Οι θαυμαστές της, παρά τα χρόνια ζωντανής, σειράς επιστημονικής φαντασίας «Star Trek», θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν σε εκδοχή 3D, το 12 κατά σειρά sequel (συνέχεια), αλλά, το δεύτερο της «καινούριας», επιτυχημένης επανεκκίνησης, που εγκαινίασε το 2009 ο σκηνοθέτης Τζέι Τζέι Εϊμπραμς. Ο ίδιος σκηνοθέτης βρίσκεται πίσω από αυτή την αμερικάνικη παραγωγή του 2013 και επιχειρεί επανάληψη της κυρίαρχης ιδέας του 2009, αναμιγνύοντας κομψή δράση επιστημονικής φαντασίας με διανοητικό «δράμα» κατά της βίας. Το στόρι στο «STAR TREK- INTO DARKNESS», καθαρά χρονολογικά, εκτυλίσσεται πριν τα παλιά φιλμ της σειράς, χάρη όμως σε μια πανούργα αλλαγή που έχει να κάνει με το χρόνο της «νέας» επανεκκίνησης του 2009, το μέλλον μετατρέπεται σε άγραφο χαρτί.

Η ταινία στην οποία πλανάται ένα είδος «μετά 11^ης Σεπτέμβρη» τρομοκρατίας, προσπαθεί να ισορροπήσει κυρίως με συνδυασμό μιας στέρεης περιπέτειας για ενήλικες - εξερεύνηση νέων κόσμων στο διάστημα - με θετική στάση απέναντι στην επιστήμη και «πραγματιστική» προσέγγιση στις συγκρούσεις και τον πόλεμο. Στην ταινία πολλά παραμένουν ως είχαν σε παρελθόντα φιλμ της σειράς, όμως το τέμπο είναι πιο γρήγορο, η ειρωνεία παρούσα, το ίδιο οι αστεϊσμοί, τα πιο «φωναχτά» εφέ και συναρπαστικότερος διάλογος. Αυτά είναι τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας γιατί οι σκηνές δράσης παραπέμπουν σε οποιοδήποτε φιλμ ντουζίνας. Η μέγιστη ενέργεια συγκεντρώνεται στην επίδειξη της τεχνολογίας και στα εφέ, ενώ οι χαρακτήρες και η ιστορία φαντάζουν μονάχα εξαρτήματα... Το ειρηνόφιλο πλήρωμα του «Enterprise» εδώ, απειλείται από έναν εσωτερικό εχθρό με ατέλειωτους οικονομικούς και τεχνολογικούς πόρους που του παρέχουν ανυπολόγιστη δύναμη. Παρά ταύτα, το πλήρωμα στέκεται απέναντι στη βία, δε δικαιολογεί την εκδίκηση, ούτε κι αφήνει την λογική ή το συναίσθημα να γίνουν ιδεολογίες... Επαναλαμβάνουμε. Για τους θαυμαστές της σειράς μόνο...

Αλλο ένα sequel έχει πρεμιέρα σήμερα. «GROWNUPS 2» ο τίτλος της αμερικάνικης κωμωδίας, παραγωγής 2013, σε σκηνοθεσία Ντένις Ντάγκαν και με απαραίτητο πρωταγωνιστή τον Ανταμ Σάντλερ (είναι και συμπαραγωγός). Βέβαια, καταλαβαίνετε ότι οι παρακάτω γραμμές θα κινηθούν σε πλαίσιο προβλέψιμο μια που πρόκειται για μια προβλέψιμη κακή ταινία με τον Ανταμ Σάντλερ, η ερμηνεία του οποίου προσδίδει στους λαϊκούς κωμικούς ανά τους καιρούς, πρόσημο διανοούμενων, δεδομένου ότι οι ρόλοι που ο Αμερικανός κωμικός αναλαμβάνει -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι επιθετικά βλακώδεις. Ομως, για κάποιον που απόλαυσε την προηγούμενη ομότιτλη ταινία ίσως να μην είναι ιδιαίτερα τρελή επιλογή το να αφιερώσει 105 λεπτά από τη ζωή του σε αυτή την παιδαριώδη και αντιδραστική συνέχεια... Η πλήρης απόλαυση ωστόσο προϋποθέτει τη συμφωνία του θεατή σε βασικές παραδοχές: ότι οι γυναίκες που κάνουν καριέρα είναι σκύλες, οι αληθινοί άνδρες δεν τρώνε σούσι και ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο που να μη μπορεί να λυθεί με μια «πορδή» (μετά συγχωρήσεως) ή με μια τούρτα στη μούρη...

