Μελέτησα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο και τα σχέδια Προγράμματος - Καταστατικού, κι έχω να δηλώσω με πλήρη συνείδηση την ενθουσιώδη συμφωνία μου.

Σκοπός της συμμετοχής μου στο δημόσιο διάλογο δεν είναι να κάνω συγκεκριμένη και κατά άρθρο ανάλυση, διότι για όποιον τα διάβασε φορώντας τα ταξικά γυαλιά του, είναι όλα ξεκάθαρα και προσανατολισμένα επακριβώς στο σφυροδρέπανο. Τι πιο λογικό, τίμιο, επαναστατικό;

Για όσους όμως καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, κι ας πουν στα ίσα και σταράτα ότι δεν πιστεύουν στην υπόθεση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής επανάστασης. Οτι πιστεύουν μόνο στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, και πως όταν εντέλει τον κάνουμε ανθρώπινο, τότε θα μας δώσει και την άδεια να προχωρήσουμε όμορφα κι αδελφωμένα, εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι, στη νέα κοινωνία, όπου οι εκμεταλλευτές θα έχουν δεχτεί με χαρά να επιστρέψουν όλο το λαϊκό αίμα και τον ιδρώτα που έχουν ρουφήξει.

Ας πουν ευθέως ακόμη, ότι δε συμφωνούν με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Πως προτιμούν τη δικτατορία του κεφαλαίου, που θεωρούν μονόδρομο, κι απλά πιστεύουν ότι αυτός ο μονόδρομος μπορεί να γίνει καλοπερπάτητος γι' αφεντικά και δούλους.

Ολα τα άλλα που μας παραθέτουν μέσα από περισπούδαστες αναλύσεις, δεν είναι τίποτα λιγότερο από χειρισμούς που κρύβουν την πραγματική πολιτική τους άποψη. 'Η, στην καλύτερη περίπτωση, είναι συγχύσεις λόγω μη κατανόησης των αξεπέραστων αντιθέσεων του καπιταλισμού και των ορίων του που παραστένεψαν.

Εκείνο που κατανοώ εγώ, είναι ότι μετά την εξαιρετικά μακροχρόνια ανεργία μου σα βιομηχανική εργάτρια, μ' ένα διάλειμμα εργασίας λίγων μηνών με σύμβαση, θα ξαναβρεθώ για πολύ καιρό πάλι στην ανεργία των 1.500.000 - 2.000.000 σήμερα και των πολύ περισσότερων αύριο. Κι έπειτα, μετά την καπιταλιστική κρίση, θα έρθει η περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη και θα μας χώσουν να δουλεύουμε oλημερίς σαν σκλάβοι για ένα πιάτο φαγητό. Οχι όλους βέβαια, αφού η ανεργία στον καπιταλισμό είναι αξεπέραστη συνέπειά του. Κι εκεί στις φάμπρικες της σκληρότερης εκμετάλλευσης, όμοιες με στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα δουλεύω πλάι-πλάι με παιδιά που θα διαθέτουν πανεπιστημιακά πτυχία.

Κι οι βιομηχανικοί εργάτες εντέλει, θα είμαστε μια τεράστια πάμφτωχη μάζα με μεγάλες αποκλίσεις στη μόρφωση. Αλλοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, άλλοι δευτεροβάθμιας, άλλοι τριτοβάθμιας. Μαζί και πρώην μικροεπαγγελματίες και μικροαγρότες. Εκεί είναι που μοιραία θα σμίξουμε τα βάσανα μα και τις γνώσεις μας. Θ' ανταλλάξουμε γνώμες κι ενημέρωση. Θα δώσουμε τα χέρια ν' αντέξουμε τα βάσανα αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη και ν' αντεπιτεθούμε στην ολομέτωπη επίθεση των μονοπωλίων, που από σήμερα εξασφαλίζουν τα πιο επικίνδυνα, αλλά και πιο βρώμικα, όπλα τους, μη εξαιρουμένου του πολέμου. Δεν αναβίωσαν το ναζισμό για πλάκα.

Μα για να φτάσουμε σ' αυτό το σμίξιμο των χεριών μας σε μια γροθιά, απαιτείται σήμερα η επίμονη - επίπονη δράση μας για χτίσιμο γερών (ποιοτικά και ποσοτικά) κομματικών οργανώσεων στους υπάρχοντες βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, μα και γενικότερα. Μια ατσάλινη βάση για τη συνέχεια, σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, αν και όταν προκύψουν.

Ας ξεκαθαρίσουμε επιπλέον, πως αντικειμενικά, όσα πραγματεύεται το 19ο Συνέδριο ισχύουν και για σήμερα, όπως και η ίδια η σοσιαλιστική - κομμουνιστική επανάσταση. Το πότε όμως ο υποκειμενικός παράγοντας (σχετική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της) θα είναι έτοιμος γι' αυτό το άλμα, δύσκολο να το προβλέψουμε.

Οπωσδήποτε όμως, γι' αυτό το άλμα πρέπει να είμαστε έτοιμοι σαν Κόμμα και γενικότερα σαν ταξικό κίνημα.

Κι αυτήν την ετοιμότητα δεν την χρωστάμε μόνο στο σήμερα, μα και στο αύριο της ταξικής πάλης, κι ας μην υπάρχουμε βιολογικά πια πολλοί από εμάς.

Είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που θ' αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κι είναι τριπλά σημαντική, διότι περιλαμβάνει την προεπαναστατική περίοδο, την επαναστατική κατάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εκείνα δε, που οφείλουμε πάση θυσία να επιδιώξουμε εδώ και τώρα είναι:

Πληρέστερη αξιοποίηση των πρωτοπόρων κομμουνιστών μη κομματικών μελών και ένταξή τους στην οργανωμένη πάλη.

Ιδεολογικοπολιτική βοήθεια στους μη δραστηριοποιημένους φιλοκομματικούς, να εμπεδώσουν ότι δεν φτάνει να ψηφίζουν ΚΚΕ, αλλά απαιτείται και η δράση τους.

Αξιοποίηση των δυο παραπάνω περιπτώσεων στις Λαϊκές Επιτροπές που πρέπει να υπάρξουν και κατά γειτονιά, στους συλλόγους γυναικών (αν πρόκειται για γυναίκες), κι όπου αλλού μπορούν να προσφέρουν στο μαζικό κίνημα.

Ωθηση στην αυτομόρφωσή μας μέσα από ιδεολογικά μαθήματα - συζητήσεις στις οργανώσεις. Δεν είναι λίγοι και οι εξωκομματικοί σύντροφοι που το επιθυμούν γιατί το χρειάζονται.

Επιμέλεια - έλεγχος ανάδειξης στελεχών. Αναφέρομαι μέχρι εκεί που μπορώ να «δω». Μέλη γραφείου οργάνωσης, γραμματέας, καθοδήγηση. Επισημαίνω δε, ότι αυτοί οι σύντροφοι πρέπει να είναι πλήρως εξοπλισμένοι ιδεολογικά, όπως κι εκείνοι που δρουν στο συνδικαλιστικό τομέα. Δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μειονεκτούν σε προπαγάνδα, καθοδήγηση και αντικειμενικότητα στην κρίση τους, κάτι που έχει αντίκτυπο και στην αποτελεσματικότητα της δράσης μας.

Συνεχής έλεγχος για την υλοποίηση των αποφάσεων, όπως π.χ. της αξιοποίησης μη κομματικών συντρόφων, της ενημέρωσής τους για τις όποιες δραστηριότητες κλπ. Δεν το θέτω αυθαίρετα. Ξέρω περιπτώσεις στη συνοικία, που οι δραστηριοποιημένοι εξωκομματικοί σύντροφοι απαξιώνονται, έστω και μη σκόπιμα. Τους «θυμόμαστε» δηλαδή μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Ενταση προσπαθειών στρατολόγισης νέων στην ΚΝΕ και μεγαλύτερων στο Κόμμα. Κι ας μην περιμένουμε να είναι πανέτοιμοι μπολσεβίκοι. Δοκιμασμένοι όμως στις θυσίες τού ταξικού αγώνα και δραστηριοποιημένοι, ναι, πρέπει να είναι. Κι ας μην βλέπουμε στενά την ηλικία. Π.χ., είναι άδικο για το Κόμμα και την υπόθεση της επανάστασης, να μένουν εκτός οργανωμένης ζωής δοκιμασμένοι, δραστηριοποιημένοι και με καλό ιδεολογικοπολιτικο-ιστορικό επίπεδο εξωκομματικοί κομμουνιστές, επειδή είναι σχετικά μεγάλης ηλικίας. Τι είναι ο συνειδητοποιημένος 50άρης και 60άρης; Συνταξιούχος της ταξικής πάλης; Οχι βέβαια. Είναι άκρως ενεργό μέλος της κοινωνίας, εργαζόμενος ή άνεργος εργαζόμενος, με ταξική συνείδηση. Κάμποσοι απ' αυτούς δε, έχουν ξαναπεράσει οργανωμένα απ' τις γραμμές τού Κόμματος και κάπου ξεκόπηκαν - ξεχάστηκαν μετά τη διάσπαση, αλλά παρέμειναν αταλάντευτα δίπλα στο Κόμμα. Ας δούμε λοιπόν κι αυτές τις περιπτώσεις, γιατί δεν περισσεύει κανείς στην ταξική πάλη, που εκ των πραγμάτων θα σκληρύνει πολύ.

Κι οπωσδήποτε, απαιτείται πλατύ άνοιγμα χωρίς ενδοιασμούς και εξαιρέσεις στα λαϊκά στρώματα, ασχέτου πολιτικής τοποθέτησης, ταυτόχρονα με την άφοβη αποκάλυψη - απομόνωση των φασιστοναζίδων και των φασιστοσυμμοριών τους.

Τέλος, συστρατεύομαι μ' όσους ζητάνε κορύφωση της αξιοποίησης του πολιτισμού, πολύ περισσότερο όταν αυτός μας προσφέρεται από εργάτες καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ., χωρίς να παραγκωνίζονται φυσικά και οι άλλοι.

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριό μας, όπλο ακατανίκητο ανεβασμένης ταξικής πάλης, γιατί τίποτα λιγότερο δεν αξίζει στο μέλλον της Ελλάδας, μα και της ανθρωπότητας ολόκληρης.