Πολλά ζητήματα τακτικής και προπαγάνδας έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της όξυνσης της ταξικής πάλης αλλά και της πρωτόγνωρης για το κίνημα επιδείνωσης του συσχετισμού δυνάμεων, σαν απόρροια της έλλειψης πείρας εκ μέρους του (κινήματος) στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

Η ΚΕ κάνει ορισμένες προσπάθειες να απαντήσει με τις θέσεις, το πρόγραμμα και το καταστατικό στα καινούρια δεδομένα, άλλοτε με επιτυχία άλλοτε με αρκετές δυσκολίες εύρεσης μιας γενικά αποδεκτής μαρξιστικής απάντησης, άλλοτε με λαθεμένες εκτιμήσεις όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σύντροφοι που εκφράζουν τις απόψεις τους στον προσυνεδριακό διάλογο.

Τα θέματα που κατά τη γνώμη μου απαιτούν μια απάντηση από το 19^ο Συνέδριο, έχουν να κάνουν με:

-- ζητήματα της τακτικής μας,

-- το πρόβλημα των συμμαχιών,

-- τη δράση μας στα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς, την τοπική αυτοδιοίκηση,

-- την αντιμετώπιση του αυθόρμητου κινήματος,

-- το ρόλο των λαϊκών επιτροπών,

-- το καταστατικό, σχέσεις βάσης καθοδήγησης, εφαρμογή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αντιμετώπιση κριτικής κλπ,

-- τα ΜΜΕ του Κόμματος και γενικότερα θέματα προπαγάνδας.

Ορισμένες από τις συζητήσεις που γίνονται και που εκφράζονται στον προσυνεδριακό διάλογο:

-- Πρέπει να χαρακτηρίζεται σήμερα ο αγώνας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σαν αντιιμπεριαλιστικός, ή επειδή ο όρος αυτός χρησιμοποιείται και από αστούς ή οπορτουνιστές σαν εθνικοαπελευθερωτικός χωρίς ταξική χροιά πρέπει να εγκαταλειφθεί και να αντικατασταθεί από τον όρο αντικαπιταλιστικός αντιμονοπωλιακός;

-- Υπάρχει διαφορά και αν ναι πια, ανάμεσα στη θέση του προγράμματος για προσπάθεια σχηματισμού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου (ΑΑΔΜ), και την προτεινόμενη στο νέο πρόγραμμα Λαϊκή Συμμαχία;

-- Εχουν θέση στο μέτωπο άτομα, ομάδες ή σχηματισμοί που δε συμφωνούν με το πρόγραμμα του Κόμματος για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει τη λαϊκή οικονομία (κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ.);

-- Πώς θα πρέπει να παρεμβαίνουν οι Κομμουνιστές στα Συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, και τις λαϊκές επιτροπές;

-- Ποιος είναι ο ρόλος των εργατικών συνδικάτων; Αγωνίζονται για ζητήματα του κλάδου, τι αξία έχουν οι «συντεχνιακές» όπως τις ονομάζουν μερικοί διεκδικήσεις, πώς μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτές ταξική συνείδηση, αισθήματα αλληλεγγύης, γενικότερα αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά συνθήματα;

-- Γιατί χάνουμε τελευταία συνολικά δυνάμεις τη στιγμή που τα δικαιώματα της εργατικής τάξης πλήττονται από την πρωτοφανή επίθεση των κεφαλαιοκρατών;

-- Να εξετάσουμε τη στάση μας σε θέματα νομιμότητας του αστικού κράτους, κατά πόσο θα αντιπαλεύουμε ή θα υποκύπτουμε σε κατάφορα άδικους νόμους που έχουνε σχέση με τις μειώσεις των μισθών, τα εργασιακά δικαιώματα, το ασφαλιστικό, τις συντάξεις, την υγεία, παιδεία, πρόνοια κλπ. Τι σημαίνει απειθαρχία και ανυπακοή, ως πού φτάνουν οι οργανωμένες αντιδράσεις του λαϊκού κινήματος; Πώς εφαρμόζεται στη σημερινή εποχή το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Πώς αντιμετωπίζουμε το κίνημα που ξεκινάει είτε αυθόρμητα είτε από φορείς και ομάδες που δεν έχουν μαζί μας ιδεολογικοπολιτική σχέση; Τι έγιναν οι μυριάδες που μαζεύτηκαν στις συγκεντρώσεις στις 12 Φλεβάρη 2012 (και άλλες κινητοποιήσεις); Προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε την αγανάκτηση και αγωνιστική τους διάθεση πως κατάφερε ο ταξικός εχθρός με την βοήθεια 100, 200 προβοκατόρων να τους στείλει σπίτια τους δαρμένους, απογοητευμένους κλπ.

-- Ο κόσμος που ανταποκρίνεται στα καλέσματά μας για τη δημιουργία λαϊκών επιτροπών, και που επιθυμεί αγώνα για απόκρουση της λυσσασμένης επίθεσης των αστών ενάντια στην ίδια του την επιβίωση (χαράτσια, φοροληστεία, ακρίβεια, κατασχέσεις μισθών και περιουσιακών αγαθών, διακοπές ρεύματος και νερού), συναντά μια ολοκληρωμένη και προχωρημένη πρόταση αντιμετώπισης αυτών των καυτών προβλημάτων ή καταλαβαίνει από την παρέμβασή μας ότι μεταθέτουμε τη λύση των προβλημάτων του στην εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας;

-- Πώς συνδέεται το σύνθημα μ' αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας με το σύνθημα χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά; Ερχονται σε αντιπαράθεση ή το ένα συμπληρώνει το άλλο;

Παίρνοντας υπόψη ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο (ΒΠ) είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, πώς μπορεί το ΚΚΕ σαν Κόμμα που οργανώνει και καθοδηγεί την ταξική πάλη να απαντήσει με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αναλυτικό πρόγραμμα δράσης σε μια σειρά πρακτικών ζητημάτων που έχουν σχέση:

• Με τον εντοπισμό, την επαφή και την οργάνωση των πιο πρωτοπόρων στοιχείων του ΒΠ;
• Με τη συνειδητοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση αυτών των στοιχείων;
• Με την ένταξή τους στην επαναστατική διαδικασία;

Μπορούμε να διατηρήσουμε τον «902 tv» κάνοντάς τον ελκυστικό, γλαφυρό, διασκεδαστικό μέσο πολιτιστικής ανάσας, μέσα στις οικονομικές μας δυνατότητες; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουμε ούτως ώστε να τα παρακολουθούν με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση οι λαϊκοί προοδευτικοί άνθρωποι;

Θέλω να πιστεύω σύντροφοι ότι η διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων στο συνέδριο έγινε με βάση τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματός μας. Εκλέχτηκαν δηλαδή οι ικανότεροι σύντροφοι που θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν πλήρως τον πλούσιο προσυνεδριακό διάλογο, κάνοντας μαρξιστική σύνθεση των απόψεων (σε συνδυασμό με την επιστημονική θεωρία μας, την πείρα, τη μελέτη που έχουμε κάνει για τις εξελίξεις και το δοκίμιο) για την εξαγωγή ουσιαστικών και χρήσιμων συμπερασμάτων που θα μας βοηθήσουν να παίξουμε το ρόλο μας στους μελλοντικούς πολύ κρίσιμους για τη λαό της χώρας μας αγώνες.

Αν ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, έχουμε τρεις έννοιες και τρία αντίστοιχα μέτωπα, που δεν ταυτίζονται, αλλά είναι συναφή κι εμπεριέχονται το ένα στο άλλο. Εξίσου σημαντικό με τον καθορισμό της γραμμής πάλης είναι το πώς εκλαϊκεύεται και κατεβαίνει στη βάση. Η ερμηνεία πως η αντιιμπεριαλιστική γραμμή ήταν ρεφορμιστική κι έπρεπε να αλλάξει σε αντικαπιταλιστική νομίζω πως δε βοηθά, όπως δε βοηθούσε η λογική που έβαζε την ίδια αντιπαράθεση από την ανάποδη, γαλουχώντας μια γενιά συντρόφων στη νεολαία και τα αμφιθέατρα.

Πρέπει να εξηγείται πως το αντικαπιταλιστικό περιλαμβάνει ως όρος την αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στον πόλεμο, τις εξαρτήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτήν. Κι ότι οι σημερινές επεξεργασίες έρχονται ως συνέχεια κι όχι απόρριψη του ΑΑΔΜ, που ήταν σε τελική ανάλυση αντικαπιταλιστικό. Αλλο πράγμα να ξεκαθαρίσουμε τη σκουριά και τις αυταπάτες ενός αντιιμπεριαλιστικού σταδίου - ή από την άλλη ενός πούρου, απογειωμένου αντικαπιταλισμού - κι άλλο να πετάμε το μωρό μαζί με τα απόνερα.

Πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε συγκεκριμένα, με ανάλυση της πραγματικότητας κι όχι μόνο από θέσεις αρχής. Μια θέση ή ένα επιμέρους αίτημα, που έμπαινε σε άλλες συνθήκες (π.χ. η έξοδος της χώρας από την ΕΟΚ, ενώ υπήρχε η ΕΣΣΔ) σήμερα μπορεί να είναι λάθος ή ενσωματώσιμο, αν δε συνδεθεί με ένα συνολικό στόχο. Αυτό όμως το καθορίζουν οι συνθήκες, όχι κάποιες διαχρονικές αλήθειες με γενική ισχύ. Κι αυτό ισχύει για μια σειρά θέματα, από τις πολιτικές συμμαχίες μέχρι το στόχο της κυβέρνησης - που έβαζε κάποτε η Κομιντέρν, αλλά στη σημερινή συγκυρία θα ήταν επιζήμιο σύνθημα.

Θεωρώ προβληματικό ότι οι Θέσεις και το σχέδιο Προγράμματος συζητούνται ενιαία. Ναι μεν συνδέονται οργανικά, όμως το Πρόγραμμα παραμένει ως ξεχωριστό κείμενο και έχει νοηματική αυτοτέλεια. Είναι πολύ θετικό ότι περιγράφει αναλυτικά την αντίληψη του Κόμματος για το σοσιαλισμό, ώστε όποιος το διαβάζει να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να εμπνέεται και να οργανώνεται σε αυτή τη βάση, του στρατηγικού στόχου που παλεύουμε. Λείπει όμως μια εκτενής ανάλυση για το πώς θα φτάσουμε εκεί. Το τελικό Πρόγραμμα πρέπει να συμπεριλάβει την ανάλυση του πρώτου μέρους των Θέσεων για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας - που στο σχέδιο αναφέρεται μόνο μία φορά ως πρόπλασμα του επαναστατικού μετώπου, χωρίς περαιτέρω ανάλυση.

Παράλληλα η εισήγηση της ΚΕ πρέπει να διευκρινίζει κάποια βασικά σημεία:

-- Γιατί προτιμάται η μορφή της συμμαχίας αντί του μετώπου;

-- Ποια είναι η προϋπόθεση για το χτίσιμό της; Η συμφωνία με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων; 'Η η συμμετοχή στους φορείς της κι η δράση για τα άμεσα, καθημερινά προβλήματα;

-- Γιατί αποκλείεται μια πιθανή πολιτική έκφραση της κοινωνικής συμμαχίας;

Πρέπει ακόμα να γίνει μια κριτική αποτίμηση των Λαϊκών Επιτροπών, ειδικά στο θέμα του χαρατσιού, που μας βρήκε σχετικά ανέτοιμους και δεν αξιοποιήθηκε όσο μπορούσε για να απλώσει η δράση τους και να οικοδομήσει δεσμούς με ευρύτερες μάζες.

Να δούμε επίσης πώς μπορεί να επανασυσπειρωθεί στη δράση ένας κόσμος που έφυγε από το Κόμμα τα προηγούμενα χρόνια, για διάφορους λόγους, χωρίς να απομακρυνθεί πολιτικά. Και να προβληματιστούμε για τη διατύπωση αλλά και την ουσία της Θέσης που αποκλείει κάθε επιμέρους συνεργασία με δυνάμεις που διασπάστηκαν κάποτε από το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες.

Χρειαζόμαστε μια σειρά θεωρητικές επεξεργασίες, που να αναλύουν και να εκλαϊκεύουν:

-- Την αντίληψη του Κόμματος για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, την εξέλιξή του και την ανισότιμη αλληλεξάρτηση.

-- Την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και την κοινωνική διαστρωμάτωση της χώρας.

-- Τη θετική κι αρνητική πείρα των λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων στο Μεσοπόλεμο και τα διδάγματα που βγαίνουν για την αντιμετώπιση της σύγχρονης φασιστικής απειλής.

Αυτό απαιτεί οργανωμένη ερευνητική δουλειά κι αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού στις γραμμές και τον περίγυρο του Κόμματος, με μελέτες, εκδηλώσεις, συμπόσια, εκδόσεις κτλ.

Η εισήγηση της ΚΕ πρέπει επίσης να εξηγεί με αυτοκριτικό πνεύμα τους λόγους της κατάστασης που επικρατεί στο ΚΜΕ και τα μέτρα που θα πάρει για να την αναστρέψει.

