Οι Θέσεις φέρνουν στην επικαιρότητα τα εξής ζητήματα: Α) Σε ένα νέο γύρο σοσιαλιστικών επαναστάσεων, μπορεί η απαρχή να γίνει από την Ελλάδα και μάλιστα να επικρατήσει αρχικά. Β) Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί ο σοσιαλισμός να μακροημερεύσει και να ολοκληρώνεται;

Για το Α): Ο Λένιν εξαρτούσε αυτή τη δυνατότητα από την εκδήλωση κινήματος της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης, από την αδυναμία των μεγάλων δυνάμεων να παρεμβαίνουν, από την απειλή μετάδοσης επαναστατικών γεγονότων σε άλλες χώρες σε ένα πλαίσιο ρέουσας δυναμικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος.

Το 1916 όταν η ηγεσία του σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελβετία επικαλούνταν τον κίνδυνο συντριβής μιας ενδεχόμενης επανάστασης από τις μεγάλες δυνάμεις ο Λένιν έγραφε: «Αυτό αναμφίβολα θα ήταν σωστό αν πρώτον θα ήταν δυνατή η απαρχή της επανάστασης στην Ελβετία χωρίς να προκαλέσει ένα ταξικό κίνημα αλληλεγγύης στις γειτονικές χώρες, δεύτερον αν οι μεγάλες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στο αδιέξοδο ενός "πολέμου εξάντλησης" που έχει σχεδόν εξαντλήσει πια την υπομονή και των πιο υπομονετικών λαών. Και τη στιγμή αυτή, μια στρατιωτική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων που είναι εχθρικές μεταξύ τους, δεν θα αποτελούσε παρά τον πρόλογο στο ξέσπασμα της επανάστασης στην Ευρώπη».

Αλλά και πριν το 1905 έγραφε: «Θα κάνουμε τη ρωσική πολιτική επανάσταση πρόλογο της ευρωπαϊκής».

Για το Β): Η θέση του Λένιν αλλά και των κλασικών είναι κατηγορηματική. Αυτό δεν μπορεί να πραγματώνεται αν το προλεταριάτο δεν δρα παγκόσμια και αν στην πορεία του χρόνου η εξουσία του δεν επεκτείνεται σε άλλες χώρες με κύρια αξία στις πιο αναπτυγμένες.

Στο «Μανιφέστο»: «Η κοινή δράση (του προλεταριάτου) τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του».

Στους «Ταξικούς Αγώνες στην Γαλλία» ο Μαρξ θεωρεί αδύνατη την επανάσταση στη Γαλλία αν «ο ταξικός πόλεμος μέσα στους κόλπους της γαλλικής κοινωνίας, δεν μετατραπεί σε παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στα έθνη».

Το 4ο Συνέδριο της ΚΔ (1922) «υπενθυμίζει ... ότι η προλεταριακή επανάσταση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί νικηφόρα στα όρια μια ξεχωριστής χώρας».

Η λογική που υπαγορεύει (Θέσεις) ότι, επαναστατικό χρέος - τακτική είναι η ολόπλευρη προετοιμασία για τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα, σαν απαρχή μάλιστα μιας τέτοιας εποχής είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα παγκόσμια είναι στο ναδίρ άρα:

Κανένα σοβαρό κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορεί να αρθρωθεί ούτε πρόλογο για ξέσπασμα επαναστάσεων μπορεί να αποτελέσει.

Οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν καμία κόπωση για να καταστείλουν.

Καμία επαναστατική διέγερση δεν μπορεί να ξεπηδήσει τώρα από τον κονιορτό του ιστορικού κορμού των ΚΚ.

Εστω και αν επικρατούσε αρχικά, οι διαστάσεις της Ελλάδας, δεν επιτρέπουν φαντασίες του τύπου «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα».

Αλλο είναι το επαναστατικό καθήκον της εποχής και η μη αναγνώρισή του συνιστά χωρίς περιστροφές υπεκφυγή.

Α) Να πέσει όλο το βάρος για την οικοδόμηση Διεθνούς. Διεθνούς όμως ζωντανό, δρον, επαναστατικό επίκεντρο. Μιλάμε για Διεθνή με σχετικές αναλογίες με την Πρώτη Διεθνή στην οποία θα έχουν θέση όλα τα ζωντανά τμήματα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, όποιες ετικέτες και αν έχουν.

Ο Μαρξ δεν φοβήθηκε βουνά μικροαστικών παραλογισμών και εθνικών προκαταλήψεων. Ετσι και σήμερα μια νέα μονολιθική Διεθνής μπορεί να αναγεννηθεί μόνο μέσα από μια περίοδο ιδεολογικής διαπάλης και συγκρούσεων για το τελικό ξεκαθάρισμα. Ετσι μπορεί και να ξανααπλωθούν τα νήματα στην παγκόσμια εργατική τάξη, να ξαναγεννηθεί η ελπίδα.

Β) Απαιτείται στα πλαίσια της νέας Διεθνούς να προσδιοριστούν οι «αδύνατοι κρίκοι» στους οποίους να προσανατολιστεί ανάλογα η δράση του παγκόσμιου κινήματος. Τα παραπάνω βέβαια έχουν έννοια υπό την αίρεση της ορθής επαναστατικής γραμμής.

Πάει καιρός όμως που ακούγονται ασυνήθιστα πράγματα σε σχέση και με αυτά που γνωρίζαμε.

Με αποκλειστικό κριτήριο το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων - σχέσεων, επιχειρηματολογείται ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα εξαρτημένη αλλά υπόκεινται σε αλληλεξαρτήσεις.

Αν και αυτές οι οικονομικές διαπιστώσεις είναι συζητήσιμες, το κριτήριο πάσχει καθαυτό.

Στη θεωρία για την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, κρίκοι δεν είναι οι εθνικές οικονομίες αλλά τα κράτη δηλαδή τα σύμπλοκα οικονομίας - πολιτικής δύναμης - στρατιωτικής ισχύος. Η εξάρτηση είναι άρα παρούσα και εξόφθαλμη. Με αυτή την έννοια το ΑΑΔΜ πρέπει να θεωρείται αναγκαίο συστατικό στοιχείο της πολιτικής μας.

Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε υποτίμηση της θεωρίας της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και ερωτοτροπούμε με την νεορεφορμιστική άποψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται εγχώρια ανεξάρτητα από τις εξωτερικές επεμβάσεις.

Η αφαίρεση του ΑΑΔΜ τεκμηριώθηκε και με τον ισχυρισμό ότι συνιστά λογική σταδίων. Ομως η λογική των σταδίων δεν προέκυψε από αυτό καθ' εαυτό του ΑΑΔΜ αλλά είναι απότοκο του 10ου Συνεδρίου όπου δεν αποκλειόταν κάτω από προϋποθέσεις το ΠΑΣΟΚ να τραβηχτεί στο Μέτωπο, οπότε ...αφού περιμέναμε το ΠΑΣΟΚ...

Τι σχέση έχει με την διαλεκτική η σχέση έξω από την ΕΕ αλλά όσο αυτό δεν γίνεται «τότε μέσα στο ευρώ»;

Το έξω από το ευρώ πράγματι μπορεί να είναι αστικός ελιγμός. Μπορεί όμως και να προκύψει σαν αναγκαστική αναδίπλωση, σαν σημείο ισορροπίας αν η ταξική σύγκρουση μέχρι εκεί μπορεί να επιβάλλει. Τότες τι θα πούμε; Πάλι μέσα στο Ευρώ;

Από ποιες παραγράφους της μαρξιστικής επιστήμης συνάγεται ως δήθεν νομοτέλεια ότι είναι αδύνατον με εκλογές να προκύψει αντικαπιταλιστική κυβέρνηση; Και ακόμα να αποδειχτεί αυτό δίαυλος περάσματος;

Γιατί είναι λάθος να ζητάμε και με τις εκλογές μια τέτοια κυβέρνηση; Πέσαμε στην παγίδα, μας διέλυσαν τους ψήφους και επιμένουμε για την ορθότητα της γραμμής. Η επίκληση των παραδειγμάτων της Χιλής και της Ισπανίας είναι ακατανόητη. Και στις δύο περιπτώσεις η διεθνιστική βοήθεια ήταν πρακτικά ανεπαρκής και ειδικά στη Χιλή το Κόμμα ήταν χωμένο στον Λικβινταρισμό.

Υπάρχει δικαιολογία ότι ο λαός στις εκλογές δεν κατάλαβε την πολιτική μας. Η αλήθεια είναι ότι την κατάλαβε πολύ καλά. Φοβήθηκε, υπολόγισε συντηρητικά, στράφηκε αλλού.

Το κάθε ΚΚ υποχρεούται στη χάραξη της πολιτικής του να λαμβάνει υπόψη τη διαμορφωμένη στη συγκυρία συνείδηση της εργατικής τάξης. Συνυπολογισμός, όχι υποταγή.

Η χάραξη γραμμής «ανεξάρτητης» που ο λαός οφείλει να καταλάβει, αλλά η ηγεσία δεν έχει υποχρέωση να τον ακούει, είναι η ουσία του αριστερού σεχταρισμού.

Απαιτείται άμεσα η κατάρτιση μίνιμουμ προγράμματος που να περιφρουρεί αυστηρά την αυτοτέλεια του Κόμματος και της πολιτικής του αλλά που ο λαός να μπορεί να σηκώσει.