Η φιλολογία για τον κατώτερο μισθό δεν περιέχει ένα στοιχείο: Οτι ο κατώτερος μισθός, ως ελάχιστη κατοχύρωση του εργάτη, τώρα πια απλά δεν υπάρχει. Η αυξομείωση του ποσού, που θα καθορίζεται σαν κατώτερος μισθός από την κυβέρνηση, θα εκφράζει μόνο την κάθε φορά εκτίμηση των καπιταλιστών για το όριο πέρα από το οποίο οι εργάτες τινάζουν τα πέταλα.

Τι πάθανε εκεί στα «Νέα»; Διαβάζεις τα πανικόβλητα άρθρα τους για τη Γερμανία και νομίζεις ότι διαβάζεις «Αυγή» (η «Αυγή», βέβαια, είναι ήδη σε άλλο μήκος κύματος: Πληθαίνουν τα άρθρα που μιλάνε για την «Ευρώπη των λαών» - αυτήν, ντε, που οι καπιταλιστές θα έχουν την εξουσία, και οι λαοί θα είναι Ευρωπαίοι - και βεβαίως καλούν σε υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες ευρωεκλογές. Είναι σίγουροι ότι θα φτάσουμε στις εκλογές με τέτοιο δίλημμα;).

Αλήθεια είναι πως όχι μόνο στα «Νέα», αλλά στο σύνολο του αστικού Τύπου δεν πρόλαβαν να πάρουν στα χέρια τους τα άρθρα - βάση των διεθνών «δεξαμενών σκέψης» για τον κίνδυνο που συνιστούν πλέον τα γερμανικά μονοπώλια για τους άλλους καπιταλιστές και άρχισαν οι αναλύσεις που επαυξάνουν.

Με μια μικρή λεπτομέρεια: Ενώ ζητάνε έως και πολεμική αντιμετώπιση της Γερμανίας δεν αναφέρονται στα οικονομικά στοιχεία που δίνουν βάση σ' ένα τέτοιο αίτημα. Ο λόγος: Σφάζονται για το ίδιο πράγμα - την ενέργεια - και καμιά από τις πλευρές που ανταγωνίζονται δεν μπαίνει σε παζάρι. Μιλάνε για το «φύλλο των αγγέλων», τον εύκολο στόχο την «κακιά Μέρκελ» και δε λένε λέξη για το γεγονός ότι απέναντι στα μονοπώλια που στηρίζει η Μέρκελ βρίσκονται τα μονοπώλια του Ομπάμα, του Ολάντ, του Πούτιν και πάει λέγοντας. Λέξη για το γεγονός ότι η άγρια κόντρα είναι αναγκαστική:

Εχουν ήδη επιβάλει στη μία μετά την άλλη τις χώρες μειώσεις μισθών, τσάκισμα συντάξεων, κόψιμο Υγείας, Πρόνοιας. Προωθούνται τάχιστα συνολικότερα οι αναδιαρθρώσεις. Σ' αυτό το ασφυκτικό για την εργατική τάξη πλαίσιο, τα μονοπώλια προσπαθούν να πάρουν θέση όσο το δυνατόν πιο καλή στη σκακιέρα για να ξεκινήσει το καινούριο κυνήγι της βασίλισσας. Σ' αυτό το κυνήγι η κάθε αστική τάξη προσπαθεί να στρατέψει υπέρ της τους εργάτες στο όνομα του έθνους.

Εκπληκτοι δήλωναν διάφοροι με τις χτεσινές απαιτήσεις Νταβούτογλου για τη συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοινοποιήσει το άρθρο των «New York Times» που έδινε τις ανάλογες εντολές.

Στο κενό είναι οι εκπλήξεις για έναν ακόμα λόγο: Ολοι γνωρίζουν ότι δίπλα στα κυπριακά οικόπεδα υπάρχουν τα ισραηλινά. Και για ένα από αυτά, το Tamar, ήδη έχει υπογραφεί συμφωνία συνεκμετάλλευσης με τη Ρωσία. Κάλπικα, λοιπόν, τα κλάματα.

Λείπει κάτι ακόμα, κάθε μέρα λείπει - και σωστά - από την αστική αρθρογραφία: Ενα διά ταύτα για την εργατική τάξη. Υπάρχει όμως στον «Ριζοσπάστη», κάθε μέρα (κι αυτό συνιστά πρόβλημα για διάφορους που θα 'θελαν την εφημερίδα του ΚΚΕ να κολυμπάει στη θολούρα).

Παραθέτουμε από το χτεσινό κύριο άρθρο: «Στο έδαφος της αστικής διαχείρισης της κρίσης, καμιά μανούβρα, καμιά διαπραγμάτευση και καμιά συμμαχία με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή δεν μπορεί να δώσει αποτέλεσμα υπέρ του λαού. Για να πιάσει τόπο ένα "όχι", πρέπει να ειπωθεί με τη στεντόρεια φωνή ενός λαού που αρνείται να θυσιαστεί για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση. Πρέπει να έχει περιεχόμενο ενάντια στην ΕΕ και τα μονοπώλιά της, να ακυρώνει ελιγμούς των αστών και τερτίπια του τύπου "έξω από το ευρώ, αλλά μέσα στην ΕΕ", αυταπάτες και κοροϊδία για καλύτερη διαπραγμάτευση. Το "όχι" που μπορεί να βγάλει νικητή το λαό θα είναι γέννημα της πάλης του για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία».