Φίλες και φίλοι

Ο Καρλ Μαρξ στο έργο του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1976, σελ 66-67) έγραφε:

«Καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι σε μια χώρα σαν τη Γαλλία, όπου η εκτελεστική εξουσία διαθέτει έναν υπαλληλικό στρατό με πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα, δηλαδή διατηρεί συνεχώς κάτω από την πιο απόλυτη εξάρτησή της μια τεράστια μάζα από συμφέροντα και υπάρξεις, όπου το κράτος περιβάλλει, ελέγχει, ρυθμίζει, επιτηρεί και κηδεμονεύει την αστική κοινωνία από τις πιο πλατιές εκδηλώσεις της ζωής της ως τις πιο ασήμαντες κινήσεις της, από τους πιο γενικούς τρόπους της ζωής της ως την ιδιωτική υπόσταση των ατόμων, όπου το παρασιτικό αυτό σώμα αποκτά με τον πιο άκρο συγκεντρωτισμό τη δυνατότητα να είναι πανταχού παρόν, να είναι παντογνώστης και να έχει μια μεγάλη ικανότητα κίνησης και μια ελαστικότητα που το ανάλογό της υπάρχει μόνο στην απόλυτη έλλειψη αυτοτέλειας και στην πλαδαρή αμορφία του πραγματικού κοινωνικού σώματος - είναι φανερό πως σε μια τέτοια χώρα η εθνοσυνέλευση, μαζί με το δικαίωμα να διαθέτει τις υπουργικές θέσεις, έχανε και κάθε πραγματική επιρροή, αν δεν απλοποιούσε ταυτόχρονα τη διοίκηση του κράτους, αν δε λιγόστευε όσο έπαιρνε το στρατό των υπαλλήλων και αν, τέλος, δεν επέτρεπε στην αστική κοινωνία και στην κοινή γνώμη να δημιουργήσουν τα δικά τους, ανεξάρτητα από την κυβερνητική εξουσία όργανα. Αλλά το υλικό συμφέρον της γαλλικής αστικής τάξης είναι ακριβώς πολύ στενά συνυφασμένο με τη διατήρηση αυτής της πλατιάς και πολύκλαδης κρατικής μηχανής. Σ' αυτή βρίσκει θέσεις για τον υπεράριθμο πληθυσμό της και συμπληρώνει με τη μορφή των κρατικών μισθών ότι δεν μπορεί να τσεπώσει με τη μορφή του κέρδους, των τόκων, του εισοδήματος και των αμοιβών. Από την άλλη μεριά, το πολιτικό της συμφέρον την ανάγκασε μέρα με τη μέρα να εντείνει την καταπίεση, δηλ. τα μέσα και το προσωπικό της κρατικής εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένη να κάνει έναν αδιάκοπο πόλεμο ενάντια στην κοινή γνώμη, και να κολοβώνει και να παραλύει με δυσπιστία τα αυτοτελή όργανα κίνησης της κοινωνίας, όταν δεν κατορθώνει να τα ακρωτηριάζει ολότελα. Ετσι η γαλλική αστική τάξη ήταν, απ' αυτή την ταξική της θέση, αναγκασμένη από τη μια μεριά να εκμηδενίζει τους όρους της ζωής κάθε κοινοβουλευτικής εξουσίας, συνεπώς και της δικής της κοινοβουλευτικής εξουσίας, κι από την άλλη μεριά να κάνει ακατάβλητη την εχθρική της εκτελεστική εξουσία».

Αντικαθιστώντας στο πιο πάνω απόσπασμα τις λέξεις «Γαλλία» και «γαλλική» με τις λέξεις «Ελλάδα» και «ελληνική», έχετε μια πληρέστατη περιγραφή του κυρίαρχου (μετεμφυλιακά τουλάχιστον) κοινωνικοπολιτικού μοντέλου στην Ελλάδα: Το όνομά του είναι «κορπορατίστικος παρεοκρατικός καπιταλισμός» (corporate crony capitalism), δηλαδή η συμπαιγνία ενός «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» με το μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση της εκλογικής βάσης του ΚΚΕ (εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες) ελάχιστη σχέση έχει με τα κρατικοδίαιτα μικρά και μεγάλα παρεοκρατικά προσοδοθηρικά παράσιτα της εκλογικής βάσης των υπόλοιπων κομμάτων. Αυτή δε είναι και η δύναμη στην οποία το ΚΚΕ μπορεί να στηριχτεί και να αποτελέσει τον κύριο πολιτικό φορέα της οικοδόμησης της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αλλαγής στην Ελλάδα.

