Πέμπτη 11 Ιούλη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΡΑΣΙΝΤ ΜΠΟΥΣΑΡΕΜΠ
Μια γυναίκα μόνο ξέρει

Ανάλατο φεμινιστικό δράμα -αναγόμωση της βασικής ιδέας του «ΘΕΛΜΑ ΚΑΙ ΛΟΥΙΖ» του Ρίντλεϊ Σκοτ- που παραθέτει το σύνολο σχεδόν των καταχρηστικών κλισέ, της ταπεινωμένης από τον άνδρα γυναίκας. Πρόκειται για το πρώτο κεφάλαιο μιας τριλογίας, του αλγερινής καταγωγής, Γάλλου σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Ρασίντ Μπουσαρέμπ, σχετικά με τις αλλαγές που λαμβάνουν πρακτικά χώρα στις σχέσεις Αμερικής και αραβικού κόσμου. Η ταινία του «ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ» υποφέρει από τη νόσο της ταινίας «θέσης» που, ανησυχώντας μήπως και το προτεινόμενο μήνυμα δεν φθάνει στην πλατεία με την πρέπουσα διαύγεια, ξεχνούν ότι ο μέσος θεατής έχει δυστυχώς διδαχθεί να αναζητά πρώτα την «ταύτιση» μέσω χαρακτήρων με έντονη ζωή και συμπεριφορά ανθρωπίνως αντιφατική, πριν την «κατήχηση» μέσω λάβαρων στα οποία αναγράφονται συνθήματα, όσο σωστά και σημαντικά κι αν είναι αυτά. Βέβαια, αν η ιστορία του κινηματογράφου και η εγγενής ποιότητα της ταινίας το επιβάλλει, τα πρόσωπα δύνανται να μετατραπούν σε λάβαρα ή συμβολικές αναφορές... Η ταινία όμως του Μπουσαρέμπ δεν εμπίπτει σε αυτή την περίπτωση...

Εγκαταλείπουν τα περίχωρα του Σικάγου, συναντιούνται τυχαία καθ' οδόν και φεύγουν μαζί με αυτοκίνητο για τον νότο, η τολμηρή ξανθιά αμερικάνα Μέριλιν - που τη μέρα που απολύθηκε από τη δουλειά βρήκε τον άνεργο άνδρα της που το συντηρεί στο κρεβάτι με άλλη και η φοβισμένη μελαχρινή μαγκρεμπίνα Μόνα που, κατά λάθος, έδωσε στην «στρίγγλα» πεθερά της θανατηφόρα χάπια. Δυο νεαρές απογοητευμένες γυναίκες, χωρίς ευτυχία στο γάμο τους, με κοινό πάθος το χορό της κοιλιάς, που η Αμερικάνα σπουδάζει με προοπτικές επαγγέλματος, ενώ η Μόνα καλλιεργεί από ένστικτο... Road movie που διασχίζει ένα αχανές «επαρχιώτικο» τοπίο. Προορισμός η Σάντα Φε. Εκεί θα πραγματοποιηθεί διαγωνισμός χορού της κοιλιάς, που η Μέριλιν ελπίζει να κερδίσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δυο γυναίκες, αναγκάζονται να δουλεύουν, χορεύοντας περιστασιακά σε κλαμπ. Ανακαλύπτουν έτσι μαζί με την αίσθηση της ελευθερίας και τη γυναικεία τους «συγγένεια» παρά την πολιτισμική διαφορετικότητα, αλλά και τη βία, μέσα από την απουσία σεβασμού που δείχνουν οι άνδρες/πελάτες/καταναλωτές του θεάματος. Η Μέριλιν και η Μόνα συνθέτουν ένα δίδυμο περισσότερο αξιόπιστο από κάποια κομβικά σημεία του σεναρίου. Εκφράζουν τις δυο όψεις της σύγχρονης γυναίκας, θύμα ακόμα από κατάλοιπα προκαταλήψεων, σηματοδοτούν το «αρνητικό» και «θετικό» όπως τυπώνεται στο φιλμ. Τα κοινωνικά όμως χαρακτηριστικά που βαραίνουν -πάνω και γύρω από- τις δυο γυναίκες περνούν εντελώς ξώφαλτσα και το μοναδικό σταθερό στοιχείο που ουσιαστικά απομένει να πιαστεί κανείς είναι η «αλχημεία» που οι δυο τους προσπαθούν να χτίζουν μεταξύ τους. Ο χορός της κοιλιάς λειτουργεί σαν σαφής μεταφορά και έκφραση του στοιχείου της θηλυκότητας, ζωτικότητας και αισθησιασμού. Ταυτόχρονα, είναι κι ένα τέχνασμα που προβάλλει -χωρίς χυδαιότητα- τα τέλεια σώματα των πρωταγωνιστριών.

Ξεθυμασμένη και αφελής η ταινία δεν υπερβαίνει -σε εφευρετικότητα και λύσεις κινηματογραφικές- το μέσο όρο των τηλεοπτικών φιλμ που αναφέρονται σε προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Οι δυο γυναίκες χορεύουν το χορό της κοιλιάς αυτιστικά, τόσο που μόνο φέρνει ανακατωσούρα στο στομάχι...

Παίζουν: Σιένα Μίλερ, Γκολσιφτέ Φαραχανί, κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία (2012).


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