Αδυνατώ να κατανοήσω ποιοι γενικότεροι λόγοι επέβαλαν τις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό. Το επιχείρημα ότι η κατάσταση στη χώρα μας θα οξυνθεί και το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει να πάμε σε καταστατικές αλλαγές, που θα ισχυροποιούν τη λειτουργία του κόμματος, θα εξασφαλίζουν τον επαναστατικό του χαρακτήρα είναι έωλο. Το επιχείρημα αυτό, έχει εμφανιστεί και στο δημόσιο διάλογο, με διάφορες μορφές, με την ποιο «προκλητική» να υποστηρίζει ότι το κόμμα πρέπει να ανταποκριθεί στον ερχομό μιας επαναστατικής κατάστασης, την οποία κιόλας την περιγράφουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας σαν να είμαστε οι μάγειροι του μέλλοντος.

Γι' αυτό το λόγο πρέπει να αντιστοιχηθούμε με την επαναστατική πραγματικότητα που θα έρθει και έτσι το «γίνεται» μετατρέπεται σε «είναι» με όλη την αθωότητα ή και την αφέλεια που περιέχει αυτή η μετατροπή.

Για τους εμπνευστές αυτής της αθώας ή και αφελούς μετατροπής, θα περιοριστώ μόνο σε αυτή τη μετατροπή, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετή για να δείξει το «πνεύμα» των αλλαγών, έχω να θυμίσω τα παρακάτω:

Πρώτο, ότι κανένα «γράμμα του νόμου» δεν έσωσε το Νόμο ούτε και την Πολιτεία. Ούτε καν το σοβιετικό σύνταγμα δεν έσωσε το σοσιαλιστικό κράτος, παρ' όλο που διέθετε στρατό - πολύ καλά εξοπλισμένο, αστυνομία, ακόμη και ειδικές δυνάμεις. Παρ' όλο που είχε κατοχυρωθεί συνταγματικά η καθοδηγητική πρωτοπορία του κόμματος, παρ' όλο που το κόμμα είχε τη δικιά του κυβέρνηση. Ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από έναν άοπλο «αντίπαλο», που έφερε το δίδυμο όνομα «πολιτική και οικονομία». Εμείς την οικονομία δεν την έχουμε ακόμα στα χέρια μας έχουμε όμως την πολιτική. Κινδυνεύουμε, λοιπόν, από την πολιτική. Και επειδή δώσαμε όνομα στον κίνδυνο από τον οποίο απειλούμαστε, ας του δώσουμε και επώνυμο. Κινδυνεύουμε από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ.

Δεύτερο, μάλλον δεν πρέπει να έχουμε βγάλει κανένα συμπέρασμα από μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, που στο επίπεδο της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του κόμματος αποδείχτηκε ότι κατέρρευσε μια οργανωτίστικη λογική, που είχε σφραγιστεί από διοικητικά χαρακτηριστικά λειτουργίας και ανάδειξης στελεχών, που είχε απεμπολήσει, δηλαδή, τις λενινιστικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος. Και αυτό είναι μια διαπίστωση που αφορά όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε Ανατολή και Δύση. Αυτό λοιπόν που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι η άμεση αποκατάσταση των λενινιστικών κανόνων λειτουργίας και η εφαρμογή τους στην πράξη, γιατί μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί και να λειτουργήσει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Τρίτο, δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσα από τα μέλη μας γνωρίζουν ότι στο μπολσεβίκικο κόμμα ο Λένιν δεν είχε κανέναν επίσημο τίτλο. Ουδείς, όμως, σκέφτηκε να του αμφισβητήσει την ηγετική του θέση, την πρώτη θέση, γιατί ουδείς δεν σκέφτηκε να αμφισβητήσει την ηγετική ικανότητα του Λένιν ως παραγωγού πολιτικής, οικονομίας και φιλοσοφίας, που βασιζόταν στην υψηλή θεωρητική του κατάρτιση και στην επαφή του και στη γνώση της πραγματικότητας. Ο Λένιν είναι, ίσως, ο μοναδικός ηγέτης που δεν έχασε ποτέ την επαφή του με την πραγματικότητα.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η ανάδειξη των στελεχών στο κόμμα μας πρέπει να αποβάλει τον οποιονδήποτε χαρακτήρα επετηρίδας. Στέλεχος δε «γίνεται» κανένας, όταν «είναι» σε επετηρίδα, γιατί τότε θα περνάνε από μπροστά του 3.5 εκατ. ψηφοφόροι και αυτός θα τους φορτώνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση...

Προτείνω το καταστατικό να παραμείνει ως έχει.