Μελέτησα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο και τα σχέδια Προγράμματος - Καταστατικού, κι έχω να δηλώσω με πλήρη συνείδηση την ενθουσιώδη συμφωνία μου.

Σκοπός της συμμετοχής μου στο δημόσιο διάλογο δεν είναι να κάνω συγκεκριμένη και κατά άρθρο ανάλυση, διότι για όποιον τα διάβασε φορώντας τα ταξικά γυαλιά του, είναι όλα ξεκάθαρα και προσανατολισμένα επακριβώς στο σφυροδρέπανο. Τι πιο λογικό, τίμιο, επαναστατικό;

Για όσους όμως καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, κι ας πουν στα ίσα και σταράτα ότι δεν πιστεύουν στην υπόθεση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής επανάστασης. Οτι πιστεύουν μόνο στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, και πως όταν εντέλει τον κάνουμε ανθρώπινο, τότε θα μας δώσει και την άδεια να προχωρήσουμε όμορφα κι αδελφωμένα, εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι, στη νέα κοινωνία, όπου οι εκμεταλλευτές θα έχουν δεχτεί με χαρά να επιστρέψουν όλο το λαϊκό αίμα και τον ιδρώτα που έχουν ρουφήξει.

Ας πουν ευθέως ακόμη, ότι δε συμφωνούν με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Πως προτιμούν τη δικτατορία του κεφαλαίου, που θεωρούν μονόδρομο, κι απλά πιστεύουν ότι αυτός ο μονόδρομος μπορεί να γίνει καλοπερπάτητος γι' αφεντικά και δούλους.

Ολα τα άλλα που μας παραθέτουν μέσα από περισπούδαστες αναλύσεις, δεν είναι τίποτα λιγότερο από χειρισμούς που κρύβουν την πραγματική πολιτική τους άποψη. 'Η, στην καλύτερη περίπτωση, είναι συγχύσεις λόγω μη κατανόησης των αξεπέραστων αντιθέσεων του καπιταλισμού και των ορίων του που παραστένεψαν.

Εκείνο που κατανοώ εγώ, είναι ότι μετά την εξαιρετικά μακροχρόνια ανεργία μου σα βιομηχανική εργάτρια, μ' ένα διάλειμμα εργασίας λίγων μηνών με σύμβαση, θα ξαναβρεθώ για πολύ καιρό πάλι στην ανεργία των 1.500.000 - 2.000.000 σήμερα και των πολύ περισσότερων αύριο. Κι έπειτα, μετά την καπιταλιστική κρίση, θα έρθει η περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη και θα μας χώσουν να δουλεύουμε oλημερίς σαν σκλάβοι για ένα πιάτο φαγητό. Οχι όλους βέβαια, αφού η ανεργία στον καπιταλισμό είναι αξεπέραστη συνέπειά του. Κι εκεί στις φάμπρικες της σκληρότερης εκμετάλλευσης, όμοιες με στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα δουλεύω πλάι-πλάι με παιδιά που θα διαθέτουν πανεπιστημιακά πτυχία.

Κι οι βιομηχανικοί εργάτες εντέλει, θα είμαστε μια τεράστια πάμφτωχη μάζα με μεγάλες αποκλίσεις στη μόρφωση. Αλλοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, άλλοι δευτεροβάθμιας, άλλοι τριτοβάθμιας. Μαζί και πρώην μικροεπαγγελματίες και μικροαγρότες. Εκεί είναι που μοιραία θα σμίξουμε τα βάσανα μα και τις γνώσεις μας. Θ' ανταλλάξουμε γνώμες κι ενημέρωση. Θα δώσουμε τα χέρια ν' αντέξουμε τα βάσανα αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη και ν' αντεπιτεθούμε στην ολομέτωπη επίθεση των μονοπωλίων, που από σήμερα εξασφαλίζουν τα πιο επικίνδυνα, αλλά και πιο βρώμικα, όπλα τους, μη εξαιρουμένου του πολέμου. Δεν αναβίωσαν το ναζισμό για πλάκα.

Μα για να φτάσουμε σ' αυτό το σμίξιμο των χεριών μας σε μια γροθιά, απαιτείται σήμερα η επίμονη - επίπονη δράση μας για χτίσιμο γερών (ποιοτικά και ποσοτικά) κομματικών οργανώσεων στους υπάρχοντες βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, μα και γενικότερα. Μια ατσάλινη βάση για τη συνέχεια, σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, αν και όταν προκύψουν.

Ας ξεκαθαρίσουμε επιπλέον, πως αντικειμενικά, όσα πραγματεύεται το 19ο Συνέδριο ισχύουν και για σήμερα, όπως και η ίδια η σοσιαλιστική - κομμουνιστική επανάσταση. Το πότε όμως ο υποκειμενικός παράγοντας (σχετική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της) θα είναι έτοιμος γι' αυτό το άλμα, δύσκολο να το προβλέψουμε.

Οπωσδήποτε όμως, γι' αυτό το άλμα πρέπει να είμαστε έτοιμοι σαν Κόμμα και γενικότερα σαν ταξικό κίνημα.

Κι αυτήν την ετοιμότητα δεν την χρωστάμε μόνο στο σήμερα, μα και στο αύριο της ταξικής πάλης, κι ας μην υπάρχουμε βιολογικά πια πολλοί από εμάς.

Είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που θ' αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κι είναι τριπλά σημαντική, διότι περιλαμβάνει την προεπαναστατική περίοδο, την επαναστατική κατάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εκείνα δε, που οφείλουμε πάση θυσία να επιδιώξουμε εδώ και τώρα είναι:

Πληρέστερη αξιοποίηση των πρωτοπόρων κομμουνιστών μη κομματικών μελών και ένταξή τους στην οργανωμένη πάλη.

Ιδεολογικοπολιτική βοήθεια στους μη δραστηριοποιημένους φιλοκομματικούς, να εμπεδώσουν ότι δεν φτάνει να ψηφίζουν ΚΚΕ, αλλά απαιτείται και η δράση τους.

Αξιοποίηση των δυο παραπάνω περιπτώσεων στις Λαϊκές Επιτροπές που πρέπει να υπάρξουν και κατά γειτονιά, στους συλλόγους γυναικών (αν πρόκειται για γυναίκες), κι όπου αλλού μπορούν να προσφέρουν στο μαζικό κίνημα.

Ωθηση στην αυτομόρφωσή μας μέσα από ιδεολογικά μαθήματα - συζητήσεις στις οργανώσεις. Δεν είναι λίγοι και οι εξωκομματικοί σύντροφοι που το επιθυμούν γιατί το χρειάζονται.

Επιμέλεια - έλεγχος ανάδειξης στελεχών. Αναφέρομαι μέχρι εκεί που μπορώ να «δω». Μέλη γραφείου οργάνωσης, γραμματέας, καθοδήγηση. Επισημαίνω δε, ότι αυτοί οι σύντροφοι πρέπει να είναι πλήρως εξοπλισμένοι ιδεολογικά, όπως κι εκείνοι που δρουν στο συνδικαλιστικό τομέα. Δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μειονεκτούν σε προπαγάνδα, καθοδήγηση και αντικειμενικότητα στην κρίση τους, κάτι που έχει αντίκτυπο και στην αποτελεσματικότητα της δράσης μας.

Συνεχής έλεγχος για την υλοποίηση των αποφάσεων, όπως π.χ. της αξιοποίησης μη κομματικών συντρόφων, της ενημέρωσής τους για τις όποιες δραστηριότητες κλπ. Δεν το θέτω αυθαίρετα. Ξέρω περιπτώσεις στη συνοικία, που οι δραστηριοποιημένοι εξωκομματικοί σύντροφοι απαξιώνονται, έστω και μη σκόπιμα. Τους «θυμόμαστε» δηλαδή μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Ενταση προσπαθειών στρατολόγισης νέων στην ΚΝΕ και μεγαλύτερων στο Κόμμα. Κι ας μην περιμένουμε να είναι πανέτοιμοι μπολσεβίκοι. Δοκιμασμένοι όμως στις θυσίες τού ταξικού αγώνα και δραστηριοποιημένοι, ναι, πρέπει να είναι. Κι ας μην βλέπουμε στενά την ηλικία. Π.χ., είναι άδικο για το Κόμμα και την υπόθεση της επανάστασης, να μένουν εκτός οργανωμένης ζωής δοκιμασμένοι, δραστηριοποιημένοι και με καλό ιδεολογικοπολιτικο-ιστορικό επίπεδο εξωκομματικοί κομμουνιστές, επειδή είναι σχετικά μεγάλης ηλικίας. Τι είναι ο συνειδητοποιημένος 50άρης και 60άρης; Συνταξιούχος της ταξικής πάλης; Οχι βέβαια. Είναι άκρως ενεργό μέλος της κοινωνίας, εργαζόμενος ή άνεργος εργαζόμενος, με ταξική συνείδηση. Κάμποσοι απ' αυτούς δε, έχουν ξαναπεράσει οργανωμένα απ' τις γραμμές τού Κόμματος και κάπου ξεκόπηκαν - ξεχάστηκαν μετά τη διάσπαση, αλλά παρέμειναν αταλάντευτα δίπλα στο Κόμμα. Ας δούμε λοιπόν κι αυτές τις περιπτώσεις, γιατί δεν περισσεύει κανείς στην ταξική πάλη, που εκ των πραγμάτων θα σκληρύνει πολύ.

Κι οπωσδήποτε, απαιτείται πλατύ άνοιγμα χωρίς ενδοιασμούς και εξαιρέσεις στα λαϊκά στρώματα, ασχέτου πολιτικής τοποθέτησης, ταυτόχρονα με την άφοβη αποκάλυψη - απομόνωση των φασιστοναζίδων και των φασιστοσυμμοριών τους.

Τέλος, συστρατεύομαι μ' όσους ζητάνε κορύφωση της αξιοποίησης του πολιτισμού, πολύ περισσότερο όταν αυτός μας προσφέρεται από εργάτες καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ., χωρίς να παραγκωνίζονται φυσικά και οι άλλοι.

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριό μας, όπλο ακατανίκητο ανεβασμένης ταξικής πάλης, γιατί τίποτα λιγότερο δεν αξίζει στο μέλλον της Ελλάδας, μα και της ανθρωπότητας ολόκληρης.

Στο προτεινόμενο καταστατικό κακώς συντμήθηκαν άρθρα που περιέγραφαν άρτια τις αρχές μας.

Αναλυτικά πρέπει να είναι όλα ώστε να είναι κατανοητά και κυρίως να ακολουθούνται ενσυνείδητα. Το ΠΓ και η ΚΕ όταν αποφασίζει συγκεντρωτικά χωρίς τη δημοκρατία, ενώ οι συνθήκες είναι ομαλές (33 και 11 του παλαιού καταστατικού) είναι οξύμωρο να απαιτεί την πειθαρχία πολύ δε περισσότερο να αποφασίζει ποινές. Και αν αποφασίζει για τα μέλη να αποφασίζει και για την ίδια.

Κανένα καταστατικό δεν εγγυάται τίποτα εξ αιτίας του διοικητισμού του, αν δεν τηρείται ή αν τηρείται επιλεκτικά από την καθοδήγηση και κυρίως αν υπάρχει η εντύπωση ότι σε σκληρές και αδυσώπητες συνθήκες τα άρθρα του καταστατικού θα κρατήσουν τους συντρόφους μας και όχι η πίστη στο δίκιο και στις αξίες του κόμματος για μια ανθρώπινη ζωή.

Για τα επαγγελματικά στελέχη και τους αιρετούς όλων των βαθμίδων, θεωρώ ότι πρέπει να αναβαπτίζονται σε τακτικά διαστήματα μέσα στην παραγωγή, που είναι το ταξικό σχολείο, το σχολείο που συνδέει τη θεωρία με την πράξη.

Κανένα στέλεχος της ΚΝΕ να μην περνά στο κόμμα επαγγελματικά αν δεν έχει πρώτα δουλέψει στην παραγωγή για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει με τα στελέχη καθοδηγητές που καθοδηγούν φοιτητές και οι ίδιοι είναι χωρίς πτυχίο στο βωμό υποτίθεται της ταξικής πάλης. Αυτό είναι ως εικόνα τραγική.