Πρεμιέρα σήμερα και για το αμερικάνικο θρίλερ, παραγωγής 2012, με τίτλο «THE ICEMAN», σε σκηνοθεσία του νεαρού σκηνοθέτη Αριελ Βρόμεν. Η πρόθεση της ταινίας ήταν μάλλον να δώσει μια εκδοχή πάνω στο μυστήριο της καταγωγής της βίας... Λόγω έλλειψης όμως νέων ιδεών, η ταινία αυτή, δεν φαντάζει παρά ωχρό αντίγραφο των φιλμ του είδους, που συσσωρεύει κοινοτοπίες σε ένα παγωμένο σενάριο που δεν φωτίζει την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του κατά συρροήν δολοφόνου... Ο Βρόμεν είχε στα χέρια του υλικό για μια μεγάλη ταινία που του έδινε τη δυνατότητα διείσδυσης σε πολλές πίστες... Ετσι έπαιξε σε όλα τα ταμπλό χωρίς όμως να καταφέρει να προσδιορίσει επακριβώς το θέμα του. Βέβαια, πέτυχε στο σκέλος της γκανγκστερικής ταινίας που στηρίζεται σε φροντισμένη χρονική αναπαράσταση, της δεκαετίας του'70, τότε που η αληθινή ιστορία την οποία πραγματεύεται, έλαβε χώρα στο Νιου Τζέρσι. Πρωταγωνιστής -πιο δυνατός από την ίδια την ταινία- ο Μάικλ Σάνον που υποδύεται τον επονομαζόμενο Iceman, τον επί συμβολαίω ψυχρό εκτελεστή πολωνικής καταγωγής Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι (στο ρόλο της συζύγου του, η Γουινόνα Ράιντερ).

Τέλος, άντρες σε ψυχανάλυση που επιστρέφουν στην μητρική εστία αφού προτίμησαν το γάτο από την αλλεργική τους σύζυγο, άνδρες αξιολύπητοι, που βασανίζονται από ψυχοσωματικές ασθένειες, ειρωνικοί, με δυσκολίες στις σχέσεις με το γυναικείο φύλο, σε αναζήτηση καινούριας ταυτότητας... Πρεμιέρα σήμερα και για την ιβηρική παραγωγή του 2012, «ΕΝΑ ΠΙΣΤΟΛΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΕΡΙ» του Ισπανού σκηνοθέτη Θεσκ Γκάι. Η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη είναι κωμωδία με δραματικούς τόνους για το εύθραυστο της ανδρικής φιγούρας στις σύγχρονες κοινωνίες. Ελαφριά, θεατρική και ανιαρή, με σημείο εκκίνησης τη θέση ότι ο ρόλος του άνδρα έχει αλλάξει ριζικά τις τελευταίες δεκαετίες χωρίς ουσιαστικά οι ίδιοι να το συνειδητοποιήσουν. Οκτώ επεισόδια συνθέτουν την ταινία που όμως δεν αναπτύσσονται και τελικά οι χαρακτήρες από τις διαφορετικές σκηνές δεν συνενώνονται σε ένα σύνολο ρευστό και σύνθετο... Με τους εξαίρετους Ρικάρντο Νταρίν, Εντουάρντο Νοριέγκα και Λουίς Τόσαρ...

Βιρμανία, Ιούλιος 1945, οι ώρες του πολέμου είναι μετρημένες. Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας βρίσκει - 3 μέρες μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - ένα λόχο του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού στη μέση της ζούγκλας. Μασκότ του λόχου ο Μιτσούσιμα, ο αυτοδίδακτος αρπιστής και ανιχνευτής, που χρησιμοποιεί τη μουσική και για να στέλνει στους συντρόφους του κωδικοποιημένα μηνύματα. Ο λόχος συλλαμβάνεται από τους Βρετανούς μα σώζεται από τη σφαγή χάρη στη διασκευασμένη στα γιαπωνέζικα γνωστότατη μελωδία «Ηomes wee thome» από την οπερέτα «Clari, maid of Milan» σε λιμπρέτο J.H. Payne και μουσική του Η. R. Bishop που το 1823 παρουσιάστηκε στο Coven Garden. Οι αιχμάλωτοι μεταφέρονται σε στρατόπεδο, ενώ ο Μιτσούσιμα αναλαμβάνει οικειοθελώς τη δύσκολη αποστολή να διαπραγματευτεί με μαχόμενους ακόμα Γιαπωνέζους, να τους πείσει να παραδοθούν. Η αποστολή του αποτυγχάνει, οι Βρετανοί επιτίθενται και ο Μιτσούσιμα θεωρείται πλέον νεκρός.