Εφόσον οι Θέσεις αναφέρονται στο Κυπριακό, είναι παράλειψη να μη γίνεται μια -διακριτική έστω- κριτική στο ΑΚΕΛ, για δύο επιπλέον λόγους: Πρώτον, επειδή η πείρα της διακυβέρνησής του στην Κύπρο επιβεβαιώνει πλήρως τις Θέσεις μας για τις δυνατότητες μιας «αριστερής κυβέρνησης» σε καπιταλιστικό έδαφος να προωθήσει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Δεύτερον, γιατί τα δάκρυα του Χριστόφια μπορεί να αποτελούν εικόνα από τα προσεχώς της επαναδιαπραγμάτευσης μιας πιθανής «κυβέρνησης σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η απόφαση του Συνεδρίου πρέπει να βάζει -όχι απαραίτητα δημόσια- δύο βασικά θέματα.

-- Καταλογισμό ευθυνών για την «Τυποεκδοτική», τον «902» και τις επιλογές που έγιναν κατά το παρελθόν.

-- Και τη δουλειά του Κόμματος στο στρατό, που συνδέεται με την ανάλυση των Θέσεων για τον πόλεμο και την επαναστατική κατάσταση, κι η οποία πρέπει να γίνει πιο συστηματική και με πιο απαιτητικούς όρους σε φαντάρους κι αξιωματικούς.

Ο προσυνεδριακός διάλογος δείχνει τη δύναμη του Κόμματος να συζητά ανοιχτά και δημοκρατικά τις Θέσεις και το Πρόγραμμά του κι είναι με διαφορά ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να διαβάσει κανείς στον Τύπο. Κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο η νέα ΚΕ να αναλάβει την ευθύνη διεξαγωγής και άλλων δημόσιων θεματικών διαλόγων μέχρι το 20ό Συνέδριο -π.χ. ενόψει της συνδιάσκεψης για το διαδίκτυο και την αξιοποίησή του στην κομματική προπαγάνδα- και να επαναφέρει τη στήλη με τις επιστολές αναγνωστών στο «Ριζοσπάστη».

Ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια μπαίνει ως ενιαίος στόχος για το σοσιαλισμό με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια δε θα έχει αποτέλεσμα αν δε φτάσει μέχρι τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες. Διότι όσο δικαιότερη φορολογία και να επιβάλει, μια κυβέρνηση όσο και να προστατέψει τους μισθούς, ακόμα και αν κρατικοποιήσει το σύνολο του τραπεζικού συστήματος για τον έλεγχο υποτίθεται του χρήματος δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα, αν τα μέσα που παράγεται, βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλίων. Διότι πάντα την οικονομική και την πολιτική εξουσία την έχουν όχι αυτοί που έχουν απλά την κυβέρνηση αλλά αυτοί που έχουν τον πραγματικό πλούτο. Δηλαδή, τις αξίες χρήσης και όχι γενικά την κυβέρνηση ή το χρήμα. Δηλαδή την εξουσία την έχουν αυτοί που έχουν τα «κλειδιά» της οικονομίας όπως λιμάνια, αεροδρόμια, τον ορυκτό πλούτο τα καύσιμα τις υποδομές της παραγωγής τα μεγάλα εργοστάσια τα αγροτικά εφόδια, φάρμακα λιπάσματα για τον πρωτογενή τομέα. Γιατί το φορολογικό, το νομικό, το τραπεζικό σύστημα, είναι τα εργαλεία για να εφορμόσεις μια πολιτική πάντα πάνω σε ένα αντικείμενο. Και το αντικείμενο είναι αυτό που ονόμαζαν κάποιοι στην αρχή της οικονομικής κρίσης πραγματική οικονομία.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω εργαλεία χρειάζονται το αντικείμενό τους.

Και αν δεν έχεις το αντικείμενο τότε δεν έχεις και την εξουσία. Σωστά οριοθετήθηκε το ζήτημα των συνεργασιών με αιχμή τον Σοσιαλισμό όπως περιγράφτηκε στην αρχή του κειμένου. Αυτή η παραδοχή συνεπάγεται μεγαλύτερες δυσκολίες κατανόησης, οι οποίες σχετίζονται με την όχι σωστή επικοινωνιακή τακτική που εφάρμοζε το κόμμα κατά την διάρκεια της πρώτης κυρίως προεκλογικής περιόδου. Ο μηχανισμός της προπαγάνδας του Κόμματος αποδείχθηκε αναποτελεσματικός.