Προϋπόθεση γι' αυτό θεωρώ ότι αποτελεί η αποδοχή από το ΚΚΕ, πως μόνο μέσω των δημοκρατικών θεσμών και της οικονομίας αγοράς είναι δυνατόν, η αέναη κατά τη γνώμη μου «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων» (βλ. «Κομμουνιστικό Μανιφέστο») να εξελίσσεται πάντοτε κι όσο το δυνατόν περισσότερο υπέρ των εργαζομένων, ώστε κάποτε να έρθει εκείνη η «ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας», όπου «...θα έχουν εξαφανιστεί η υποδουλωτική υποταγή των ατόμων στην κατανομή της εργασίας, και μαζί της και η αντίθεση μεταξύ της διανοητικής και της χειρωνακτικής εργασίας, όταν η εργασία δεν θα αποτελεί μόνον ένα μέσο για να ζήσει κανένας, αλλά γίνει μια ζωτική ανάγκη πρωταρχικής σημασίας. Οταν, μαζί με την πολύπλευρη ανάπτυξη των ατόμων, οι παραγωγικές δυνάμεις αυξηθούν επίσης και όλες οι πηγές του συλλογικού πλούτου ξεπηδήσουν μ' αφθονία, τότε μόνο ο στενός ορίζοντας του δικαίου των αστών θα έχει ξεπεραστεί τελείως και η κοινωνία θα μπορέσει να γράψει πάνω στις σημαίες της: Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» (βλ. Καρλ Μαρξ, «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»).

Συνεπώς, το ΚΚΕ θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος τη θέση του για «κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας», που δε σημαίνει τίποτα άλλο και εύλογα για το εκλογικό σώμα, παρά την αποθέωση και την εξιδανίκευση ενός «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» ως εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Η αμέσως πιο πάνω θέση του ΚΚΕ είναι παντελώς χρεοκοπημένη στη συνείδηση του λαού. Οι θέσεις του πρέπει, να είναι δημοκρατία, οικονομία της αγοράς, άμεση έξοδος από την ευρωζώνη, μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους των πολιτών στις τράπεζες και του δημόσιου στους δανειστές. Και πάνω σ' αυτές τις θέσεις να οικοδομήσει τις πολιτικές και κοινωνικές του συμμαχίες.

Διαφορετικά οι κομμουνιστές στην Ελλάδα, για να δανειστώ μια φράση από την εισαγωγή (Νοέμβρης 1944) του Γιάννη Κορδάτου στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», θα «...μείνουν στο περιθώριο σαν αιρετικοί και αδιάλλαχτοι δογματικοί...». Κι όντας έτσι καταντημένοι στη σημερινή Ελλάδα, ας είναι βέβαιοι, ότι θα έχουν ουσιαστικά παραδώσει μετά τον εμφύλιο για άλλη μια φορά τα πραγματικά όπλα τους στην μετεμφυλιακή ποικιλώνυμη κυβερνώσα φασιστοειδή παρεοκρατία και τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά εξαπτέρυγά της, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη το «εθνοσωτήριο» έργο της.

Κατά τα άλλα, όπως λέει και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», η αστική τάξη «βρίσκεται στην ανάγκη να κάνη έκκληση στο προλεταριάτο, να του ζητά τη βοήθειά του και να το τραβά έτσι στην πολιτική κίνηση».

Το κείμενο, λοιπόν, αυτό, το υπογράφει ένα μέλος της, ένας αστός επαναστάτης.

ΘΕΣΗ 39 - ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ 18ου

«Η επαναστατική εργατική εξουσία, ...θα εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό την ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της»,

(Τι σηματοδοτεί; Λείπει - κρίθηκε υπερβολική;)

Σύντροφοι, ο ταξικός πόλεμος μετράει, ήδη νεκρούς.

Η απερχόμενη ΚΕ ανέλυσε πολύ καλά την εποχή μας και επίσης το σοσιαλισμό, γενικά πρόσφερε πολλά, αλλά στο ζήτημα «τι να κάνουμε;» έχει κολλήσει, γιατί προφανώς «όποιος καεί απ' το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι» και θέτω για συζήτηση τον προβληματισμό και τη γνώμη μου.

Η καπιταλιστική κρίση ταρακούνησε τα στρώματα της κοινωνίας, που βρέθηκαν κάποτε, σε καλύτερη μοίρα: μικρομεσαίοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μεσαίοι αγρότες, εργατική αριστοκρατία, που πάνω τους στηρίζονται μικροαστισμός, σοσιαλδημοκρατία, συντήρηση. Τα στρώματα αυτά αρχίζουν να αναθεωρούν τις παλιές απόψεις τους για τη σκοπιμότητα της πολιτικής τους συνεργασίας με την αστική τάξη.

