Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, ένα τόσο σύνθετο, γεμάτο και από κάθε άποψη βασικό κείμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να συζητηθεί και να αναλυθεί σε μια σειρά συνελεύσεων των οργανώσεων με μεγαλύτερη εξειδίκευση. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι οι Θέσεις μπορούν να βοηθήσουν το Κόμμα να αντεπεξέλθει στις τεράστιες απαιτήσεις στο επόμενο διάστημα. Αυτό όμως θα γίνει μόνο εάν μετατρέψουμε τα πολλά και πολύτιμα συμπεράσματα των Θέσεων σχετικά με τoν απολογισμό της δράσης μας και τις αδυναμίες μας τα τελευταία χρόνια σε ουσιαστικές και εύστοχες αλλαγές. Εμπόδιο σ' αυτό είναι ότι ενώ οι Θέσεις περιέχουν πλούσια και πολύπλευρη αυτοκριτική, μένουν εκεί και ουσιαστικά δεν εξηγούν τί έφταιξε και άρα τί πρέπει ν' αλλάξει και σε ποια κατεύθυνση.

Το κυριότερο καθήκον του Κόμματος, όπως μπαίνει και στις Θέσεις, σε μη επαναστατικές συνθήκες -εκτός από τη διαφύλαξη της επαναστατικής στρατηγικής- είναι οπωσδήποτε η συγκέντρωση δυνάμεων, να πλησιάσει τη πολιτική μας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και του λαού και να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι απ' αυτούς για την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Σε αυτό το καθήκον κεντρικό ρόλο παίζει η πολιτική συμμαχιών που θα έχουμε. Σωστά μπαίνει ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας ως συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων με κοινό συμφέρον (εργατική τάξη - φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι - μικρομεσαίοι αγρότες), εκφράζοντας ακριβώς το πού στοχεύουμε, δηλαδή στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στην εργατική λαϊκή εξουσία και όχι σε κάποια μεταβατική εξουσία, μεταρρύθμιση ή καλύτερη διαχείριση του συστήματος. Ωστόσο δεν πρέπει να αποκλείεται η ενδεχόμενη κοινή δράση ή και συμμαχία (διατηρώντας πάντα την αυτοτέλεια του Κόμματος) τόσο με πολιτικές δυνάμεις που θα σχηματιστούν στο μέλλον όσο και με τμήματα πολιτικών χώρων που και σήμερα υπάρχουν, εάν στο επόμενο διάστημα αλλάξουν την κατεύθυνση και τη δράση τους (Θέση 66-67), αποφασίζοντας να ταχθούν στο πλευρό του ταξικού εργατικού κινήματος. Επίσης ένα μέρος των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, ακριβώς λόγω της κοινωνικής τους ιδιότητας ως ιδιοκτήτες, μπορεί να αντιληφθούν την ανάγκη να αντιπαλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων επειδή θα βλέπουν ότι αυτή τους οδηγεί στη χρεωκοπία και την εξαφάνιση, χωρίς όμως ταυτόχρονα να συμφωνούν ιδιαίτερα ή με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Και με αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να επιδιώξουμε να συναντηθούμε. Η Λαϊκή Συμμαχία να είναι δηλαδή ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν να παλέψουν ενάντια στα μονοπώλια και το καπιταλισμό.