Η επίκληση διάφορων δυσκολιών για τα παραπάνω ή οι ανούσιες ταυτολογίες «οι κομμουνιστές είναι επαναστάτες και όχι σύλλογος» αποφεύγουν την ουσία και μαζί μ' αυτήν τους κινδύνους γραφειοκρατικοποίησης. Η ιστορία των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες έχει πολλά να δείξει πάνω σ' αυτόν τον κίνδυνο της «κομματικής σκουριάς» που δε θέλουμε να τον δούμε. Η Κ. Οργ. Ναυτεργατών «μπαρκάριζε» τα μέλη της. Μπορούμε λοιπόν πολλά να κάνουμε αρκεί να το θελήσουμε.

Στη βάση αυτή το 19ο Συνέδριο είναι σε θέση να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα για το κόμμα και το λαό μας.

Αδυνατώ να κατανοήσω ποιοι γενικότεροι λόγοι επέβαλαν τις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό. Το επιχείρημα ότι η κατάσταση στη χώρα μας θα οξυνθεί και το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει να πάμε σε καταστατικές αλλαγές, που θα ισχυροποιούν τη λειτουργία του κόμματος, θα εξασφαλίζουν τον επαναστατικό του χαρακτήρα είναι έωλο. Το επιχείρημα αυτό, έχει εμφανιστεί και στο δημόσιο διάλογο, με διάφορες μορφές, με την ποιο «προκλητική» να υποστηρίζει ότι το κόμμα πρέπει να ανταποκριθεί στον ερχομό μιας επαναστατικής κατάστασης, την οποία κιόλας την περιγράφουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας σαν να είμαστε οι μάγειροι του μέλλοντος.

Γι' αυτό το λόγο πρέπει να αντιστοιχηθούμε με την επαναστατική πραγματικότητα που θα έρθει και έτσι το «γίνεται» μετατρέπεται σε «είναι» με όλη την αθωότητα ή και την αφέλεια που περιέχει αυτή η μετατροπή.

Για τους εμπνευστές αυτής της αθώας ή και αφελούς μετατροπής, θα περιοριστώ μόνο σε αυτή τη μετατροπή, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετή για να δείξει το «πνεύμα» των αλλαγών, έχω να θυμίσω τα παρακάτω:

Πρώτο, ότι κανένα «γράμμα του νόμου» δεν έσωσε το Νόμο ούτε και την Πολιτεία. Ούτε καν το σοβιετικό σύνταγμα δεν έσωσε το σοσιαλιστικό κράτος, παρ' όλο που διέθετε στρατό - πολύ καλά εξοπλισμένο, αστυνομία, ακόμη και ειδικές δυνάμεις. Παρ' όλο που είχε κατοχυρωθεί συνταγματικά η καθοδηγητική πρωτοπορία του κόμματος, παρ' όλο που το κόμμα είχε τη δικιά του κυβέρνηση. Ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από έναν άοπλο «αντίπαλο», που έφερε το δίδυμο όνομα «πολιτική και οικονομία». Εμείς την οικονομία δεν την έχουμε ακόμα στα χέρια μας έχουμε όμως την πολιτική. Κινδυνεύουμε, λοιπόν, από την πολιτική. Και επειδή δώσαμε όνομα στον κίνδυνο από τον οποίο απειλούμαστε, ας του δώσουμε και επώνυμο. Κινδυνεύουμε από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ.

Δεύτερο, μάλλον δεν πρέπει να έχουμε βγάλει κανένα συμπέρασμα από μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, που στο επίπεδο της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του κόμματος αποδείχτηκε ότι κατέρρευσε μια οργανωτίστικη λογική, που είχε σφραγιστεί από διοικητικά χαρακτηριστικά λειτουργίας και ανάδειξης στελεχών, που είχε απεμπολήσει, δηλαδή, τις λενινιστικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος. Και αυτό είναι μια διαπίστωση που αφορά όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε Ανατολή και Δύση. Αυτό λοιπόν που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι η άμεση αποκατάσταση των λενινιστικών κανόνων λειτουργίας και η εφαρμογή τους στην πράξη, γιατί μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί και να λειτουργήσει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Τρίτο, δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσα από τα μέλη μας γνωρίζουν ότι στο μπολσεβίκικο κόμμα ο Λένιν δεν είχε κανέναν επίσημο τίτλο. Ουδείς, όμως, σκέφτηκε να του αμφισβητήσει την ηγετική του θέση, την πρώτη θέση, γιατί ουδείς δεν σκέφτηκε να αμφισβητήσει την ηγετική ικανότητα του Λένιν ως παραγωγού πολιτικής, οικονομίας και φιλοσοφίας, που βασιζόταν στην υψηλή θεωρητική του κατάρτιση και στην επαφή του και στη γνώση της πραγματικότητας. Ο Λένιν είναι, ίσως, ο μοναδικός ηγέτης που δεν έχασε ποτέ την επαφή του με την πραγματικότητα.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η ανάδειξη των στελεχών στο κόμμα μας πρέπει να αποβάλει τον οποιονδήποτε χαρακτήρα επετηρίδας. Στέλεχος δε «γίνεται» κανένας, όταν «είναι» σε επετηρίδα, γιατί τότε θα περνάνε από μπροστά του 3.5 εκατ. ψηφοφόροι και αυτός θα τους φορτώνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση...