Είναι βέβαιο πως δε θα περάσουν σε θέσεις ταξικής πάλης και ότι θα ενωθούν πολιτικά με τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις άμεσα. Αυτό είναι πολύπλοκη κατάσταση, που εξαρτάται όμως από την ορθότητα της πολιτικής και ταχτικής μας. Η πείρα έδειξε, ότι τμήματα του λαού, που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της επιρροής της συνεργασίας με την αστική τάξη, δεν θα αποκολληθούν εξαιτίας αντικειμενικών αιτιών (ανεργία, φτωχοποίηση, κατασχέσεις κλπ.) από την ιδεολογία με την οποία ταχτοποιήθηκαν τόσα χρόνια.

Εδώ μπαίνει ο δικός μας ρόλος, είναι υπόθεση των κομμουνιστών, να βοηθήσουν αυτόν τον κόσμο να απελευθερωθεί από το δηλητήριο του ρεφορμισμού. Η διαφώτιση στις αρχές του κομμουνισμού πρέπει να γίνεται υπομονετικά, ανάλογα με το επίπεδο της πολιτικής ανάπτυξης του καθενός και με οργάνωση. Καινούργια θέση θα ήταν, με τις συμπαγείς οργανώσεις (ΠΑΜΕ, Λαϊκές επιτροπές κλπ) να βρεθούμε πλάι στις μάζες, όπου συγκεντρώνονται και 'κει να συγκρουστούμε ιδεολογικοπολιτικά, να προκαλέσουμε όσμωση, στη συνείδηση του εργαζόμενου κ.α. Να ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ οι θέσεις των κομμουνιστών, να σπάσουμε την απομόνωση, να μας νιώσουν δίπλα τους, άλλωστε έχουμε και κοινά προβλήματα (για την ώρα δίνουμε μάχες εντυπώσεων π.χ. πόσο κόσμο είχε η Α ή Β συγκέντρωση).

Στο συγκεκριμένο ζήτημα που είναι στρατηγικής σημασίας για το πλάτεμα του ταξικού κινήματος, οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο, μας δίνουν μια «θολή» κατεύθυνση και με συνέχεια στην απομόνωση. Εννοώ τους περιορισμούς της λαϊκής συμμαχίας (σήμερα - στις συγκεκριμένες συνθήκες): παντελής απουσία πολιτικής συνεργασίας, αποκλεισμός με «ταξικά» αλλά και «πολιτικά» κριτήρια, χωριστοί αγώνες. Επίσης παρατηρούμε σε αρκετά άρθρα, συνθήματα, επικράτηση ηττοπάθειας, δημιουργία φοβικών συνδρόμων κλπ. εγκαλούμε τους αστούς π.χ., «Γιατί μας κάνουν το ένα ή το άλλο» (σα να πρέπει ο ταξικός εχθρός να μας φερθεί με ευγένεια), έτσι απογοητεύουμε και οπαδούς, η εργατική τάξη χρειάζεται ένα δυνατό ΚΚΕ.

Στον Προσυνεδριακό, παρατηρώ πως αρκετοί έχουν πειστεί πως, η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα θα απομακρύνει τους εργάτες από την πάλη για τον κομμουνισμό.

Τι είπε ο Λένιν:

«Θα ήταν μεγάλο λάθος να πιστεύουμε, ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι ικανός να τραβήξει το προλεταριάτο από τη σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω να σπρώξει την επανάσταση αυτή σε δεύτερη γραμμή ή να τη συγκαλύψει. Αντίθετα, όπως ακριβώς ο νικηφόρος σοσιαλισμός που δεν πραγματοποιεί την ολόπλευρη δημοκρατία είναι αδύνατος, έτσι και το προλεταριάτο, που δε διεξάγει ολόπλευρο, συνεπή, επαναστατικό αγώνα για τη δημοκρατία, δεν μπορεί να προετοιμαστεί για τη νίκη ενάντια στην αστική τάξη».

Μετά από εκατό χρόνια αγώνων αντιμετωπίζεται με δέος ακόμα και η διατύπωση θετικών δημοκρατικών αιτημάτων ή και ο αγώνας για τη διατήρηση καταχτήσεων, σ' αυτό το θλιβερό για το προλεταριάτο περιβάλλον, δείχνει, πόσο απέχουν οι σύντροφοι ακόμη από τη μ-λ μέθοδο για το χειρισμό της ταχτικής.

