Με αφορμή τη διαφορετική πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας της Κύπρου, (έξω από το ευρώ), ο βουλευτής και ένας εκ των διαμορφωτών της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, με άρθρο του στην «Αυγή» ασκεί τάχα φιλολαϊκή κριτική. Εκπροσωπώντας ένα κόμμα που κάθε του σκέψη, λέξη, θέση και πρόταση διατυπώνεται ακριβώς απ' τη σκοπιά της αστικής διαχείρισης, αποδομεί συγχρόνως και την πρόταση του κόμματός του.

Ετσι, όσον αφορά στην εκτίμηση του ΑΚΕΛ ότι «αυτή η λύση είναι μια επίσης επώδυνη επιλογή. Οι αναμενόμενες συνέπειές της δημιουργούν την ανάγκη μέγιστης λαϊκής στήριξης και απαιτούν θυσίες», σχολιάζει: «Οι εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις στην Κύπρο που αγωνιούν για το μέλλον τους διαβάζουν ότι η εναλλακτική λύση που τους προτείνει το κόμμα τους είναι και πάλι ...θυσίες. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά της τωρινής πολιτικής του ΑΚΕΛ από την πολιτική του κάθε μνημονιακού Αναστασιάδη;». Τέτοια ερωτήματα όμως προκύπτουν και για το κόμμα του.

Τα λέει αυτά, ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι η δική του πρόταση απαιτεί τη μέγιστη δυνατή λαϊκή στήριξη και θυσίες, ότι ο δρόμος που προτείνει στο λαό δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα... Ενόσω, δηλαδή, το δικό του κόμμα ζητά από το λαό θυσίες και πάλι θυσίες για τον ίδιο στόχο με της κυβέρνησης, την ανάπτυξη. Για την οποία μάλιστα κάνει μια παραδοχή που δε συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ο Γ. Μηλιός: «Οι εργαζόμενοι και άνεργοι της Κύπρου (...) διαβάζουν ότι η στρατηγική αυτή (...) δίνει προοπτική "ανάπτυξης" σε ένα άδηλο μέλλον. Η "ανάπτυξη" παρουσιάζεται σαν κάτι ουδέτερα καλό»! Αλλά ακριβώς έτσι την παρουσιάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν κάτι απ' το οποίο όλοι θα κερδίσουν. Μάλιστα, ο στόχος αυτός αποτελεί την κορωνίδα των προτάσεών του. Κοροϊδεύοντας το λαό ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να συμβαδίσει με αυξημένο επίπεδο λαϊκής ευημερίας και αποκατάστασης των δικαιωμάτων που σαρώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης.

Παρακάτω προσθέτει: «Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ, αυτή καθ' αυτή, σημαίνει ότι προσδοκάται η αναβάθμιση της ανταγωνιστικής θέσης του κυπριακού κεφαλαίου, μέσω της υποτίμησης του νομίσματος (...) είναι ταυτόχρονα και υποτίμηση της τιμής της εργασιακής δύναμης (...) από τη νομισματική υποτίμηση θα κερδίσουν άμεσα μόνο ορισμένες μερίδες του κεφαλαίου. Από τους εργαζόμενους, ζητούνται και πάλι θυσίες, και άλλες θυσίες, στο όνομα της "εθνικής ενότητας" και με καρότο μια "ανάπτυξη" που μπορεί να έρθει (αλλά μπορεί και όχι) μετά από αρκετά χρόνια».

Αυτό φυσικά δεν μπορεί να ισχύει κατά το δοκούν. Ισχύει και για όσες φορές ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στην αστική τάξη της Ελλάδας ή σε εκείνα τα τμήματά της που έχουν συμφέρον από την έξοδο απ' το ευρώ, διαβεβαιώνοντας ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί κάθε ενδεχόμενο. Δηλώσεις όπως «το ευρώ δεν είναι φετίχ» ή «όχι πάση θυσία στο ευρώ» απηχούν ακριβώς αυτό.

Ο Γ. Μηλιός επιβεβαιώνει πλήρως, ομολογεί ανοιχτά, πως είτε μέσα είτε έξω απ' το ευρώ, για όσο καιρό τα ηνία της οικονομίας τα κρατάνε τα μονοπώλια, οι λαοί θα καλούνται σε απανωτές θυσίες στο όνομα μιας ανάπτυξης που είτε έρθει είτε όχι δε θα αποδώσει στην τσέπη τους ούτε δεκάρα τσακιστή. Αθελά του παραδέχεται ότι και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που προβάλλει ως λύση είναι οι θυσίες σαν η μόνη βέβαιη προοπτική για τους ανθρώπους της βιοπάλης, αφού αποτελούν προϋπόθεση για τα κέρδη των μονοπωλίων. Είτε μέσα, είτε έξω, απ' την Ευρωζώνη.