Θα έπρεπε σε κάθε συζήτηση να δείχνουμε έντονα τα πλεονεκτήματα της λαϊκής εξουσίας. Οτι η ανάδειξη των λαϊκών αντιπροσώπων από τον χώρο εργασίας ή γενικότερα από τον κλάδο θα έδινε την δυνατότητα πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι να συμμετέχουν στις δημόσιες υποθέσεις άρα και στον έλεγχο του δημοσίου χρήματος, χτυπώντας έτσι την διαφθορά, ένα ζήτημα για το οποίο χύθηκε πολύς λαϊκισμός από το κόμματα της αστικής τάξης. Σε αντίθεση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό όπου οι υποψήφιοι επιλέγονται μέσα από τα στεγανά των επιτελείων των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Από ολιγομελείς επιτροπές, πασάροντας έτσι μια μικρή λίστα υποψηφίων για εκατομμύρια ψηφοφόρων. Στερώντας από τους χιλιάδες έως και εκατομμύρια εργαζομένων να διαλέγουν οι ίδιοι τους υποψηφίους τους, αλλά και να τους ανακαλούν.

Στο θέμα της ανάπτυξης, να εστιάζαμε στο σημείο: Τι είναι αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι καπιταλιστές, και για ποιους λόγους το ΚΚΕ μπορεί και θέλει. Το θέμα της λαϊκής οικονομίας χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Λ.χ. η θέση 82 παρ.4 χρειάζεται συμπλήρωση διότι θεωρώ πως πρέπει να ληφθεί υπόψη πως η μικρή επιχείρηση που απασχολεί 2 , 3 , 5 υπαλλήλους χρειάζεται να υπάρχει στα πρώτα στάδια για να αποφευχθούν οι ελλείψεις κάποιων αγαθών και υπηρεσιών μέχρι να επεκταθεί ο κεντρικός σχεδιασμός ή ο συνεταιριστικός τομέας, οπότε η μικρή επιχείρηση θα απαξιωθεί και θα αντικατασταθεί εκ των πραγμάτων από την νέα οικονομία χωρίς απαγορεύσεις.

Μας έθεταν το ερώτημα: Πού θα βρείτε τα χρήματα για την πληρωμή π.χ. των βασικών αγαθών όπως τα καύσιμα ή τα ανταλλακτικά μηχανών κλπ. που είναι εισαγόμενα αν φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ. Το ερώτημα αυτό έχει σχέση με τα συναλλαγματικά διαθέσιμα, δηλαδή τα λεγόμενα σκληρά αποθεματικά νομίσματα π.χ. δολάριο, ευρώ τα οποία δίνουν την δυνατότητα σε μια χώρα να διεξάγει τις συναλλαγές τις με το εξωτερικό.

Να αποδείξουμε ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα θα αυξηθούν μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την ορθολογική τους διαχείριση. Για να γίνει αυτό χρειάζεται αναλυτική κοστολογική μελέτη - πρόταση που θα έπαιρνε την εξής μορφή:

Παράδειγμα 1. Θα εξοικονομηθεί τόσο συνάλλαγμα (δισ.) από την κοινωνικοποίηση του Ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου σε λαϊκή περιουσία, που ως γνωστό κατέχει μεγάλο ποσοστό επί των μεταφορών. Συνεπώς, τα ναύλα που θα γινόταν λαϊκή περιουσία θα αύξαναν τα συναλλαγματικά διαθέσιμα κατά τόσο ... και σε τόσο χρονικό διάστημα.

Παράδειγμα 2. Θα εξοικονομηθεί τόσο συνάλλαγμα (δισ.) από την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και τα εξοπλιστικά προγράμματα, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως αυτά είναι άσχετα με την εθνική μας άμυνα. Κόστος το οποίο πληρώνεται σε συνάλλαγμα. Συνεπώς αυτή η αποδέσμευση θα έφερνε αύξηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων κατά τόσο... και σε τόσο χρονικό διάστημα.

Παράδειγμα 3. Αντίστοιχα να καταγραφόταν και η εξοικονόμηση συναλλάγματος από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, το οποίο πληρώνεται και αυτό σε συνάλλαγμα σε πολλά δισ.

Παράδειγμα 4. Από την ανάπτυξη της Γεωργίας Κτηνοτροφίας Πτηνοτροφίας Αλιείας , περιορίζοντας τις αντίστοιχες εισαγωγές θα καταγραφόταν τόση π.χ. εξοικονόμηση συναλλάγματος σε δισ.