Προτείνω το καταστατικό να παραμείνει ως έχει.

Μελετώντας προσεχτικά τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο, θα ήθελα να θέσω έναν ακόμη προβληματισμό στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου. Γιατί το θέμα, τελικά, δεν ήταν ποτέ οι Θέσεις, είτε αυτές αφορούν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, είτε στη Λαϊκή Εξουσία. Δε θα υποστείλουμε τώρα τις σημαίες και τα σύμβολα, κάτω απ' τα οποία αγωνίστηκαν γενιές και γενιές, τώρα που επιβεβαιώνονται στο έπακρο οι εκτιμήσεις του Κόμματος για την αντιλαϊκή θύελλα που ήδη ζούμε! Τα τελευταία χρόνια, ανάγονται από τον υποκειμενικό παράγοντα, σε σημαντικά προβλήματα, ο τρόπος και οι μέθοδες της προπαγάνδισης καθώς και τα πρόσωπα!

Παρά το γεγονός ότι το ζήτημα της «εικόνας» του Κόμματος, ξορκίζεται κάθε τόσο από πλειάδα μελών και στελεχών καθώς και από την ίδια την απερχόμενη Γραμματέα, προβληματίζομαι κυρίως για το εξής: αναπτύσσεται - απ' το 1991 και έπειτα - μέσα στο Κόμμα, μια περίεργη ηθική γύρω απ' την εικόνα και την προβολή, την κυριαρχία τους στη συνείδηση και το ρόλο της στην ταξική συνειδητοποίηση. Ισως γι' αυτό, ανάμεσα στα χιλιάδες στελέχη, επιλέγονται πρόσωπα που υπηρετούν την ως άνω ηθικίστικη εικόνα, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν στο έπακρο τα όποια στερεότυπα της αμείλικτης και ραγδαία εξελισσόμενης αστικής προπαγάνδας. Πρόσωπα, που εν τέλει αποτελούν την εικόνα του Κόμματος, η οποία πλήττεται βάναυσα κάθε φορά που κάποιο απ' αυτά καλείται να ανακοινώσει σε ρυθμό πλημμελούς υπαγορεύσεως τα όσα -όντως- σημαντικά έχει να απευθύνει η ΚΕ στο λαό, είτε απ' τα αστικά μέσα, είτε και μέσα από τα μέσα που τελούν υπό την καθοδήγηση και εποπτεία της ΚΕ. Οι χαρισματικοί, αυθεντικά λαϊκοί ηγέτες, που αναδείχτηκαν μέσα από τις φλόγες τις ταξικής πάλης, που μετουσίωναν στο πρόσωπό τους τον αγώνα και την ελπίδα κάθε κομμουνιστή, δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας! Η ειλικρινής και χωρίς σκοπιμότητες συλλογική δράση από τα κάτω, έξω από υποδείξεις γύρω από το ποιος θα τίθεται επικεφαλής, μπορεί να δώσει λύση στο ως άνω πρόβλημα.

Η σημαντικότητα της εικόνας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η πληροφορία ταξιδεύει με ταχύτατους ρυθμούς, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, ως μέσο χειραγώγησης και ποδηγέτησης του λαού. Η εικόνα τελικά, είναι άλλο ένα «σχοινί» με το οποίο θα «κρεμάσουμε τους καπιταλιστές», έξω φυσικά από τη λογική της πρόσκαιρης δημιουργίας εντυπώσεων. Ενα ισχυρό εργαλείο, το οποίο όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επ' ωφελεία τόσο της επιρροής του Κόμματος στο λαό, όσο και στην ταξική συνειδητοποίηση όσων -προερχομένων κυρίως από τα υπό συνεχή πίεση μεσοστρώματα - αμφιταλαντεύονται.

