Ενόψει του 19ου Συνεδρίου του Κόμματός μας μεγάλο μέρος της συζήτησης έχει επικεντρωθεί στη Λαϊκή Συμμαχία, γεγονός που είναι και σε ένα βαθμό λογικό καθώς, όπως έχουν γράψει και άλλοι σύντροφοι, στην πολιτική συμμαχιών κάθε κομμουνιστικού κόμματος αντανακλάται και η στρατηγική του. Το Κόμμα μας έχει εδώ και χρόνια ξεκαθαρίσει ότι στρατηγική του είναι, για να το πούμε απλά, να φύγουν απ' τη μέση μια χούφτα παράσιτα, οι καπιταλιστές, και κουμάντο πλέον να κάνει αυτός που παράγει τον πλούτο, η εργατική τάξη. Αυτό δηλαδή που λέμε σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι Θέσεις της ΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία πραγματεύονται ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και άρα έχουν αντικειμενικά συμφέρον να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη γι' αυτό το σκοπό. Φυσικά, αυτά δεν τα λέμε πρώτη φορά τώρα, αλλά τι πιο φυσιολογικό από το να ωριμάζουμε συνολικά σαν Κόμμα και να μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα ακόμα πιο καθαρά καθώς δουλεύουμε με τη στρατηγική μας στο λαό.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν γιατί διάφοροι έχουν συγκεντρώσει πυρά γύρω από το ζήτημα της Λαϊκής Συμμαχίας. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τυφλώσουν το λαό στο ποια είναι η λύση: Σοσιαλιστική επανάσταση ή μεταρρύθμιση του καπιταλισμού με τους καπιταλιστές ακλόνητους στις θέσεις τους.

Εγώ θέλω να αναφερθώ σε μερικά απτά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται, από μερικούς καλοπροαίρετα, από άλλους σίγουρα όχι.

Λένε, για παράδειγμα, ότι «αφού θέλουμε να συμμαχήσουμε με τους αυτοαπασχολούμενους ή τους αγρότες, θα πρέπει οπωσδήποτε να συμμαχήσουμε και με τους πολιτικούς τους εκφραστές, οι οποίοι θα είναι εκ των πραγμάτων οπορτουνιστικά κόμματα», τα οποία συχνά τα ταυτίζουν με τους υπάρχοντες οπορτουνιστικούς σχηματισμούς. Μάλιστα, όπως λένε, αυτό καθορίζεται από τη λενινιστική αρχή περί συμμαχιών παραθέτοντας και αποσπάσματα.

Ενα πρώτο ζήτημα είναι ότι ο καθένας, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να πάρει σκόρπιες φράσεις από δω και από κει μέσα από τα Απαντα του Λένιν, ξεχωρίζοντάς τες από το ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο που διατυπώθηκαν κάθε φορά και να φτιάξει δικιά του θεωρία που να τεκμηριώνει ό,τι θέλει. Παλιό το κόλπο.

Ας πάμε όμως στην ουσία. Με αυτή τη θέση η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να παλέψουν για την εξουσία εκφυλίζεται κατευθείαν σε συνεργασία πολιτικών κομμάτων, ακόμα και αν αυτό δεν το παραδέχονται. Γιατί αλλιώς δε θα γινόταν τόση φασαρία, άλλωστε οι θέσεις το ξεκαθαρίζουν: Οποιαδήποτε πολιτική δύναμη προκύψει και θα εκφράζει τα σύμμαχα με την εργατική τάξη στρώματα, η οποία συμφωνεί στον έναν ή στον άλλο βαθμό με το σοσιαλισμό, μπορεί ελεύθερα να στηρίξει τη Λαϊκή Συμμαχία με τη δράση των μελών της στα όργανα και τις δομές της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως ακριβώς κάνει και το ΚΚΕ. Τι παραπάνω δηλαδή χρειάζεται;

Αυτή η θέση κρύβει πόθους, ή και αυταπάτες, για κυβερνητική λύση μέσα στον καπιταλισμό. Εκτός όμως από αυτό, ενέχει και κάποιες αντιφάσεις τις οποίες θα πρέπει να σκεφτούν όσοι καλοπροαίρετα την υποστηρίζουν.