Ηδη από τα πρώτα πλάνα ο Ιτσικάβα βάζει ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Ποια είναι τα όρια του πατριωτισμού; Είναι καλύτερα να πεθάνεις με το κεφάλι ψηλά ή να επιζήσεις με το κεφάλι σκυμμένο;

Ο αρπιστής γλιτώνει το θάνατο χάρη σε ένα βουδιστή μοναχό και μεταμφιέζεται ο ίδιος σε βουδιστή μοναχό που με την άρπα στο χέρι ψάχνει να ξαναβρεί το λόχο του. Στη μακρά πορεία από βορρά προς νότο αποκαλύπτεται μπροστά του η φρικαλεότητα του πολέμου, αμέτρητα κουφάρια σφαγμένων συμπατριωτών του παντού, στη ζούγκλα, στις όχθες του ποταμού... Ο αρπιστής αποφασίζει να θάψει μόνος του τους νεκρούς, τιμώντας τη μνήμη τους. Ο προσηλυτισμός του στον βουδισμό αντιπροσωπεύει μια πιθανή φωνή επούλωσης των πληγών του πολέμου, τις οποίες γλυκαίνει το αίσθημα συντροφικότητας στο λόχο, τα στοιχεία της φύσης και η υπερβατική μοίρα του Μιτσούσιμα, που η ελεγειακή της γλυκύτητα διαποτίζει το γενικό τόνο στο φιλμ.

Οι σύντροφοι του αρπιστή θα κάνουν τα πάντα για να τον ξαναβρούν και να τον πείσουν να επιστρέψει μαζί τους στην πατρίδα. Εκείνος αρνείται. Αρνείται να επιστρέψει σ' έναν τόπο που θυσιάζει τη νιότη που σαπίζει στους βάλτους της Βιρμανίας, αρνείται να επιστρέψει σε έναν πολιτισμό σκληρό κι απάνθρωπο, παράλογο και ακατανόητο. Ο Μιτσούσιμα επιλέγει να ρίξει το βλέμμα του στον ουρανό. Να ποτίσει το δρόμο του με έναν πνευματικό και αλτρουιστικό πατριωτισμό.

Ο Ιτσικάβα παίζει εξαιρετικά με το φως και τη σκιά, για να αναδείξει πολλαπλές δυιστικές σχέσεις με αντίμαχες διαστάσεις ηθικές και πνευματικές. Η ομορφιά της ταινίας αναδύεται μέσα από τα στοιχεία της φύσης: τα βουνά, τους ποταμούς, τη βροχή, τα σύννεφα και τον άνεμο που δέρνει τα κλαδιά. Ο Ιτσικάβα συνθέτει ένα τραγούδι για τον «κόσμο», μια κοσμογονία με πανθεϊστικό λυρισμό, που κάνει τις ανθρώπινες πράξεις να φαίνονται ακόμα πιο απογοητευτικές...

Το μυθιστόρημα «Η Αρπα της Βιρμανίας» του συγγραφέα Μίτσιο Τακεγιάμα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1948, αφού είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει σε μορφή συνεχειών σε λογοτεχνικό περιοδικό για νεανικό κοινό. Η πρώτη αυτή έκδοση χαρίζει στο κείμενο μια παιδική διάσταση ενός παραμυθιού, αντιπολεμικού και ανθρωπιστικού.

Η εξαιρετική ταινία με την γραμμική αφήγηση είναι πολυφωνική. Φωνή off του αφηγητή, φωνή της Βιρμανής γριάς, φωνή των 2 παπαγάλων, φωνή της χορωδίας, φωνή των τραγουδιών. Υπάρχει ακόμη μια ανεπαίσθητα ειρωνική διάσταση για το θρησκευτικό προσηλυτισμό του πρωταγωνιστή που ξεκινά από μια κλοπή και τον κάνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην παλιά και την καινούργια του ταυτότητα... Ο Μιτσούσιμα έκλεψε το ρούχο ενός Βιρμανού και μόνο χάρις στο ένδυμα του μοναχού μπορεί να απολαμβάνει τις προσφορές των πιστών...

