαλιάζονται σύντροφοι με ανώνυμους καλοθελητές ή κακοθελητές που συκοφαντούν χυδαία το ΚΚΕ. Αποδεχόμαστε τη γνώμη του καθενός είτε είναι σύμφωνη με την πλειοψηφία είτε όχι. Εξάλλου γνωρίζουμε πως η πλειοψηφία δεν είναι αυτή που έχει πάντα το δίκιο. Η σωστή εσωκομματική διαδικασία πλάι στη διαπαιδαγώγηση βελτιώνει κι ωριμάζει τους συντρόφους. Οποιος δεν αποδέχεται την ελεύθερη και υπεύθυνη έκφραση, παραβιάζει την εσωκομματική δημοκρατία.

3. Το ισχύον πρόγραμμα αναφέρει πως «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της, καθώς και του Κόμματός της, του ΚΚΕ, στο Μέτωπο» (σελ. 39 - 40).

Θεωρώ πως αλλιώς ακούγεται στον κόσμο «δεν κυβερνάμε» κι αλλιώς το πότε, κάτω από ποιες συνθήκες δηλαδή, το ΚΚΕ μπαίνει σε κυβέρνηση και με ποιες δυνάμεις συμμαχεί.

Από εκεί και πέρα είναι αυτονόητο σύμφωνα με το ισχύον πρόγραμμα ότι σ' αυτές δε χωράει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμβιβασμοί, οι ελιγμοί και οι συμμαχίες πρέπει να αποτελούν απαραίτητα εργαλεία μας για να έχουμε επαναστατική πολιτική. Οσο για το πού πείστηκε ο λαός για την επαναστατική πάλη μέσα από κυβέρνηση, ας δούμε το παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας. Αλλά και κανένα θετικό παράδειγμα να μην είχαμε ιστορικά, είναι λαθεμένο να βγάλουμε το συμπέρασμα πως το ΚΚΕ δεν μπαίνει ποτέ σε κυβέρνηση στον καπιταλισμό. Σωστότερο θα ήταν να εξετάσουμε τι λάθη έγιναν σε Βενεζουέλα, Χιλή κ.λπ. ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Είναι αντιεπιστημονικό να μην εξετάζουμε τι συνέβη και δεν οδήγησαν σε ρήξη οι κυβερνήσεις αυτές αλλά να βγάζουμε το γενικό συμπέρασμα ότι φταίνε οι κυβερνήσεις αυτές καθαυτές. Ετσι οδηγούμαστε σε απόρριψη τακτικών που παρότι εγκυμονούν κινδύνους (αναγνωρίζουμε όλοι τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης), με καθαρό το στρατηγικό στόχο, μπορεί να μας βγάλουν μπροστά.

4. Ο όρος ανισότιμη αλληλεξάρτηση είναι εφεύρεση της ΚΕ και δε δηλώνει απολύτως τίποτα. Το γεγονός ότι κάποιος θεωρεί την Ελλάδα εξαρτημένη δε σημαίνει ούτε ότι «δε μιλάει καθαρά» ούτε πως θέλει «αντιιμπεριαλιστική-πατριωτική κυβέρνηση». Γι' αυτό ας μην κάνουμε λογικά άλματα. Σημαίνει απλά πως ούτε τα μονοπώλια της Ελλάδας αλλά ούτε κι η πολιτική που τα στηρίζει είναι κυρίαρχα, κι αυτό δεν είπε κανείς ότι αλλάζει το χαρακτήρα της εποχής. Είναι εποχή περάσματος απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Συμπεράσματα όπως ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες είναι ιμπεριαλιστικές, κατά τη γνώμη μου δε συμπίπτουν με τη λενινιστική ανάλυση και πατούν σε λάθος βάση (οι φράσεις στα εισαγωγικά είναι κι εδώ από το ίδιο γράμμα).

5. Ασχέτως πόσοι είναι οι νοματαίοι στην Ελλάδα κι όλων των λοιπών που αναφέρονται στο τελευταίο επιχείρημα του συντρόφου, γίνεται φανερό μέσα από τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου (Θέση 63) ότι η Λαϊκή Συμμαχία υιοθετεί το στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ, καθώς αναφέρεται ότι «υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (...) τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο» (σελ. 47). Και δυστυχώς, όταν η τακτική ταυτίζεται με τη στρατηγική υπάρχει πρόβλημα.

Θεωρώ τον προσυνεδριακό διάλογο εποικοδομητικό όταν διεξάγεται ελεύθερα χωρίς στιγματισμούς και γενικεύσεις.