Με ιδιαίτερη περηφάνια και κομματική ευσυνειδησία διάβασα και μελέτησα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο που θα γίνει στις 11 και 14 Απρίλη 2013, οι οποίες καταγράφονται τις 96 σελίδες του εγχειριδίου.

Καταρχήν εγκάρδια τις αποδέχομαι και χαιρετίζω αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο του ΚΚΕ.

Για μας τους κομμουνιστές, τις κομμουνίστριες, το καμάρι μας την ΚΝΕ, οπαδούς και φίλους, οι Θέσεις ανοίγουν ένα φωτεινό και χρυσό οδηγό στους καινούργιους μα όμορφους αγώνες, ενάντια στη βάρβαρη απάνθρωπη εκμετάλλευση.

Κι όπως πολύ σωστά, στον Πρόλογο (σελ. 1) υπογραμμίζεται: «Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν...».

Ναι, σύντροφοι και συντρόφισσες, η ιστορία δεν είναι κρυμμένη στα μαύρα σύννεφα του ουρανού. Τα ίδια γεγονότα δεν μπορούν να παρουσιαστούν απαράλλακτα ή πανομοιότυπα στο πέρασμα των αιώνων δεύτερη, τρίτη, δέκατη φορά... Αυτό διδάσκει η επιστήμη και «Το φως που καίει!» όπως γράφει στο ποίημά του ο μεγάλος κομμουνιστής Κώστας Βάρναλης.

Από την ιστορία της Ελλάδας ξέρουμε ότι ο λαός μας πάλευε για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά του.

Με τη δικιά του καθοδήγηση δημιουργήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Κάτω από τις σημαίες του ο ελληνικός λαός σύσσωμος πάλεψε το φασισμό και έγραψε την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και αργότερα (1946 - 1949) το δοξασμένο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Παρ' όλες όμως τις θυσίες των καλύτερων γιων και θυγατέρων, ο λαός μας δεν μπόρεσε να χαρεί τη λευτεριά του.

Και πάλι άρχισαν οι διώξεις, φυλακές και πρώτα - πρώτα ενάντια στους κομμουνιστές.

Το ΚΚΕ ακόμα και στη βαριά παρανομία του, πάντα βρισκόταν πλάι - πλάι, δίπλα στους αγώνες του λαού μας. Πάλευε για να οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο της Δημοκρατίας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Μήπως το 1967 (Χούντα;), το ηρωικό Πολυτεχνείο της 17ης Νοέμβρη 1973.

Αυτό γίνεται και σήμερα στους καθημερινούς σκληρούς αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ, του ψεύτικου σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας που ρουφούν το αίμα του εργάτη, αγρότη κλπ.

Ε, αγαπητέ, σύντροφε, πώς να ξεχαστούν όλα αυτά; Οχι, Ελληνα πατριώτη. Μην ταλαντεύεσαι! Το κόμμα σου, το δοξασμένο ΚΚΕ είναι η μεγάλη σου ελπίδα, η καρδιά χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών.

Χρειάζεται ολόκληρα βιβλία να γράψει κανείς για ν' αναλύσει τις Θέσεις και ξεχωριστά κάθε άρθρο των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου της εποχής μας στον 21ο αιώνα.

Εζησα και εγώ σαν πολιτικός πρόσφυγας αρκετά χρόνια στη μεγάλη χώρα των Λένιν - Στάλιν. Σπούδασα σε δυο (2) πανεπιστήμια. Πέντε (5) χρόνια στην πόλη Χάρκοβο της Ουκρανίας και πέντε (5) στην Τασκένδη (Δημοσιογράφος). O μαρξισμός - λενινισμός, με οδήγησε το 1960 να γίνω μέλος του ΚΚΕ, που για μένα δεν ήταν μόνο χαρά και τιμή, αλλά και πάνω από όλα κομματική συνείδηση.

Χρειάζεται ολόκληρα βιβλία να γράψει κανείς για την τότε Σοβιετική Ενωση, αρχίζοντας ιδιαίτερα από το σύνθημα: «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση! Ολη η εξουσία στα Σοβιέτ!».

Η νίκη του Οκτώβρη αποτέλεσε τη μεγαλύτερη στροφή στην παγκόσμια ιστορία. Δημιούργησε προϋποθέσεις για το χτίσιμο του σοσιαλισμού στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, έκανε την αρχή της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση άναψε φωτιά ενθουσιασμού στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, στάθηκε φάρος και ελπίδα για τους καταπιεζόμενους, για όλους τους αγωνιστές της λευτεριάς.