Το φιλμ ισορροπεί ανάμεσα στη συλλογικότητα του στρατιωτικού λόχου και την ατομικότητα. Ανάμεσα στο βάθος πεδίου που σηματοδοτεί την ομάδα και τα πλάνα ενός προσώπου που απομακρύνεται... Ανάμεσα στη συλλογική και την προσωπική «φωνή» προς την ειρήνη. Ανάμεσα, τέλος, στη ζωή που προχωρά προς τα μπρος και συνεχίζεται και τη διεργασία του πένθους....

Παίζουν: Ρεντάρο Μικούνι, Σόι Γιασούι, Γιουν Χαμαμούρα, κ.ά.

Παραγωγή: Ιαπωνία (1956).

Εγκαταλείπουν τα περίχωρα του Σικάγου, συναντιούνται τυχαία καθ' οδόν και φεύγουν μαζί με αυτοκίνητο για τον νότο, η τολμηρή ξανθιά αμερικάνα Μέριλιν - που τη μέρα που απολύθηκε από τη δουλειά βρήκε τον άνεργο άνδρα της που το συντηρεί στο κρεβάτι με άλλη και η φοβισμένη μελαχρινή μαγκρεμπίνα Μόνα που, κατά λάθος, έδωσε στην «στρίγγλα» πεθερά της θανατηφόρα χάπια. Δυο νεαρές απογοητευμένες γυναίκες, χωρίς ευτυχία στο γάμο τους, με κοινό πάθος το χορό της κοιλιάς, που η Αμερικάνα σπουδάζει με προοπτικές επαγγέλματος, ενώ η Μόνα καλλιεργεί από ένστικτο... Road movie που διασχίζει ένα αχανές «επαρχιώτικο» τοπίο. Προορισμός η Σάντα Φε. Εκεί θα πραγματοποιηθεί διαγωνισμός χορού της κοιλιάς, που η Μέριλιν ελπίζει να κερδίσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δυο γυναίκες, αναγκάζονται να δουλεύουν, χορεύοντας περιστασιακά σε κλαμπ. Ανακαλύπτουν έτσι μαζί με την αίσθηση της ελευθερίας και τη γυναικεία τους «συγγένεια» παρά την πολιτισμική διαφορετικότητα, αλλά και τη βία, μέσα από την απουσία σεβασμού που δείχνουν οι άνδρες/πελάτες/καταναλωτές του θεάματος. Η Μέριλιν και η Μόνα συνθέτουν ένα δίδυμο περισσότερο αξιόπιστο από κάποια κομβικά σημεία του σεναρίου. Εκφράζουν τις δυο όψεις της σύγχρονης γυναίκας, θύμα ακόμα από κατάλοιπα προκαταλήψεων, σηματοδοτούν το «αρνητικό» και «θετικό» όπως τυπώνεται στο φιλμ. Τα κοινωνικά όμως χαρακτηριστικά που βαραίνουν -πάνω και γύρω από- τις δυο γυναίκες περνούν εντελώς ξώφαλτσα και το μοναδικό σταθερό στοιχείο που ουσιαστικά απομένει να πιαστεί κανείς είναι η «αλχημεία» που οι δυο τους προσπαθούν να χτίζουν μεταξύ τους. Ο χορός της κοιλιάς λειτουργεί σαν σαφής μεταφορά και έκφραση του στοιχείου της θηλυκότητας, ζωτικότητας και αισθησιασμού. Ταυτόχρονα, είναι κι ένα τέχνασμα που προβάλλει -χωρίς χυδαιότητα- τα τέλεια σώματα των πρωταγωνιστριών.

Ξεθυμασμένη και αφελής η ταινία δεν υπερβαίνει -σε εφευρετικότητα και λύσεις κινηματογραφικές- το μέσο όρο των τηλεοπτικών φιλμ που αναφέρονται σε προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Οι δυο γυναίκες χορεύουν το χορό της κοιλιάς αυτιστικά, τόσο που μόνο φέρνει ανακατωσούρα στο στομάχι...

Παίζουν: Σιένα Μίλερ, Γκολσιφτέ Φαραχανί, κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία (2012).