Πρέπει, επιπλέον, να γίνει συνείδηση στον καθένα που αυτή τη στιγμή πλήττεται βάναυσα από τις πολιτικές της συγκυβέρνησης, πως το ΚΚΕ δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε ιστορικά, ούτε και διοικητικοργανωτικά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος και των εφεδρειών του. «Δεν είναι σπορά της τύχης...» το ΚΚΕ, δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε αριστερίστικη γκρούπα, που πετάει δεξιά και αριστερά μαρξιστικά τσιτάτα! Στο ΚΚΕ η όποια ιεραρχική πυραμίδα, είναι -και θα πρέπει να φαίνεται- στραμμένη ανάποδα! Τα «επαγγελματικά στελέχη», ή όσοι έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες και με τη θέρμη και το πάθος του νεοφώτιστου ρίχνονται άτσαλα στη μάχη, μηχανικά και όχι ουσιαστικά, «δασκαλίζουν» έντονα. "Μην πέφτεις στην παγίδα...", "Μη μασάς...", "Μην αυταπατάσαι...", "Μη σε πιάνουν κορόϊδο..." είναι μερικές από τις εκφράσεις που ακούμε συχνά από μέλη ή στελέχη του Κόμματος. Εκφράσεις που βρίσκονται εντελώς έξω από τη λογική του επί ίσοις όροις διαλόγου. Οπως εξήγησα και πιο πάνω, δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο γίνεται επίτηδες, ούτε πως τα μέλη ή τα στελέχη αυτά, επιθυμούν να επιβεβαιωθούν πολλώ δε μάλλον να επιβληθούν οι ίδιοι παρά οι όποιες θέσεις. Απλά, τονίζω πως ένα τέτοιο επιτηδευμένο ύφος συνήθως συνοδεύεται και από έναν υφέρποντα εγωισμό, μια περίεργη αλαζονία που έχει να κάνει και με το μέγεθος της πολιτικής αλήθειας που ο καθένας θεωρεί πως πρεσβεύει. Αυτό το ύφος μετέρχονται σχεδόν όλοι οι καλοπροαίρετοι ή φανατισμένοι ζηλωτές. Οι πρώτοι είναι σπάνιοι, μιας και δεν μπορείς να είσαι καλοπροαίρετος, όταν είσαι ζηλωτής!

Και κάτι τελευταίο για τα οικονομικά του Κόμματος και τους τρόπους με τους οποίους συγκεντρώνονται χρήματα είτε από άμεσες προσφορές στο Κόμμα είτε μέσω διακίνησης κουπονιών. Οσο και αν οι καιροί δυσκόλεψαν και το Κόμμα μας έχει περισσότερες ανάγκες από άλλοτε, δεν πρέπει, ειδικά όσες και όσοι διακινούν κουπόνια να βρίσκονται εντελώς έξω από το πνεύμα της όποιας οικονομικής εξόρμησης του Κόμματος. Οταν λ.χ. καλεί το ΠΑΜΕ σε κινητοποίηση τους ανέργους όλων των κλάδων, είναι μάλλον άχαρο και γραφικό να ζητάμε απ' όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, 5-10 ευρώ ενίσχυση, τη στιγμή που γνωρίζουμε πως με αυτά τα χρήματα, κάποιος θα κληθεί να βγάλει ολόκληρη τη βδομάδα! Ανεργοι που για πρώτη φορά βρέθηκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας και μέχρι χτες δεν είχαν καμία σχέση με το Κόμμα, αναπαράγουν -τις περισσότερες φορές χωρίς κάποια σκοπιμότητα ή δόλο- αρνητικά αυτό το γεγονός, δίνοντας τροφή στην αστική προπαγάνδα και τους μισθοφόρους της να κραυγάζουν με λύσσα πως «το ΚΚΕ "πουλάει" ταξική συνειδητοποίηση εν είδει κουπονιών»! Κάτι που όλοι όσοι έχουμε κατά καιρούς ενισχύσει το Κόμμα, γνωρίζουμε πως -κατ' ουσίαν- δεν ισχύει!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.