Παράδειγμα 5. Αρκετό συνάλλαγμα εξοικονομείται από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με την κοινωνικοποίησή του. Εκμεταλλευόμενοι την σπανιότητα ορισμένων από αυτών (νικέλιο, λευκόλιθο) θα μπορούσαμε να έχουμε εξαγωγές ενισχύοντας την νομισματική μας θέση.

Να καταδείξουμε επίσης την κάθετη πτώση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας μετά τη συμφωνία του Μάαστριχτ ειδικά μετά την είσοδό μας στο Ευρώ.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά προϋποθέτουν συλλογική οργανωμένη δουλειά. Η ΚΕ να καταρτίσει ομάδες εργασίας από μέλη και στελέχη και φίλους του κόμματος οικονομολόγους και άλλους επιστήμονες, οι οποίοι θα περιγράψουν τα παραπάνω αναλυτικά και τεκμηριωμένα.

Στη συνέχεια από τις αναλυτικές αυτές μελέτες να εξαχθεί κωδικοποιημένα μια περίληψη που θα τυπωθεί σε στιλ προκήρυξης και πάνω σε αυτή να γίνει πανεξόρμηση για την ενημέρωση του λαού.

Ο λαός αυτές τις ώρες ζητάει διέξοδο.

Είναι δικιά μας ευθύνη που δεν βρίσκουμε τον τρόπο να καταλάβει.

Το κόμμα πρέπει να επεκτείνει τα μέσα επικοινωνίας του. Το πόρταλ του «902».gr έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή που βγήκε το ίντερνετ. Οι δυνατότητες του διαδικτύου είναι αναξιοποίητες παντελώς από την πλευρά μας.

Δεν πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί.

Ξέρουμε πως η νεολαία, και όχι μόνο χρησιμοποιεί αρκετά το Φέισμπουκ.

Να το χρησιμοποιήσουμε και εμείς για τις ανάγκες της προπαγάνδας μας.

Ας χτυπήσουμε τον αντίπαλο με τα δικά του όπλα.

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπέστη συντριφτική ήττα με ανάλογες επιπτώσεις σε όλους τους τομείς στον κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό αλλά και στον ψυχολογικό τομέα της ζωής των εργαζομένων και των κομμουνιστών. Ειδικά το ψυχικό τραύμα που δημιούργησε η κατάρρευση αυτή, παρόλο που πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια, παραμένει ακόμα αγιάτρευτο γι' αυτούς που δυστυχώς τη βίωσαν.

Ειδικά εδώ σ' εμάς στην Ελλάδα το ψυχικό τραύμα ήταν διπλό γιατί εκτός των άλλων είχαμε και τη διπλή διάσπαση του ΚΚΕ, το '89 προς «τ' αριστερά» και το '91 προς «τα δεξιά». Παρ' όλα αυτά όμως η ανασύνταξη του Κόμματος έγινε με σχετικά γρήγορους ρυθμούς, και έφτασε το ΚΚΕ να ηγείται του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος.

Οι συνεχείς διασπάσεις από το '56 (του '68, του '89 και του '91) δημιούργησαν ανάμεσα στους κομμουνιστές «ορθόδοξους» και «ρεβιζιονιστές-οπορτουνιστές» ένα φοβερό προσωπικό μίσος, που δεν επιτρέπει την ενότητα της Αριστεράς, καθοριστικού παράγοντα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, μαρξιστής και θεωρητικός του υπαρξισμού, σχετικά με αυτό το θέμα, αναφέρει:

«Οι αποφάσεις που παίρνει ένας επαναστάτης δεν θα εξαρτηθούν μόνο από το πόσο καλά ή άσχημα αντιλαμβάνεται τον Μαρξ, αλλά και από το ήθος του, τον ψυχισμό του, τις αρρώστιες του, τους έρωτές του, τις φιλοδοξίες του, την αγωγή του, την καταγωγή του, κλπ. κλπ.».

Και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, με πλούσιο συγγραφικό εκλαϊκευτικό έργο σχετικά με το μαρξισμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό, υπενθυμίζει:

«Και δεδομένου ότι τα περισσότερα από τα στελέχη των κομμουνιστικών κομμάτων δεν τα πάνε τόσο καλά με τη μαρξιστική θεωρία, οι εξωμαρξιστικοί παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κομματική συμπεριφορά τους.

