Με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το Κόμμα μας παραδίδει στα χέρια της εργατικής τάξης το πιο σύγχρονο όπλο για τις μάχες που έρχονται. Ο απολογισμός της δράσης του Κόμματος, τα νέα καθήκοντα, το νέο σχέδιο Προγράμματος και το Καταστατικό παρουσιάζονται με ενιαίο τρόπο και μας βοηθούν ακόμη περισσότερο να αντιληφθούμε τη συνέχεια που έχει και πρέπει να έχει η δουλειά μας. Η αλήθεια είναι, όπως και οι θέσεις ορθά αναφέρουν, πως δεν υπήρξε αντιστοίχιση της δράσης του Κόμματος με τις αντικειμενικές συνθήκες, αυτό σε συνδυασμό με τα εκλογικά αποτελέσματα, προξένησε μια μεγάλη απογοήτευση σε οπαδούς και φίλους του Κόμματος. Προσωπικά συνάντησα σε μεγάλο βαθμό την απογοήτευση αυτή στον κύκλο μου και χρειάστηκε πολύ βαθιά συζήτηση για να γίνει κατανοητός ο ρόλος τόσο του υποκειμενικού παράγοντα αλλά και των αντικειμενικών συνθηκών. Οπως και να 'χει η δουλειά και η συμβολή του Κόμματος σε τόσο δύσκολες συνθήκες αποτελεί παρακαταθήκη για την εργατική τάξη.

Οπως βέβαια μπαίνει κι από τις Θέσεις, έχουμε ευθύνη, με τα δικά μας κριτήρια, στο να εντοπίσουμε τις αδυναμίες που είχαμε το προηγούμενο διάστημα. Πρώτα και κύρια, δε συγκεντρώσαμε τις δυνάμεις μας στο βαθμό που έπρεπε στην εργατική τάξη και βασικά στους χώρους δουλειάς. Επίσης, η δουλειά μας με τις μάζες δεν είχε τη σταθερότητα που θα έπρεπε. Αυτό νομίζω επιβεβαιώνεται και από την πείρα τη δική μου και της Οργάνωσής μου. Οπου δείξαμε σταθερότητα, υπομονή και επιμονή στη δουλειά μας έγιναν πλούσιες συζητήσεις, υπήρξαν αποτελέσματα, τα οποία φάνηκαν και στη συμμετοχή εργαζομένων σε απεργίες, στην αταλάντευτη στάση τους στο πλευρό του Κόμματος, στη στήριξή του στις εκλογές, στη συνείδησή τους συνολικότερα.

Κρίσιμο ζήτημα, αυτό της κοινωνικής συμμαχίας, το οποίο και δεν έγινε κατανοητό. Δεν έγιναν αρκετές προσπάθειες για να καταλάβει ο κόσμος ότι ο κλάδος είναι ουσιαστικά συνώνυμο της ενότητας της εργατικής τάξης. Προσωπικά κατάλαβα την ουσία του με την εγγραφή μου στο «Βύρωνα», σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση, και συνειδητοποιώντας ότι και ο καθηγητής που δουλεύει, π.χ. στην ιδιωτική εκπαίδευση και ο οδηγός που μεταφέρει τους μαθητές με το σχολικό, τον ίδιο εργοδότη έχουν και έχουν συμφέρον από το να αγωνιστούν μαζί στο ίδιο, κλαδικό σωματείο, και όχι να κατακερματίζονται δεξιά και αριστερά ή να μην οργανώνονται καν σε σωματείο, κάτι το οποίο ισχύει για το μεγαλύτερο ποσοστό της εργατικής τάξης. Σωστά αναφέρεται ο εφησυχασμός που μας διακατέχει ότι έχουμε καλή στρατηγική, η μηχανιστική γενίκευση την οποία χρησιμοποιούμε όταν κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει βασικά ζητήματα έτσι ώστε να τα εκλαϊκεύουμε και στον περίγυρό μας. Αυτό, βέβαια, έχει να κάνει και με την ιδεολογικοπολιτική μας θωράκιση, το καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη», που είναι κύριο όπλο στη δουλειά μας.

Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η κατεύθυνση που δίνεται για τη δουλειά μας στη νεολαία. Πιο συγκεκριμένα στους χώρους εκπαίδευσης και κατάρτισης, όπου έχουμε δει να στήνονται μαθητοδικεία, για μαθητές που διεκδικούν σύγχρονες σχολικές δομές, αλλά και αξιοπρεπή ζωή για εκείνους και τους γονείς τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, στην περιοχή μου, έχει βοηθήσει το Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας.