Ο Λένιν, προειδοποίησε με έμφαση, για τον κίνδυνο «των καλουπιών, της μηχανικής εξίσωσης, της ισοπέδωσης των κανόνων ταχτικής, και των κανόνων της ταξικής πάλης». Η προειδοποίηση αυτή είναι ιδιαίτερα εύστοχη, όταν πρόκειται για αγώνα ενάντια σε έναν εχθρό, που θυσιάζει τόσο πανούργα: κόμματα, στελέχη, ταχτικές για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Στον ταξικό πόλεμο πρέπει να αντιδρούμε χωρίς καμιά καθυστέρηση στις διάφορες μανούβρες του και ελιγμούς του. Να μαθαίνουμε από τον εχθρό, αν αυτό βοηθάει να του σπάσουμε τη ραχοκοκαλιά γρηγορότερα και ασφαλέστερα. Επίσης μη μας διαφεύγει πως κι αυτός μας «διαβάζει» και όπως αποδείχνεται, αποτελεσματικά.

Να χτίζουμε με όπλο το μ-λ τη συγκρότηση των ταξικών δυνάμεων και την πάλη μας. Να θάψουμε την τάση για κατασκευασμένα σχήματα, νεκρές φόρμουλες, που συχνά παραλύουν τους αγώνες μας. Να τελειώνουμε με τον αυτοματισμό στελεχών, που καλούν το λαό να πάρει θέση πλάι στις ταξικές δυνάμεις, εγκαλώντας τον γιατί... καθυστερεί.

Οι κομμουνιστές πρέπει να εκτιμούν τα διδάγματα της πείρας τους σαν πρωτοπορία του προλεταριάτου. Να μάθουν να κολυμπούν στην τρικυμία της ταξικής πάλης και όχι να μένουν στην όχθη παρατηρητές, καταγράφοντας κύματα, περιμένοντας καλό καιρό και ευκαιρίες, π.χ. Οχτώβρη, Νοέμβρη του '44, μεταπολίτευση κλπ. (που χάνονται κι αυτές), αλλά με αυτοπεποίθηση να δημιουργούν προϋποθέσεις για ευκαιρίες.

Ο ηγετικός ρόλος του ΚΚΕ στους αγώνες της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί.

Δε φτάνουν οι διακηρύξεις των αξιωματούχων για τον ηγετικό ρόλο των κομμουνιστών, ούτε η γεμάτη θυσίες ιστορία μας, ούτε το δίκαιο του αγώνα μας. Καταχτούμε την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης, με καθημερινή μαζική δουλειά. Αυτό θα 'χει αποτέλεσμα όταν, στην πολιτική δουλειά μας, παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας το πραγματικό επίπεδο της ταξικής συνείδησης των μαζών, το βαθμό της επαναστατικής ωριμότητας του προλεταριάτου, το επίπεδο επιρροής του ΚΚΕ, εκτιμώντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση όχι με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά σύμφωνα με την πραγματικότητα.

Χωρίς συντρόφους Πρωτοπόρους προλετάριους, στελέχη που θα ξεπηδάνε μέσα από την εργατική μάζα, από την καθημερινή πάλη, αποφασισμένους για αγώνα, χωρίς γερές οργανώσεις που θα εκτελέσουν τα τεράστια καθήκοντα και αποφάσεις του 19ου ό,τι και να σχεδιάσουμε, όπως κι αν λέγεται, θα΄ναι κενό περιεχομένου. ΕΜΕΙΣ θα οργανώσουμε τι μάζες, για να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις μας. Η ιδεολογική και πολιτική μας επιρροή μόνο δε φτάνει. Πρέπει να μας γίνει καθαρό ότι χωρίς οργανωτική δουλειά οι μάζες, δε θα γυρίσουν τιμόνι προς την κομμουνιστική όχθη. Για να το καταφέρουμε πρέπει να γίνει τέχνη μας το να κάνουμε τις αποφάσεις μας χτήμα όχι μόνο των κομμουνιστών, των φίλων, αλλά και της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Να μάθουμε να μιλάμε τη γλώσσα του απλού ανθρώπου με το πάθος του αγωνιστή, για τα λαϊκά προβλήματα, ή την υπόθεση του Κομμουνισμού και η κάθε μας λέξη να καθρεφτίζει τη σκέψη και τα αισθήματα εκατομμυρίων εργατών.

ΕΝΟΤΗΤΑ

Είναι προϋπόθεση της ενότητας η οικοδόμηση του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ιστορική πείρα έδειξε ότι στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στηρίχτηκαν οι βάσεις της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής κοινωνίας με λαμπρά αποτελέσματα. Προσοχή στην τάση για συγκεντροποίηση εξουσίας - προσοχή στο δεξιό και «αριστερό» οπορτουνισμό.

Καλή Επιτυχία στο 19ο Συνέδριο!