Τον Οκτώβρη του 1917 η Σοβιετική Ρωσία πρώτη μπήκε στο δρόμο του σοσιαλισμού. Σ' αυτό το δρόμο βάδιζαν πολλά κράτη και λαοί της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας. Το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα ήταν ισχυρός παράγοντας ιστορικής εξέλιξης. Και να που οι καμπάνες (1989 - 1991) χτύπησαν στροφή στην ιστορική ζωή. Τι συμβαίνει, λοιπόν, στις χώρες που χτίζανε μια καινούργια κοινωνία; Εγώ την είδα, τη χάρηκα και την έζησα πάνω από 27 χρόνια στην Πολωνία και τη Σοβιετική Ενωση, όπου όλα -Υγεία, Παιδεία...- ήταν για τον άνθρωπο.

Νομίζω, κι αυτή είναι η πεποίθησή μου, πως σ' όλα τα μέτωπα της ανάπτυξης γίνονταν μεγάλες παραβιάσεις. Σε κάποιο βαθμό είχαν ξεκόψει από τις βάσεις σωστής δημιουργίας της σοσιαλιστικής λαϊκής παραγωγής.

Ομως ακράδαντα πιστεύω, αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη, γρήγορα στη ζωή θα δώσουν πειστική απάντηση. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός θα 'ναι πιο σύγχρονος, δημοκρατικός, ανθρώπινος.

Το τρένο τρέχει γρήγορα, πρέπει να προλάβουμε παντού. Το κομματικά μας γραφεία των ΚΟΒ - ΟΒ δεν πρέπει να 'ναι μόνο μια ζεστή φωλιά, αλλά φλόγα δράσης.

Οι Ελληνες κομμουνιστές, μέλη του ηρωικού ΚΚΕ, μαχητικού τμήματος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, γαλουχημένοι με τα υψηλά κομμουνιστικά ιδανικά και τις καλύτερες παραδόσεις της πατρίδας μας, στάθηκαν και στέκονται ατρόμητοι μπροστάρηδες στους αγώνες για το δίκιο. Είναι αυτοί που «με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάνε», όπως τους τραγούδησε ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Γιαννόπουλος, ΕΠΟΝίτης 24 χρονών που εκτελέστηκε το 1948 στις φυλακές Αίγινας. Είναι τα ατομικά και ομαδικά παραδείγματα ηρωισμού και μεγαλείου των μελών του ΚΚΕ. Τα ηρωικά τους παραδείγματα κάνουν και τους αντιπάλους μας ακόμα να τους σέβονται.

Σήμερα, που οι κάθε είδους ανανεωτές προσπαθούν να αμφισβητούν την αναγκαιότητα ύπαρξης του Κόμματος της εργατικής τάξης, χρέος όλων μας είναι να εκλαϊκεύουμε τις ηρωικές αυτές παραδόσεις.

Σύντροφοι, η κομμουνιστική κομματικότητα απαιτεί από τον κομμουνιστή πλήρη αφομοίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, ετοιμότητα για αυτοθυσία, απόλυτη πίστη στον πρωτοπόρο ρόλο της. Απαιτεί από τον κομμουνιστή παλικαριά και ψυχραιμία στο ξεπέρασμα των δυσκολιών. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να 'ναι μεμψίμοιρος, γκρινιάρης, άνθρωπος απαισιόδοξος που τα βλέπει παντού μαύρα και ότι «τίποτε δεν γίνεται».

Αγώνας που δεν γίνεται πάει χαμένος. Το μέλος του ΚΚΕ είναι αισιόδοξος επαναστάτης, περήφανος και στις πιο δύσκολες στιγμές μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.

Η αισιοδοξία, βέβαια, του κομμουνιστή δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα, αλλά στηρίζεται κι αυτή στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο κομμουνιστής ξέρει πολύ καλά ότι νίκη της εργατικής τάξης είναι ιστορική αναγκαιότητα, ότι ανεξάρτητα από προσωπική του ευχή, είναι γεμάτη ζωντάνια η υπόθεση για την οποία αγωνίζεται και θα θριαμβεύσει αργά ή γρήγορα.

Καλούς καρπούς 19 Συνέδριο του ΚΚΕ!