Τόσο καθοριστικό, που η μαρξιστική θεωρία να στρεβλώνεται σχεδόν αυτόματα. Οταν συμβαίνει π.χ. στην ψυχολογίστικη στάση μας απέναντι στους πλούσιους, που συχνά τους θεωρούμε συλλήβδην ύποπτους για μόνο το λόγο πως είναι πλούσιοι, ξεχνώντας πως ο Ενγκελς ήταν βιομήχανος, πως οι "αποστάτες της τάξης τους" έχουν παίξει έναν τεράστιο ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, πως η ιδεολογία εισάγεται στην εργατική τάξη απ' έξω.

Η εξουθενωτική δουλειά του εργάτη δεν του αφήνει χρόνο για μελέτη, και αυτό τον υποχρεώνει να εισάγει τη δική του ιδεολογία από εκείνο το στρώμα της αστικής τάξης που είναι σε θέση να σκεφτεί και να δράσει ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης στην οποία ανήκει.

Τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό τους δημιούργησαν οι αποστάτες της αστικής τάξης, όχι οι εργάτες.

Πρόσθετες δυσκολίες στη σκέψη και τη συμπεριφορά των κομμουνιστών δημιουργεί η κεντροθέτηση. Ολοι μας έχουμε την τάση να κεντροθετούμε τα προβλήματα, όπως λεν οι επιστημολόγοι, δηλαδή να βάζουμε το προσωπικό μας πρόβλημα στο κέντρο του προβλήματος, που δεν είναι προσωπικό.

Η επανάσταση, π.χ., δεν είναι προσωπικό μας πρόβλημα, αλλά όταν την αντιμετωπίζουμε με γνώμονα το προσωπικό μας και μόνον συμφέρον, τη μετατρέπουμε σε προσωπικό μας πρόβλημα, πράγμα καταφάνερο ανόητο». Πάντως, ας μην επικαλούμαστε πονηρά τις αντικειμενικές συνθήκες, όπως συχνά το κάνουμε, γιατί οι υποκειμενικοί παράγοντες παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο. Το υποκείμενο και το αντικείμενο βρίσκονται σε σταθερή διαλεκτική σχέση, διδάσκει ο μαρξισμός. Ωστόσο άλλοι μαρξιστές δίνουν έμφαση στο αντικείμενο (τις αντικειμενικές συνθήκες) και άλλοι στο υποκείμενο (τη βούληση). Λίγοι είναι αυτοί που νοιάζονται να δουν πότε και κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να συμπέσει η (υποκειμενική) βούληση με τις (αντικειμενικές) επαναστατικές συνθήκες ώστε να λειτουργήσει σωστά η διαλεκτική σχέση.

Βέβαια, την εποχή του Λένιν η επαναστατική βούληση και οι επαναστατικές (αντικειμενικές) συνθήκες δημιουργούσαν μια σωστή διαλεκτική σχέση. Προσοχή, όχι για την άμεση εγκατάσταση του κομμουνισμού στην εξουσία, αλλά για την προετοιμασία της εν καιρώ εγκατάστασης του. Οπως και να 'ναι τα πλήθη που ακολούθησαν τον Λένιν με μια εκπληκτική προθυμία δεν καταλάβαιναν τίποτα από μαρξισμό. Καταλάβαιναν όμως, και πολύ καλά μάλιστα, από κοινωνική δικαιοσύνη.

Η βούληση λοιπόν για επαναστατική δράση στο επίπεδο των μαζών παρακινούνταν από την κοινωνική αδικία που την ένιωθαν στο πετσί τους, κι όχι από το κομμουνιστικό όραμα που υπήρχε μόνο στο μυαλό των ηγετών, των οποίων η βούληση ήταν εντελώς διαφορετικής τάξεως από τη βούληση της μάζας. Κι ενώ η βούληση της μάζας συνέπιπτε με τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες (ήταν δυνατή μια δικαιότερη ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος), η βούληση των κομμουνιστών ηγετών ήταν επίμονα στραμμένη προς το μέλλον.

Αυτό σημαίνει πως η πανίσχυρη πολιτική τους βούληση δεν στηριζόταν στις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες, αλλά σ' αυτές που λογάριαζαν να δημιουργήσουν διά της πολιτικής. Και ακριβώς γι' αυτό το λόγο απέτυχαν.

Η πολιτική βούληση που, άλλωστε, εύκολα στρεβλώνεται, δεν φτάνει για την οικονομική ανάπτυξη, που έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους. Εξάλλου δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως η προβολή επαναστατικών στόχων μη κατανοητών ακόμα από τις μάζες οδηγεί στο ξέκομμα της επαναστατικής πρωτοπορίας από τις μάζες.