Πρώτον, από πού προκύπτει ότι οι υπάρχοντες οπορτουνιστικοί σχηματισμοί (ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ.) και άλλοι που θα προκύψουν είναι πολιτικοί εκφραστές, για παράδειγμα, των αγροτών ή των πιο φτωχών αυτοαπασχολούμενων; Επιπλέον, πώς μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία με τις συγκεκριμένες ομάδες, τη στιγμή που αυτές προέκυψαν όχι από διαφωνία απλά με το ΚΚΕ, αλλά στη βάση διάλυσης του ΚΚΕ πρωταγωνιστώντας στις πιο βρώμικες επιθέσεις εναντίον του;

Δεύτερον, αν δεν προκύψουν πολιτικές δυνάμεις που να εκφράζουν τους φτωχομεσαίους αγρότες, ή τους αυτοαπασχολούμενους κ.ο.κ. η Λαϊκή Συμμαχία πάει περίπατο; Πρέπει δηλαδή το ΚΚΕ να περιμένει πότε θα φτιαχτούν τέτοιοι σχηματισμοί ή κόμματα, για να πάει έπειτα να συμμαχήσει μαζί τους προκειμένου να «πάρει σάρκα και οστά» η Λαϊκή Συμμαχία;

Τρίτον, η εργατική τάξη αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν εκφράζεται στο σύνολό της ιδεολογικά και πολιτικά από το ΚΚΕ. Μεγάλο κομμάτι της εκφράζεται από τη ΝΔ, από το ΠΑΣΟΚ και άλλα αστικά κόμματα, ένα κομμάτι και από τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα λοιπόν με τον συλλογισμό τους μπορεί να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πρέπει να συμμαχήσει το Κόμμα και με αυτά τα κόμματα προκειμένου να τραβήξει την εργατική τάξη. Ακούγεται τραβηγμένο αλλά εκεί καταλήγεις όταν δεν αντιμετωπίζεις τον μαρξισμό - λενινισμό σα ζωντανή επιστήμη αλλά σαν σκόρπια γράμματα πάνω σε χαρτί, ή πιο απλά αν δεν θες επανάσταση.

Η Λαϊκή Συμμαχία λοιπόν είναι η συμμαχία εκείνη των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από το να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές έχουν και να αναμετρηθούν με την αστική τάξη και τους δικούς της συμμάχους, μέχρι την κατάληψη της εξουσίας. Αυτή η συμμαχία έχει αντικειμενικό χαρακτήρα γιατί οι κοινωνικές δυνάμεις που την αποτελούν, λόγω της θέσης τους στην παραγωγή έχουν μόνο να χάσουν από την εξουσία των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό. Δεν καθορίζεται λοιπόν βουλησιαρχικά από το ΚΚΕ το ποιες δυνάμεις την αποτελούν. Ο καθοδηγητικός, πρωτοπόρος και καθοριστικός ρόλος της εργατικής τάξης μέσα στη συμμαχία είναι επίσης κάτι το αντικειμενικό, και γι' αυτό το λόγο η εξέλιξη της ταξικής πάλης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης που είναι το ΚΚΕ. Από κει και πέρα αν υπάρξουν πολιτικοί σχηματισμοί που θα θελήσουν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, η συμβολή τους θα κριθεί στην έμπρακτη στήριξη της κοινωνικής συμμαχίας και όχι στην πολιτική συνεργασία με το ΚΚΕ, που αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα δε θα μπορεί παρά εκλογική να είναι.

Πρόκειται για ζητήματα που δεν είναι απλά στην κατανόησή τους, χρειάζεται επίπονη και σωστή μελέτη και των κλασικών και της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος τόσο παγκόσμια όσο και στη χώρα μας. Πρέπει να έχουμε και υπομονή καθώς οι παραστάσεις του μεγαλύτερου κομματιού του λαού και της νεολαίας, έχουν σαν αποτέλεσμα όποτε μιλάμε για συμμαχία αυτή de facto να ταυτίζεται με τις από τα πάνω συμφωνίες κομμάτων σε κάποια επιμέρους ζητήματα ή και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Πρέπει πάνω απ' όλα να αποκτήσουμε εμείς οι κομμουνιστές ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα ώστε να υπερνικήσουμε τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες και μέσα από την καθημερινή μας δράση να δυναμώνει συνεχώς η κοινωνική συμμαχία με προτεραιότητα τους χώρους δουλειάς. Σίγουρα μέσα από την κουβέντα και τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα βγούμε πιο δυνατοί σε αυτή την κατεύθυνση.