Ενα σημαντικό πρόβλημα προς αντιμετώπιση είναι η προπαγάνδα μας συνολικά (Θέση 55), ειδικά το επικοινωνιακό κομμάτι. Αυτό αφορά όλες τις δραστηριότητες, από τις ανακοινώσεις μας, τις πολιτιστικές και καλλιτεχνικές προτάσεις και εκδηλώσεις μας, από τον τρόπο που αποτυπώνουμε την ιδεολογία και τη πολιτική μας στο Ριζοσπάστη, μέχρι την όποια παρουσία μας στα κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ. Δεν είναι πρόβλημα που μπορούμε πια να υποτιμούμε σαν δευτερεύον με αποτέλεσμα αυτό να μεγαλώνει. Δεν πρέπει να μας απασχολεί μόνο το τι λέμε, αλλά και το πώς το λέμε, να μη ψάχνουμε μόνο το πώς θα πλησιάσουμε εμείς τον κόσμο αλλά και το τί να κάνουμε για να πλησιάσει όσο γίνεται και ο κόσμος εμάς. Δε μπορούμε όλα να τα περιμένουμε μόνο από τη δικιά μας μαζική δουλειά, η οποία αντικειμενικά έχει συγκεκριμένο ποσοτικό και ποιοτικό ταβάνι και τελικά αν δε συνδυάζεται και με μια ικανή κεντρική προπαγάνδα, μας πάει ακόμα πιο πίσω. Μας αρέσει δε μας αρέσει για παράδειγμα, τη σήμερον ημέρα η τηλεόραση και το διαδίκτυο εν πολλοίς διαμορφώνουν τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» και, σε τελική ανάλυση όπως λέμε, «παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου» γι' αυτό πρέπει να μάθουμε να αντιπαλεύουμε την προπαγάνδα του στα δικά του μέσα. Πολύ θετικό βήμα η δημιουργία του portal του «902» που στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων της ενημέρωσης του 21ουαιώνα και βοηθάει σημαντικά, κυρίως στη νεολαία.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα της ΚΕ σχετικά με τις αδυναμίες μας πιστεύω ότι αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στη Θέση 49 και ειδικότερα στη δεύτερη παράγραφο: «Δεν έχει κατακτηθεί, και είναι πρόβλημα καθοδήγησης, η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος μπορεί να τις ενσωματώνει με τα τεράστια μέσα που διαθέτει. Δεν έχει κατακτηθεί η ικανότητα να παρεμβαίνει μαχητικά και πειστικά εκεί που αναπτύσσονται δραστηριότητες δυνάμεων που επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό του κινήματος, την απομόνωση του ΚΚΕ». Οσο δεν κατακτούμε σαν Κόμμα αυτή τη δυνατότητα δε θα κερδίζονται σημαντικές νέες λαϊκές δυνάμεις με τη πολιτική μας, θα δυσκολεύει και θα περιορίζεται και η προοπτική μαζικοποίησης του ταξικού εργατικού κινήματος. Τέτοια κατάσταση όπως περιγράφεται στη Θέση 49 υπήρξε στο κίνημα των αγανακτισμένων. Εναντιωθήκαμε πολύ σωστά στη λογική αποκλεισμού και την εχθρική στάση απέναντι σε κόμματα και συνδικάτα και στα ακίνδυνα για το σύστημα έως και αντιδραστικά συνθήματα που επικράτησαν. Το κίνημα των πλατειών ήταν οπωσδήποτε σε ένα βαθμό υποκινούμενο (από αστικά ΜΜΕ, κόμματα, προσωπικότητες, την εργοδοσία) αλλά οπωσδήποτε και σε ένα βαθμό αυθόρμητο, τουλάχιστον για ένα σημαντικό μέρος του κόσμου που, αντιδρώντας στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση που του επέφερε η κρίση και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές, κατέβηκε στο δρόμο για πρώτη φορά. Διαφωνώ με τη στάση του Κόμματος να αποστασιοποιηθεί, να μην κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια οργανωμένης και συλλογικής παρέμβασης (Θέση 25), χάνοντας τη δυνατότητα να προσεγγίσει αυτές τις μάζες. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα υπάρξουν και άλλα παρόμοιου τύπου ξεσπάσματα της λαϊκής οργής και τότε δεν πρέπει να είμαστε και πάλι έξω από τέτοιες εξελίξεις και τη διαμόρφωσή τους. Μια άλλη πλευρά των πρόσφατων εξελίξεων που δεν αφουγκραστήκαμε έγκαιρα ήταν η δημιουργία πλήθους «δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης», κοινωνικών παντοπωλείων, του γνωστού κινήματος «χωρίς μεσάζοντες» και άλλες παρόμοιες δράσεις που ξεκίνησαν από το 2010-2011 και οι οποίες απαντούν στην ανάγκη ολόπλευρης στήριξης και παροχής υλικής βοήθειας στο χειμαζόμενο λαό που απαιτεί η σημερινή πραγματικότητα. Και αυτή τη πρωτοβουλία την παραχωρήσαμε σε άλλες δυνάμεις. Εχει γίνει πρόοδος πλέον σε αυτό το τομέα μέσω της δράσης των Λαϊκών Επιτροπών, ωστόσο αυτή η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη πρέπει να γίνει από τις πρώτες προτεραιότητες στη δράση μας και να αγκαλιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο που αντιμετωπίζει πλέον στην καθημερινότητά του την εξαθλίωση. Κάτι τέτοιο θα δυναμώσει αποφασιστικά τους δεσμούς μας με μεγάλες λαϊκές μάζες.

Στα πρώτα αυτά χρόνια της κρίσης, αποτύχαμε να συγκεντρώσουμε σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης δυνάμεις ευρύτερες της εκλογικής μας απήχησης. Η αποτυχία αυτή ανήκει σε όλο το Κόμμα και πρώτα και κύρια στην ΚΕ. Αυτό αποτυπώθηκε στις εκλογές του 2012. Δε βοηθά νομίζω το να χρεώνουμε σε όποιον μας κάνει κριτική με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα ότι έχει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», μάλλον δείχνει τάσεις υπεκφυγής.