Μερικές προσαρμογές, τροποποιήσεις και συμπληρώσεις, θα ήταν αρκετές για να αντιμετωπίσουν τα πιθανά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί, ιδιαίτερα από την ανασυγκρότηση της ΚΟΑ που αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Οι σε τέτοια έκταση προτεινόμενες αλλαγές δημιουργούν την ανάγκη να εξηγηθούν πειστικά οι λόγοι που τις επιβάλλουν. Αρκετή και ενδιαφέρουσα κουβέντα έχει γίνει μέχρι σήμερα και ελπίζω να τύχουν της πρέπουσας προσοχής ιδιαίτερα οι αναφορές στην ανοικοδόμηση και ανάπτυξη του Κόμματος που μάλλον αδύναμα προσεγγίζονται από το Σχέδιο.

Αρκούμαι να επισημάνω τις παρακάτω πλευρές του Σχεδίου που κατά τη γνώμη μου πρέπει να τύχουν μεγαλύτερης προσοχής:

Την αφαίρεση από τον πρόλογο του Σχεδίου της φράσης του ισχύοντος Καταστατικού: «Το ΚΚΕ συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Είναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού», και παρά τη μετακίνηση της δεύτερης πρότασης στον πρόλογο των Θέσεων, σηματοδοτεί γενικότερη, αρνητική κατά τη γνώμη μου, αλλαγή στον τρόπο σκέψης και άρα στο σχεδιασμό της τακτικής από το Κόμμα.

Η κατάργηση των Αχτιδικών και των Νομαρχιακών Επιτροπών και η αντικατάστασή τους από τους Τομείς και τους Περιφερειακούς Τομείς, σε επίπεδο ονομασίας, φανερώνει, ίσως, διάρρηξη της οργανωτικής συνέχειας του Κόμματος.

Με μια φαινομενικά αθόρυβη και αδιάφορη παράγραφο, στο Αρθρο 42, καταργείται η δυνατότητα του Κόμματος να αναπτύσσει επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα προκειμένου να ενισχύονται οι οικονομικοί του πόροι. Μια δυνατότητα που καταγράφεται σε όλα τα καταστατικά του Κόμματος από το 1935 (6ο Συνέδριο) μέχρι σήμερα. Μπροστά στην άσχημη οικονομική κατάσταση του Κόμματος και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κομματικές επιχειρήσεις γεννήθηκε η ανάγκη να γίνει συζήτηση για την τύχη και το μέλλον τους, να παρθούν αποφάσεις, να καταμεριστούν ευθύνες, να παρθούν μέτρα. Αντι γι' αυτό υπάρχει η πρόταση του Αρθρου 42, η οποία ή αποτελεί πρόταση για συζήτηση ή είναι το κλείσιμο μιας συζήτησης που δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον δεν έφτασε στις ΚΟΒ. Είναι διαφορετικό πράγμα η εκτίμηση για τη χρησιμότητα της μιας ή της άλλης επιχείρησης, για τον τρόπο λειτουργίας της, το γιγάντωμά της ή τη δυνατότητά της να υπηρετεί ΚΑΙ την ενίσχυση των οικονομικών του Κόμματος ΚΑΙ τις εκδοτικές του ανάγκες και άλλο πράγμα η παραίτηση από ένα τέτοιο δικαίωμα και η δέσμευση του Κόμματος μελλοντικά με καταστατικό τρόπο. Πιστεύω ότι είναι λάθος. Πρέπει να παραμείνει η σχετική διατύπωση του ισχύοντος Καταστατικού.

Η κατηγορηματική ρύθμιση μέσα από το Καταστατικό (άρθρο 46) του ύψους των αποζημιώσεων των επαγγελματικών στελεχών και ιδιαίτερα η εξομοίωση σ' αυτό το ζήτημα των μελών του Κόμματος που έχουν επαγγελματική σχέση με τις επιχειρήσεις του, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που επιχειρεί να λύσει. Η υιοθέτηση του ύψους της αποζημίωσης και του μισθού στο ασαφές «μέσο μισθό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα» σε αντιπαράθεση με τις Συλλογικές Συμβάσεις, όσον αφορά τους εργαζόμενους, ανάμεσα στα άλλα, δημιουργεί και την αντίληψη ότι οι συλλογικές συμβάσεις υπερβαίνουν τα όρια μιας αμοιβής που μπορεί να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε τελική ανάλυση είναι ζητήματα που πρέπει με ευθύνη και ευαισθησία να χειρίζεται η ΚΕ.