Οι Θέσεις χαρακτηρίζονται από μία γενικόλογη εκτίμηση περί άριστων προβλέψεων του Κόμματος, όσον αφορά τόσο την οικονομική κρίση, όσο και τη διεθνή κατάσταση και από αρκετά εύσημα για τη δράση του. Τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στο εσωτερικό μέτωπο απουσιάζει παντελώς η κριτική και η αυτοκριτική, ενώ διάχυτη είναι η απλούστευση ότι όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας κινείται σε λάθος κατεύθυνση, επομένως εναντίον μας. Λόγω του περιορισμένου χώρου θα αναφερθώ στη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» στην οποία βασίζεται η ανάλυση των διεθνών σχέσεων, οδηγεί σε απλουστεύσεις, δεν εμβαθύνει και έχει σαν αποτέλεσμα λάθος εκτιμήσεις.

Η Τουρκία π.χ., είναι μία χώρα με εξαρτημένη οικονομία από αμερικανικά και σαουδαραβικά κεφάλαια και μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης παρουσιάζεται ως ο εγγυητής της σταθερότητας της οικονομίας της χώρας, με δηλώσεις εξόφλησης του δανείου στο ΔΝΤ, με ξεπούλημα του συνόλου του δημοσίου τομέα και κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιωτικά κεφάλαια, με μειώσεις των παροχών των κοινωνικών ασφαλίσεων και των αποδοχών. Σε έναν πληθυσμό 75 εκατομμυρίων, αναπτύσσεται - μετά και τη χρεοκοπία του 2001- μία νέα «μεσαία τάξη», η οποία ζει το «ελληνικό όνειρο», του πλαστικού χρήματος, της υπερκατανάλωσης και των δανείων από το τηλέφωνο, υποθηκεύοντας στην πραγματικότητα την εργατική της δύναμη για ένα φανταχτερό περιτύλιγμα της ζωής της, η οποία όμως χτίζεται σε σαθρές βάσεις. H χώρα παρουσιάζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, η οποία βασίζεται κυρίως στον τομέα των κατασκευών, στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, ενώ σχεδιάζεται και αξιοποίηση περιοχών της Νοτιανατολικής Τουρκίας, όπου κυριαρχεί το Κουρδικό στοιχείο.

Στη συγκεκριμένη περιοχή, πολυεθνικές έχουν δηλώσει ενδιαφέρον για τη συμμετοχή σε βιομηχανική ανάπτυξη. Επενδύσεις που συνδέονται με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, από τα συμφέροντα της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ και την προσπάθειά της να αποκλείσει τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Αυτό δείχνουν οι δρομολογημένες συζητήσεις για τον αφοπλισμό του ΡΚΚ, στις οποίες αποδίδονται τα σχέδια ανάπτυξης, των πλέον υποβαθμισμένων περιοχών, ενώ λίγους μήνες πριν αναλυτές υποστήριζαν ότι την «Αραβική Ανοιξη θα διαδεχθεί το Κουρδικό καλοκαίρι». Ενα «καλοκαίρι» που μοιάζει να απομακρύνεται, αλλά όχι να χάνεται.

Οι Θέσεις γενικεύουν όσον αφορά το Κουρδικό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι οι κουρδικές περιφέρειες μαστίζονται από φτώχεια, είχαν μηδενική ανάπτυξη, υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού, διοικούνται με βάση την οργάνωση των φυλών και διατηρούν αρκετά φεουδαρχικά στοιχεία, εφαρμόζοντας εθιμικό δίκαιο, με την ανοχή του κράτους, που θεωρεί ότι στηρίζοντας φυλάρχους προστατεύεται από το ΡΚΚ. Οι φυλές ωστόσο κάθε άλλο παρά σταθερός παράγοντας μπορεί να χαρακτηριστούν. Πληροφορίες θέλουν επίσης ισραηλινά κεφάλαια να έχουν σχεδόν θέσει υπό τον έλεγχό τους τις συγκεκριμένες περιοχές και αναμένουν τις εξελίξεις για την αξιοποίηση της δύναμης που αποκτούν, με βάση τα συμφέροντά τους στην περιοχή και με δεδομένο τον ανταγωνισμό Τουρκίας - Ισραήλ ο οποίος με αιχμή το Μαβί Μαρμαρά και κύρια αιτία την ενέργεια και την κυριαρχία στις ισορροπίες της περιοχές έχουν οξυνθεί ιδιαίτερα.