Καθήκον μας να γίνει γνωστό στους νέους, να αποτελέσει το χώρο όπου οι νέοι θα μορφώνονται, θα ψυχαγωγούνται, θα συζητάνε, θα προβληματίζονται, θα αποκτούν ταξική συνείδηση και αγωνιστική διάθεση για μια κοινωνία με επίκεντρο τις ανάγκες τους κι όχι το κέρδος. Η αρχή έχει γίνει. Μέσα από τα μαθήματα χορού, ήρθαμε σε επαφή με πολλούς μαθητές και νέους, κάναμε αρκετές συζητήσεις, εκδηλώσεις πάνω σε ζητήματα που μας προβληματίζουν (ναρκωτικά, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων κλπ) και συνεχίζουμε... Μέσα από τη λειτουργία των μαθημάτων σε μαθητές Λυκείου, που πραγματοποιούνται στο Στέκι με τη βοήθεια του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και της Λαϊκής Επιτροπής, μια προσπάθεια κόντρα στις επιδιώξεις του κεφαλαίου να αφήσει τα παιδιά μας αμόρφωτα, απαίδευτα, άοπλα απέναντι στη μοιρολατρία και τις λογικές «του τίποτα δεν αλλάζει». Τα μαθήματα δε γίνονται για να «βολευτούν» οι μαθητές, αλλά για να συνειδητοποιήσουν την αξία της μόρφωσης και να διεκδικήσουν ένα σύγχρονο σχολείο.

Γενικότερα θεωρώ ότι οι πολύμορφες δραστηριότητες στο Στέκι έφεραν σε επαφή τον εργατόκοσμο της γειτονιάς με τη Λαϊκή Επιτροπή, συσπειρώνοντάς τον στην επιτροπή ανέργων, στα ταξικά σωματεία, στους φορείς. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό μιας και οι Λαϊκές Επιτροπές στη γειτονιά αποτελούν ουσιαστικά φύτρα της Λαϊκής Συμμαχίας και γι' αυτό πρέπει να αποκτήσουν καθαρό χαρακτήρα συγκρότησης ως δύναμη με προσανατολισμό αντίστασης και σύγκρουσης απέναντι στην αστική εξουσία.

Το σχέδιο Προγράμματος του Κόμματός μας, μας βοήθησε να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο ότι στάδια δεν υπάρχουν ούτε και στο κίνημα. Επίσης, δόθηκε έμφαση στην καπιταλιστική κρίση σε συνδυασμό με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό και για τη δική μας θωράκιση εφόσον ο πόλεμος είναι πλέον πιο επίκαιρος από ποτέ και είναι όπλο που ο αστικός αντίπαλος θα χρησιμοποιήσει σύντομα. Ακόμα οι ιδιαίτερες πλευρές των Θέσεων γι' αυτό το ζήτημα έχουν βοηθήσει και σε συζητήσεις με τον κόσμο, ο οποίος έχει την αγωνία και την ανησυχία να μάθει. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντιδιαστολή με αυτήν του Μετώπου, η οποία προσδιορίζει καλύτερα τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους μισοπρολετάριους, αυτοαπασχολούμενους κλπ.

Γενικότερα στο σχέδιο Προγράμματος και στο Καταστατικό αποτυπώνεται η ωρίμανση του Κόμματος, η οποία φαίνεται έτσι κι αλλιώς από το βάθος των επεξεργασιών του τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα το Β' τόμο Δοκιμίου της Ιστορίας του Κόμματος. Το Κόμμα με τη στάση του μέσα στην καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει στην πράξη τι σημαίνει να μαθαίνεις από την πείρα του παρελθόντος, να έχεις βγάλει ουσιαστικά, βαθιά συμπεράσματα. Κι όλα αυτά την ώρα που διεθνώς υπάρχει συνεχής υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η στάση αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Και παρότι σίγουρα μπροστά μας θα ζήσουμε πολύ πιο δύσκολες και σύνθετες συνθήκες από αυτές που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, αυτό που μπορούμε και οφείλουμε όλοι να κάνουμε, είναι να προετοιμαζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Να εξοπλιζόμαστε ιδεολογικοπολιτικά, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και να συνδεόμαστε ως Κόμμα και ο καθένας ξεχωριστά με τις μάζες εργαζομένων.

Γιατί το μέλλον μας ανήκει!