Η Τουρκία παρουσιάζεται και ως το παράδειγμα του μετριοπαθούς και αναπτυσσόμενου Ισλάμ, ικανού να συνεργαστεί με τη Δύση, εμφανιζόμενη σαν σταθεροποιητικός παράγοντας για το μουσουλμανικό κόσμο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Στις αρχές του Ισλάμ οικοδομείται και η οικονομική ανάπτυξη σε αρκετές περιοχές στην Ανατολία, με τη θρησκεία, που στις θέσεις ο ρόλος της υποτιμάται, να κάνει την παρουσία της όλο και πιο αισθητή, οδηγώντας σε συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενισχύοντας τους φόβους και τις αναστολές του λαού για αγώνες, προωθώντας την θρησκευτική εκπαίδευση και ενισχύοντας τα θεμέλια μιας άκρως αντιδραστικής και επικίνδυνης για το κίνημα πολιτικής.

Οι εξελίξεις επηρεάζουν και απειλούν και την Ελλάδα, καθώς και την Κύπρο. Η πρόταση της Ανω Βουλής της Αιγύπτου, για κατάργηση της συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ, με την Κύπρο που υπεγράφη στις 17/2/2003, εντάσσεται στο πλαίσιο των δεσμών που οικοδομεί η Τουρκία, με τις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης» και τις πιέσεις που είναι πλέον σε θέση να ασκεί σε αυτές, καθοδηγώντας τέτοιου τύπου αντιδράσεις.

Σημαντικό για την εξέλιξη των πραγμάτων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα είναι και η στάση που θα τηρήσει η νέα κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με θετική θέση απέναντι στην ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και δρομολογημένη την κατάθεση αιτήματος για ένταξη στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, που χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό επιχείρημα για την ενίσχυση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και την επίλυση του Κυπριακού οδηγώντας στην πλήρη ΝΑΤΟποίηση του νησιού. Αλλωστε, η αποδυνάμωση της προηγούμενης κυπριακής κυβέρνησης και η δρομολόγηση ένταξης της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, με την επιβολή μνημονίου, που, αρχικά, δεν εμφάνιζε οικονομικά προβλήματα, συνδέονται άμεσα με την ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και τη διαχείρισή τους. Η έκρηξη στο Μαρί, αποτέλεσε τον καταλύτη για τη δρομολόγηση των εξελίξεων που οδήγησαν την Κύπρο στο Μνημόνιο, καθώς η οικονομική καταστροφή που σήμανε, ο αντίκτυπος που είχε πολιτικά στην κυβέρνηση και η έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα, οδήγησαν σε αποδυνάμωση της οικονομίας της χώρας.

Η κυπριακή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε αποκρατικοποιήσεις με την τρόικα, με προσπάθεια να μην προκληθούν αντιδράσεις, ενώ όπως υποστηρίζουν κάποιοι κύκλοι ασκούνται πιέσεις από την τρόικα και κυρίως από την πλευρά της Κομισιόν για αναστολή του σχεδίου δημιουργίας τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στην Κύπρο, ώστε να αξιοποιηθεί ο αγωγός του Ναμπούκο. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Κύπρου θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτελέσει μοχλό πίεσης τόσο για την αξιοποίηση του φυσικού αερίου με τρόπο που να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, καθώς και τετελεσμένων στο Κυπριακό.

Η φθορά που προκάλεσε η περίοδος διακυβέρνησης στο ΑΚΕΛ, η οποία χαρακτηρίστηκε από συγκεκριμένες μεθοδεύσεις υπονόμευσής του, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, σε συνδυασμό με τις θέσεις της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ, ανοίγει το δρόμο για υποθήκευση του μέλλοντος του κυπριακού λαού επιβάλλοντας εξελίξεις, που θα μετατρέπουν το νησί σε μία πραγματική ΝΑΤΟική βάση.

Η Ελλάδα απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις αδυνατεί να βοηθήσει σε μια δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, γιατί, ουσιαστικά εμπλέκεται σε αυτές προς την ίδια κατεύθυνση, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να παίξει το ρόλο ούτε του «μικρού ιμπεριαλιστή» στην περιοχή. Παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο εμπλοκής σε πόλεμο, στην περιοχή, με την Τουρκία σε ευνοϊκότερη θέση.

Η τελευταία συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Ρετζέπ Ερντογάν αποδεικνύει ότι και οι δύο χώρες κινούνται στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σχεδιασμοί οι οποίοι, επί της ουσίας, στρέφονται ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα των δύο λαών, της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ υπονομεύεται πολύ περισσότερο σήμερα η επίλυση του Κυπριακού, που, όπως φαίνεται μπαίνει σε δεύτερη θέση σε σχέση με την οικονομική κρίση.

Ολες αυτές οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η θέση για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν ισχύει, γιατί δεν μπορεί να αποδώσει τη συνθετότητά τους, τις σχηματοποιεί και τις απλουστεύει κυρίως ως προς το ενδεχόμενο ξεσπάσματος ενός πολέμου στην περιοχή.